O TEU COMPROMISO MELLORA O MUNDO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54)LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33)
OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63)
COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)
PARA NON PERDER O PASO
Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Festa da mesa preparada para compartir. Festa da mesa da Eucaristía que acolle, reúne, escoita e acompaña. Festa da comuñón e non da soidade. Cristo faise presente para dicirnos que, do mesmo xeito que El se doa, tamén nós estamos chamadas e chamados a doarnos na entrega xenerosa cara aos demais. É entón festa incluínte que nos iguala a todas as persoas ao redor dun sinal sinxelo, á vez que claro: o pan enchoupado da miga da nosa entrega e xenerosidade para facer que o mundo sexa casa común onde a mesa sexa de tod@s e ninguén sexa excluído. Un sinal que está en total contradición co xeito que teñen de actuar e facer as cousas os nosos gobernantes. Namentres eles buscan o enfrontamento, o engano e a mentira, o recoñecemento social e a imposición de canto separa e marca diferenzas; a festa de hoxe invítanos a camiñar por un camiño distinto: o da acollida, escoita, entendemento e traballo en común. Porque só neles de desde eles, se pode facer presente Xesús, o Deus que nos reúne e convoca ao redor da mesa neste día para celebrar a fraternidade.
CO CORAZÓN FERIDO
- Porque buscamos distinguirnos e non achegarnos; SEÑOR, QUE NO NOSO CORAZÓN NON MEDRE A INDIFERENZA.
- Porque a nosa participación nas celebracións non é festiva senón rutineira; CRISTO, QUE NO NOSO CORAZÓN NON MEDRE A INDIFERENZA.
- Porque deixamos que endureza o pan que aniña no corazón, impedíndonos achegarnos a pedir perdón e perdoar; SEÑOR, QUE NO NOSO CORAZÓN NON CREZA A INDIFERENZA.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Celebrar a festividade do Corpus Christi é dar vida a toda historia de amor de Deus co seu pobo ao longo do tempo. A primeira lectura lembra un destes momentos de relación entre eles. Parecía que ía ser o único, o definitivo. O compromiso do pobo parece firme e incuestionable. Pero pronto se vai esquecendo porque a preguiza, o crerse forte e non necesitado da presenza de Deus, o pensar que xa pode e sabe camiñar só e sen compaña vai facendo que o pobo tome outros camiños que o distancian daquel proxecto de amor que se comprometera a desenvolver, deixando a Deus de lado. El segue a confiar e, unha e outra vez, volve renovar aquela Alianza; pero o pobo vaille dando; unha e outra vez tamén, as costas. Ata que definitivamente, e no seu Fillo Xesús, sela a Alianza definitiva. Cristo irrompe na historia, na nosa historia, para cambialo todo e ofrecernos outro xeito de mirarnos e de mirar o mundo e canto nel hai.
Cristo é ponte de encontro e fraternidade entre nós e mais Deus. Sempre que nos xuntamos ao redor da mesa do altar lembrámolo. No Evanxeo proclamado hoxe escoitabamos que Xesús invita, non obriga. Tristemente a Igrexa durante moito tempo obrigou, non invitou. Unha obriga da que agora estamos a recoller os resultados en forma de abandono, indiferenza, rexeitamento, ritualismo e ausencia dunha fe persoal e personalizada. Porén, para as persoas que participamos nas celebracións coa alegría de compartir o encontrarnos na sinxeleza do Deus que se fai pan, é unha experiencia marabillosa de agradecer e retroalimentar a nosa esperanza desde a concreción da fe que non ten medo a saír dos templos para mostrarse como proposta que invita, visita, acolle, aleda e alenta as situacións de tanta xente que nas nosas parroquias ou traballos, se ven golpeadas pola frustración, o desánimo e o fracaso dos plans e proxectos que un día comezaron cheas de ilusión.
Cáritas, testemuño visible desta Igrexa que sae dos templos para escoitar, acompañar e transformar situacións que levan ás persoas ao desacougo e á tristura, invítanos a vivir este día cunha opción clara: comprometernos a seguir a obra de Xesús. E lémbranos que aínda hai moito que mellorar. Por iso, o compromiso de cada un/ha de nós, si; e temos que crelo, mellora o mundo. O noso compromiso non se mide por horarios ou ganancias; a nosa referencia é a persoa de Xesús de Nazaré. Non o esquezamos.
Cristo é ponte de encontro e fraternidade entre nós e mais Deus. Sempre que nos xuntamos ao redor da mesa do altar lembrámolo. No Evanxeo proclamado hoxe escoitabamos que Xesús invita, non obriga. Tristemente a Igrexa durante moito tempo obrigou, non invitou. Unha obriga da que agora estamos a recoller os resultados en forma de abandono, indiferenza, rexeitamento, ritualismo e ausencia dunha fe persoal e personalizada. Porén, para as persoas que participamos nas celebracións coa alegría de compartir o encontrarnos na sinxeleza do Deus que se fai pan, é unha experiencia marabillosa de agradecer e retroalimentar a nosa esperanza desde a concreción da fe que non ten medo a saír dos templos para mostrarse como proposta que invita, visita, acolle, aleda e alenta as situacións de tanta xente que nas nosas parroquias ou traballos, se ven golpeadas pola frustración, o desánimo e o fracaso dos plans e proxectos que un día comezaron cheas de ilusión.
Cáritas, testemuño visible desta Igrexa que sae dos templos para escoitar, acompañar e transformar situacións que levan ás persoas ao desacougo e á tristura, invítanos a vivir este día cunha opción clara: comprometernos a seguir a obra de Xesús. E lémbranos que aínda hai moito que mellorar. Por iso, o compromiso de cada un/ha de nós, si; e temos que crelo, mellora o mundo. O noso compromiso non se mide por horarios ou ganancias; a nosa referencia é a persoa de Xesús de Nazaré. Non o esquezamos.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Oremos a Deus Pai, rico en misericordia, para que nos dea o pan de cada día e o pan de Xesucristo, fonte de vida plena, dicindo:
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
Para que a Igrexa, que parte o pan, dea testemuño á hora de compartir os bens materiais e espirituais e de traballar pola xustiza; OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
Para que os ricos do mundo oian os gritos de tantos que queren outro mundo posible onde reine a xustiza, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
Para que as persoas que comulgamos con Cristo nos comprometamos a vivir a comuñón cos irmáns e coas irmás, traballando por unha sociedade solidaria e fraterna, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
Polas persoas voluntarias de Cáritas, para que sintan a forza do Espírito nas súas vidas e conten co noso apoio, OREMOS.
DANOS, SEÑOR, O TEU PAN
Grazas, Señor, por volverte pan que alimenta o camiño da nosa vida. P.X.N.S. Amén.
Comentarios