CELEBREMOS QUE DEUS É SEMPRE
COMUNICACIÓN POR, DESDE E CON AMOR
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Vaiamos ao altar (Nº 133)
- LECTURAS: Cantade ao Señor (Nº 23)
- OFERTORIO: Gracias, Señor (Nº 34)
- COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120)
PARA NON PERDER O PASO
Temos escoitado
moitas veces que Deus é amor. Un amor que se vai despregando a todas as persoas
e situacións polas que o mundo, casa común, vai vivindo. Este amor adquire
lugar no calendario litúrxico coa festa deste domingo: a Santísima Trindade.
Con ela as persoas crentes no Deus de Xesús queremos poñer de manifesto que
todo amor, cando é auténtico, é comunicación, proxección cara aos demais e
experiencia de relación. Todo o contrario do individualismo ou da vivencia
egoísta e pechada da fe.
Estas afirmacións fannos
poñer a mirada no noso mundo para pedir perdón por todas as veces nas que as
persoas cristiás non temos feito do amor comunicación en comuñón, senón
interese persoal. Todas esas veces que foron derivando en actitudes de falta de
compromiso, adecuación do Evanxeo ao interese material ou á comodidade.
Porque Deus non é
manipulable e rexeita todo intento de manipulación no seu nome, comecemos a
celebración desta mañá agradecendo o amor que Deus nos vai mostrando como
Pa/Nai que nos deixa o seu proxecto desde a encarnación do seu Fillo continuado
pola presenza e alento do Espírito Santo entre nós.
CO CORAZÓN FERIDO
· Porque
a nosa vida acumula máis egoísmo que amor; SEÑOR,
QUE NON NOS PECHEMOS NO INDIVIDUALISMO.
· Porque
sabemos por onde ti nos pides que camiñemos, inda que moitas veces o ignoramos;
CRISTO, QUE NON NOS PECHEMOS NO
INDIVIDUALISMO.
· Porque
nos chamas sempre a superar a desconfianza na maneira de achegarnos aos demais;
SEÑOR, QUE NON NOS PECHEMOS NO
INDIVIDUALISMO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
ü Rematados os cincuenta días pascuais, os
textos da Palabra de Deus que temos proclamado este domingo da Santísima
Trindade, inciden na necesidade que temos como crentes de non romper a unión entre
o que facemos no noso xeito de actuar e o que cremos. Fe e vida van intimamente
unidas e retroaliméntanse continuamente en reciprocidade. O Deus Pai/Nai que
sae ao encontro de Israel é o mesmo Deus que en Xesús asume a nosa condición humana
e vai deixando pegadas de humanidade na súa persoa, no seu proxecto; e ese
mesmo Deus faise presente na vida da Igrexa alentando proxectos de
solidariedade e compromiso social no noso mundo. A festa de hoxe lémbranos que
a fe supón unha actitude proactiva para converter a creatividade en iniciativas
que fagan agromar sorrisos nas persoas e denunciar calquera intento de poñer a
Deus como medio para obter intereses particulares e individuais. Nestes días
temos visto como o papa Francisco reuniu en Roma a todos os bispos de Chile
para rezar xuntos e pedir perdón por non ter sido verdadeiramente pastores ao
servizo das súas comunidades, senón protectores do seu “status” de poder e
carreirismo interesado e ao servizo, non dos que máis e mellor teñen entregado
a súa vida ao servizo da causa de Xesús, senón da corrupción da amizade. Fronte
a esta tentación consentida, o papa volve a insistir no feito de que a Igrexa
só terá razón de ser no mundo se se fai crible e verdadeiramente ao servizo das
persoas, especialmente das necesitadas e excluídas. As débiles e incomprendidas
do noso tempo. Un tempo que temos que vivir con espírito profético e de
denuncia de todo canto escureza, eclipse ou tape que é Xesús e a súa mensaxe o
que ten que mover o labor dos que decidiron facer da súa vida un servizo ao
mundo. Como ser casa común se seguimos empeñados en mirar e protexer o noso, e non
defender o que tod@s?
ü Se eliximos a Deus como herdade, como
rezabamos no salmo, o camiño da felicidade ha estar presente en cada un dos
pasos que os que nos chamamos crentes imos dando cada día. Porque a felicidade
non é unha palabra baleira que utilizamos a modo de recurso, senón actitude
permanente que nos converta, alí onde esteamos, en embaixadores da historia de
amor de Deus con nós. Unha historia de amor! Que frase máis recorrente. De
verdade podemos dicir que a nosa relación con Deus, pasando polo noso modo de
tratarnos uns aos outros, é unha historia de amor? Unha historia de gozo,
compromiso, entrega, solidariedade e creatividade a favor das causas nobres e
xustas da nosa parroquia, do noso Concello, da nosa Comunidade autónoma, do
noso País... do noso centro de traballo? As historias de amor non son contos
cheos de sentimentalismo sensibleiro, que nos fan lacrimar os ollos, senón
compromiso, esixencia e entrega xenerosa coas persoas, e as súas causas, que
van quedando esquecidas e abandonadas nas beiras dun mundo que se nega moitas
veces a mirar para os lados.
ü Deixémonos logo, como lle dicía Paulo aos
romanos, guiar polo espírito de Deus. Ese Espírito que reforza a súa presenza
en nós en cada un dos sacramentos, “sinais do achegamento de Deus”, e nos fai
tomar conciencia de que a nosa filiación convértenos a tod@s, sen exclusión de
continente, raza, lingua ou formación académica, en irmáns e irmás. Unha
irmandade que temos que ir poñendo en valor comprometéndonos nas causas que
busquen o que nos iguala e pon na mesma liña de respecto e honestidade. Non é a
nosa unha filiación froito do interese, senón do amor. Ese amor, como cantamos
tantas veces, é o meirande dos dons que del temos recibido. Vaiamos e fagamos,
como nos dicía Xesús no Evanxeo de hoxe, co noso testemuño discípul@s dese amor
no noso mundo, sen caer na xustificación fácil de utilizar a fe para o noso
propio interese individual. Porque El vai estar con nós sempre, non renunciemos
endexamais a esta fermosa tarefa!
DESDE
A ORACIÓN COMPARTIDA
Porque o amor de Deus foi agrandando os nosos corazóns, dicimos
agradecid@s:
GRAZAS POLO AMOR DERRAMADO EN NÓS
v Para que sexamos unha Igrexa do amor e desde o
amor, que sabe pedir perdón polos seus erros e confiar e favorecer as causas
que buscan a xustiza do amor de Deus; OREMOS.
GRAZAS POLO AMOR DERRAMADO EN NÓS
v Para que nas nosas comunidades non teñamos
medo a acoller e valorar propostas e iniciativas que unen e fan da colaboración
camiño de encontro e felicidade, OREMOS.
GRAZAS POLO AMOR DERRAMADO EN NÓS
v Para que as nosas sexan sempre propostas
creativas e ilusionantes que saben levar paz aos corazóns alporizados e alegría
aos ollos entristecidos, OREMOS.
GRAZAS POLO AMOR DERRAMADO EN NÓS
Señor, acolle e alenta, cada día, o noso proxecto de amor para cos
demais. P.X.N.S. Amén.
PARA
QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
A solemnidade litúrxica, dixo Francisco, “ao tempo que nos fai
contemplar o misterio estupendo –do cal provimos e cara onde imos– renóvanos a
misión de vivir a comuñón con Deus e entre nós, sobre o modelo da comuñón
trinitaria. Non estamos chamados a vivir “os uns sen os outros, por riba ou
contra os outros”, senón “os uns cos outros, polos outros e nos outros”. Isto
significa, “acoller e testemuñar concordes á beleza do Evanxeo; vivir o amor
recíproco e cara todos, compartindo alegrías e sufrimentos, aprendendo a pedir
e conceder o perdón, valorizando os diversos carismas, baixo a guía dos
Pastores... Encomendásenos a tarefa de edificar comunidades eclesiais que sexan
cada vez máis familia, capaces de reflectir o esplendor da Trindade e de
evanxelizar, non só coas palabras, senón coa forza do amor de Deus, que habita
en nós”.
(2015/05/31/el-misterio-de-la-comunion-trinitaria-explicado-por-el-papa/)
Comentarios