Ir al contenido principal

1 Domingo Coresma 2020 A


Tempo de poñer o reloxo a punto: iguais e sen exclusións
SINAL DE CORESMA
Celebramos o primeiro domingo de coresma, e con el presentamos un sinal que nos pode ir axudando a marcar este tempo penitencial que comezamos o mércores da cinsa.
Propoñemos un reloxo como imaxe central. No interior do reloxo, escribimos: “CORESMA É TEMPO DE...”, ao redor da cal iremos cada domingo axuntando unha actitude que temos que ir reflexionando ao longo da semana.
Como neste primeiro domingo as mulleres crentes queren visualizarse e maniféstanse en varios puntos do país para mostrar o seu esquecemento e a pouca ou ningunha valoración polo seu traballo na Igrexa, queremos que a primeira actitude, que ha levar a non calar ante silencios aos que se somete á muller dentro da Igrexa, sexa a de REIVINDICAR. A partires dela, cada semana irán aparecendo: contemplar, dialogar, curar e confiar.
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Non vou so (Nº 60)
LECTURAS: As túas palabras, Señor (113) / Un novo sol sobrancea
OFERTORIO: Ergo os meus ollos (Nº 112)
COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (nº 89)
ABRINDO OS OLLOS
Hoxe é día para que tomemos conciencia de que a Igrexa non é nin dos homes nin só para eles, inda que por quen a goberna o puidera parecer. Sen a presenza da muller, os nosos templos quedarían baleiros, e as celebracións non serían máis ca monólogos de curas ou bispos en bancos e naves baleiras. Que mellor que este domingo, no que o Evanxeo das tentacións nos lembra que as ansias de poder, dominio, imposición ou recoñecemento social non están lonxe de nós, para reivindicar o papel da muller na Igrexa. Unha reivindicación que non quere ser asumir poder, senón converter en xustiza a palabra do Deus que nos creou iguais en dignidade e a imaxe súa. Non deixemos logo que ninguén, no nome do seu propio deus, nos engane e manipule.
Fagamos da reivindicación tarefa e compromiso permanente dentro e fóra da Igrexa, para que a igualdade non sexa palabra, senón compromiso persoal e comunitario de todas as persoas que nos sentimos Igrexa.
ACOLLENDO A MISERICORDIA
Por non fomentar e valorar a pluralidade dentro da Igrexa; SEÑOR, QUE NON EXCLUAMOS A NINGUÉN.
Por non recoñecer a importancia e o papel da muller na Igrexa; CRISTO, QUE NON EXCLUAMOS A NINGUÉN.
Por calar ante a inxustiza de non dar voz ás mulleres na Igrexa; SEÑOR, QUE NON EXCLUAMOS A NINGUÉN.

FACENDO DA PALABRA VIDA
O relato da primeira lectura fainos ver que a responsabilidade de canto ocorre no mundo é de todos e todas. Somos responsables, sen exclusións, do bo que imos desenvolvendo e tamén do malo que nos leva ao enfrontamento e á destrución. Deus, por amor, fainos persoas libres e iguais; persoas chamadas a vivir en reciprocidade desde o respecto de canto puxo nas nosas mans. Pero nós, créndonos mellores, superiores e mesmo substitutos de Deus fomos facendo da nosa presenza distincións, diferenzas e exclusións. As ansias de mandar, someter e facer de menos, levounos a crernos superiores e mellores uns sobre as outras. Non hai máis que achegarse á historia para tomar conciencia do que estamos a dicir. Unha historia chea de dominio, sometemento, silencio... invisibilidade que os homes foron facendo respecto das mulleres. E inda que agora a moitos se lles enche a boca ao falar da Igrexa, este esquecemento sempre foi en tódolos ámbitos. Ningún deles quedou excluído. E na Igrexa esta invisibilidade segue, a pesares de que sen a presenza da muller, esta sería unha institución baleira e inerte. Por iso é tempo de tomar conciencia de que o cambio é imparable, de que o sometemento non é evanxélico, de que a igualdade no proxecto de Deus non é unha palabra retrouso, senón un compromiso real e permanente. E para poder acadala e que se recoñeza, é necesario REIVINDICAR. Quen non loita polo que é xusto, acaba sendo cómplice dos verdugos. Queremos seguir botándolle a culpa á serpe? Seguimos crendo no relato, sempre feito por homes, de que muller e serpe son as culpables? 
En Xesús abriuse unha xeira nova. Non hai máis que prestar atención ao seu xeito de dicir e facer. Unha xeira de recoñecemento, unha xeira de loita contra a discriminación, unha xeira a prol da igualdade en tarefas e responsabilidades. E mira que xa pasou tempo disto! Pero parece que non conseguimos dar o paso para cambiar, para ser verdadeiramente iguais en responsabilidade e traballo. As diferenzas biolóxicas, as cuestións de xénero, as diferenzas sexuais, non fan nin máis dignos a uns nin máis indignas a outras, senón que nos igualan, chamándonos a aprender a vivir na reciprocidade. Sen pasar facturas de vinganza pola dor vivida, sen apelar ao vitimismo por parte de quen durante séculos fixo do poder imposición e dominio sobre quen consideraba máis débiles; senón abrindo novas ventás polas que entre o aire que renove o interior da Igrexa e mire non tanto á Idade Media, canto ao presente que temos que construír con claves de responsabilidade compartida e servizo evanxélico ao ben común.
E para poder facelo así é necesario, como fixo Xesús, vencer a tentación que durante tantos anos non fomos capaces de vencer. A tentación de crernos mellores e superiores, a tentación de mandar e impoñer, a tentación de dominar, domesticar e manipular as conciencias erixíndose na voz e interpretación do plan de Deus para con cantos formamos parte de Casa común. Loitemos logo contra todos estes estereotipos, reivindiquemos espazos comúns de servizo compartido, e non deixemos que novas tentacións sigan usurpando o camiño da igualdade, no que uns e outras sempre temos que atoparnos.
SENTÍNDONOS COMUNIDADE
Porque Deus quérenos iguais, compartamos con agradecemento a oración comunitaria e digamos xunt@s:
SEÑOR, QUE A IGUALDADE GUÍE OS NOSOS PASOS
Para que non nos deixemos levar polo costume e non renunciemos a ser unha Igrexa que sabe respectar, empoderar, acoller e tratar con igualdade a todas as persoas que a formamos, OREMOS.
SEÑOR, QUE A IGUALDADE GUÍE OS NOSOS PASOS
Para que nas nosas comunidades non caiamos na tentación nin do poder nin da imposición, esforzándonos por ter un trato igualitario e un compromiso común en responsabilidade; OREMOS.
SEÑOR, QUE A IGUALDADE GUÍE OS NOSOS PASOS
Para que nós, no trato persoal, non fagamos diferenzas entre as responsabilidades de ser mulleres e homes, tanto na Igrexa como nos demais ámbitos da realidade social, OREMOS.
SEÑOR, QUE A IGUALDADE GUÍE OS NOSOS PASOS
Grazas, Señor, por lembrarnos que temos que estar atent@s para non caer na tentación de impoñer, mandar ,discriminar ou invisibilizar dentro da Igrexa e tamén fóra dela. PXNS. Amén.
PENEIRANDO A REFLEXIÓN
“Hoxe segue a ser importante lembrar a homes e mulleres de boa vontade que deben compartir os seus bens cos máis necesitados mediante a esmola, como forma de participación persoal na construción dun mundo máis xusto. Compartir con caridade fai á persoa máis humana, namentres que acumular supón o risco de embrutecerse, xa que se pecha no seu propio egoísmo. Podemos e debemos ir mesmo máis alá, considerando as dimensións estruturais da economía... Como ten repetido moitas veces o maxisterio da Igrexa, a política é unha forma eminente de caridade. Tamén o será ocuparse da economía con este mesmo espírito evanxélico, que é o espírito das Benaventuranzas”. (Da mensaxe para a Coresma 2020 do papa Francisco).

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel