SUPERANDO A TENTACIÓN DA PREGUIZA, POÑÁMONOS TAMÉN NÓS EN CAMIÑO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Xa nos tes aquí (Nº 71)
LECTURAS: Salve, Raíña (Nº 73)
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
COMUÑÓN: Esa é María (Nº 72)
CELEBRANDO A ACOLLIDA
Acostumad@s como estamos a escoitar as mesmas palabras a políticos, curas, bispos, artistas... moitas veces xa non nos damos conta do sentido e significado xenuíno que teñen. E ocórrenos así porque a medida que pasa o tempo deixámonos ir polos vieiros da rutina, o costume ou o ritualismo, o que vai facendo que desenganchemos do importante e acabemos confundindo o principal co secundario.
Cando isto pasa no ámbito da fe, acabamos converténdonos en consumidores de tradicións, pero non en testemuñas ledas da proposta de xustiza e compromiso transformador do mundo e das súas estruturas, á que nos invitaba Xesús de Nazaré.
E hoxe, se non lle poñemos atención, pode ocorrernos que celebremos esta festa do quince de agosto como unha rutina máis no calendario, litúrxico ou civil, sen pararnos a pensar nin no que celebramos nin no que supón dedicar a María este día de festa.
En María e con María, hoxe, mulleres e homes crentes neste noso mundo plural, proclamamos que outro mundo é posible desde a igualdade, o respecto á diferenza e a loita contra calquera intento de domesticar o esforzo pola creatividade da vida e da fe.
MISERICORDIANDO DESDE O AMOR DE XESÚS
Para que non nos deixemos domear polo cómodo e fácil; SEÑOR, AXÚDANOS A QUE O NOSO SILENCIO NON OPRIMA.
Para que non deixemos que a preguiza nos leve a vivir a fe como rutina e costume; CRISTO, AXÚDANOS A QUE O NOSO SILENCIO NON OPRIMA.
Para que non dubidemos nunca en poñernos en camiño cando nos precisen, como fixo María; SEÑOR, AXÚDANOS A QUE O NOSO SILENCIO NON OPRIMA.
ESCOITAMOS A PALABRA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA APOCALIPSE
E abriuse o santuario celeste de Deus e apareceu a arca da súa alianza no seu santuario. Entón houbo lóstregos, berros, tronos, un terremoto e unha grande treboada. E apareceu no ceo un gran sinal: unha muller vestida co sol, coa lúa baixo os seus pés, e, na cabeza, unha coroa de doce estrelas. Estaba embarazada e berraba coas dores do parto. Apareceu outro sinal no ceo: era un gran dragón vermello, que tiña sete cabezas e dez cornos e nas cabezas sete diademas. Co seu rabo arramplaba cunha terceira parte das estrelas do ceo e botábaas na terra. O dragón plantouse diante da muller que estaba para dar a luz, coa idea de engulirlle o filliño en canto nacese. Tivo un varón; aquel que cun caxato de ferro ha rexer a todas as nacións. Pero Deus arrebatou o filliño da muller onda si, ao seu trono. Mentres tanto, a muller fuxiu para o deserto. E oíuse un gran berro no ceo que dicía: “Arestora chegou a vitoria, o poder, e o reino do noso Deus, así coma a soberanía do seu Mesías”.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS
Naqueles mesmos días saíu María con moita présa camiño da montaña, a unha vila de Xudá. Entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. E en oíndo Isabel o saúdo de María, o neno brincoulle no ventre. Entón, chea do Espírito Santo, exclamou Isabel a grandes voces:
- Bendita ti entre as mulleres e bendito o froito do teu seo!. Quen son eu para que me visite a nai do meu Señor?. Pois ao que chegou o teu saúdo aos meus oídos, brincou de alegría a criatura no meu ventre. Ditosa ti que criches que se cumpriría canto che anunciaron de parte do Señor!.
Entón María exclamou:
Proclama a miña alma a grandeza do Señor,
alégrase o meu espírito en Deus, o meu Salvador,
porque reparou na súa humilde escraviña.
Desde agora tódalas xeracións me van felicitar,
porque o poderoso fixo en min marabillas!.
O seu nome é santo,
e a súa misericordia chega, xeración tras xeración,
a todos os que o temen.
Manifesta o poder do seu brazo,
desbaratando os plans dos soberbios.
Derruba do seu trono aos poderosos,
e fai subir aos humildes;
aos famentos éncheos de bens,
e aos ricos despídeos baleiros.
Ampara a Israel, o seu servidor,
lembrándose da súa misericordia,
conforme llelo prometera aos nosos pais,
en favor de Abrahán e da súa descendencia para sempre.
María permaneceu con ela tres meses, e logo volveuse para a súa casa.
PALABRA DO SEÑOR
ESCOITAMOS A PALABRA
No mundo no que vivimos estamos acostumados, demasiado, poderiamos dicir, a escoitar moitas, moitas palabras. En non poucas ocasións, inda que con tonalidades, acentos ou musicalidade diferente, son as mesmas palabras. Así, non cansamos de escoitar, ou mesmo nós de dicir: igualdade, dignidade, visibilidade, solidariedade, gratuidade, respecto, pobres... pero despois, como se foramos o “plató” de televisión no que unha vez se apagan as luces ao remate do programa, nada ten que ver coa realidade na que viven as mulleres e os homes cada día. Todo é un “brilli brilli” irreal e mentireiro de sorriso a cámara para quedar ben. Aplicado a nós, diriamos que nin cambiamos nin a nosa maneira de facer as cousas fai posible que actuemos conforme ao sentido das palabras que usamos. Seguimos facendo diferenza respecto da igualdade; a dignidade recoñecémoslla aos demais se pensan coma nós, ou son do noso grupo familiar ou de amigos; énchesenos a boca de solidariedade, pero non a mostramos coa nosa vida nin coas actitudes que tomamos á hora de compartir con quen o precisa... Pouco a pouco, deámonos conta ou non, imos convertendo a nosa vida en puro teatro. Contra isto loitou sempre Xesús, e contra isto tamén ha servirnos o testemuño de María, quen soubo estar, dicir e actuar de xeito coherente cando se precisaba. Sen deixarse levar nin do que dirán nin de medos e rutinas.
Por iso, se tomamos un pouco de tempo en pensar na persoa de María desde o que nos di o Evanxeo (non desde costumes ou relatos moitas veces faltos de identidade e realismo e interesados polo afán de dominar e impoñer), descubrimos que ela non foi precisamente o que chamariamos muller submisa, calada e consentidora de actitudes de desigualdade e non recoñecemento. En María están presentes todos os esforzos e compromisos dunha muller que non se deixou dominar polo politicamente correcto nin se pregou aos costumes e modas do tempo. Ela foi muller de criterio; un criterio liberador e de liberación; un criterio de loita contra a submisión e a dependencia; un criterio de espírito crítico e denuncia de canto oprimía e supuña inxustiza. En María non está a muller á que se saca en procesión con roupaxes caros e coroas de ouro e prata, senón a muller que non tivo medo a dicir si, a estar atenta a canto ocorría ao seu redor, a manifestarse como defensora das persoas empobrecidas e oprimidas, sen que se puxera a botar contas de se o seu actuar lle ía parecer ben ou non aos fortes e poderosos. Ela descubriu cal era o seu camiño e púxose a andar. Nós?
OREMOS COMUNITARIAMENTE
Na festa de María, festa de amor e servizo permanente, compartimos a oración xunt@s dicindo:
PROCLAMEMOS A GRANDEZA DO SEÑOR DE XEITO LIBERADOR E SOLIDARIO
Por unha Igrexa igualitaria e liberadora, que non se deixa dominar polos poderosos, OREMOS.
PROCLAMEMOS A GRANDEZA DO SEÑOR DE XEITO LIBERADOR E SOLIDARIO
Por unhas persoas crentes comprometidas por facer das nosas familias, as nosas parroquias o noso tecido social camiño de unión e igualdade, OREMOS.
PROCLAMEMOS A GRANDEZA DO SEÑOR DE XEITO LIBERADOR E SOLIDARIO
Por un compromiso que nos leve a vivir, sen medo nin complexos, a fe, uníndonos ás causas que fan da igualdade, a dignidade e a xustiza eixes do actuar e vivir cotián, OREMOS.
PROCLAMEMOS A GRANDEZA DO SEÑOR DE XEITO LIBERADOR E SOLIDARIO
En María atopamos, Señor, a forza dun vivir liberador e verdadeiramente transformador de estruturas opresivas e inxustas. Que nós saibamos mirarnos, cada día, neste espello. P.X.N.S. Amén.
PALABRAS DESDE ONDE AGRADECER
“Señora da Morte e da Vida,
porta grande do Ceo, a nosa vida, dozura e esperanza.
Cando nos chegue aquela hora escura
de caer, cos mortos, na ringleira implacable;
cando busquemos, ao caer, nus de todo,
¡volve a nós eses ollos teus,
coma unha luz temperada e á espera,
igual que un aloumiño sobre o rostro salvado para sempre,
como o bico de Deus, por fin acadado...
¡«e despois do desterro, móstranos a Xesús»!.
(Pedro Casaldáliga.
Testemuño de compromiso dunha unha vida entregada cos pobres)
Comentarios