CHAVES PARA ABRIR, AIREAR E SOLEAR, E NON CANDADOS PARA PECHAR A CAL E CANTO
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)
LECTURAS: A túa Palabra (Nº 25)
OFERTORIO: Velaquí, Señor (Nº 37)
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
POÑENDO OS OLLOS NA REALIDADE
Cada vez resúltanos máis difícil confiar nas persoas. É certo que moitas veces as noticias que saen nos medios de comunicación non axudan a xerar confianza; pero tamén é certo que hai unha manchea de xente que traballa responsable e honestamente para facerlle a vida agradable aos demais e que son persoas dignas de confianza. O que ocorre é que tristemente nunca son portada de revista, senón que o seu é un traballo calado, pero sempre eficaz.E se nos resulta difícil confiar nas persoas que fan connosco o camiño da vida, xa non digamos confiar en Deus “a quen non vemos”, como argumentan moitas persoas. Esixe un dobre esforzo.
Porén, o Señor segue a confiar en cada un e cada unha de nós, e hoxe dinos que nos dá as chaves que abren fiestras e portas para que o sol que quenta e a brisa que airea entren na nosa vida, na nosa casa, na nosa Igrexa. A pesares de que os nosos comportamentos ás veces deixan moito que desexar, El segue a confiar en nós.
Que esta celebración comunitaria que agora comezamos nos axude a beber da fonte da Palabra na que se nos revela Aquel en quen pomos a nosa confianza: Deus.
RENOVANDO O CORAZÓN
Porque moitas veces facemos un mal uso das chaves que Ti pos nas nosas mans, e en lugar de utilizalas para abrir corazón, ollos e vida usámolas para pecharnos en nós e no noso gueto, SEÑOR, EN TI POMOS A NOSA CONFIANZA.Porque somos desconfiad@s cara aos irmáns e as irmás, e raramente estamos dispost@s a dar unha segunda oportunidade a quen nos ten fallado ou ferido, CRISTO, EN TI POMOS A NOSA CONFIANZA.
Porque estamos coas portas tan pechadas a causa dos nosos medos e inseguridades, que preferimos camiñar nas rutinas, nas falsas seguridades e na escuridade, SEÑOR, EN TI POMOS A NOSA CONFIANZA.
REMOENDO NA PALABRA
Quen di a xente que son eu?. Velaí a pregunta que hoxe nos lanza Xesús no evanxeo que vimos de proclamar e que pide de nós unha resposta. É verdade que non todos temos a mesma imaxe de Xesús, sobre todo, porque cadaquén elaboramos unha imaxe a partir dos nosos propios intereses e preocupacións, condicionada polo medio social ao que pertencemos e marcada pola formación relixiosa que temos recibido. Hoxe é un bo día para que cada un e cada unha de nós nos paremos a discernir sobre a importancia que lle damos a Xesús na nosa vida, se de verdade El é a pedra sobre a que edificamos, construímos e asentamos a nosa vida ou se pola contra non é máis que unha mesa supletoria que só usamos cando a precisamos.Pero se El é a rocha, xuntos, non só Pedro, senón tamén con Pedro, iremos edificando a nosa Igrexa non sobre o alicerce do medo, a coacción, a submisión, o autoritarismo e a ansia de dominio e poder, senón escoitando, servindo e facendo comunitariamente o camiño, pois somos na casa de Deus pedras vivas. Solos non iremos moi lonxe, xuntos construiremos Igrexa de presente sempre aberta e sen medo ao futuro. De nós, do noso talante, vai depender que a Igrexa siga estando presente no mundo, non para ensombrecelo, senón para facelo medrar en humanidade solidaria. Construír Igrexa non é sinónimo de servilismo nin de obediencia cega, senón de participación e sinodalidade. As pedras, os cimentos non son todos iguais, hainas máis grandes e máis pequenas, con máis ou menos arestas, máis lisas e máis rugosas....pero todas son pedras e necesarias na cimentación. Como nos custa entendelo!.
E se o facemos así, estaremos seguindo o camiño que nos marcou Xesús. El entregounos as chaves, a creación enteira, o seu Reino, as súas arelas. Fíxonos caseiros de esperanzas e proxectos para que nos sentiramos libres e responsables. Entregounos as chaves... e díxonos que miremos os rostros da xente ata setenta veces sete antes de erixirnos en xuíces, clérigos ou xefes. Oxalá nunca o esquezamos: misericordia quero e non sacrificios.
COMPARTINDO O COMPROMISO
Abramos a nosa vida a Deus, que sempre e en todo momento nos dá oportunidades e nos demostra o seu amor, e digámoslle:GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS
Pola Igrexa, para que entenda que o mandado do Señor de edificar e construír Reino inclúe a todas as persoas de ben e non só a uns cuantos elixidos, OREMOS.GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS
Polas nosas comunidades, para que sempre teñamos abertas as portas da creatividade e non poñamos dificultades a canto nos leve a coñecer máis e mellor a Cristo, OREMOS.GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS
Por todos e todas nós, para que nos abramos a confiar en Deus sempre e en todo lugar, sabedores de que El camiña ao noso carón e mesmo ás veces nos leva no seu colo amoroso de Pai-Nai, OREMOS.GRAZAS POR CONFIAR EN NÓS
Grazas, Señor, porque unha vez máis móstrasnos o teu amor deixándonos decidir libremente, sen impoñernos nada e dándonos responsabilidades no aquí e no agora. P.X.N.S. Amén.
BUSCANDO ACOUGO ESPERANZADO
O Señor entregounos as chaves para:
abrir portas pechadas e corazóns duros e insolidariosrepartir os bens da terra
mostrar todos os tesouros de arcas, baúis e bibliotecas
sacar as cousas boas
dar a coñecer os misterios da ciencia
desenlear conciencias
abrir o que outros pechan (igrexas, fronteiras, fábricas...)
entrar nos cárceres
quitar trabas e soltar cadeas
varrer medos e culpabilidades
non andar agochados
perdoar barbaridades
que ninguén atope as portas do seu camiño pechadas aínda que sexa noite
desatar leis, normas, mandatos e editos de gobernadores, representantes e falsos deuses
liberar aos que senten que teñen as portas pechadas e a vida feita e planificada
que as persoas insensatas non perdan o tempo laiándose e poidan entrar aínda que sexa tarde
que sempre poidamos ensinarlle as nosas entrañas a quen chega, a tempo ou a deshora
abrir feridas, no corpo, na alma, nas estruturas para así poder curalas
para coidar e amosar a boa nova, os seus tesouros de Pai e de Nai
Comentarios