NA VIÑA DE TOD@S, O ESFORZO TAMÉN HA SER COMÚN. NON CARGUEMOS SOBRE OS DEMAIS O QUE SÓ A NÓS CORRESPONDE
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
LECTURAS: Escoita ti (Nº 26)
OFERTORIO: Ti es o pan do ceo (Nº 54)
COMUÑÓN: Señor Xesús, bendito sexas (Nº 52)
POÑENDO OS OLLOS NA REALIDADE
Traballar na viña do Señor, facelo sen exclusións e poñendo da nosa parte o mellor, é a invitación que nos fai hoxe o Evanxeo. Pensemos o que serían as nosas vendimas se o traballo das persoas que, coma nós, poñen o seu tempo e esforzo para recoller a uva, non fose nin recoñecido nin valorado. Sería unha actitude inxusta e prepotente. A superar inxustiza e prepotencia é ao que nos invita a celebración de hoxe. Iso supón, un esforzo da nosa parte por revisar comportamentos e actitudes coas que andamos pola vida.Que o Señor, que nos chama a traballar na súa viña, atope en nós acollida e gratitude!
RENOVANDO O CORAZÓN
- Porque non acabamos de comprometernos no coidado da túa viña, e deixamos que a intransixencia nos domine; SEÑOR, QUE NON FAGAMOS DA VIDA CANSEIRA.
- Porque non deixamos que a forza da túa savia dea en nós os mellores froitos; CRISTO, QUE NON FAGAMOS DA VIDA CANSEIRA.
- Porque sempre somos dos que vemos o malo en todas as persoas e a perfección só en nós; SEÑOR, QUE NON FAGAMOS DA VIDA CANSEIRA.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
Voulle cantar ao meu amigo a canción do meu amor á súa viña.
Tiña o meu amigo unha viña nunha das fértiles ladeiras.
Cavou, quitoulle as pedras, e plantouna de cepa selecta;
construíu no medio dela unha torre e tamén dispuxo un lagar;
esperaba que dese boas uvas, pero só llas deu agraces.
E agora, habitantes de Xerusalén e homes de Xudá,
facede, por favor, de xuíces,
entre min e a miña viña.
¿Que máis lle puiden facer á miña viña que non llo fixera?
¿Por que, esperando eu que dese boas uvas, deu tan só agraces?
Pois agora vouvos dicir o que lle vou facer á miña viña:
quitarlle o valado para que sirva de pasteiro,
romperlle a cerca e que se volva un torreiro.
Convertereina nun ermo, non se podará nin cavará;
o cardo e mais a silveira medrarán nela;
aos mesmos trebóns mandareilles que non chovan sobre ela.
Si, a viña do Señor dos Exércitos é a casa de Israel;
e os homes de Xudá, a súa preferida plantación.
Esperaba deles o cumprimento do dereito, e velaí: sangue vertido.
Esperaba deles xustiza, e velaí: berros de auxilio.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU
Naquel tempo díxolle Xesús aos seus discípulos:Escoitade outra parábola:
Dunha vez había un propietario que plantou unha viña; rodeouna dunha sebe, cavou nela un lagar e construíu un caseto para o garda. Logo, arrendóullela a uns viñateiros e marchou para lonxe.
Cando chegou o tempo da vendima, mandou os seus criados ós viñateiros, para cobrar as rendas. Pero os viñateiros agardáronos, e a un zorregáronlle, a outro matárono e a outro apedrárono. De novo mandou outros criados, máis numerosos; pero tratáronos do mesmo xeito.
Por último, mandoulles o seu propio fillo, dicindo para si: "O meu fillo hano respectar". Pero os viñateiros, ó veren o fillo, comentaron: "Este é o herdeiro: veña, matémolo, e a herdanza será nosa". E agarrárono, botárono fóra da viña, e matárono.
Ben, ¿e cando veña o señor da viña, que fará cos viñateiros aqueles?
Respondéronlle:
A eses malvados faraos morrer de mala morte, e arrendaralles a viña a outros viñateiros, que lle paguen as rendas no seu tempo.
Díxolles entón Xesús:
¿Seica non lestes nunca na Escritura:
A pedra que desbotaron os canteiros é agora o esquinal: esa pedra colocouna o Señor, ¡que regalía para nós!?
Por iso dígovos: quitarásevos a vós o Reino de Deus, e daráselle a un pobo que produza bos froitos.
PALABRA DO SEÑOR
REMOENDO NA PALABRA
A viña volve ser outra vez a imaxe que nos achega a Palabra de Deus este domingo. Tod@s nós conformamos a viña que o Señor vén coidando permanentemente. A súa preocupación, a súa paciencia, o convencemento de que sempre acabará dando froito é todo un estímulo de esperanza para nós, que o temos como a auga que fai que a viña non seque nunca, a pesares das securas polas que pasamos tantas veces na vida. Pero inda que El vaia termando da viña, tócanos a nós comprometernos tamén no seu coidado, xa que por moito que El queira, se nós lle damos as costas, ningún froito se vai obter. Temos que traballar tod@s á vez, implicarnos e comprometernos para que dea froito; o froito que nos faga ter unha mirada da nosa realidade real, coas nosas pobrezas e fraquezas, pero non desesperada ante elas. De aí que non podemos traballar sós na viña, precisamos uns dos outros, para que o froito chegue, sexa abundante e ninguén se senta excluíd@. Esforcémonos logo por poñer o mellor de nós nesta viña na que nos vai a vida.Este traballo na viña esixiranos ser persoas nobres, audaces, creativas, xustas, recoñecedoras do que os demais aportan... é dicir, vai pedir de nós a superación do individualismo para espertar ao sentido comunitario. Non como un retrouso que escoitamos moitas veces, senón como unha acción que nos saca das nosas preguizas e canseiras e fai que os demais non sexan nin números nin cousas, senón fillas e fillos de Deus, polo tanto irm@ns e comprometidos en facer da Casa Común espazo de encontro e recoñecemento, non invisibilidade, dunh@s e outr@s. Tócanos laiarnos pouco, mellor nada, e arrimar o ombreiro todo canto poidamos.
E cando cheguemos onda dono da viña, saberemos presentarnos coa mochila chea de bo froito, facendo do encontro con El experiencia plena de felicidade persoal e comunitaria; gozo no compartir e celebrar que sempre hai camiño, e luz, en cada un dos nosos amenceres; que non podemos deixarnos levar nin polo desánimo nin polo pesimismo, porque, se sabemos acoller a quen chega á viña, o que nos aporta enriquécenos e sempre nos acaba ofrecendo sentido e alegría desde o compartir de/ con quen fai e sabe poñer as persoas no centro no canto dos cartos, o poder, o prestixio, o carreirismo eclesiástico ou as ansias de impoñerse aos demais sen respectar a pluralidade dunha Casa Común onde collemos tod@s. Debemos logo esforzarnos para que o traballo na viña sexa constante e permanente, sen deixarnos levar das nosas canseiras ou das cegueiras que non nos deixan ver a cantos con nós están tamén na viña. A viña sempre é invitación á comuñón desde o ser comunidade plural e aberta.
COMPARTINDO O COMPROMISO
Agradecemos a vida e compartimos a oración comunitaria dicindo:QUE SEXAMOS PERSOAS DE PAZ E ACOLLIDA
Para que fagamos da Igrexa viña traballada que dá froitos de solidariedade, servizo e quentura de corazón, OREMOS.
QUE SEXAMOS PERSOAS DE PAZ E ACOLLIDA
Para que nas nosas comunidades non deixemos que o medo nos distancie e nos faga invisibles a unh@s e a outr@s; OREMOS.
QUE SEXAMOS PERSOAS DE PAZ E ACOLLIDA
Para que non nos deixemos engaiolar polos cantos de serea que nos acaban convertendo en persoas individualistas, soas e permanentemente insatisfeitas; OREMOS.
QUE SEXAMOS PERSOAS DE PAZ E ACOLLIDA
Aléntanos, Señor, no noso camiño de cada día, para que non perdamos nunca nin a paz nin a esperanza. P.X.N.S. Amén.
pedra que dá raíz e consistencia ao edificio.
Nós precisámoste porque non acabamos de asentar;
de facer do noso camiñar unha construción forte e segura.
En Ti atopamos a anclaxe desde a que encarar a vida;
unha vida que nos trae alentos e desalentos,
ledicias e tamén tristuras, ilusións e máis dalgún fracaso.
Pero se aprendemos a poñer en Ti o cimento,
cando nos veñamos abaixo
sabemos que a túa man vai estar para amortecer a caída.
Grazas, Señor.
BUSCANDO ACOUGO ESPERANZADO
Ti es, Señor, pedra firme e asentada,pedra que dá raíz e consistencia ao edificio.
Nós precisámoste porque non acabamos de asentar;
de facer do noso camiñar unha construción forte e segura.
En Ti atopamos a anclaxe desde a que encarar a vida;
unha vida que nos trae alentos e desalentos,
ledicias e tamén tristuras, ilusións e máis dalgún fracaso.
Pero se aprendemos a poñer en Ti o cimento,
cando nos veñamos abaixo
sabemos que a túa man vai estar para amortecer a caída.
Grazas, Señor.
Comentarios