29 domingo TO A 2020

DIANTE DUN MUNDO DE ANONIMATO E INVISIBILIDADE, DEUS SEGUE A CHAMARNOS POLO NOSO NOME

CANTO GOZOSO

• ENTRADA: Andarei na presenza (Nº 11)
• LECTURAS: Cantádelle ao Señor (Nº 23)
• OFERTORIO: Eiquí están (Nº 32)
• COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)

POÑENDO OS OLLOS NA REALIDADE

A fraternidade que nos iguala e nos saca do anonimato de quen non ten identidade, chámanos tamén a poñer a nosa mirada nas persoas, tal e como somos. Non como aparentamos ser. Porque nelas descubrimos quen somos e de onde procedemos: do amor do Deus Pai/Nai.
Compartir identidade e non esquecer nunca as nosas raíces, esíxenos un permanente esforzo por non deixarnos enganar nin das aparencias nin dos comentarios que só ven en nós o positivo, pero calan, quen sabe por que, as nosas limitacións. Non nos deixemos engaiolar por quen non busca máis que aproveitarse do que nós non temos medo en compartir, pero diante do que si buscamos sempre sinxeleza e sinceridade!

RENOVANDO O CORAZÓN 

• Porque non sempre buscamos o ben e a verdade; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS MEDO Á SINCERIDADE.
• Porque por veces esquecemos de onde vimos e cal é a nosa raíz; CRISTO, QUE NON TEÑAMOS MEDO Á SINCERIDADE.
• Porque deixamos que nos venza a tentación, e desprezamos aos demais; SEÑOR, QUE NON TEÑAMOS MEDO Á SINCERIDADE.

PALABRA PROCLAMADA

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS

Así fala o Señor acerca do seu unxido:

Chameite polo teu nome; creeite, aínda que non me coñecías.
Eu son o Señor e non hai outro, fóra de min non hai deus.
Ameite, aínda que non me coñecías,
para que se saiba desde o nacente ao solpor que non hai cousa sen min.
Eu son o Señor e non hai outro.

PALABRA DO SEÑOR

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MATEU

Naquel tempo, os fariseos fóronse reunir para veren o xeito de pillar a Xesús nalgún dito. E mandáronlle algúns dos seus discípulos e dos partidarios de Herodes, que lle preguntaron:

‑Mestre, sabemos que es sincero: que ensinas o verdadeiro camiño de Deus e que non andas con miramentos, porque non te deixas levar polos respectos humanos. Dinos, logo, ¿que che parece: está permitido pagarlle o tributo ó Cesar ou non?

Xesús, catando a malicia, contestoulles:
‑¿Por que me queredes comprometer, hipócritas? Mostrádeme a moeda do tributo.
Eles presentáronlle un denario. E el preguntoulles:
‑¿De quen é esta imaxe e de quen fala esta inscrición?
Contestáronlle:
‑Do César.
Entón replicoulles:
‑Pois logo dádelle ó César o que é do César e a Deus o que é de Deus.
Ao oíren isto ficaron pasmados e, deixándoo, marcharon.

PALABRA DO SEÑOR

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

A Palabra ao redor da que nos reunimos cada domingo volve ser contrapunto co mundo no que vivimos. É dicir, diante dunha sociedade que potencia, cando non busca e impón, o anonimato e a invisibilidade das persoas máis necesitadas, empobrecidas e excluídas, a Palabra de Deus volve insistir que Deus é Pai/Nai que nin nos da as costas nin se esquece de nós. Ao contrario, terma, preocúpase, acompaña e está sempre acompañando os pasos que imos dando. No “chameite polo teu nome, e dinche un título”, que acabamos de escoitar no texto de Isaías, temos a concreción desta afirmación, á vez que se converte en contracorrente fronte ao xeito de actuar dos poderosos, e tamén dos que non o son tanto, no mundo actual. Pero non queda aí a cousa, senón que vai acompañada do título da fraternidade que nos une nun mesmo Pai/Nai e nos abre ao compartir nun mundo de irmáns e necesitado de que nos creamos que o somos. Como xa diciamos o domingo pasado, o papa Francisco volve lembrárnolo na súa carta encíclica sobre a fraternidade, na que nos di que tod@s estamos chamados a ser samaritanos de quen temos ao lado, para facer da samaritanía semente de irmandade.
Unha samaritanía que non é palabra baleira e sen contido, senón actitude permanente no noso actuar cotián: pararse, baixar das nosas palestras, preocuparse polo que lle pasa a quen se sente ferid@ e non perder a paciencia ante o desacougo de quen se ve esquecid@ e incomprendid@, cando non utilizad@. Ser samaritan@s no mundo de hoxe é todo un reto e unha tarefa permanente diante da que non podemos descoidarnos, xa que, baixo a aparencia de bondade, agochase moitas veces o intento de controlar, dominar, mandar e impoñer. O que vai no sentido contrario ao plano no que Xesús nos chama a vivir. Sexamos logo samaritan@s dos irm@ns, para que tamén eles o sexan da cada un de nós. Deste xeito conseguiremos afastar de nós a tentación de utilizar ás persoas como se fósemos cousas, no canto de aprender a acollernos coma o que somos desde a mirada do Deus Pai/Nai: persoas unidas pola irmandade compartida e vivida.
Aprendendo a camiñar deste xeito, seremos capaces de entender que significa dar grazas, valorar a entrega e xenerosidade de quen non pide e si acompaña superando prexuízos que dividen entre bos e malos, entre nós e os outr@s. Isto irá forxando un xeito de ver a realidade e actuar nela ao estilo de Xesús: buscando a verdade e non deixándose enredar polos que non veñen de cara, senón que pretenden enfrontarnos e desunirnos. Non nos deixemos caer nesas redes, e esforcémonos para non confundir que a fraternidade é unha graza que Deus nos concede para que sexamos felices e iguais.

FRATERNIDADE ORANTE

Sentíndonos en comuñón fraterna, compartimos a oración comunitaria e dicimos:
QUE SEXAMOS SAMARITANAS E SAMARITANOS AO TEU ESTILO, XESÚS

• Para que sexamos unha verdadeira comunidade que, sabéndose chamada a comuñón, non crea fronteiras, senón que constrúe pontes que fan posible encontrarnos, OREMOS.

QUE SEXAMOS SAMARITANAS E SAMARITANOS AO TEU ESTILO, XESÚS

• Para que non esquezamos nunca que a fraternidade non é unha palabra baleira, e si un xeito de escoitar, acoller, acompañar e vivir, OREMOS.

QUE SEXAMOS SAMARITANAS E SAMARITANOS AO TEU ESTILO, XESÚS

• Para non deixemos que o anonimato, a invisibilidade e a aparencia nos fagan esquecer cal é o camiño de Xesús, OREMOS.

QUE SEXAMOS SAMARITANAS E SAMARITANOS AO TEU ESTILO, XESÚS

Grazas por invitarnos a poñer en práctica a samaritanía no noso actuar. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DIFERENCIADA

Señor Xesús, que non deixemos a porta aberta ao desánimo;
que a visibilidade nos recoñeza coma irmáns e irmás,
por riba de cores de pel, linguas ou procedencias.
Que non nos deixemos engaiolar
pola aparencia de quen só nos busca
para utilizarnos no seu propio beneficio.
Señor, se somos capaces de non deixarnos vencer
por quen fai do engano modo de vivir,
estaremos respondendo á túa invitación
de non permitir que ninguén nos converta en obxectos
que ignoran que a nosa identidade ten
a súa orixe no sentirte como Pai/Nai,
que nos mostra que só podemos compartir dignidade no teu amor.