Ledicia e temor non poden ir unidos cando falamos de acoller a Xesús
SINAL DE ADVENTO
Rematamos hoxe de construír o noso sinal de Advento incorporando a cabeza do neno. Deste xeito quédanos configurada a imaxe de quen estamos a esperar ao longo deste Advento: Xesús.
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Volve Señor (Nº 90)
LECTURAS: Cantarei eternamente as misericordias do Señor
OFERTORIO: Que ledicia a miña (Nº4)
COMUÑÓN: No colo da miña nai (Nº 49)
ESPERTANDO Á RENOVACIÓN
Xa non falta nada. Estamos mesmo ás portas deste gran acontecemento que queremos vivir e celebrar como remate do tempo de Advento: o Nadal. Ao longo das catro últimas semanas fóisenos invitando, a modo de retrouso, a preparar o camiño, a prepararnos para acoller a quen vén por el. Xa case que está aquí, abrámoslle a porta e deixémolo entrar.
E como escoitaremos no evanxeo chega da man do si de María, a súa e a nosa nai. Que cando chegue e entre, procuremos que non se senta estraño entre nós.
ABRÍNDONOS Á MISERICORDIA
Por ter sido crentes máis de temor que de graza; SEÑOR, QUE ACOLLAMOS A TÚA MISERICORDIA.
Porque nos ten faltado ledicia e sobrado tristura; CRISTO, QUE ACOLLAMOS A TÚA MISERICORDIA.
Pola nosa teimosía en facer do individualismo eixe do noso actuar; SEÑOR, QUE ACOLLAMOS A TÚA MISERICORDIA.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO SEGUNDO LIBRO DE SAMUEL
Instalado o rei David na súa casa, e como o Señor lle dera a paz cos seus inimigos do arredor, díxolle el ao profeta Natán:
"Repara que eu estou instalado nunha casa de cedro, mentres a arca do Señor habita nunha tenda".
Natán respondeulle ao rei:
"Todo o que tes no corazón, anda e faino, pois o Señor está contigo".
Pero aquela mesma noite veulle a Natán esta palabra do Señor:
"Vai e dille ó meu servo David que isto di o Señor: ¿vasme edificar unha casa para que eu habite nela?. Eu saqueite das mandas, de detrás dos rabaños, para que foses o xefe do meu pobo Israel. Estiven contigo en todo o que emprendiches e arredei os teus inimigos diante de ti. E dareiche un nome tan grande coma o dos grandes da terra. Eu fixarei tamén un posto para o meu pobo Israel. Eu plantareino e el vivirá alí sen sobresaltos. Non volverán asoballalo os fillos da iniquidade, como fixeron á primeira, no tempo en que puxen xuíces sobre o meu pobo Israel. Dareiche o repouso de tódolos inimigos e, por parte, o Señor anúnciache que che dará unha dinastía.
A túa familia e o teu reino permanecerán na miña presencia para sempre, o teu trono manterase firme eternamente".
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO LUCAS
Aos seis meses, Deus mandou o anxo Gabriel a unha vila chamada Nazaret, onda unha mociña prometida a un home da casa de David, que se chamaba Xosé; o nome da mociña era María.
Entrando onde estaba ela, díxolle:
- Alégrate, chea de graza, o Señor está contigo.
Ela turbouse con estas palabras, cavilando no que podería significar o saúdo aquel. O anxo continuou:
- Non teñas medo, María, porque ti atopaches graza ante Deus;e, fíxate, vas concibir no teu ventre e darás á luz un fillo, ó que lle poñerás de nome Xesús. Será grande e chamarase Fillo do Altísimo, e o Señor Deus daralle o trono de David, seu pai; reinará por sempre na casa de Xacob, e o seu reinado non terá fin.
María respondeulle ó anxo:
- ¿E como pode ser isto, pois eu son virxe?
O anxo replicoulle:
‑O Espírito Santo baixará sobre ti e o poder do Altísimo cubrirate coa súa sombra; por iso o que vai nacer de ti será santo e chamarase Fillo de Deus. Aí tes a túa curmá Isabel, que concibiu un fillo na súa vellez, e xa está de seis meses a que chamaban estéril, que para Deus non hai imposibles.
María contestou:
- Velaquí a escrava do Señor: cúmprase en min o que dixeches.
E o anxo marchou de onda ela.
PALABRA DO SEÑOR
NA ESCOITA DA PALABRA
David, despois de moitas idas e voltas, atopou a paz. Tamén nós, desde esta palabra escoitada, somos invitad@s a atopar paz, a paz que nos fai aprender a ver a vida como unha experiencia que hai que ir construíndo pouco a pouco e sen présas; a paz que nos invita a non deixar que aniñe en nós, e na mirada que facemos do mundo, o desacougo, o activismo ou a sensación de fracaso e tristura; a paz que nos abre a relacionarnos coas persoas que temos preto buscando facer do diálogo entendemento, e do entendemento esforzo por realizar proxectos en común. Proxectos que busquen achegarnos ás persoas e a situación na que se atopan, esforzándonos por facerlles a vida máis doada e leda. A paz, nunha palabra, que se constrúe e non enfronta nin fai de menos aos demais. E vainos movendo, como moveu a David a saír do permanente mirar só para nós mesmos e aprender/ comezar a mirar aos demais desde unha mirada activa e construtiva. Porque a paz non se espera senón que se desenvolve –vaise facendo- desde o noso facer e buscar canto fai sorrir e move a defender a igualdade da dignidade recibida do amor de Deus.
Nesta busca/ construción da paz, como tamén acabamos de escoitar, non imos nin estamos sos. A presenza, o agarimo, a achega de Deus váisenos descubrindo como unha presenza compartida que vence a tentación de pecharnos en nós mesmos, no noso mundo, e moitas veces na propia irrealidade, para descubrirse en todo canto vai sendo posible grazas ao esforzo compartido, á tarefa realizada comunitariamente, á capacidade de buscar o que nos une e aprendendo a relativizar o que nos separa ou non compartimos. O camiño do Advento é sempre tempo de superación da tentación individualista, que prescinde dos demais e nos vai pechando, inda que digamos o contrario, na soidade entristecida de quen non ten a ninguén. Saiamos logo fortalecidos deste tempo de Advento na conciencia de que só cos e xunto aos demais poderemos preparar oco no corazón para acoller ao neno que xa está a chamar na porta.
María, protagonista no evanxeo de hoxe, entendeu ben cal era o proxecto de Deus, e non lle deu as costas, ao contrario: respondeu co seu si. Un si de alegría, de confianza e de servicialidade. Que síntese tan clara, fermosa e sinxela para que tamén a fagamos nosa!
COMPARTINDO O QUE NOS UNE
Porque Ti sempre vés para traernos a paz, queremos dicirche desde o agradecemento:
QUEREMOS, SEÑOR, SEGUIR AS TÚAS PEGADAS
Para que sentíndonos Igrexa traballemos por levar paz e non tensión nin enfrontamento ao mundo do que formamos parte, OREMOS.
Para que sempre, pero especialmente neste ano tan difícil para tod@s, non lle deamos as costas ás familias das nosas parroquias que poidan estar ou sentirse soas e pasando por diversas dificultades; OREMOS.
Para que nós non deixemos de aproveitar o camiño do Advento para deixar atrás canto nos fai persoas individualistas e insolidarias; OREMOS.
Grazas, Señor, por invitarnos a seguir as túas pegadas, evitando perdernos no camiño. P.X.N.S. Amén.
AGRADECENDO O DON DA FE
Di Francisco ao respecto do si de María:“É unha gran revelación que abre perspectivas inauditas o neno que nacerá desta humilde moza de Nazaret será chamado Fillo do Altísimo: non é posible concibir unha dignidade máis alta ca esta. A resposta de María é unha frase breve, que non fala de gloria ou de privilexio, senón só de dispoñibilidade e de servizo. María non se exalta fronte á perspectiva de converterse na nai do Mesías, senón que permanece modesta e expresa a propia adhesión ao proxecto do Señor.
Este contraste é significativo, porque nos fai entender que María é verdadeiramente humilde e non busca mostrarse. Recoñece ser pequena ante Deus e está contenta de ser así.
Pero tamén é consciente de que a súa resposta depende da realización do proxecto de Deus, e que entón ela está chamada a adherirse en toda si mesma”.
Comentarios