NON SEMPRE HAI QUE FIARSE DOS DOUTRINALMENTE SEGUROS, ÁS VECES SON MORALMENTE INACEPTABLES
CANTO GOZOSO
· ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)· LECTURAS: Douvos un mandato novo (Nº 18)
· OFERTORIO: O Señor é o meu pastor (Nº 27)
· COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
OLLOS ABERTOS
Moitas persoas, consciente ou inconscientemente, aspiran ao benestar e ao ben-vivir. O importante é vivir cada vez mellor, disfrutar de paz e seguridade, ter saúde, cartos, éxito... Quen posúe unha seguridade económica pode aspirar a conseguir o recoñecemento dos demais e a felicidade.
Pero iso crea un xeito de vivir tan superficial que só queda sitio para un deus milagreiro e para unha relixión reducida ao ámbito individual e privado das persoas, converténdose así moitas veces nun refuxio para intolerantes e esquizofrénicos. Buscamos a Deus e somos relixios@s coma un elemento máis de seguridade persoal, sen decatarnos que a fe está chamada a cuestionar a nosa vida constantemente.
Cómpre, pois, que escoitemos e reflexionemos sobre o que Santiago nos di hoxe na súa carta: “unha fe sen obras está morta por dentro”. Que a celebración que agora comezamos nos axude a descubrir e recoñecer a Deus na realidade cotiá, e a actuar coma homes e mulleres de fe nela.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
ö Porque somos insensibles ao que lle pasa aos irmáns e ás irmás que sofren, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
ö Porque son demasiadas as ocasións nas que nos deixamos levar do pesimismo de quen pensa que nada pode cambiar, e que é mellor que as cousas sigan igual, CRISTO, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
ö Porque moitas veces esquecémonos de que unha fe sen obras é unha fe morta, rutineira e baleira, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS
O Señor Iavé abriu o meu oído,
e eu non me rebelei, non me botei para atrás.
Ofrecín o lombo ós que me azoutaban, e a miña cara ós que me arrincaban a barba.
Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.
Pero o Señor axudarame,
por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante,
pois sei que non me avergonzarei.
O que defende a miña causa está cerca.
¿Quen litigará comigo, cando comparezamos ante a comunidade?
Quen traballa a miña xusta sentencia está detrás de min.
O Señor Iavé axudarame: ¿quen será o que me declare culpable?
Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SANTIAGO
Irmáns benqueridos, ¿que proveito lle trae a un dicir que ten fe, se non ten feitos? ¿Acaso o poderá salvar esa fe? Se un irmán ou unha irmá andan espidos e necesitados do pan de cada día, e vai un de vós e dilles: "ídevos en paz, quentádevos e fartádevos", pero non lles dá aquilo que lle cómpre ó seu corpo, ¿que proveito levan? Pois o mesmiño pasa coa fe: se non ten feitos, leva a morte no seu cerne.
Pode dicir alguén: "ti tes a fe, eu teño os feitos". ‑Móstrame a túa fe sen feitos que eu polos feitos heiche de mostrar a miña fe.
Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Ia Xesús cos seus discípulos cara ás aldeas de Cesarea de Filipo, e polo camiño preguntoulles:
- ¿Quen di a xente que son eu?
Eles responderon:
- Uns, que Xoán Bautista; outros, que Elías; e outros, que algún dos profetas.
El preguntoulles a eles:
- ¿E vós, quen dicides que son?
Respondeu Simón Pedro:
- Ti es o Mesías.
E prohibiulles diciren nada a ninguén.
Entón, con toda claridade, empezou a adoutrinalos acerca de que era preciso que o Fillo do Home padecese moito, e que o rexeitasen os anciáns, os Sumos Sacerdotes e mais os letrados; que o ían matar, e que ós tres días había resucitar.
Explicoulles isto con toda claridade. Entón Pedro, colléndoo á parte, empezou a rifarlle. Pero Xesús volvéndose cara ós discípulos, reprendeuno:
- ¡Arreda de min, Satán, que ti non te me deixas guiar por Deus, senón polos homes!
E chamando á xente onda os seus discípulos, díxolles a todos:
- Se alguén quere vir comigo, que renuncie a si mesmo, cargue coa súa cruz, e que me siga. Pois o que queira poñer a salvo a súa vida, perderaa; pero quen perda a súa
Palabra do Señor.
PALABRA REMOÍDA
Si somos crentes é porque coñecemos a Deus. Isto que afirmamos coas palabras “Ti es o Mesías”, tamén temos que afirmalo cos nosos feitos e coa nosa vida, coa nosa implicación. Deus sae ao noso encontro cada día n@s pobres, n@s necesitad@s, nas humildes e sinxelas tarefas de cada día (nas agradables e nas que non o son tanto), no trato coas familias, cos veciños... e aí é onde debemos confesar: “Ti estás aquí”, “Ti faste presente aquí”. Esa é a difícil e fermosa tarefa que o Señor pon diante de nós: ser sementadores do Reino.
Por iso, o recadiño que Santiago lle envía aos destinatarios aos que lles escribe a súa carta, vén moi ben para que nunca esquezamos que ortodoxia e ortopraxe son dúas caras da mesma moeda. Porque claro, a tentación de reducir a fe ao ámbito das sancristías e dos templos, nos que tod@s nos atopamos moi a gusto, é moi grande. Pero sería unha fe morta, como ben di Santiago, se ao botar os pés fóra do templo deixamos nel ao Deus no que cremos para vivirmos nunha moral e unha vida sen Deus, explotando, insultando, calumniando, pisoteando a quen sexa con tal de conseguir poder.. seremos ortodoxos, doutrinalmente seguros... pero a nosa ortopraxe brilla pola súa ausencia. Porque ter fe é algo máis, é vivir sabedores de que Deus é compañeiro e alento no camiño sempre e en todo momento.
Porque @s que nos confesamos seguidores de Xesús no noso tempo estamos a entrar con frecuencia nun xogo perigoso á hora de manifestar as nosas conviccións crentes e a nosa fe; porque parece que só hai dous xeitos de facer isto presente:
· por un lado a marrullería da intolerancia, o “ordeno e mando”, a cega obediencia, a postura de “que perseguid@s estamos, que mal nos tratan”.
· por outra banda, estaría a postura de identificar a fe só co culto, coa asistencia a unhas celebracións que non comprometen a vida máis que 30-45 minutos á semana.
Non é éstrano, pois, que cando lle preguntamos á xente sobre o que é importante na súa vida, a relixión non apareza por ningún lado, ou se aparece é coma un contravalor, coma algo negativo. E iso a nós, que nos dicimos cristiáns e cristiás ten que cuestionarnos. Porque hoxe Xesús tamén nos está a preguntar quen son eu para ti?. Se cadra, as respostas serán moi variadas: un xuíz, un tapaburatos, un mago, un tolo, un irmán.... E esa resposta que nós deamos manifestará as nosas convicións. Que sexamos quen de transmitir, de palabra e coas nosas obras, que Deus é alento e forza nun fermoso proxecto: SEMENTAR FRATERNIDADE.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Poñámonos na man do Señor. El invítanos a pasar polo mundo enchéndoo de compromiso e esforzo para que ninguén se sinta esquecido e excluído, e digamos xunt@s:
QUE A FE SEXA ALENTO NO CAMIÑO
· Pola Igrexa, comunidade de fe comprometida na construción dunha sociedade mellor, para que nos esforcemos cada día en ser no medio do mundo palabra viva de amor e cercanía para quen se sente triste e solo, Oremos.
QUE A FE SEXA ALENTO NO CAMIÑO
· Polas nosas comunidades parroquiais, para que non esquezamos nunca que a fe sen as obras non é máis que un enganabobos, pero non compromiso sincero e solidario de amor, Oremos.
QUE A FE SEXA ALENTO NO CAMIÑO
· Por tod@s e cada un de nós, que recoñecemos a Xesús como Mesías, para que vaiamos pondo na nosa vida de cada día o noso esforzo na creación de recunchos de tenrura e misericordia, Oremos.
QUE A NOSA FE SEXA ALENTO NO CAMIÑO
Grazas, Señor, porque un día máis pos diante de nós un proxecto de amor que nos invitas a ir realizando cada día, para darlle así sentido a nosa vida. PXNS. Amén.
RECENDO DE GRATUIDADE
Confesar que Xesús é o Mesías implica:
- aceptalo na nosa vida coma o enviado de Deus, que nos trae a salvación e a liberación definitivas de todas as nosas cativeces.
- non rendernos diante das dificultades da vida, segur@s de que camiña ao noso carón.
- ser sementadores de paz e diálogo, deixando atrás crispacións, rivalidades e desencontros.
- apostar porque fronte ao desánimo e á desesperanza, outro mundo é posible, depende de nós.
- alento para facer dos lugares onde estamos (familia, traballo, parroquia, sociedade...) lugares de humanización.
- facer unha opción radical pol@s máis pobres e pequen@s da terra.
- mirar cada día coma unha páxina en branco, na que temos que deixar a nosa pegada.
- ilusionarnos diante de novos proxectos, camiños e opcións que nos desinstalan da nosa rutina e nos fan espertar do noso adormecemento.
- asumir que a nosa vida xa non é para nós, senón que é unha vida para os demais.
- ter presente que xustiza, caridade, solidariedade, desenvolvemento, coherencia... son algo máis que palabras bonitas, son o xeito de vivir a nosa fe.
Comentarios