Ir al contenido principal

31 domingo TO B 2021

Que non te confundan: só é amor se pasa polo corazón. O demais... simple engano

Canto  gozoso

  • Entrada.- Camiñando pola vida (Nº 9) 

  • Lecturas.- Veña o teu reino (Nº 88)

  • Ofertorio.-  Ti é-lo pan do ceo (Nº 54)

  • Comuñón.- O amor é o meirande (Nº 120))


OLLOS ABERTOS

Con que facilidade utilizamos a palabra amor para expesar sentimentos ou definir unha relación entre persoas! Pero se pensamos un pouco, descubrimos que é moito máis doado falar, dicir, contar que vivir. Porque o amor non é unha palabra, por moito que se repita, nin un impulso físico. O amor é a vivencia que nos fai recoñecernos com persoas iguais, respectuosas unhas con outras e coa capacidade de valorar canto unhas e outras somos capaces de facer polos demais. É sempre unha entrega xenerosa que se expresa na forma de tratarnos as persoas entre nós. A este amor é ao que Xesús se refire no evanxeo de hoxe.

Traballemos logo cada día para que deixemos que este amor xeneroso, entregado, dialogante, igualitario e fraterno enchoupe os nosos corazóns. Porque o amor, como as persoas é amplo, plural e xeneroso

CORAZÓN MISERICORDIOSO

  • Porque moitas veces confundimos amor con servidume; SEÑOR, QUE AMEMOS AO TEU ESTILO.

  • Porque moitas veces reducimos o amor a posesión; CRISTO, QUE AMEMOS AO TEU ESTILO.

  • Porque moitas veces facemos do amor control, dominio e medo; SEÑOR, QUE AMEMOS AO TEU ESTILO.

PALABRA PROCLAMADA

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO DEUTERONOMIO


Faloulle Moisés ó pobo dicindo:

Teme ó Señor, o teu Deus, gardando tódolos seus preceptos e os seus mandamentos que eu che ordenei, ti e o teu fillo e mailo teu neto, tódolos días da túa vida, para que se alonguen os teus días. Escoita, Israel, e ten coidado de o practicar, para que sexas feliz e que te multipliques moito, pois tal como cho falou o Señor, Deus dos teus pais, é unha terra que deita leite e mel.

Escoita, Israel: O Señor, o noso Deus, é Iavé, o único. Amara-lo Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con tódalas túas aspiracións e con toda a túa forza. Os preceptos estes, que eu che mando hoxe, estarán no teu corazón. Palabra do Señor., grazas a Deus.


PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA ÓS HEBREOS


Irmáns e irmás:

Foron moitísimos os sacerdotes do primeiro Testamento, porque a morte non os deixaba ser duradeiros; pero este ten un sacerdocio imperecedeiro, xa que dura para sempre. Por iso pode levar á plenitude da salvación para sempre ós que por El se achegan a Deus, xa que en todo momento vive para interceder por eles.

Pois era xustamente deste xeito o sacerdote que nós precisabamos: santo, sen ruindade e sen pecado, separado dos pecadores e levantado a unha gloria máis alta có mesmo ceo. Non necesita ofrecer sacrificios cada día, en primeiro lugar polos seus pecados e logo polos do pobo, coma os outros Sumos Sacerdotes; pois isto fíxoo dunha vez para sempre, ofrecéndose a si mesmo. En síntese, a Lei constitúe Sumos Sacerdotes a homes débiles, mentres que o xuramento que vén despois da Lei constitúe Sumo Sacerdote ó Fillo que logrou a salvación plena para sempre.

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS


Un dos escribas acercouse a Xesús e preguntoulle: -¿Cal é o mais importante de tódolos mandamentos?

Xesús respondeulle: -O primeiro é: Escoita, Israel: o Señor é o noso Deus, o Señor é único,  e amara-lo Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu entendemento e con tódalas túas forzas.  O segundo é: Amara-lo teu próximo coma a ti mesmo. Non hai mandamentos máis importantes ca estes.

O letrado replicou: -Moi ben, Mestre, estás no certo cando dis que El é único e non hai outro fóra del;  e que amalo con todo o corazón, con todo o entendemento e con tódalas forzas, e o próximo coma a un mesmo,  é mais importante do que tódolos sacrificios e holocaustos.

Xesús, vendo que respondera con moito tino, díxolle: -Non estás lonxe do Reino de Deus.

E ninguén se atreveu a facerlle máis preguntas. Palabra do Señor..


PALABRA REMOÍDA

  • Todo a escritura que vimos de proclamar ten como eixe principal o amor. Pero non o amor como moitas veces o entendemos, contacto físico e sexual, senón que nos fala do amor como expresión da relación que habemos ter con Deus: unha relación de confianza, xenerosiade, entrega, diálogo, acollida e escoita. Tanto na lectura do libro do Deuteronomio como na do evanxeo de Marcos,váisenos mostrando que o amor desde o que Deus nos fala e ao que nos chama camiña sempre na liberdade de quen o acolle e se esforza en poñelo en práctica. Non é entón reducible a un desafogo físico nin a ningún tipo de control, sometemento ou dominio sobre outra persoa. Simplemente é expresión do que Deus é para nós.

  • O que nos sitúa moi, pero que moi lonxe da idea coa que moitas veces nós nos imos relacionando unhas persoas coas outras nos diferentes ámbitos da vida. Si, porque o amor non se circunscribe a relacións interesadas, como se operacións interesadas das que imos sacar rendibilidade. Máis ben é a experiencia que define, nas relacións múltiples, variadas e diversas dunhas persoas coas outras, a nosa capacidade de recoñecer nelas a presenza/imaxe de Deus. Ese Deus persoal, agarimoso, dialogante e sempre disposto a acompañar os camiños polos que imos transitando na vida. Por iso falamos de amor de pais/nais cos seus fillos e fillas; do amor de amizade, do amor solidario cando participamos nunha acción a prol de persoas necesitadas de cousas materiais ou do nso tempo; do amor á cultura, a terra... En fin, o amor é plural e con moitas caras, como tamén o son as relacións, compromisos e implicacións das persoas.

  • Desde este amor é desde o que hoxe Xesús nos invita a establecer a nosa relación con Deus; relación que pasa polo recoñecemento dos traxectos de camiño compartido con persoas en situacións diversas. O que leva a camiñar no recoñecemento dos demais, na xenoridade do que facemos para que outras persoas sexan felices, na capacidade de buscar entendemento a pesares das diferenzas e dificultades que as veces temos para entendernos. En fin, o amor que Xesús nos pon como tarefa desde a que temos que plantexar a relación cos demais é o amor no que recoñecemos o rostro de Deus nas persoas coas que tratamos cada día neste noso mundo tan complexo, pero tamén tan ilusionante, para facelo berce de amor entregado na defensa e o respecto da dignidade das persoas, de toda persoa. Non caben entón, nin odios, nin xenreiras nin adecuacións interesadas e beneficiosas das nosas relacións cos demais.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

No amor sempre xeneroso de Deus, abrímonos a rezar comuniatriamente dicindo: 

QUE FAGAMOS DO AMOR CAMIÑO COTIÁN

  • Para que a Igrexa faga do amor expresión da súa presenza no medio do mundo, sabendo recoñecer o moito de bo que as persoas, crentes ou non, fan desde o amor para humanizalo. Oremos.

  • Para que as nosas parroquias crezan no amor desde o respecto e a capacidade de escoitar e integrar a qe vén de fóra ou pensa ou sinte distinto a nós; Oremos. 

  • Para que nunca teñamos prexuízos á hora de achegarnos as demais persoas. Que, con mirada limpa, ao estilo de Xesús, saibamos tender a man para colaborar, buscando o que nos une, e non insistindo no que nos diferenza. Oremos.  

Señor, Ti invítasnos a camiñar no amor. Que saibamos reponder a esta invitación desde o respecto e a busca do entendemento cos demais. P.X.N.S. Amén.,

ORACIÓN AGRADECIDA

Xa é pan o trigo e hai xeneroso viño na mesa chea de graza de Deus amigo:

ídeme logo chamar os convidados que non quero a ninguén fóra de xogo.

Que se encha a casa, pediuvos Xesucristo, que o Pai quere ledicia, festa sen taxa:

chamade por todas as persoas; primeiro as pecadoras e as pequenas, que sofren peores modos.

(Himno de Vésperas)


Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos como Xesús se anoxa diante daqueles que converteran o templo nunha tenda de compra venta, e reacciona facendo unha afirmación que nunca deberiamos esquecer: “ no