Que non te confundan: só é amor se pasa polo corazón. O demais... simple engano
Canto gozoso
Entrada.- Camiñando pola vida (Nº 9)
Lecturas.- Veña o teu reino (Nº 88)
Ofertorio.- Ti é-lo pan do ceo (Nº 54)
Comuñón.- O amor é o meirande (Nº 120))
OLLOS ABERTOS
Con que facilidade utilizamos a palabra amor para expesar sentimentos ou definir unha relación entre persoas! Pero se pensamos un pouco, descubrimos que é moito máis doado falar, dicir, contar que vivir. Porque o amor non é unha palabra, por moito que se repita, nin un impulso físico. O amor é a vivencia que nos fai recoñecernos com persoas iguais, respectuosas unhas con outras e coa capacidade de valorar canto unhas e outras somos capaces de facer polos demais. É sempre unha entrega xenerosa que se expresa na forma de tratarnos as persoas entre nós. A este amor é ao que Xesús se refire no evanxeo de hoxe.
Traballemos logo cada día para que deixemos que este amor xeneroso, entregado, dialogante, igualitario e fraterno enchoupe os nosos corazóns. Porque o amor, como as persoas é amplo, plural e xeneroso
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Porque moitas veces confundimos amor con servidume; SEÑOR, QUE AMEMOS AO TEU ESTILO.
Porque moitas veces reducimos o amor a posesión; CRISTO, QUE AMEMOS AO TEU ESTILO.
Porque moitas veces facemos do amor control, dominio e medo; SEÑOR, QUE AMEMOS AO TEU ESTILO.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO DEUTERONOMIO
Faloulle Moisés ó pobo dicindo:
Teme ó Señor, o teu Deus, gardando tódolos seus preceptos e os seus mandamentos que eu che ordenei, ti e o teu fillo e mailo teu neto, tódolos días da túa vida, para que se alonguen os teus días. Escoita, Israel, e ten coidado de o practicar, para que sexas feliz e que te multipliques moito, pois tal como cho falou o Señor, Deus dos teus pais, é unha terra que deita leite e mel.
Escoita, Israel: O Señor, o noso Deus, é Iavé, o único. Amara-lo Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con tódalas túas aspiracións e con toda a túa forza. Os preceptos estes, que eu che mando hoxe, estarán no teu corazón. Palabra do Señor., grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA ÓS HEBREOS
Irmáns e irmás:
Foron moitísimos os sacerdotes do primeiro Testamento, porque a morte non os deixaba ser duradeiros; pero este ten un sacerdocio imperecedeiro, xa que dura para sempre. Por iso pode levar á plenitude da salvación para sempre ós que por El se achegan a Deus, xa que en todo momento vive para interceder por eles.
Pois era xustamente deste xeito o sacerdote que nós precisabamos: santo, sen ruindade e sen pecado, separado dos pecadores e levantado a unha gloria máis alta có mesmo ceo. Non necesita ofrecer sacrificios cada día, en primeiro lugar polos seus pecados e logo polos do pobo, coma os outros Sumos Sacerdotes; pois isto fíxoo dunha vez para sempre, ofrecéndose a si mesmo. En síntese, a Lei constitúe Sumos Sacerdotes a homes débiles, mentres que o xuramento que vén despois da Lei constitúe Sumo Sacerdote ó Fillo que logrou a salvación plena para sempre.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Un dos escribas acercouse a Xesús e preguntoulle: -¿Cal é o mais importante de tódolos mandamentos?
Xesús respondeulle: -O primeiro é: Escoita, Israel: o Señor é o noso Deus, o Señor é único, e amara-lo Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con todo o teu entendemento e con tódalas túas forzas. O segundo é: Amara-lo teu próximo coma a ti mesmo. Non hai mandamentos máis importantes ca estes.
O letrado replicou: -Moi ben, Mestre, estás no certo cando dis que El é único e non hai outro fóra del; e que amalo con todo o corazón, con todo o entendemento e con tódalas forzas, e o próximo coma a un mesmo, é mais importante do que tódolos sacrificios e holocaustos.
Xesús, vendo que respondera con moito tino, díxolle: -Non estás lonxe do Reino de Deus.
E ninguén se atreveu a facerlle máis preguntas. Palabra do Señor..
PALABRA REMOÍDA
Todo a escritura que vimos de proclamar ten como eixe principal o amor. Pero non o amor como moitas veces o entendemos, contacto físico e sexual, senón que nos fala do amor como expresión da relación que habemos ter con Deus: unha relación de confianza, xenerosiade, entrega, diálogo, acollida e escoita. Tanto na lectura do libro do Deuteronomio como na do evanxeo de Marcos,váisenos mostrando que o amor desde o que Deus nos fala e ao que nos chama camiña sempre na liberdade de quen o acolle e se esforza en poñelo en práctica. Non é entón reducible a un desafogo físico nin a ningún tipo de control, sometemento ou dominio sobre outra persoa. Simplemente é expresión do que Deus é para nós.
O que nos sitúa moi, pero que moi lonxe da idea coa que moitas veces nós nos imos relacionando unhas persoas coas outras nos diferentes ámbitos da vida. Si, porque o amor non se circunscribe a relacións interesadas, como se operacións interesadas das que imos sacar rendibilidade. Máis ben é a experiencia que define, nas relacións múltiples, variadas e diversas dunhas persoas coas outras, a nosa capacidade de recoñecer nelas a presenza/imaxe de Deus. Ese Deus persoal, agarimoso, dialogante e sempre disposto a acompañar os camiños polos que imos transitando na vida. Por iso falamos de amor de pais/nais cos seus fillos e fillas; do amor de amizade, do amor solidario cando participamos nunha acción a prol de persoas necesitadas de cousas materiais ou do nso tempo; do amor á cultura, a terra... En fin, o amor é plural e con moitas caras, como tamén o son as relacións, compromisos e implicacións das persoas.
Desde este amor é desde o que hoxe Xesús nos invita a establecer a nosa relación con Deus; relación que pasa polo recoñecemento dos traxectos de camiño compartido con persoas en situacións diversas. O que leva a camiñar no recoñecemento dos demais, na xenoridade do que facemos para que outras persoas sexan felices, na capacidade de buscar entendemento a pesares das diferenzas e dificultades que as veces temos para entendernos. En fin, o amor que Xesús nos pon como tarefa desde a que temos que plantexar a relación cos demais é o amor no que recoñecemos o rostro de Deus nas persoas coas que tratamos cada día neste noso mundo tan complexo, pero tamén tan ilusionante, para facelo berce de amor entregado na defensa e o respecto da dignidade das persoas, de toda persoa. Non caben entón, nin odios, nin xenreiras nin adecuacións interesadas e beneficiosas das nosas relacións cos demais.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
No amor sempre xeneroso de Deus, abrímonos a rezar comuniatriamente dicindo:
QUE FAGAMOS DO AMOR CAMIÑO COTIÁN
Para que a Igrexa faga do amor expresión da súa presenza no medio do mundo, sabendo recoñecer o moito de bo que as persoas, crentes ou non, fan desde o amor para humanizalo. Oremos.
Para que as nosas parroquias crezan no amor desde o respecto e a capacidade de escoitar e integrar a qe vén de fóra ou pensa ou sinte distinto a nós; Oremos.
Para que nunca teñamos prexuízos á hora de achegarnos as demais persoas. Que, con mirada limpa, ao estilo de Xesús, saibamos tender a man para colaborar, buscando o que nos une, e non insistindo no que nos diferenza. Oremos.
Señor, Ti invítasnos a camiñar no amor. Que saibamos reponder a esta invitación desde o respecto e a busca do entendemento cos demais. P.X.N.S. Amén.,
ORACIÓN AGRADECIDA
Xa é pan o trigo e hai xeneroso viño na mesa chea de graza de Deus amigo:
ídeme logo chamar os convidados que non quero a ninguén fóra de xogo.
Que se encha a casa, pediuvos Xesucristo, que o Pai quere ledicia, festa sen taxa:
chamade por todas as persoas; primeiro as pecadoras e as pequenas, que sofren peores modos.
(Himno de Vésperas)
Comentarios