“AOS POBRES TÉNDELOS SEMPRE CON VÓS” (Mc 14,7)
V Xornada Mundial dos Pobres
CANTO GOZOSO
- Entrada.- Eu soñei ( Nº 58)
- Lecturas.- Escoita ti a palabra de Deus (Nº 26)
- Ofertorio.- Na nosa terra (Nº 36))
- Comuñón.- Quedate, Señor, connosco. (Nº 63)
OLLOS ABERTOS
“Aos pobres téndelos sempre con vós” (Mc 14,7). Son estas palabras de Xesús que recolle Marcos no evanxeo, pronunciadas uns días antes da Pascua. Algunhas persoas escandalizáronse porque unha muller comprara un perfume moi caro para limparlle os pés a Xesús. Ante o seu escándalo, Xesús dille que os pobres están cada día ao seu lado e non se escandalizan ao velos, e moito menos se achegan a eles para escoitalos, acompañalos e axudalos. Xesús quere con esta frase denunciar a hipocrisía dos ben pensantes, que aparentan preocuparse polos pobres pero son incapaces de poñer e compartir o seu para que a vida dos pobres sexa mellor.
Ao comezo da celebración preguntémonos se tamén nós somos dos que miran moito o que fan os demais cos pobres, pero somos incapaces de deixarnos acompañar por quen vive na pobreza da falta de medios, da soidade, do esquecemento ou da exclusión. Fagamos da xornada de hoxe unha proposta de compromiso para que os pobres sexan para nós a imaxe de Xesús coa que queremos compartir tempo e axuda.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Polas veces nas que pasamos ao lado dos pobres facéndonos invisibles; SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NA HIPOCRISÍA.
· Polas veces nas que nos ocupamos nos nosos rezos para non ter que estar ao lado dos pobres; CRISTO, QUE NON CAIAMOS NA HIPOCRISÍA.
· Polas veces nas que deixamos que a insensibilidade endureza o noso corazón; SEÑOR, QUE NON CAIAMOS NA HIPOCRESÍA
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE DANIEL
Naquel tempo alzarase Miguel, o gran príncipe que protexe os fillos do teu pobo. Será época de angustia, tal que nunca a houbo coma ela desde que as nacións existen ata aquel tempo. Mesmamente naquel tempo salvarase o teu pobo: tódolos que se atopen inscritos no libro. Moitos dos que dormen no po da terra espertarán: uns para a vida eterna, outros para a ignominia, para a reprobación eterna. Os sabios brillarán coma o fulgor do firmamento, e os que educaron na xustiza ós demais serán coma as estrelas por toda a eternidade. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Dilles Xesús ós seus discípulos:
Naqueles días, pasada xa aquela grande angustia, o sol hase escurecer, a lúa deixará de aluar, as estrelas caerán do ceo, abalarán as potencias do ceo. Entón verán vi-lo Fillo do Home sobre as nubes con grande poder e gloria. E mandará os anxos para reuniren os elixidos desde os catro ventos do cabo da terra ata o cabo do ceo.
Aprendede da comparanza da figueira. Cando lle saen os gromos e bota a folla, comprendedes que o verán está a chegar. Así tamén vós, cando vexades que pasan estas cousas, sabede que xa está pretiño, á porta. Asegúrovos que non pasará esta xeración sen que antes suceda todo isto. O ceo e maila terra pasarán, pero as miñas palabras non pasarán.
En canto ó día e maila hora no que isto vai acontecer ninguén sabe nada, nin os anxos do ceo, nin o Fillo; sábeo o Pai soamente. Palabra do Señor.
PALABRA REMOÍDA
· Dinos Francisco na mensaxe para esta xornada dos pobres que “Os pobres de calquera condición e de calquera latitude evanxelízannos, porque nos permiten redescubrir de maneira sempre nova os rasgos máis xenuínos do rostro do Pai...Eles teñen moito que ensinarnos”. Cando falamos dos pobres, estamos a falar de persoas. Homes e mulleres coma nós, si, pero aos que a vida non lles ten, quizais, dado as mesmas oportunidades que a nós. E non só nos referimos a pobreza económica. Non, a pobreza ten moitos rostros: soidade, enfermidade, maltrato, exclusión, engano, falta de oportunidades... rostros de persoas; persoas que viven e sofren estas situacións, e nas que sempre está o rostro de Xesús impreso no corazón. Non nos atopamos con alguén descoñecido; atopámonos co mesmo Xesús que nos chama a non deixarnos levar da indiferenza, a non pasar de canto, a non darlles as costas. Esforcémonos logo en non pasar por diante como se as súas vidas non fosen con nós.
· Segue a dicirnos o papa na mensaxe para esta Vª Xornada do Pobres: “A nova evanxelización é unha invitación a recoñecer a forza salvífica das súas vidas e a poñelos no centro do camiño da Igrexa. Estamos chamados a prestarlles a nosa voz nas súas causas, pero tamén a ser os seus amigos”. A misión da Igrexa non é o poder nin o prestixio; a misión de Igrexa é evanxelizar, o que supón facer da súa acción unha experiencia de salvación asumindo que Deus vai acompañando o seu servizo e o seu facer a favor da dignidade e do respecto das persoas. Tamén das persoas pobres. E nisto toda a Igrexa, comezando polos seus cadros dirixentes, debe asumir que en non poucas veces o seu actuar non ten sido así. Os pobres estaban nos seus beizos, pero non no seu corazón, no seu actuar. Mesmo cando eles eran o centro do seu actuar, as accións eran para eles, non con eles. Por iso o papa insiste en que os pobres e todo canto supoña cambiar estruturalmente a súa situación, han estar no cerne do actuar da Igrexa e cantos a conforman, a conformamos, de nós. Non son apestados, son persoas ás que hai que achegarse, escoitar e tender a man para poder facer o camiño xuntos.
· Porque, “Xesús non só está de parte dos pobres, senón que comparte con eles a mesma sorte. Esta é unha importante lección tamén para os seus discípulos de tódolos tempos. As súas palabras «aos pobres téndelos sempre con vós» tamén indican que a súa presenza no medio de nós é constante”. Para Xesús non había dúbida de que lado da historia había que estar; mais este non era un estar ao uso, o seu estar significaba camiñar con eles, facerse un deles, ser eles. Defender a súa causa, reivindicar a súa dignidade dándolle a voz que os poderosos lles foran quitando. Tamén hoxe, na nosa sociedade, na Igrexa, coa invitación a facer do noso ser Igrexa Sínodo –camiñar xunt@s- a mirada dos crentes no se pode afastar nin da pobreza nin da situación que a provoca, para que a nosa resposta sexa profética, transformadora e verdadeiramente salvífica. Isto vainos esixir abandonar a actitude pasiva de pensar que canto pasa no mundo non vai con nós, namentres as persoas seguen a ser invisibles e as violencias seguen a lastrar as súas vidas. A xornada de hoxe é un poñernos na liña de saída e comezar a carreira que nos leve a buscar e recoñecer a Xesús alí onde unha persoa non sexa recoñecida coma tal e non saiba nin entenda o que é a dignidade.
· E como di o evanxeo, os gromos sairán, si, pero desde “unha invitación a non perder nunca de vista a oportunidade que se nos ofrece de face-lo ben”.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Sabendo que canto de bo sae do noso corazón é ecoitado por Deus, fagamos da nosa oración comuniatria o comezo deste querer camiñar en comunidade dicindo:
QUE O RESPECTO E A DIGNIDADE CREZAN NAS NOSAS VIDAS
1.-Para que a Igrexa sexa verdadeira servidora das persoas empobrecidas e esquecidas desta nosa sociedade que lle vai dando as costas. Oremos. Que o respecto e a dignidade crezan nas nosas vidas.
2.-Para que nas nosas parroquias teñamos sempre os ollos ben abertos e o corazón aquecido para saber estar ao lado de quen nos precise e e sente só e esquecido. Oremos. Que o respecto e a dignidade crezan nas nosas vidas.
3.- Para que nós non pasemos sen mirar aos lados e tender a man a quen vemos que necesita do noso tempo, a nosa axuda e a nosa voz porque ninguén lles fai caso. Oremos. Que o respecto e a dignidade crezan nas nosas vidas.
Grazas, Señor , por espertarnos da indiferenza que xea o noso corazón, facéndonos insensibles aos problemas e dificultades de quen temos ao lado. P.X.N.S. Amén.
ORACIÓN AGRADECIDA
Deus noso Pai, creador do ceo e da terra,
dámosche grazas por ternos reunido como irmáns neste lugar,
pedímosche por tódolos traballadores.
Por aqueles que traballan coas súas mans, e con un grande esforzo físico. coida os seus corpos do desgaste excesivo, que non lles falte a tenrura e a capacidade para agarimar aos seus fillos e xogar con eles.
Concédelles constantemente a fortaleza da alma e a saúde do corpo para que non sexan escravos do peso do seu oficio.
Fai que o froito do traballo lles permita asegurar dignamente a subsistencia das súas familias. Que encontren nelas, cada noite, calor, descanso e alento, e que xuntos, reunidos baixo a túa mirada, coñezan a autentica alegría.
Crea entre os traballadores un espírito de auténtica solidariedade. Que saiban estar atentos uns aos outros, que se animen mutuamente, que apoien aos que están agoniados, levanten aos que caeron.
Que, ante a inxustiza, os seus corazóns non cedan á ira, ao rancor, á amargura, senón que manteñan viva a esperanza de ver un mundo mellor e traballar para acadalo.
Que saiban, xuntos, de maneira construtiva, facer valer os seus dereitos e que as súas voces sexan escoitadas. Amén. ( papa Francisco)
Comentarios