DOMINGO XIX DO T.O.
FAGAMOS BOLSAS QUE NON SE ESTRAGUEN
CANTO GOZOSO
Entrada: Andarei na presenza do Señor (Nº 11)Lecturas: No colo da miña nai (Nº 49)
Ofertorio: Na nosa terra (Nº36)
Comuñón: Déixate querer (Nº 61)
OÍDOS PARA ESCOITAR
A nosa vida de fe necesita esforzo e tempo para poder dar froito. A nosa sementeira fala de ledicia, nobreza, xustiza, solidariedade, rexeitamento de poder e de dominio das conciencias. Isto é o noso, o mellor dos tesouros, que non temos que pechar dentro dunha caixa forte, senón anuncialo, compartilo e poñelo ao servizo da xente; porque hai moitas persoas que aínda non conseguiron descubrilo.A celebración de hoxe invítanos a non ter medo, a vivir con ilusión a nosa fe, confiando en que é o mellor que temos e o que enche de sentido a nosa vida. De que lado xogamos?.
CO CORAZÓN MAGOADO
Sóbranos présa e fáltanos paciencia; SEÑOR, NÓS AGARDAMOS EN TI.Sóbranos prepotencia e fáltanos humildade; CRISTO, NÓS AGARDAMOS EN TI.
Sóbranos desesperanza e fáltanos fe; SEÑOR, NÓS AGARDAMOS EN TI.
UNHA PALABRA QUE DÁ VIDA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA SABEDORÍA
O teu pobo estaba xa á espera da salvación dos xustos e do exterminio dos inimigos; co mesmo feito co que castigabas os adversarios déchesnos sona convocándonos a ti.
Ás agachadas facían sacrificios os piadosos fillos dos xustos e, postos de acordo, impuxeron esta divina lei: que os santos compartisen por xunto os bens e os perigos ‑ó tempo que xa entoaban os himnos dos antepasados‑.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA AOS HEBREOS
Irmáns e irmás:A fe é un anticipo do que se espera, é unha proba convincente das cousas que non se ven. Pois por mor dela Deus testemuñou a favor dos nosos devanceiros.
Deus chamou por Abraham, e este, movido pola fe, obecedeuno, saíndo para un lugar que había de recibir en posesión, aínda que saíu sen saber onde ía. Movido pola fe, emigrou á terra prometida, como se fose terra allea, habitando en tendas de campaña con Isaac e Xacob, herdeiros da mesma promesa. A verdade é que agardaba aquela cidade con bos cimentos, da que o arquitecto e construtor é Deus.
Pola fe e por considerar merecente de fe ó que lle prometera descendencia, el, aínda que estaba fóra da idade axeitada e aínda que a mesma Sara era estéril, recibiu poder para fundar descendencia. Deste xeito dun só e xa caduco para estas cousas naceu un mundo de fillos, coma as estrelas do ceo e coma a area incontable da beira do mar.
Coa fe morreron todos estes, sen chegaren a conseguir as promesas pero albiscáronas e saudáronas desde lonxe e confesaron que eles só eran estranxeiros e peregrinos nesta terra. Ao diciren estas cousas, daban a entender que degoiraban unha patria. Pois se lles acordaba aquela patria de onde saíran, estaban a tempo de se volveren. Pero máis ben suspiraban por outra patria mellor: a celestial. Por iso Deus non se avergonza de que o chamen o seu Deus, xa que lles preparou unha cidade.
Pola fe Abraham, posto a proba, ofrendou a Isaac, o que recibira de Deus as promesas, cando se lle dixo: "por Isaac terás descendencia": ofrendou o seu único fillo, pensando que Deus é poderoso, incluso para resucitar de entre os mortos. Por esa fe súa tamén o recobrou coma un misterioso símbolo.
PALABRA DO SEÑOR
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Daquela díxolle Xesús aos seus discípulos:
Non teñas medo, miña grea pequena, que o teu Pai compraceuse en darche o Reino. Vendede os vosos bens e dádeos en esmola, facede bolsas que non se estraguen, un tesouro inesgotable no ceo, onde o ladrón non pode chegar e onde a traza non o bota a perder. Pois onde está o teu tesouro, estache o teu corazón.
Tede posta a roupa de traballo e as lámpadas acesas; sédeme coma os que agardan que volva o seu amo da voda, para que, cando chegue e chame, lle poidan abrir. Ditosos os criados a quen o amo atope agardando cando chega. Tede por certo que poñerá a roupa de traballo, sentaraos na mesa e serviraos un por un. Sexa pola anoitecida ou sexa pola alborada, se os atopa así, felices eles. Entendede ben: se o dono da casa soubese a que hora vai chegar o ladrón, non permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén: estade vós preparados, porque á hora menos pensada ha vir o Fillo do Home.
Díxolle Pedro:
- Señor, ¿a parábola que acabas de contar vai por nós ou por todos en xeral?
Contestoulle o Señor:
- ¿Quen é, logo, o administador fiel e prudente, a quen o seu señor encargará o coidado de dar no seu tempo a ración de trigo á servidume? ¡Ditoso o criado aquel, a quen o seu amo, cando chega, o atopa cumprindo coa súa tarefa! Tede por seguro que lle encomendará toda a facenda. Pero se o criado aquel di para si: "O amo aínda non vén para agora" e empeza a mallar nos criados, comendo e bebendo ata se emborrachar; o día menos pensado e á hora máis imprevista, chegará o amo do criado aquel, e botarao fóra cos infieis. O criado que, coñecendo as vontades do amo, non ten todo preparado nin feitas as cousas como a el lle gustan, levará moitos paus; pero o que non os coñece, aínda que faga algo que mereza castigo, levará poucos. A quen moito se lle dá, moito se lle esixirá; e a quen moito se lle confía, moito se lle pedirá.
PALABRA DO SEÑOR
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Pero como nos custa!!!!! Somos persoas expertas en facer bolsas que se estragan: a bolsa dos cartos, a bolsa do prestixio, a bolsa do poder.... sen decatarnos de que, como se nos lembraba o pasado domingo, non valen de nada cando se nos pida a vida. Cústanos entender que nós somos só persoas servidoras, todas iguais, todas na mesma barca.... Gústanos erixirnos en xuíces, mesmo crernos superiores aos demais, desprezando a quen pensa distinto ou ve as cousas doutro xeito. Porén, como hoxe nos lembra Xesús no evanxeo, o camiño sempre é o mesmo: estar sempre á espreita, acoller, saír ao encontro, buscar canto une, termar unhas persoas das outras....
REZAMOS COMO COMUNIDADE
Presentemos a nosa oración a Deus, Pai-Nai de todas as persoas, para que alente e acompañe a nosa vida, dicindo:
GRAZAS POLO DON DA FE
* Pola Igrexa, que formamos todas e todos nós, para que sempre esteamos dispostas e dispostos a saír ao encontro de quen peta na porta pedindo xustiza, solidariedade ou misericordia; OREMOS.
* Polas nosas comunidades, para que nunca cansemos de procurar que as persoas se sintan queridas e recoñecidas; OREMOS.
* Por todos e todas nós, para que sexamos persoas cunha memoria agradecida e esperanzada que nos poña os pés no chan; OREMOS.
Grazas, Señor, por ternos chamado e por contar con nós. Axúdanos no noso camiñar, para que sexa xusto e solidario. PXNS.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, danos forza para soportar as adversidades,para non fraquear na loita, para non crer ter chegado e sabelo todo.
Danos forza para aprender sempre dos demais,
para crer, buscar e traballar pola verdade,
para acompañar sen descanso.
Danos forza para vivir con sentido, sen medos,
para vivir como pensamos, para pensar como vivimos.
Danos forza para cambiar o noso camiño se nos fai falla cambiar,
para non cambiar de camiño, se non nos fai falla cambiar,
para abrir novos camiños, se fai falla abrilos.
Danos forza para dicir o que cremos,
para crer o que pensamos,
para darlle a man á outra persoa.
Danos forza para vivir como paga a pena vivir:
sen medos e dando a vida, que é tempo, esforzo, traballo e compaña.
Comentarios