Ir al contenido principal

29 domingo TO C 2022

OS PROXECTOS QUE ENCHEN E DAN SENTIDO Á VIDA NON SON EFÉMEROS, SON CONSTANTES

29º Domingo do tempo ordinario

Canto gozoso

  • Entrada.- Con ledicia vamos todos ao altar (  ).
  • Lecturas.- Escoita ti ( 26 ).
  • Ofertorio.- Grazas, Señor na mañá  (  ).
  • Comuñón.- Grazas, Señor, graciñas ( 50 )

 

Ollos abertos

 

            Constancia e perseverancia son dúas actitudes que nestes nosos tempos líquidos están á baixa. As nosas présas, o noso querer as cousas para xa, o non ter tempo para ninguén, acaba facéndonos crer que a vida só ten sentido se estamos permanentemente en movemento. Porén, a Palabra de Deus parece ir noutra dirección: na tranquilidade de quen valora as cousas ben feitas, na reflexión repousada, no tempo compartido desde a conversa amigable e fraterna, na capacidade de descubrir que as cousas importantes fanse paseniñamente e con tenrura agarimosa.

Que tamén nós, poñendo os ollos e o corazón no Evanxeo, saibamos aprender a camiñar na perseverancia de quen pon a mirada e o corazón nas persoas e non na présa que desacouga.

 

Corazón misericordioso

 ·      Por deixar que as présas nos desacouguen. SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS COA TÚA PAZ.

·      Por seguir a pensar que o importante son as cousas e non as persoas. CRISTO, QUE CAMIÑEMOS COA TÚA PAZ.

·      Porque nos falta mirada de esperanza e nos sobra corazón endurecido. SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS COA TÚA PAZ.

Palabra Proclamada

 

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO

 

Viñeron os amalecitas e atacaron a Israel en Refidim. Moisés díxolle a Xosué: ‑"Escolle uns poucos homes e sae a loitar con Amalec. De mañá eu estarei no cume do outeiro, coa vara de Deus na man".

Xosué fixo o que lle mandaba Moisés, e foi loitar con Amalec mentres Moisés, Aharón e Hur subían ó cume do outeiro. Cando Moisés erguía as mans, vencía Israel; cando as baixaba, vencía Amalec. As mans de Moisés estaban cansas, e eles colleron unha pedra e puxéronlla de asento, ó tempo que Aharón e Hur, un por cada lado, lle sostiñan as mans ergueitas. As mans de Moisés estiveron ergueitas ata a posta do sol.

Xosué venceu a Amalec e á súa xente, a fío de espadaPalabra do Señor. Grazas a Deus.

 

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO A TIMOTEO

 

Benquerido irmán:

Mantente no que aprendiches e no que criches, e que non che esqueza quen cho aprendeu. Porque xa desde neno coñéce-las letras santas, que son podentes para che facer sabe-lo camiño da salvación pola fe en Cristo Xesús.

Toda a Escritura está inspirada por Deus e é útil para ensinar, para corrixir, para enmendar, para educar na xustiza. Dese xeito, o home de Deus tórnase perfecto e competente para toda obra boa.

E pídoche por favor unha cousa diante de Deus e de Cristo Xesús, que ha vir xulgar a vivos e mortos, pola súa vinda gloriosa e polo seu reinado: pregoa a palabra, insiste a tempo e a destempo, corrixe, reprende, aconsella con toda a paciencia que require a doutrina. Palabra do Señor.Grazas a Deus.

 

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

 

Xesús propúxolles ós seus discípulos unha parábola acerca da necesidade de orar sempre, sen cansar:

‑Había nunha vila un xuíz que nin temía a Deus nin respectaba o home. Na mesma vila había tamén unha viúva, que acudía a el dicíndolle: "Faime xustiza fronte ó meu contrario". El durante moito tempo non lle fixo caso ningún; pero despois cavilou: "Anque non temo a Deus nin respecto o home, como esta viúva me está amolando, voulle facer xustiza, para que non me siga toleando toda a vida".

E o Señor continuou:

‑Escoitade o que di un xuíz inxusto. ¿E logo Deus non lles vai facer xustiza ós seus elixidos, que claman día e noite, e non vai ter paciencia con eles? Asegúrovos que lles fará xustiza a tempo. Pero cando chegue o Fillo do Home, ¿el atopará fe sobre a terra? Palabra do Señor.

 

Palabra remoída

·      A perseveranza é unha actitude que cotiza moi baixo neste noso mundo actual. Somos xente de aburrir rápido. Parece que precisamos de seguido pasar dunha cousa a outra porque nada nos enche nin nos produce paz e alegría, interior e mais exterior. Son estas maneiras de vivir que van en sentido totalmente oposto ao que nos invitan as tres lecturas de hoxe. Nelas a constancia, saber valorar as cousas e o tempo que cada unha delas precisa; aprender a non deixarnos levar polo “formiguiño” de acabar logo para pasar a outra cousa; ter medo a dedicar tempo ao silencio e á reflexión, estannos a pasar unha factura moi alta en desequilibrios, físicos e psicolóxicos, que sería preciso que nos levaran a reflexionar que nos leva a ser así e  pensar se non hai outras maneiras de ser e facer as cousas que nos aporte acougo, tranquilidade, paz e, o que é máis importante, alegría repousada de saberse a gusto co que facemos e como facemos as cousas.

·      Tanto o libro do Éxodo como a carta de Paulo invitan a camiñar por esta vía: non deixarnos levar da desacougante sensación de que precisamos facer moitas cousas para encher o tempo; como se tiveramos medo de vivir facendo do noso tempo coñecemento persoal. Se o noso xeito de ve-la vida é así, por que non nos preguntamos, se ese encher o tempo, con présas, acaba converténdose, ou non, en tempo de calidade, tempo de madurez, tempo de crecemento persoal, tempo de espiritualidade enriquecedora da nosa vida? Ao mellor si descubrimos que esa non é a maneira mellor que un/ha crente ten de estar no mundo. Sen necesidade de ter que permanecer na incomodidade das mans ergueitas coma Moisés, si podemos comezar a camiñar polos vieiros que Paulo lle indicaba ao seu discípulo Timoteo: ensinar, para corrixir, para enmendar, para educar na xustiza, e todo este proceso non se pode facer ás présas, precisa tempo, ganas e mais constancia.

·      E de constancia volve falar Xesús ao invitarnos a facer da oración tempo de confianza e paciencia; tempo de escoita e respecto; tempo de aprender a camiñar con unha mirada que vai de fóra a dentro e de dentro a fóra. A mirada de quen sabe que o mundo  é casa compartida de permanentes mans abertas para acoller e deixarse acoller.

Oración da comunidade

Na invitación a ser perseverantes na oración, unímonos para compartir e dicir: 

SEÑOR, ALÉNTANOS A SER CONSTANTES.

·      Porque como Igrexa fáltanos capacidade de ser constantes para escoitar, acompañar a axudar a quen se sente só e na incomprensión. Oremos. Señor, aléntanos a ser constantes.

·      Para que nunca nos falte constancia e perseverancia á hora de prestarlle atención á veciñanza que está soa e sen lazos de apoio familiar. Oremos. Señor, aléntanos a ser constantes.

·      Para que nós non caiamos na tentación da présas, do desacougo de da incapacidade para dedicarnos tempo de reflexión e oración persoal. Oremos. Señor, aléntanos a ser constantes.

Que non nos deixemos levar, Señor, pola présa que desacouga e nos impide facer as cousas coa calidade e sensibilidade de descubrirte no traballo ben feito. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

 

Recendo de gratuidade

 

A perseverancia é un esforzo continuo, supón alcanzar o que un se propón e buscar solucións ás dificultades que poida xurdir, un valor fundamental na vida para obter un resultado concreto.

Con perseverancia obtense a fortaleza e isto permítenos non deixarnos levar por lo fácil e o cómodo. O estudio sempre implica paciencia e perseverancia para a súa conclusión. Por isto é moi importante que aprendamos a ser perseverantes. Daranos de estabilidade, confianza en nós mesmos e madurez.

A perseverancia aprendese con exemplos. Se pais e mestres das crianzas, lles ensinan que é ser perseverante a través das súas accións. Entenderán a importancia da constancia en cada unha das facetas da vida.  

(Educar-en-valores-la-perseverancia )

 

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

Corpus 2024 B

ALÍ ONDE NOS NECESITAS, ABRIMOS CAMIÑOS Á ESPERANZA (CORPUS 2024) CANTO GOZOSO ENTRADA: Pan do ceo, pan da vida (Nº 54) LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 33) OFERTORIO: Quédate, Señor, connosco (Nº 63) COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 120) PARA NON PERDER O PASO Hoxe é día do Corpus Christi, festa grande. Baixo o lema “Alí onde nos necesitas, abrimos camiños á esperanza” celebramos a xornada da caridade, que nos convida a non esquecer que, sempre e en todo lugar, a Igrexa, cada unha das persoas que a formamos, estamos chamadas a ser servidoras e samaritanas, achegándonos para aliviar, acompañar, escoitar e erguer a tanta xente ferida e tirada nas cunetas da vida. O Señor, que hoxe sae ás nosas rúas, volve dicirnos: “Estou aquí, facendo o camiño contigo”. Abramos o noso corazón para escoitar a súa voz que, dun xeito alto e claro, convídanos a abrir camiños de esperanza. CO CORAZÓN FERIDO Ti convídasnos a abrir camiños de esperanza; pero nós moitas veces somos profetas de calamidades, por

3 Coresma 2024

DIANTE DA TENTACIÓN DE MERCADEAR COA FE, PROPOÑAMOS GRATUIDADE CANTO GOZOSO o     ENTRADA .- Eu sei de quen me fiei  ( 64) o     LECTURAS .- Oh, Señor, escólleme ( 62 ) o     OFERTORIO.-  Grazas Señor na mañá ( 34) o     COMUÑÓN.-   Ti es camiño e verdade ( 57)   Sinal de Coresma.-  Engadimos unha nova parte do corazón roto que estamos a conformar.   ESPERTANDO Á RENOVACIÓN              As comunidades cristiás vanse conformando ao redor da persoa e a palabra de Xesús. Persoa e palabra desde as que se nos invita a interiorizar a fe, as conviccións, os valores e actitudes desde os que vivir. Pero ocorre que moitas veces, por razóns diversas, imos esquecendo estes dous aspectos fundamentais da fe para caer na inconsistencia das rutinas, os costumes, o aburrimento desde os que acabamos vivindo a fe. No evanxeo de hoxe escoitaremos como Xesús se anoxa diante daqueles que converteran o templo nunha tenda de compra venta, e reacciona facendo unha afirmación que nunca deberiamos esquecer: “ no