OS PROXECTOS QUE ENCHEN E DAN SENTIDO Á VIDA NON SON EFÉMEROS, SON CONSTANTES
29º Domingo do tempo ordinario
Canto gozoso
- Entrada.- Con ledicia vamos todos ao altar ( ).
- Lecturas.- Escoita ti ( 26 ).
- Ofertorio.- Grazas, Señor na mañá ( ).
- Comuñón.- Grazas, Señor, graciñas ( 50 )
Ollos abertos
Constancia e perseverancia son dúas actitudes que nestes nosos tempos líquidos están á baixa. As nosas présas, o noso querer as cousas para xa, o non ter tempo para ninguén, acaba facéndonos crer que a vida só ten sentido se estamos permanentemente en movemento. Porén, a Palabra de Deus parece ir noutra dirección: na tranquilidade de quen valora as cousas ben feitas, na reflexión repousada, no tempo compartido desde a conversa amigable e fraterna, na capacidade de descubrir que as cousas importantes fanse paseniñamente e con tenrura agarimosa.
Que tamén nós, poñendo os ollos e o corazón no Evanxeo, saibamos aprender a camiñar na perseverancia de quen pon a mirada e o corazón nas persoas e non na présa que desacouga.
Corazón misericordioso
· Por seguir a pensar que o importante son as cousas e non as persoas. CRISTO, QUE CAMIÑEMOS COA TÚA PAZ.
· Porque nos falta mirada de esperanza e nos sobra corazón endurecido. SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS COA TÚA PAZ.
Palabra Proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO
Viñeron os amalecitas e atacaron a Israel en Refidim. Moisés díxolle a Xosué: ‑"Escolle uns poucos homes e sae a loitar con Amalec. De mañá eu estarei no cume do outeiro, coa vara de Deus na man".
Xosué fixo o que lle mandaba Moisés, e foi loitar con Amalec mentres Moisés, Aharón e Hur subían ó cume do outeiro. Cando Moisés erguía as mans, vencía Israel; cando as baixaba, vencía Amalec. As mans de Moisés estaban cansas, e eles colleron unha pedra e puxéronlla de asento, ó tempo que Aharón e Hur, un por cada lado, lle sostiñan as mans ergueitas. As mans de Moisés estiveron ergueitas ata a posta do sol.
Xosué venceu a Amalec e á súa xente, a fío de espada. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO A TIMOTEO
Benquerido irmán:
Mantente no que aprendiches e no que criches, e que non che esqueza quen cho aprendeu. Porque xa desde neno coñéce-las letras santas, que son podentes para che facer sabe-lo camiño da salvación pola fe en Cristo Xesús.
Toda a Escritura está inspirada por Deus e é útil para ensinar, para corrixir, para enmendar, para educar na xustiza. Dese xeito, o home de Deus tórnase perfecto e competente para toda obra boa.
E pídoche por favor unha cousa diante de Deus e de Cristo Xesús, que ha vir xulgar a vivos e mortos, pola súa vinda gloriosa e polo seu reinado: pregoa a palabra, insiste a tempo e a destempo, corrixe, reprende, aconsella con toda a paciencia que require a doutrina. Palabra do Señor.Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Xesús propúxolles ós seus discípulos unha parábola acerca da necesidade de orar sempre, sen cansar:
‑Había nunha vila un xuíz que nin temía a Deus nin respectaba o home. Na mesma vila había tamén unha viúva, que acudía a el dicíndolle: "Faime xustiza fronte ó meu contrario". El durante moito tempo non lle fixo caso ningún; pero despois cavilou: "Anque non temo a Deus nin respecto o home, como esta viúva me está amolando, voulle facer xustiza, para que non me siga toleando toda a vida".
E o Señor continuou:
‑Escoitade o que di un xuíz inxusto. ¿E logo Deus non lles vai facer xustiza ós seus elixidos, que claman día e noite, e non vai ter paciencia con eles? Asegúrovos que lles fará xustiza a tempo. Pero cando chegue o Fillo do Home, ¿el atopará fe sobre a terra? Palabra do Señor.
Palabra remoída
· A perseveranza é unha actitude que cotiza moi baixo neste noso mundo actual. Somos xente de aburrir rápido. Parece que precisamos de seguido pasar dunha cousa a outra porque nada nos enche nin nos produce paz e alegría, interior e mais exterior. Son estas maneiras de vivir que van en sentido totalmente oposto ao que nos invitan as tres lecturas de hoxe. Nelas a constancia, saber valorar as cousas e o tempo que cada unha delas precisa; aprender a non deixarnos levar polo “formiguiño” de acabar logo para pasar a outra cousa; ter medo a dedicar tempo ao silencio e á reflexión, estannos a pasar unha factura moi alta en desequilibrios, físicos e psicolóxicos, que sería preciso que nos levaran a reflexionar que nos leva a ser así e pensar se non hai outras maneiras de ser e facer as cousas que nos aporte acougo, tranquilidade, paz e, o que é máis importante, alegría repousada de saberse a gusto co que facemos e como facemos as cousas.
· Tanto o libro do Éxodo como a carta de Paulo invitan a camiñar por esta vía: non deixarnos levar da desacougante sensación de que precisamos facer moitas cousas para encher o tempo; como se tiveramos medo de vivir facendo do noso tempo coñecemento persoal. Se o noso xeito de ve-la vida é así, por que non nos preguntamos, se ese encher o tempo, con présas, acaba converténdose, ou non, en tempo de calidade, tempo de madurez, tempo de crecemento persoal, tempo de espiritualidade enriquecedora da nosa vida? Ao mellor si descubrimos que esa non é a maneira mellor que un/ha crente ten de estar no mundo. Sen necesidade de ter que permanecer na incomodidade das mans ergueitas coma Moisés, si podemos comezar a camiñar polos vieiros que Paulo lle indicaba ao seu discípulo Timoteo: ensinar, para corrixir, para enmendar, para educar na xustiza, e todo este proceso non se pode facer ás présas, precisa tempo, ganas e mais constancia.
· E de constancia volve falar Xesús ao invitarnos a facer da oración tempo de confianza e paciencia; tempo de escoita e respecto; tempo de aprender a camiñar con unha mirada que vai de fóra a dentro e de dentro a fóra. A mirada de quen sabe que o mundo é casa compartida de permanentes mans abertas para acoller e deixarse acoller.
Oración da comunidade
Na invitación a ser perseverantes na oración, unímonos para compartir e dicir:
SEÑOR, ALÉNTANOS A SER CONSTANTES.
· Porque como Igrexa fáltanos capacidade de ser constantes para escoitar, acompañar a axudar a quen se sente só e na incomprensión. Oremos. Señor, aléntanos a ser constantes.
· Para que nunca nos falte constancia e perseverancia á hora de prestarlle atención á veciñanza que está soa e sen lazos de apoio familiar. Oremos. Señor, aléntanos a ser constantes.
· Para que nós non caiamos na tentación da présas, do desacougo de da incapacidade para dedicarnos tempo de reflexión e oración persoal. Oremos. Señor, aléntanos a ser constantes.
Que non nos deixemos levar, Señor, pola présa que desacouga e nos impide facer as cousas coa calidade e sensibilidade de descubrirte no traballo ben feito. Por Xesucristo o noso Señor. Amén.
Recendo de gratuidade
A perseverancia é un esforzo continuo, supón alcanzar o que un se propón e buscar solucións ás dificultades que poida xurdir, un valor fundamental na vida para obter un resultado concreto.
Con perseverancia obtense a fortaleza e isto permítenos non deixarnos levar por lo fácil e o cómodo. O estudio sempre implica paciencia e perseverancia para a súa conclusión. Por isto é moi importante que aprendamos a ser perseverantes. Daranos de estabilidade, confianza en nós mesmos e madurez.
A perseverancia aprendese con exemplos. Se pais e mestres das crianzas, lles ensinan que é ser perseverante a través das súas accións. Entenderán a importancia da constancia en cada unha das facetas da vida.
(Educar-en-valores-la-perseverancia )
Comentarios