O FARISEÍSMO DE NON SER PERMEABLES Á GRAZA DE DEUS
Domingo XXX do T.O.
CANTO GOZOSO
- Entrada: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)
- Lecturas: Señor Xesús (Nº 52)
- Ofertorio: Eu soñei (Nº 58)
- Comuñón: Ide e pregoade (Nº 55)
OLLOS ABERTOS
Baixo o lema “Para que sexan as miñas testemuñas” celebramos hoxe en toda a Igrexa a Xornada Mundial das Misións, na que somos invitadas e invitados a non perder o sentido de apertura, de acollida, de solidariedade, de universalidade, de fraternidade universal.
Só se somos capaces de entender que, como nos lembra o libro da Sabedoría, Deus non ten preferencias de persoa, e o seu soño é un mundo sen fronteiras no que non haxa últimos nin primeiros postos, entenderemos o porqué dunha Igrexa misioneira, entenderemos o porqué da chamada á misión que se nos fai co noso bautismo e que cada mes de outubro resoa de novo nos nosos oídos e no noso corazón.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Porque a diferenza de Ti, nós si facemos distingos e preferenzas coas persoas; SEÑOR, QUE RECOÑEZAMOS QUE TEMOS QUE CAMBIAR.
· Porque a diferenza de Ti, nós non facemos as cousas con amor, senón moitas veces con desgana e faltas de ilusión; CRISTO, QUE RECOÑEZAMOS QUE TEMOS QUE CAMBIAR.
· Porque a diferenza de Ti, no canto de pensar no ben dos demais, pensamos nas nosas comenencias; SEÑOR,QUE RECOÑEZAMOS QUE TEMOS QUE CAMBIAR.
PALABRA PROCLAMADA
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
Deus é un Deus xusto e non ten preferencias de persoa; non tomará parte contra o pobre mais presta oídos ás demandas do asoballado, non refuga os saloucos do orfo nin da viúva que repite o seu laio.
Semellante laio acada o seu favor, o seu berro chega ata as nubes. O grito do pobre traspón as nubes, non apousa ata chegar á meta, non cede ata que Deus o atende e que o xuíz veraz faga xustiza; tampouco Deus a retardará.
Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO A TIMOTEO
Benquerido irmán:
A min xa me falta pouco para derramar o meu sangue, e o meu pasamento está a chegar. Combatín unha loita brillante, rematei a miña carreira, gardei a fe. O que me resta é a coroa da xustiza que me está reservada. E o Señor, que é xuíz xusto, hama entregar aquel Día. E non só a min senón a tódolos que arelan a súa Vinda gloriosa.
Na miña primeira defensa non me asistiu ninguén, todos me deixaron. ¡Que Deus llelo perdoe!. Pero o Señor asistiume e deume forza para que eu rematase a predicación e todas as nacións a escoitaran. E libroume da boca do león. O Señor hame librar de toda obra perversa e hame manter vivo para o seu Reino celestial. Sexa para El a gloria polos séculos dos séculos. Amén.
Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Xesús propúxolles unha parábola dirixíndose a uns que estaban moi seguros de si mesmos, créndose perfectos e desprezando os demais:
- Dous homes subiron ó templo a orar; un era fariseo e outro recadador de impostos. O fariseo, de pé, oraba para os seus adentros deste xeito: "Meu Deus, douche grazas porque non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador. Gardo o xaxún dúas veces por semana e pago o décimo de todo canto gaño". O recadador, en troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levantar os ollos ó ceo, senón que petando no peito dicía: "Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador".
Asegúrovos que este baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe enaltecerano
Palabra do Señor.
PALABRA REMOÍDA
· Aprender a mirar: Moitas veces a nosa mirada non é profunda, non busca comprender para poder actuar, senón que é unha mirada de simple curiosidade, unha mirada que non afonda nun mundo cheo de moitas caras, unha mirada na que todo nos escorrega. Nunca é unha mirada que ansía comprender, amar e tender a man. Isto fai que a fe sexa algo superficial, como a mirada, pouco profunda. Podemos coñecer a letra, pero non estamos dispostas e dispostos a vivir iso que tantas veces temos escoitado. Por iso necesitamos mirar con ollos novos, cos ollos da crianza que comeza a descubrir as cousas e se sinte desconcertada, pero con gañas de aprender. Por iso a lectura do Libro do Eclesiástico que vimos de escoitar ten que ser para nós unha invitación a ofrecer as nosas mans, pequenas e que pouco poden, para que unidas a outras moitas mans, axuden a que a mirada supere a curiosidade e comece a ver a necesidade de facer cadeas que posibiliten que onda haxa dor poida comezar a agromar a esperanza. Pois de nada nos vale torcer a cara ou facernos crer que non pasa nada. O mundo que imos construíndo non nos gusta, e temos que dicilo. Pouco se parece ao mundo que quere Deus, que non o esquezamos, non é parcial, senón que ten debilidade polo pobre e o oprimido. Podemos dicir nós o mesmo ou, pola contra, só estamos ao lado dos ricos e poderosos?.
· Mantendo a fe: E neste camiño no actuar desde a xustiza de Deus nunca podemos estancarnos, declararnos cansos, ou pensar que nós xa fixemos o bastante. Querer vivir no mundo desde a xustiza de Deus, fai que esteamos sempre en actitude de esforzarnos por coñecer a realidade e esforzarnos, xunto con outra moita xente, por cambiala, pois só así poderemos, coma Paulo, dicir que temos combatido ben o combate que nos vai levando cara á meta onde ningunha persoa se sinta rexeitada e degradada. Como pretendemos esperar unha recompensa, mentres deixamos ir as cousas por camiños nos que os máis débiles, aqueles que non son triunfadores e non saen na televisión, son ignorados, silenciados ou ninguneados?.
· Terse por xustos, sentirse seguros e desprezar aos demais: nestas tres actitudes céntrase a crítica que Xesús lle dirixe ao fariseo da parábola. E este fariseo e, moi a miúdo, un espello de cada unha e cada un de nós. É distinto: non é ladrón, adúltero, inxusto.... non é coma os demais. Pero non só non é coma os demais, senón que actúa dun xeito que Deus debe agradecerlle: fai xaxún, dá esmola.... E nós?. Pois tamén damos grazas por non sermos coma el, estamos tranquiliños, aínda que temos moito que rascar. Así, a nivel de Igrexa, non hai demasiadas veces demasiada prepotencia?, a nosa xerarquía non se predica continuamente a si mesma, en lugar de predicar e mirar a e como Cristo?. Nas nosas comunidades, non nos cremos mellores que a parroquia do lado?, non infravaloramos o traballo dos demais, desprezándoos?. E a nivel persoal, non son demasiadas as ocasións nas que vemos a palla no ollo alleo e non nos decatamos da viga no noso?.
· Hoxe, xornada do DOMUND, é un bo día para que, coma o publicano, miremos cara dentro do noso corazón e miremos aos irmáns cos ollos de Deus. O día das misións é unha chamada de atención ao primeiro mundo para que abandone calquera tentación de paternalismo, e comece a traballar desde a perspectiva da xustiza e na búsquea da igualdade. A misión fainos tomar conciencia de que se todos somos Igrexa, non pode haber fronteiras que separen e convertan a uns en bos e a outros en indesexables.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Presentemos a nosa oración a Deus, Pai de todos os seres humanos, para que alente e acompañe o noso seguimento de Xesús, neste mundo que nós estamos chamados a orientar cara a globalización do amor, dicindo:
GRAZAS, SEÑOR, POR CHAMARNOS A SER AS TÚAS TESTEMUÑAS
ü Pola Igrexa, que somos tod@s nós, para que sempre andemos polo vieiro da xustiza, que é desenvolvemento, paz, gratuidade, dignidade para todas as persoas, para todos os pobos; OREMOS.
ü Polo Papa, os Bispos, cregos, animadores das comunidades, catequistas... para que nunca se prediquen a si mesmos, senón que pola contra sexan quen de recoñecer que ás veces están equivocados e precisan da tenrura de Deus, OREMOS.
ü Polos misioneiros e misioneiras de todo o mundo, que dan o mellor de si na misión de levar o Evanxeo da dignidade ás persoas dos países máis empobrecidos, para que sigan saíndo coa alegría da misericordia ao encontro dos demais, OREMOS.
ü Por nós, testemuñas do Señor no medio do noso mundo, para que nunca renunciemos á nosa tarefa do anuncio da Boa Nova, OREMOS.
Grazas, Señor, por querernos e por darnos a túa Palabra e o Pan de Vida para que acompañen o noso quefacer cotián. P.X.N.S. Amén.
RECENDO DE GRATUIDADE
Hai algo peor que ter malas ideas:
é ter ideas definitivas.
Hai algo peor que ter mala conciencia,
e aínda peor que facerse unha mala conciencia:
é ter unha conciencia perfecta.
Hai algo peor que ter un espírito malo:
é ter un espírito acomodado.
Porque os mellores, os bos,
ou alomenos aqueles que gustan de ser chamados así,
non teñen defectos na súa armadura... e nunca son feridos.
A moral da súa pel é para eles coraza e caparazón.
Porque non lles falta nada, nada se lles dá;
porque non lles falta nada, ninguén lles ofrece todo.
A caridade de Deus non cura a quen non ten feridas.
Precisamente por estar ferido no chan,
aquel home foi recollido polo samaritano.
Por estares sucio o rostro de Xesús,
foi limpado polo pano da Verónica.
Por mostrar as súas feridas, as súas penas, o seu amor
Xesús dignificou á muller pecadora.
Así, pois, quen non caeu, nunca será erguido;
quen non se manchou, nunca será limpado.
Os bos non son permeables á graza.
Comentarios