GRAZAS POR TANTO
Canto gozoso
- Entrada.- Unha parroquia nova ( ).
- Lecturas.- Canta Aleluia ( 21).
- Ofertorio.- Grazas, Señor, graciñas ( 50 ).
- Comuñón.- Oh, Señor, escólleme ( 62).
Ollos abertos
Hoxe é o domingo XXXII Domingo do Tempo Ordinario. Estamos a piques de rematar o ano litúrxico, e a Palabra de Deus Invítanos a pensar sobre o sentido pleno da vida, sobre a esperanza da resurrección. Escoitaremos hoxe algo que todas e todos sabemos: que somos persoas viaxeiras de paso. Un pasar que nos vai conducindo ata a plenitude en Deus.
Tamén celebramos hoxe o día da Igrexa Diocesana, que este ano ten como lema “Moitas grazas”. Grazas por atopar nela o berce onde se nos acolle e escoita; o berce onde se nos alenta e aloumiña; o berce desde o que descubrimos o sentido comunitario da vida.
Sentíndonos parroquia unida a outras moitas parroquias que se reúnen e comparten, comecemos a celebración.
Corazón misericordioso
Ti, que viñeches a acoller e escoitar: SEÑOR, SEGUE CONNOSCO
Ti, que sempre tiveches tempo para dedicar ás persoas. CRISTO, SEGUE CONNOSCO.
Ti, que nunca nos dás as costas; SEÑOR, SEGUE CONNOSCO.
Palabra Proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO SEGUNDO DOS MACABEOS
Aconteceu que meteron na cadea a sete irmáns e a súa nai, e o rei mandou que os azoutasen con trallas e vergas para facer que comesen carne de porco, cousa prohibida pola Lei. Un deles falou deste xeito no nome de todos:
Que é o que queres conseguir de nós? Estamos dispostos a morrer antes que quebranta-las leis dos nosos maiores.
O segundo, cando xa estaba nas últimas, dixo: Ti, criminal, quítasno-la vida presente, pero o rei do universo hanos resucitar para unha vida eterna a cantos morremos pola súa Lei.
Despois deron en meterse co terceiro. Mandáronlle botar fóra a lingua e fíxoo de contado; estendeu as mans todo decidido e dixo con valentía:
De Deus recibín estes membros, e pola súa Lei os entrego; espero recibilos del novamente".
O rei e os que estaban xunto del quedaron abraiados polo valor do rapaz que non tiña medo ós tormentos. Cando este morreu, torturaron de xeito semellante ó cuarto; e cando estaba xa para morrer, dixo:
Paga a pena que os homes maten a un, cando se espera que Deus nos vai resucitar. Pero ti non has resucitar para a vida.
Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS TESALONICENSES
Irmáns e irmás:
O mesmo Señor noso Xesús Cristo e mais Deus, o noso Pai, que nos amou e que nos deu gratuitamente azos duradeiros e boa esperanza, vos dea ánimos e vos afinque en toda obra e palabra boa.
Polo demais, irmáns, rogade por nós, para que a mensaxe do Señor se difunda e se acolla con honor como pasou entre vós, e deste xeito nos vexamos libres da xente descamiñada e perversa: pois a fe non a teñen todos. Pero o Señor é fiel e afincaravos e protexeravos do Malo. Tocante a vós, fiámonos no Señor de que estades facendo e de que continuaredes a facer canto vos temos mandado. Que o Señor encamiñe os vosos corazóns ó amor de Deus e á paciente espera do Cristo. Palabra do Señor.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Chegaron algúns saduceos eses que negan que haxa resurrección e preguntáronlle a Xesús:
Mestre, Moisés deixou escrito: "Se lle morre a alguén o seu irmán sen deixar fillos, que case coa viúva de seu irmán, para lle dar descendencia". Pois dunha vez había sete irmáns. O primeiro casou, e morreu sen fillos. Despois casou con ela o segundo; e logo o terceiro; e así os sete foron casando coa viúva, morrendo tamén sen deixar fillos. O cabo, morreu tamén a muller. Ora, cando resuciten, ¿de cal deles vai se-la muller, se estivo casada cos sete?
Xesús contestoulles:
Neste mundo os homes e mailas mulleres casan entre eles. Pero os que sexan dignos da vida futura e da resurrección de entre os mortos, non casarán nin eles nin elas, pois non poden morrer. Son coma anxos, e son fillos de Deus por naceren na resurrección.
E que resucitan os mortos, ben o deixou indicado Moisés, cando dixo do Señor, no episodio da silveira: O Deus de Abraham, o Deus de Isaac e o Deus de Xacobe. E Deus non é un Deus de mortos, senón de vivos, para El todos están vivos. Palabra do Señor
Palabra remoída
Do sentido da vida fálannos hoxe as lecturas que acabamos de escoitar. Un sentido que, a pouco que nos paremos a pensar sobre el, non está nin en ter moito nin en mandar moito sobre os demais. Para nós, as persoas crentes o sentido da vida é descubrir que non estamos soas nin esquecidas e que si, importamos e somos persoas valoradas. Que paga a pena estar no mundo. Pero claro, isto tamén esixe resposta pola nosa parte. En quen podemos atopar acollida, escoita, alento, compaña...? ben claro está que non imos atopar en quen prefire o seu eu ao nós. E polo tanto non nos sentiremos respectados/as (inda que moitas veces nolo digan para aproveitarse de nós), nos: que mandan no mundo, nos que se cren importantes e por riba dos deimas, nos que só buscan saír nos medios de comunicación para que os vexan, nos... que non poñenás persoas, ás persoas reais e concretas no seu corazón e no centro do seu actuar. E destas hai poucas. Por iso non debemos deixarnos enganar. Temos que aprender a escoitar, pero non unha soa voz, senón varias. Porque entre varias voces sempre acaba estando o ben e a verdade. Cando só escoitamos unha voz, somos persoas facilmente manipulables e enganadas.
Pero ademais das persoas, que temos que ser mediación da presenza de Deus, a plenitude do que somos e facemos só podemos descubrila en Deus. Pero non un Deus que entretén con ritos e que mete medo con condenas e infernos. Non, o Deus que é para nós guieiro só podemos atopalo en Xesús. No seu xeito de dicir as cousas, na súa maneira de achegarse ás persoas, no modo no que miraba e prestaba atención ao que lle dicía. E se nos fixamos nel non é para aplaudirlle, é para poñernos en camiño e seguilo no xeito de facer as cousas e actuar cada día. E aí si, aí si que imos descubrindo que somos xente de paso, que temos un comezo e un final, e que ese final non é de morte, como tantas veces cantamos e rezamos. É un final de plenitude e resurrección. Un final de esperanza.
Unha esperanza que non agardamos atopar só cando remate a nosa pelegrinaxe, non. A esperanza na que camiñamos as persoas crentes vivímola de xeito comunitario, con outras persoas,. Unhas ao lado das outras. A esperanza chéganos desde o noso ser Igrexa. Unha Igrexa que hoxe celebra que só podemos sentir e ser tal en comunidade.
Compartindo, unindo, colaborando, participando... ao estilo de Xesús. E iso é o que hoxe agradecemos na celebración ao sabernos Igrexa acompañada polo Bispo, alentada polas persoas que animan as nosas celebracións e agarimada por todas e todos os que hoxe nos imos reunindo para compartir o domingo, o día do Señor.
Oración da comunidade
Dirixindo a Deus a nosa oración, dicimos:
Para que a Igrexa saiba presentar a mensaxe cristiá atractiva para toda as persoas; OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMENTEMOS ESPERANZA.
Pola nosa Igrexa diocesana de Tui–Vigo, e pola nosa parroquia, para que saibamos ser familia unida pola fe, onde todas e todos poidamos aportar
os dons que nos Deus deu, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMENTEMOS ESPERANZA
Para que, celebrando a memoria do Señor ata que El volva, sigamos vixiantes e manteñamos viva a chama da fe; OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMENTEMOS ESPERANZA
Acompaña, Señor, a oración desta comunidade que se sabe Igrexa en camiño de acollida e resurrección. P.X.N.S. Amén.
Recendo de gratuidade
O día da Igrexa Diocesana é un día para lembrar que non vivimos sós a fe. Somos fillas e fillos de Deus pola auga que recibimos na pía bautismal dunha parroquia e cando dicimos o Credo rezámolo cunha soa voz, comunitariamente: unha fe persoal que proclamamos en comunidade.
E o día da Igrexa Diocesana é un día para lembrar que xuntas e xuntos logramos unha parroquia viva, comprometida, apaixonada por Xesucristo eentregada aos demais.
Por iso, o lema desta xornada como imos en comunidade, en comunidade dicimos: é: “GRAZAS POR TANTO”.
Comentarios