Xesucristo fíxose pobre por ti
Canto gozoso
Entrada.- Andarei na presenza do Señor ( Nº 11)
Lecturas.- Cantádelle ao Señor unha cantiga nova (Nº 23)
Ofertorio.- Eiqui están Señor (Nº 32)
Comuñón.- Ide e pregoade (Nº 55)
Ollos abertos
Hoxe domingo, 13 de novembro, a Igrexa celebra o Día Mundial das Persoas Pobres. Este ano, o Papa Francisco propón como lema "Xesús Cristo fíxose pobre para ti". Na mensaxe que escribiu para este día, dinos algo que sempre deberiamos ter presente no noso día a día: “compartir o pouco que temos con quen non ten nada, para que ninguén sufra”.
Nun mundo cheo de problemas, dificultades, dor e traxedias persoais e comunitarias, non podemos darlle as costas á persoa pisada, esquecida ou tratada con violencia e falta de respecto. Na medida na que nós sexamos capaces de ver máis alá das nosas dificultades e problemas, seremos capaces de entender por que a fe é un camiño de solidariedade e fraternidade.
Poñámonos logo en disposición de celebrar a ledicia desta invitación que a ninguén fai indiferente.
Corazón misericordioso
Refuxio das persoas débiles e invisibles; CRISTO, QUE NON ENDUREZAMOS O CORAZÓN.
Esperanza para traballar por mellorar as persoas e as cousas. SEÑOR, QUE NON ENDUREZAMOS O CORAZÓN.
Palabra Proclamada
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE MALAQUÍAS
Velaí chega o día: abrasará coma un forno,
e os soberbios e tódolos que cometen a maldade serán palla.
Si, o día que chega será a vosa queima
-fala o Señor dos Exércitos-:
non vos deixará raíz nin pola.
Brillará para vós, os que respectáde-lo meu Nome,
un sol de xustiza, que trae saúde nas súas ás. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA SEGUNDA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS TESALONICENSES
Irmáns e irmás:
Ben sabedes vós de que modo debedes imitarnos, xa que non nos dedicamos a andar sen xeito nin comemos de moca o pan de ninguén, senón que traballamos noite e día con esforzo e fatiga por non sermos unha carga para ningún de vós. Non porque non tivésemos dereito, senón para vos dar un exemplo que imitar, e porque, cando estabamos onda vós, xa vos demos esta norma: o que non queira traballar, que tampouco non coma.
Porque chegou ós nosos oídos que algúns de vós andan descamiñados e por riba de non traballaren nada, entremétense nas cousas dos demais. A eses mandámoslles e aconsellámoslles no Señor Xesús Cristo que traballen con acougo e que coman o seu propio pan. E vós, irmáns, non cansedes de face-lo ben. Palabra do Señor. Grazas a Deus.
PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Comentaban algúns a fermosa cantería con que estaba construído o templo, e os exvotos que o adornaban. Pero Xesús díxolles:
-Todo isto que estades a contemplar, días virán nos que o derrubarán ata que non quede pedra sobre pedra.
Eles preguntáronlle:
-Mestre, dinos, ¿cando van pasar estas cousas? ¿Cal será o signo de que van suceder?
El empezoulles a dicir:
-Estade atentos, para non vos extraviar. Porque han vir moitos no meu nome, dicindo: "son eu" e "está a chega-lo momento", pero non os sigades. Cando oiades falar de guerras e desordes, non vos asustedes; que iso ten certamente que acontecer primeiro, pero aínda non será a fin.
Entón díxolles:
-Erguerase pobo contra pobo, reino contra reino; haberá grandes terremotos, pestes e fames en diversos lugares; cousas espantosas, e grandes sinais no ceo. Pero antes de todo isto botaranse sobre vós, perseguíndovos: levaranvos ás sinagogas e á cadea, ante reis e gobernadores por causa miña; así teréde-la oportunidade de dar testemuño. Metede ben na cabeza que non tedes que preocuparvos pola vosa defensa, que eu vos darei unha elocuencia e mais unha sabedoría que non poderán resistir nin replica-los vosos adversarios. Entregaranvos vosos mesmos pais, irmáns, parentes e amigos. Mataranvos a algúns de vós, e todos vos aborrecerán por causa miña, e mais non perderedes nin un pelo da vosa cabeza. Coa vosa perseveranza, salvaredes as vosas vidas. Palabra do Señor.
Palabra remoída
Mirar só a cantaría.-.
Moitas veces pode pasarnos que corramos o risco de mirar só o externo, o de fóra, só o que se quere mostrar. Isto impídenos ir ao profundo, ao coñecemento da situación. Como lle pasaba aos que estaban só preocupados pola cantería do templo. O externo. Algo así ocorre hoxe no noso mundo, hai moita preocupación polo externo, polo secundario, por aquilo que non vai ao importante. E desde os ollos de Xesús o importante son sempre as persoas. Hoxe son moitas as persoas que van quedando nas beiras deste noso mundo e nas que ninguén se fixa nin lles fai caso. Cada vez son máis as persoas esquecidas, ignoradas, silenciadas ou reducidas a un simple número nunha estatística. Persoas que nunca viron unha man que se achegaba para acollelas. Somos nós tamén dos que só nos fixemos no bonita que é a cantería?,
Fainos insensibles ante ás persoas.-
Poñer os ollos, as forzas e as ilusións só na cantería, por moi bonita que esta sexa, acaba facéndonos caer na insensibilidade diante do que vai pasando ao noso redor. Mesmo acabamos incorporando a cantería ao noso universo persoal como se non houbera ao noso redor nada máis. E a insensibilidade deshumaniza e cega, porque non nos deixa ver a realidade tal e como é. Mellor non coñecer/saber que ter que asumir coma noso o sufrimento das demais persoas. Iso pensámolo porque nós non estamos na situación delas, pero: gustaríannos, se nos pasase a nós, que tamén nos deran as costas? A insensibilidade mata e propicia o individualismo e a ficción de que todo vai ben. Cando a realidade non é así. Non querer vela non significa que non exista.
Impídenos ver a realidade inxusta.-.
Porén, ir tomando conciencia de que a realidade é inxusta, que vai deixando persoas polo camiño; que quen ten poder e crea a información para o seu propio interese; que se nos manteñen na ignorancia nunca imos erguer a voz para denunciar inxustizas. Fai que sexan os poderosos; e o poder ten caras plurais: política, economía, relixión, medios de comunicación... Asumir entón que o mundo nin é tan bonito como nos queren facer crer uns, nin tan imposible de facer nada como tamén nos invitan a velo así outros, fainos testemuñas da mirada de Xesús. El non se deixou enganar nin por uns nin por outros; ao contraio, foi capaz de non esquecer nunca que na persoas está presente Deus, e que Nel e por El, sempre paga a pena tentar cambiar e mellorar as cousas. Nesta xornada dos pobres, esforcémonos, poñendo a mirada en Xesús, en ser testemuñas de cambio desde a sinxeleza das pequenas cousas: unha man aberta, un sorriso de acollida, unha aperta de fraternidade, unha axuda de colaboración... e xa iremos vendo como a vida nos vai cambiando para mellor a nós e a aquelas persoas coas que o temos feito.
Oración da comunidade
Compartimos a oración no Deus de humanidade e irmandade. Facémolo dicindo:
SEÑOR, QUE SEXAMOS SENSIBLES ANTE A DOR DOS IRMÁNS E IRMÁS.
Pola Igrexa para que non dea as costas ante a dor e sufrimento das persoas que son tratadas de xeito inhumano, violento e inxusto. Oremos.
Polas persoas que dirixen as nacións e polas que teñen responsabilidades sociais, políticas, económicas ou relixiosas, para que nunca esquezan que sempre han estar en facer máis xusta e fraterna a vida das persoas. Oremos.
Polas persoas que non teñen traballo, polas que están enfermas, polas que non poden acceder á educación, polas que non teñen fogar, polas que nunca ninguén é capaz de poñer nelas o seu corazón. Oremos.
Acompaña, Señor, esta oración que hoxe compartimos e que nos fai toma conciencia que máis alá dos noso problemas e dificultades, hai persoas que nos precisan. Por Cristo o noso Señor. Amén.
Recendo de gratuidade
A opción preferencial polos pobres de Xesús ten o seu punto de partida no Sermón do Monte, con esa fermosa proclama das Benaventuranzas, un canto á vida que está presente “no amor recíproco que nos fai levar as cargas dos outros para que ninguén quede abandonado ou excluído.
Quen non se sentiu abrumado pola tristeza, a impotencia ou a dor? E cando puidemos compartilo con alguén temos sentido alivio, liberación e descanso. Desde esta experiencia íntima e persoal cada membro da comunidade pode entrar nunha nova dinámica de encontro e entendemento, capaz de xerar vida para as outras persoas.
A mensaxe de Xesús, a súa vida e as súas obras, móstranos o camiño para discernir cal é a pobreza que libera e cal a que escraviza e rouba a vida.
A pobreza que mata fainos vivir na escravitude do lucro e da posesión, afástanos da compaixón fronte á que sofre, e favorece a lóxica de descartar á xente que pensamos que non ten nada que ofrecer.
Porén, a pobreza que libera é a que alixeira o noso ritmo e nos mostra que a sinxeleza e a sobriedade xeran vida e abundancia para quen menos ten. (https://www.conferenciaepiscopal.es/wp-content/uploads/2022/10/Xornada-Mundial-dos-lPobres-2022 )
Comentarios