18 domingo TO B 2024

 pan de dignidade e de liberdade que nos convida a abrirnos ao novo

CANTO GOZOSO

• ENTRADA: Que ledos hoxe estamos (Nº 5)
• LECTURAS: As túas palabras, Señor, son espírito e vida
• OFERTORIO: Eu soñei (Nº 58)
• COMUÑÓN: Ti es o pan do ceo (Nº 54)

ESCOITA ACTIVA

Eu son o Pan da Vida diranos Xesús no Evanxeo de hoxe. Pan de dignidade, Pan de liberdade, Pan de acollida, Pan de coidado, Pan de igualdade.... Si, porque unha vez máis convídasenos a compartir Palabra e Pan. Vinde todas as persoas que queirades atopar esperanza, tenrura, solidariedade, acollida, escoita... vinde porque vos quero... e invítovos tamén a vós a que vos queirades.

Deus, no seu amor, dánolo todo e invítanos a facer o mesmo. E se sempre foi importante, hoxe necesita selo moito máis porque son tantas as persoas que ven como os seus proxectos se frustraron e as súas ilusións esmoreceron que temos que ser nós quen esteamos cos ollos moi abertos para facer visible cos nosos feitos a Aquel en quen sempre atoparemos a fartura.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

• Para que nin pechemos os ollos nin lle deamos as costas ás situacións de pobreza e exclusión, SEÑOR, QUE NON NOS PECHEMOS NAS NOSAS COMODIDADES.
• Porque en demasiadas ocasións nós tamén nos movemos polo interese e a nosa comenencia, CRISTO, QUE NON NOS PECHEMOS NAS NOSAS COMODIDADES.
• Porque murmuramos dos demais, porque sempre estamos preparadas e preparados para arranxar a súa vida, pero non para botar unha man, SEÑOR, QUE NON NOS PECHEMOS NAS NOSAS COMODIDADES.

 

PALABRA REGALADA

 

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO

Toda a comunidade murmuraba no deserto contra Moisés e Aarón. Dicían: ‑"¡Sequera morrésemos pola man do Señor na terra de Exipto, sentados ó redor dos potes de carne e con pan a fartar! Trouxéstesnos a este deserto, para matar de fame a toda esta comunidade".

O Señor díxolle a Moisés: ‑"Vou facer chover un pan do ceo para vós. O pobo sairá e collerá o que lle cumpra para o día. Quero poñelo á proba, para ver se anda ou non coa miña lei.

‑"Oín as murmuracións dos israelitas. Dilles isto: O anoitecer teredes carne que comer e pola mañá pan a fartar. E saberedes que eu son o Señor, o voso Deus".

O serán viñeron paspallás e cubriron o campamento. Pola mañá había nos arredores unha capa de orballo. Cando esvaeu o orballo, apareceu no deserto unha capa miúda, coma escamas miúdas, que semellaban xeada sobre o chan. Os israelitas, ó que o viron, preguntábanse uns ós outros: ‑"¿Que é isto?" Pois non sabían o que era aquilo. 

PALABRA DO SEÑOR

 

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE PAULO AOS EFESIOS

Irmás e irmáns:

Dígovos, por tanto, e recoméndovos en nome do Señor que non vivades máis coma os pagáns, coa mente baleira, Vós, con todo, non foi así como coñecestes a Cristo. Supoño que vos falaron del e que vos ensinaron o que responde á verdade en Xesús; isto é, que vos ispades do home vello da vida anterior, que vai esmorecendo, seducido polas súas arelas; que cambiedes a vosa actitude mental, e que vistades o home novo, creado a imaxe de Deus, na xustiza e na relixiosidade auténticas

PALABRA DO SEÑOR 

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

En vendo a xente que Xesús non estaba alí, nin tampouco os seus discípulos, montaron nos botes e chegaron a Cafarnaúm buscando a Xesús. Atopárono na outra banda do mar e dixéronlle: ‑Rabbí, ¿cando chegaches aquí?

Xesús contestoulles: ‑Con toda verdade volo aseguro: buscádesme non porque vistes sinais, senón porque comestes pan ata vos fartar. Traballade non polo pan que se acaba, senón polo que dura deica a vida eterna, o que vos dará o Fillo do Home: pois el é a quen o Pai Deus marcou co seu selo.

Eles preguntáronlle: ‑¿Que temos que facer para realiza-las obras de Deus?

Respondeu Xesús: ‑Esta é a obra de Deus: que creades naquel que El mandou.

Replicáronlle: ‑¿Que sinal fas ti, para que véndoo creamos en ti? ¿Que podes facer? Os nosos pais comeron o maná no deserto, conforme está escrito: deulles a comer pan do ceo.

Entón díxolles Xesús: ‑Con toda verdade volo aseguro: non foi Moisés quen vos deu o pan do ceo; meu Pai é quen vos dá o verdadeiro pan do ceo: pois o pan de Deus é o que baixa do ceo e que lle dá vida ó mundo.

Dixéronlle entón: ‑Señor, dános sempre dese pan.

Xesús respondeulles: ‑Eu son o pan da vida: quen vén onda min, non pasará fame e quen cre en min, endexamais non terá sede .

PALABRA DO SEÑOR

 

PALABRA ENRAIZADA

Toda a comunidade murmuraba no deserto contra Moisés e Aarón: Estas palabras que escoitabamos na primeira lectura, tomada do libro do Éxodo, resoan con forza nos nosos oídos. Moisés e Aarón lideraban a saída do pobo da escravitude de Exipto, máis non era unha tarefa doada. A comunidade estaba instalada nunha zona de conforto e saír á intemperie do camiño á liberdade resultáballe difícil. Vivían na escravitude, non eran libres.... pero tiñan pan.... Por iso, cando se presentan as dificultades, cando chega o deserto, bótanlle en cara a Moisés e Aarón o seu actuar. A comunidade non era capaz de abrirse a algo novo, non era capaz de arriscar, de propoñer cambios, de saír do de sempre, aínda que o de sempre sexa a escravitude. Sóannos estas palabras? Cantas veces nós vivimos mergulladas e mergullados na rutina, no cómodo, no de sempre... na escravitude do medo a probar novas fórmulas, a ser persoas creativas? E o que é peor: cantas veces nós tamén murmuramos contra os demais cando as cousas non saen como tiñamos pensado?, cantas veces nós permitimos que o medo nos paralice?.

Vestide a persoa nova, creada a imaxe de Deus, na xustiza e na relixiosidade auténticas.Que ben o entendeu Paulo, que ben llo transmite á comunidade de Éfeso e que ben nos lembra hoxe a todas e todos cando nos convida a ser persoas novas. Pensemos en tantas situacións da nosa vida que necesitan, que precisan, que urxen un cambio. Non teñamos medo e arrisquemos! Non fagamos coma os israelitas que, no cumio da súa contradición, por unha banda, non estaban a gusto co xeito como os trataban os exipcios; pero pola outra, por preguiza e comodidade protestaban polo que deixaran atrás, cando se lles estaba pedindo un esforzo, un cambio nas súas rutinas, un saír das súas zonas de conforto para acadar o que facía tanto tempo perderan: a liberdade! Non teñamos medo a loitar pola nosa liberdade, e non nos deixemos atrapar na rede do conforto que só nos trae desilusión, desesperanza, pesimismo visual, e sensación de que non temos máis ca o que merecemos por non arriscar. Miremos cara adiante, non teñamos medo!
Eu son o pan da vida: quen vén onda min, non pasará fame e quen cre en min, endexamais non terá sede. A xente buscaba a Xesús porque, como nos dicía o Evanxeo do domingo pasado, comeran pan ata fartar. Buscábano polo interese, e iso a Xesús lévao a desenmascarar a súa hipocrisía, a súa falta de coherencia e honestidade, a súa pouca disposición a saír da súa zona de conforto. Por iso é tan duro nas palabras que lles dirixe. Fronte a este intento de utilización da súa persoa, e para evitar confusións, Xesús insiste no importante: o pan non é só algo material; o pan remite á dignidade, á necesidade de poñer o mellor de cada quen para facer a vida máis libre, digna, humanizadora e feliz ás persoas que compartimos a Casa Común. Porque a isto é ao que nos urxe, non só invita, o Evanxeo. Saír dos nosos lugares, miradas, relacións... de conforto, para poñer a mirada nas demais persoas, traballar para facer, de verdade, mesa fraterna. Xustiza e promoción das persoas, unha chamada clara que hoxe nos fai Xesús

FRATERNIDADE ORANTE

Deus convócanos cada domingo ao redor da mesa do Pan compartido que nos humaniza e fai da nosa mirada fraternidade. Deixándonos levar desta chamada, dicimos:
DANOS SEMPRE O TEU PAN, SEÑOR

• Pola Igrexa que formamos todas e todos nós, para que non nos deixemos atrapar na rede do conforto que só nos trae desilusión, desesperanza, pesimismo vital, OREMOS.
• Polas nosas parroquias, para que non nos deixemos atrapar na rede da murmuración que só nos trae tristura e desacougo, OREMOS. 
• Por nós, para que non deixemos atrapar na rede do individualismo e do egoísmo e nunca lle pechemos a porta a quen peta nela buscando pan para poder comer e forza para superar dificultades, OREMOS.

Grazas, Señor, por volver convocarnos ao redor da túa mesa de acollida e fraternidade. Que nunca nos afastemos dela. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA 

Non importa se o mantel é de liño ou non, o importante é humanizar a nosa fe, a maneira de vivila desde o compartir. Pero non compartir calquera cousa ao chou, senón compartir a ilusión por ser iguais; compartir que, por moito que algunhas persoas queiran, non somos superiores nin máis uns aos outros; compartir que podemos cambiar cousas sen que o mundo se nos veña enriba; compartir que nesta tarefa non imos sos; compartir que querer prescindir dos demais só nos fai caer no noso bucle de desacougo, desesperanza e tristura interior. Poñamos entón a mesa, non excluamos a ninguén. Que senten nela todas as persoas que queiran, sen pedirlles cartóns de “ortodoxia” formal e ritualista. Rachemos co individualismo... non deixemos endurecer o pan!