DOMINGO XIX DO T.O. (CICLO C)
O MEDO NON GARDA A VIÑA: NON @S PROFETAS DE CALAMIDADES
PÓRTICO
Temos demasiados medos: á liberdade, á verdade, a dubidar, ao cambio, ao novo, a perder posición social, riqueza, privilexios, poder…. e aínda que non teñamos nada que perder, seguimos tendo medo porque nos deixamos levar daqueles que nolo meten no corpo. E este medo fainos retroceder, paralízanos, fainos intolerantes e mesmo agresivos.
Que lonxe esta actitude da Palabra!. “Non teñades medo”, escoitaremos hoxe, sede homes e mulleres de esperanza cristiá, unha esperanza que nos pon en camiño. Dispost@s a deixarnos enchoupar por esta Palabra, comecemos a nosa celebración.
O PERDÓN
Ti, Señor, chámasnos á fe. Polas veces nas que non confiamos en Ti, SEÑOR, VARRE OS NOSOS MEDOS.
Ti, Señor, chámasnos a dar testemuño. Polas veces nas que os nosos comportamentos, as nosas palabras, as nosas actitudes… son verdadeiro antitestemuño, CRISTO, VARRE OS NOSOS MEDOS.
Ti, Señor, chámasnos a pasar polo mundo facendo o ben. Polas veces nas que nos deixamos levar do egoísmo, da comodidade, do pasotismo, SEÑOR, VARRE OS NOSOS MEDOS.
REMUÍÑO
En todas as épocas houbo profetas de calamidades, adicados a anunciar toda clase de males para o futuro. O presente non é unha excepción, e tamén nos nosos días, dun tempo a esta parte, dentro da nosa Igrexa, están a xurdir persoas que profetizan catástrofes e desgrazas, destilando pesimismo e envelenando a vida cotiá cunha visión sombría e funesta. A verdade é que nos agobian tantas cousas: o alimento, a vivenda, o traballo, a saúde, a figura, a familia… Estamos che@s de preocupacións e iso nótase no noso carácter, na nosa presa, no noso estrés, en que nos deixamos invadir polo pesimismo…Fáltanos confianza en Deus, no Deus vivo que non se deixa encerrar nun templo, non se vincula a ningún país nin a ningún grupo social, senón que é un Deus que desinstala, que chama a poñer en camiño, a saír das nosas falsas seguridades, a espertar. Deus quere que rompamos coa instalación, que nos lancemos cara adiante, que fagamos camiño cara unha realidade mellor.
A lectura da carta aos Hebreos ponnos o exemplo de Abrahán, que segue un camiño de fe realmente novidoso e actual:
“Por fe obedeceu Abrahán á chamada”: Tamén cada un e cada unha de nós somos chamad@s por Deus. ¿Cómo respostamos?. ¿Estamos dispost@s a poñernos en camiño?.
“Saíu sen saber onde ía”: A fe é unha aventura arriscada, pero temos sempre a certeza e a seguridade de que Deus acompaña o noso camiño. Por iso cómpre parármonos e reflexionar: aquí e agora, que debo facer?. Porque non debemos esquecer nunca que cómpre saber ler os sinais dos tempos, e que O PRESENTE TAMÉN É TEMPO DE SALVACIÓN.
“Emigrou á terra prometida… habitando en tendas de campaña”: Vivimos nun sitio concreto, nunha terra, nun barrio, pertencemos a unha comunidade parroquial; e é aí onde temos que inculturar a nosa fe, traballando e potenciando todo aquilo que axude a que a vida das persoas sexa máis agradable, máis digna e máis feliz. A nosa fe debe ser o motor do noso actuar, porque a fe sempre enxendra vida.
A fe en Deus, polo tanto, non nos leva á evasión ou á pasividade, senón que se traduce en coraxe para tomar decisións e asumir responsabilidades. Conduce a afrontar riscos e aceptar sacrificios para sermos fieis a nós mesmos e á nosa propia dignidade. Os cristiáns e as cristiás debemos ser creativ@s, arriscad@s e pacientes. A que esperamos para mergullarnos neste marabilloso e inmenso océano da fe e da confianza en Deus?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, estamos hoxe aquí porque, coma Abrahán, respondemos á túa chamada. Presentámosche agora con confianza a nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Pola Igrexa, para que, fiándose da Palabra de Deus, se afaste dos centros de poder, que limitan a súa voz profética, entregándose a servir sinxelamente aos máis necesitad@s, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Polas nosas comunidades parroquiais, para que co seu actuar anuncien a grandeza da verdade, da xustiza e do amor, ilusionando e ilusionándose con que outro mundo é posible, só depende de nós, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Por cada un e cada unha de nós, que vimos con fe a atoparnos contigo na Palabra vivida e no Pan compartido, para que redescubramos a novidade sempre sorprendente do amor do Pai, e así vivamos confiando sempre nel, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Señor, poñemos a nosa vida nas túas mans, confiad@s en que Ti queres a nosa felicidade. Fai que sempre esteamos dispost@s a camiñar polo camiño do servizo. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
… E dixo Deus:
Se ninguén te ama, a miña alegría é amarte.
Se choras, estou desexando consolarte.
Se es feble, dareiche a miña forza e a miña enerxía.
Se es inútil, non podo prescindir de ti.
Se estás baleiro, a miña tenrura colmarate.
Se tes medo, lévote ás costas.
Se queres camiñar, irei contigo.
Se me chamas, veño sempre.
Se estás canso, son o teu descanso.
Se pecas, son o teu perdón.
Se me necesitas, estou aquí, dentro de ti.
Se estás ás escuras, son lámpada para os teus pasos.
Se queres conversar, escoito sempre.
Se me miras, verás a verdade do teu corazón.
Se non tes a ninguén, tesme a min.
Se es silencio, as miñas palabras vivirán en ti.
CANTOS
ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
LECTURAS: O Señor é o meu Pastor
OFERTORIO: Déixate querer
COMUÑÓN: No colo da miña nai
O MEDO NON GARDA A VIÑA: NON @S PROFETAS DE CALAMIDADES
PÓRTICO
Temos demasiados medos: á liberdade, á verdade, a dubidar, ao cambio, ao novo, a perder posición social, riqueza, privilexios, poder…. e aínda que non teñamos nada que perder, seguimos tendo medo porque nos deixamos levar daqueles que nolo meten no corpo. E este medo fainos retroceder, paralízanos, fainos intolerantes e mesmo agresivos.
Que lonxe esta actitude da Palabra!. “Non teñades medo”, escoitaremos hoxe, sede homes e mulleres de esperanza cristiá, unha esperanza que nos pon en camiño. Dispost@s a deixarnos enchoupar por esta Palabra, comecemos a nosa celebración.
O PERDÓN
Ti, Señor, chámasnos á fe. Polas veces nas que non confiamos en Ti, SEÑOR, VARRE OS NOSOS MEDOS.
Ti, Señor, chámasnos a dar testemuño. Polas veces nas que os nosos comportamentos, as nosas palabras, as nosas actitudes… son verdadeiro antitestemuño, CRISTO, VARRE OS NOSOS MEDOS.
Ti, Señor, chámasnos a pasar polo mundo facendo o ben. Polas veces nas que nos deixamos levar do egoísmo, da comodidade, do pasotismo, SEÑOR, VARRE OS NOSOS MEDOS.
REMUÍÑO
En todas as épocas houbo profetas de calamidades, adicados a anunciar toda clase de males para o futuro. O presente non é unha excepción, e tamén nos nosos días, dun tempo a esta parte, dentro da nosa Igrexa, están a xurdir persoas que profetizan catástrofes e desgrazas, destilando pesimismo e envelenando a vida cotiá cunha visión sombría e funesta. A verdade é que nos agobian tantas cousas: o alimento, a vivenda, o traballo, a saúde, a figura, a familia… Estamos che@s de preocupacións e iso nótase no noso carácter, na nosa presa, no noso estrés, en que nos deixamos invadir polo pesimismo…Fáltanos confianza en Deus, no Deus vivo que non se deixa encerrar nun templo, non se vincula a ningún país nin a ningún grupo social, senón que é un Deus que desinstala, que chama a poñer en camiño, a saír das nosas falsas seguridades, a espertar. Deus quere que rompamos coa instalación, que nos lancemos cara adiante, que fagamos camiño cara unha realidade mellor.
A lectura da carta aos Hebreos ponnos o exemplo de Abrahán, que segue un camiño de fe realmente novidoso e actual:
“Por fe obedeceu Abrahán á chamada”: Tamén cada un e cada unha de nós somos chamad@s por Deus. ¿Cómo respostamos?. ¿Estamos dispost@s a poñernos en camiño?.
“Saíu sen saber onde ía”: A fe é unha aventura arriscada, pero temos sempre a certeza e a seguridade de que Deus acompaña o noso camiño. Por iso cómpre parármonos e reflexionar: aquí e agora, que debo facer?. Porque non debemos esquecer nunca que cómpre saber ler os sinais dos tempos, e que O PRESENTE TAMÉN É TEMPO DE SALVACIÓN.
“Emigrou á terra prometida… habitando en tendas de campaña”: Vivimos nun sitio concreto, nunha terra, nun barrio, pertencemos a unha comunidade parroquial; e é aí onde temos que inculturar a nosa fe, traballando e potenciando todo aquilo que axude a que a vida das persoas sexa máis agradable, máis digna e máis feliz. A nosa fe debe ser o motor do noso actuar, porque a fe sempre enxendra vida.
A fe en Deus, polo tanto, non nos leva á evasión ou á pasividade, senón que se traduce en coraxe para tomar decisións e asumir responsabilidades. Conduce a afrontar riscos e aceptar sacrificios para sermos fieis a nós mesmos e á nosa propia dignidade. Os cristiáns e as cristiás debemos ser creativ@s, arriscad@s e pacientes. A que esperamos para mergullarnos neste marabilloso e inmenso océano da fe e da confianza en Deus?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, estamos hoxe aquí porque, coma Abrahán, respondemos á túa chamada. Presentámosche agora con confianza a nosa oración comunitaria dicindo xunt@s:
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Pola Igrexa, para que, fiándose da Palabra de Deus, se afaste dos centros de poder, que limitan a súa voz profética, entregándose a servir sinxelamente aos máis necesitad@s, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Polas nosas comunidades parroquiais, para que co seu actuar anuncien a grandeza da verdade, da xustiza e do amor, ilusionando e ilusionándose con que outro mundo é posible, só depende de nós, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Por cada un e cada unha de nós, que vimos con fe a atoparnos contigo na Palabra vivida e no Pan compartido, para que redescubramos a novidade sempre sorprendente do amor do Pai, e así vivamos confiando sempre nel, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS ESMORECER A NOSA FE
Señor, poñemos a nosa vida nas túas mans, confiad@s en que Ti queres a nosa felicidade. Fai que sempre esteamos dispost@s a camiñar polo camiño do servizo. PXNS.
PARA A REFLEXIÓN
… E dixo Deus:
Se ninguén te ama, a miña alegría é amarte.
Se choras, estou desexando consolarte.
Se es feble, dareiche a miña forza e a miña enerxía.
Se es inútil, non podo prescindir de ti.
Se estás baleiro, a miña tenrura colmarate.
Se tes medo, lévote ás costas.
Se queres camiñar, irei contigo.
Se me chamas, veño sempre.
Se estás canso, son o teu descanso.
Se pecas, son o teu perdón.
Se me necesitas, estou aquí, dentro de ti.
Se estás ás escuras, son lámpada para os teus pasos.
Se queres conversar, escoito sempre.
Se me miras, verás a verdade do teu corazón.
Se non tes a ninguén, tesme a min.
Se es silencio, as miñas palabras vivirán en ti.
CANTOS
ENTRADA: Andarei na presenza do Señor
LECTURAS: O Señor é o meu Pastor
OFERTORIO: Déixate querer
COMUÑÓN: No colo da miña nai
Comentarios