Corpus 2024 B

QUE A FIDELIDADE NON A CONVERTAMOS EN INTRANSIXENCIA

(Da tentación neoconservadora, líbranos, Señor)

PÓRTICO

Ocorre demasiadas veces que apelando á necesidade de ser fieis á mensaxe de Xesús e á comuñón eclesial, moitos dos que se chaman a eles mesmos defensores da fe e da fidelidade, queren confundirnos cos seus discursos cheos de intransixencia e intolerancia, inda que a envolven en palabras como amor á Igrexa, comuñón eclesial, ou mesmo fidelidade á Tradición. Temos que ter os ollos ben abertos,e os oídos moi atentos para non deixarnos engaiolar por estes “falsos profetas” que o único que buscan é unha Igrexa enfrontada co mundo e chea de crispación.

Porén Xesús fálanos sempre de saber escoitar, de acoller, de aprender a integrar toda a riqueza do Evanxeo nas múltiples e variadas culturas e tempos. E que o aprendamos a facer con insistencia, sen cansarnos.

Que a celebración que agora comezamos nos esperte a este estar atentos ao vento do Espírito no medio do noso mundo.

PERDÓN

• Das nosas intransixencias, que ocultan e empobrecen o Evanxeo, Líbranos, Señor.
• Do noso confundir o esencial co accesorio dentro da vivencia da fe, Líbranos, Cristo.
• Da tentación de querer impor aos demais como Palabra Túa, o que só é pensamento propio, Líbranos, Señor.

REMUÍÑO

Pregoa a palabra, insiste a tempo e a destempo, corrixe, reprende, aconsella con toda a paciencia que require a doutrina.

Como nos fai falta recuperar o sentido e a forza coa que Paulo nos falaba da insistencia!. Inmersos nunha cultura na que todo é efémero, e na que a todo se lle pon data de caducidade, a Palabra segue a falarnos de constancia, insistencia, esforzo, paciencia... valores todos eles á baixa nesta sociedade de “mercaderes” na que temos convertido o mundo. E claro, a Igrexa, que forma parte deste mundo, non queda allea a este mercadeo. Todo se rebaixa con tal de non perder número, e en pouco se ten a calidade. Que máis dá se detrás da celebración dun sacramento hai ou non fe!. Que máis dá se a preparación cara a comuñón foi pausada, comunitaria, integradora da persoa no vida social e na comunidade cristiá!. Que importa que reduzamos a vivencia da fe a unha pura pastoral funeraria, pero que proporciona moitos e bos beneficios para o peto daqueles que así o fan!. Que importa cales son as motivacións que hai detrás e animan a pedir da Igrexa isto ou aquilo!. Que... Deste xeito acabamos tamén nós, ao interno das nosas comunidades, e no deseño dos proxectos de pastoral, máis agoniados polo número que pola calidade. Impórtanos máis ser moitos, que ser doutro xeito, de ir contracorrente, de loitar e esforzarse por outra Igrexa posible. Diante desta tentación, tantas veces consentida, Paulo invítanos á constancia, ao esforzo, á sinceridade das opcións e decisións en todos e cada un dos ámbitos da vida. A que non deixemos atrás o que son valores, principios, actitudes fundamentais que nos leven a estar no medio do mundo con visión positiva e integradora, si e sempre, pero tamén sen renunciar á frescura dunha mensaxe que moitos queren ocultar ou ensombrecer por ser política, social e relixiosamente incorrecta.

Orar sempre, sen cansar

A forza nesta loita, no esforzo por darlle á vida de fe un sentido positivo, nobre, buscador de xustiza e fomentador de participación, temos que buscala non na nostalxia do pasado, ou na dogmatización pretendidamente ortodoxa, senón na apertura á voz de Deus, que nos vai falando desde as realidades do mundo daquilo que nos dicía o concilio cando falaba dos “signos dos tempos”. Aprender a descubrir a Deus no cotián, no pequeno de cada cousa e de cada día; aprender a descubrir que Deus fálanos no día a día de cada quen: no que alegra o corazón e tamén no que o entristece porque nos produce dor, pena ou rabia. Aí temos que esforzarnos por ver tamén a voz, a presenza de Deus. E iso non poderá ser posible se non entendemos a oración como un agasallo de gratuidade que Deus nos fai cada día para descubrilo e así poder dialogar con El. Sen cansarnos, sen poñer nin tempos nin límites, sen deixarnos levar da tentación de deixalo porque as cousas non van como a nós nos gustaría. Como se a Deus o poderamos comprar cos nosos rezos ou as nosas promesas. Non, a oración da que nos fala Paulo é a oración da confianza, a dispoñibilidade, a entrega xenerosa e solidaria. Sen tempo nin chantaxes.

E logo Deus non lles vai facer xustiza ós seus elixidos, que claman día e noite, e non vai ter paciencia con eles?

E porque El non impón, senón que escoita, canto temos que aprender!; e porque El non esixe, senón acompaña, canto temos que descubrir!; e porque El non maltrata, senón que acubilla, canto temos que deixar atrás!. Pídenos que aqueles que nos chamamos oíntes da súa Palabra, sexamos quen de poñernos ao fronte desa fermosa tarefa de non deixar a ninguén atrás, de non favorecer procesos excluíntes, de non adoptar actitudes intolerantes, de non pactar, moitas veces buscando só o noso propio beneficio, con aqueles que o único que buscan é, desde o trato inxusto, aproveitarse dos que menos teñen e poden, para así facelos vivir sempre na dependencia. Abrámonos de verdade, e dunha vez por todas á escoita da Palabra, para entón descubrir que o Deus ao que lle rezamos e no nome do que nos reunimos cada semana, é o Deus que nos pide que fagamos xustiza, que sexamos pacientes, que non nos deixemos levar nin pola forza da masa nin polo efémero do individualismo egoísta e dominador.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Poñámonos en disposición de compartir ledicias e tristuras, sabendo que non é o que dicimos, senón o esforzo que poñemos nas cousas, o que fai que a oración sexa constante e profunda. E digamos desde a confianza:

QUE A TÚA PALABRA MOVA A NOSA VIDA

¨ Para que a Igrexa, sexa un verdadeiro berce onde nos sintamos acollid@s e escoitad@s cando a tristura, o desamor, a inseguridade e a dúbida se fagan presentes na nosa vida, OREMOS.

QUE A TÚA PALABRA MOVA A NOSA VIDA

¨ Polas nosas comunidades, portas abertas a túa presenza, para que dende un compromiso activo, mostren as persoas a túa palabra que é sempre nova, e sexan quen de vivila con intensidade, de explicala con autenticidade e de proclamala ditosamente, OREMOS.

QUE A TÚA PALABRA MOVA A NOSA VIDA

¨ Por cada un e cada unha de nós, para que na nosa vida esteamos sempre dispost@s a buscar tempiños de silencio e reflexión para poñernos na túa man e para escoitar a túa voz, que nos fala de xustiza, fraternidade, austeridade, paz e amor, OREMOS.

QUE A TÚA PALABRA MOVA A NOSA VIDA

Grazas, por invitarnos unha vez mais á confianza desde unha oración leda, viva e entroncada coa nosa vida de cada día. P.X.N.S. Amén.

REFLEXIÓN

Nunca fagas nada só.

A compaña da xente éche necesaria,

a compaña de Deus tamén.

Ao pe da túa soidade,

ao pe da túa debilidade,

alí están moitos da comunidade,

alí está tamén Deus.

Cando o teu pecado te entristeza,

cando o poderío dos grandes abuse de ti,

conta cos teus compañeiros e compañeiras,

conta tamén con Deus.

Non te encerres en ti mesmo,

non o basees todo nas túas forzas;

acolle en ti aos teus amigos,

acolle a amistade de Deus.

A pesares dos tropezos da vida,

a pesares das desgrazas que sofres,

aprende a confiar nas persoas,

aprende a confiar en Deus.

A comunidade pode fallar,

@s amig@s e veciñ@s pódenche fallar,

Deus sempre estará por ti

con todo o seu amor e o seu poder.

(M. Regal “Un caxato….; páx. 160-1)

CANTOS

Entrada: Vinde axiña

Lecturas: O Señor é o meu Pastor

Ofertorio: Deixade esta terra

Comuñón: Grazas, Señor, graciñas