A GRANDEZA DE SABER PEDIR PERDÓN E DE SABER PERDOAR
Pórtico
A nosa sociedade caracterízase polas alianzas políticas, polos tratos de favor, polas contraprestacións…Tratamos de sacar o maior rédito económico e social de toto… tamén das relacións persoais. Moitas veces temos privilexios e non somos parciais nas nosa relacións, especialmente á hora de esixir e incluso de perdoar e ser perdoados.
A celebración de hoxe móstranos que o mellor camiño é o do perdón e o do amor, un perdón e un amor que non levan contas, senon que son xenerosos e sempre buscan o ben da persoa.
Que esta celebración nos faga sentir a tod@s @s que nos xuntamos para celebrar a nosa fe a urxencia de sentir o perdón como algo fondamente enraizado nela.
Perdón
Porque moitas veces somos vingativos nas nosas relación e levamos conta de todo o que nos fan, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
Polas veces nas que só pensamos en nós mesmos, no noso propio lucro, en que os demais se fixen en nós, CRISTO, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
Por que non medimos igual a todas as persoas senón que temos favoritismos cos que nos caen ben, cos que nos resultan máis simpáticos, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
REFLEXIÓN
Non é cousa doada perdoar… e tampouco é doado pedir perdón; pero se nos dicimos seguidores de Xesús e do seu camiño, o camiño do amor, debemos estar dispost@s a abrir o noso corazón a perdoar e a pedir perdón. A experiencia de perdón é tan fundamental que a persoa que non coñece a ledicia de ser perdoada corre o risco de non medrar coma persoa. A parábola de Xesús lémbranos hoxe que quen non se sentiu nunca comprendido por Deus, non sabe comprender aos demais; quen non sentiu nunca o seu perdón, vivirá sen entrañas, coma o servo da parábola, endurecendo cada vez máis as súas esixencias e demandas e negándolle a todas as perdoas a tenrura e o perdón.
Por iso o Evanxeo que vimos de escoitar supón, coma sempre, unha boa nova: o perdón de Deus é un feito real… e así debe ser o noso perdón cara aqueles que nos ofenderon… sen levar contas de cantas veces perdoamos (pois Deus tampouco leva conta das veces nas que nos perdoa a cada un de nós). Temos que aprender a esquecer as veces que nos ofenderon e as veces que perdoamos.
Porque nós, cando nos toca perdoar, adoitamos tomar fundamentalmente dúas actitudes. Algúns din: perdoo, pero non esquezo. Loxicamente non é esta unha actitude cristiá. A Palabra non fala nunca de lembrar ofensas e a dor que producen. Outros din: eu perdóolle, pero non quero volver falar con esa persoa. Esta actitude tampouco é a axeitada, pois máis que perdón parece ser unha vinganza que lle retira o corazón e a fala a quen nos ofende.
Ás veces, claro que non resulta fácil escoitar a chamada de Xesús ao perdón, nin sacar todas as implicacións que pode ter o feito de aceptar que unha persoa é máis humana cando perdoa que cando se vinga. Porque perdoar non significa ignorar as inxustizas cometidas, nin tampouco aceptalas de xeito pasivo e indiferente. Ao contrario, perdoamos para destruír a espiral do mal, tentando superar o mal co ben. O perdón é un xeito que cambia cualitativamente as relacións interpersoais e obriga a plantexar a convivencia futura dun xeito novo; pois todo aquilo que pedimos, esiximos ou consideramos que nos corresponde a nós, tamén cómpre concederllo, esixilo e pedilo para os demais, pois só así entenderemos o que significa perdoar sempre.
Oración da comunidade
Sabendo que Ti sempre nos escoitas e queres o mellor para nós, presentámosche a nosa oración confiada e dicimos:
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Pola Igrexa, para que amose a compaixón e a misericordia de Deus, perdoando e acollendo a tantas persoas, que dentro ou fóra dela cometen equivocacións, sabendo que ela mesma é a primeira que se equivoca moitas veces, OREMOS
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Polas nosas comunidades, para que non busquen privilexios na sociedade, senón que se mostren como unha forza de cambio máis para renovala, dende unha actitude de unión, acollida e solidariedade, OREMOS
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Por nós mesmos, para que sexamos xenerosos e solidarios nas nosas relacións, tendo en conta que só dende o perdón, a reconciliación e a unión, seremos quen de facer unha humanidade renovada, que camiña xunta, OREMOS.
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Grazas Señor, porque sempre nos escoitas e non levas conta dos nosos desamores. Ensínanos o verdadeiro camiño da felicidade xa que en Ti poñemos a nosa esperanza. PXNS.
Para a reflexión
De cando en vez
hai que facer un alto no camiño
e contemplarse a si mesmo,
sen as presas do día a día,
examinando o pasado,
etapa por etapa,
baldosa por baldosa,
e non chorarse as mentiras
senón cantarse as verdades.
(M.Benedetti)
Cantos
Entrada: Todos xuntos
Lecturas: Canta o sol
Ofertorio: Velaquí
Comuñón: Sede o sal sede a luz
Pórtico
A nosa sociedade caracterízase polas alianzas políticas, polos tratos de favor, polas contraprestacións…Tratamos de sacar o maior rédito económico e social de toto… tamén das relacións persoais. Moitas veces temos privilexios e non somos parciais nas nosa relacións, especialmente á hora de esixir e incluso de perdoar e ser perdoados.
A celebración de hoxe móstranos que o mellor camiño é o do perdón e o do amor, un perdón e un amor que non levan contas, senon que son xenerosos e sempre buscan o ben da persoa.
Que esta celebración nos faga sentir a tod@s @s que nos xuntamos para celebrar a nosa fe a urxencia de sentir o perdón como algo fondamente enraizado nela.
Perdón
Porque moitas veces somos vingativos nas nosas relación e levamos conta de todo o que nos fan, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
Polas veces nas que só pensamos en nós mesmos, no noso propio lucro, en que os demais se fixen en nós, CRISTO, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
Por que non medimos igual a todas as persoas senón que temos favoritismos cos que nos caen ben, cos que nos resultan máis simpáticos, SEÑOR, TEN PACIENCIA CONNOSCO.
REFLEXIÓN
Non é cousa doada perdoar… e tampouco é doado pedir perdón; pero se nos dicimos seguidores de Xesús e do seu camiño, o camiño do amor, debemos estar dispost@s a abrir o noso corazón a perdoar e a pedir perdón. A experiencia de perdón é tan fundamental que a persoa que non coñece a ledicia de ser perdoada corre o risco de non medrar coma persoa. A parábola de Xesús lémbranos hoxe que quen non se sentiu nunca comprendido por Deus, non sabe comprender aos demais; quen non sentiu nunca o seu perdón, vivirá sen entrañas, coma o servo da parábola, endurecendo cada vez máis as súas esixencias e demandas e negándolle a todas as perdoas a tenrura e o perdón.
Por iso o Evanxeo que vimos de escoitar supón, coma sempre, unha boa nova: o perdón de Deus é un feito real… e así debe ser o noso perdón cara aqueles que nos ofenderon… sen levar contas de cantas veces perdoamos (pois Deus tampouco leva conta das veces nas que nos perdoa a cada un de nós). Temos que aprender a esquecer as veces que nos ofenderon e as veces que perdoamos.
Porque nós, cando nos toca perdoar, adoitamos tomar fundamentalmente dúas actitudes. Algúns din: perdoo, pero non esquezo. Loxicamente non é esta unha actitude cristiá. A Palabra non fala nunca de lembrar ofensas e a dor que producen. Outros din: eu perdóolle, pero non quero volver falar con esa persoa. Esta actitude tampouco é a axeitada, pois máis que perdón parece ser unha vinganza que lle retira o corazón e a fala a quen nos ofende.
Ás veces, claro que non resulta fácil escoitar a chamada de Xesús ao perdón, nin sacar todas as implicacións que pode ter o feito de aceptar que unha persoa é máis humana cando perdoa que cando se vinga. Porque perdoar non significa ignorar as inxustizas cometidas, nin tampouco aceptalas de xeito pasivo e indiferente. Ao contrario, perdoamos para destruír a espiral do mal, tentando superar o mal co ben. O perdón é un xeito que cambia cualitativamente as relacións interpersoais e obriga a plantexar a convivencia futura dun xeito novo; pois todo aquilo que pedimos, esiximos ou consideramos que nos corresponde a nós, tamén cómpre concederllo, esixilo e pedilo para os demais, pois só así entenderemos o que significa perdoar sempre.
Oración da comunidade
Sabendo que Ti sempre nos escoitas e queres o mellor para nós, presentámosche a nosa oración confiada e dicimos:
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Pola Igrexa, para que amose a compaixón e a misericordia de Deus, perdoando e acollendo a tantas persoas, que dentro ou fóra dela cometen equivocacións, sabendo que ela mesma é a primeira que se equivoca moitas veces, OREMOS
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Polas nosas comunidades, para que non busquen privilexios na sociedade, senón que se mostren como unha forza de cambio máis para renovala, dende unha actitude de unión, acollida e solidariedade, OREMOS
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Por nós mesmos, para que sexamos xenerosos e solidarios nas nosas relacións, tendo en conta que só dende o perdón, a reconciliación e a unión, seremos quen de facer unha humanidade renovada, que camiña xunta, OREMOS.
PON MISERICORDIA NO NOSO CORAZÓN
Grazas Señor, porque sempre nos escoitas e non levas conta dos nosos desamores. Ensínanos o verdadeiro camiño da felicidade xa que en Ti poñemos a nosa esperanza. PXNS.
Para a reflexión
De cando en vez
hai que facer un alto no camiño
e contemplarse a si mesmo,
sen as presas do día a día,
examinando o pasado,
etapa por etapa,
baldosa por baldosa,
e non chorarse as mentiras
senón cantarse as verdades.
(M.Benedetti)
Cantos
Entrada: Todos xuntos
Lecturas: Canta o sol
Ofertorio: Velaquí
Comuñón: Sede o sal sede a luz
Comentarios