Ir al contenido principal

DOMINGO 25 TO 2010

Cando a oración non é mercantilismo e si gratuidade agradecida, Deus non é o ogro que nos asusta, senón o Pai/Nai que nos quere

Pórtico

    Acostumados a distribuír o noso tempo en función das cousas que temos que facer, pode pasarnos que cando ese tempo se refire á dimensión espiritual tamén a entendamos como algo que podemos comprar e pagar ben por ela; sen ser capaces de diferenciar o que esta dimensión nos aporta, e a que comprensión de nós e do mundo nos abre. Ao facelo así, podemos acabar caendo, acostumados como estamos a facelo noutros ámbitos da vida, nunha concepción mercantilista, onde todo se compra e se vende en función dos cartos que un teña ou da posición que ocupe na sociedade.Non é entón estraño que o sentido de gratuidade, agradecemento, comuñón solidaria, xustiza… se afasten da idea que temos do relixioso, e da idea que asociamos ao concepto Deus. Porén, a imaxe de Deus que vai aparecendo ao longo dos textos que cada domingo proclamamos nas celebracións, é unha imaxe totalmente distinta: amigo, achegado, preocupado polo que nos pasa, chamando sempre a recoñecer e respectar a dignidade dos demais… En fin, todo o contrario do Deus ogro que todo o come e só busca aproveitarse e enganar buscando obter beneficio e submisión.

Que saibamos descubrir, na reflexión, no silencio, na solidariedade e no compromiso con toda causa xusta, ao Deus cristián que nos quere e nos invita a vivir na gratuidade.

Perdón

  • Polas veces en que non escatimamos medios para conseguir enriquecernos a costa de explotar aos demais, SEÑOR, ALÉNTANOS NA CONVERSIÓN.
  • Por esquecer as mais das veces que a oración é comuñón contigo e non petición que se compra e paga, CRISTO, ALÉNTANOS NA CONVERSIÓN.
  • Polas veces nas que nos creamos falsas necesidades que nos invitan a comprar, a acaparar, a posuír cousas que en realidade non precisamos, SEÑOR, ALÉNTANOS NA CONVERSIÓN.

Remuíño

  • texto do profeta Amós ten que facernos pensar en como estamos a vivir nós hoxe a fe. Acostumados a reducila a prácticas ou costumes, o profeta fai unha chamada de atención que moi ben nos leva a espertar do sono e do soño de facer da fe unha adormedeira da conciencia, e da ausencia da necesidade de concretar e expresar no que facemos e vivimos cada día, o que rezamos e lemos nos textos. É verdade que isto suponnos loitar contra a práctica, de tantos anos!, de entender a fe como un costume, algo herdado ou puramente cultural, sen darnos conta de que crer é identificarse, deixarse namorar por unha persoa, Xesús de Nazaret. Pero non ha ser este un namoro de idealismos baleiros e sen concreción na vida; ao contrario: desde aquí temos que entender a insistencia do profeta no respecto e na dignidade que ten toda persoa. E cando utilizamos esta expresión estámonos a referir a alguén que é capaz de aledarse e disfrutar de situacións e momentos, pero tamén á que sofre, á que lle chegan momentos de dor e tristura, a que se rebela contra todo comportamento que a trata como se fose un obxecto ou cousa. A persoa concreta, real, que vive nun espazo, nun tempo, que fala unha lingua determinada e á que se lle abren ou pechan as portas nas que chama. No momento nada fácil que estamos a vivir, onde as persoas moitas veces son soamente números, axustes contables ou "danos colaterais", achegarnos a esta palabra é recuperar as razóns para vivir a fondura desde a que comprometerse na loita por todo o humano, lévanos a recuperar a frescura dunha palabra que sendo viva, quere seguir estando na vida de cada un de nós; polo que a denuncia de todo o que eclipse, ningunee ou pretenda impor e dominar á persoa, chámese: asoballamento, corrupción, opresión, inxustiza, engano, exterminio de xente… é afastarse do seguimento do proxecto de Deus e traizoar a esixencia irrenunciable de todo cristián de defender sempre os dereitos que leven á persoa a ser máis e mellor persoa.
  • E onde atoparemos a forza que nos vai impedir claudicar e caer na rede do desencanto e do abuso de poder?. Paulo, na segunda carta a Timoteu danos a clave respecto do onde e do como: na oración. Pero ha ser esta unha oración viva, chea de canto nos preocupa e pasa, que sabe agradecer, que descubre o valor e o sentido de non excluír a ninguén, de saber que todos somos fill@s de Deus e posuímos a mesma dignidade, polo que nin a exclusión nin as diferenzas han encher de contido e vida o que rezamos persoal e comunitariamente. Unha oración non excluínte, senón universal; unha oración na que non pode haber bos e malos –rezando por uns e esquecéndome dos outros-; unha oración que supera a tentación maniquea de todo para uns e nada para outros –se fora así, onde estaría a xustiza de Deus?- .Inda que os cristiáns, con poder e sen el, a teñamos convertido en maniquea, non deberemos confundir a Deus coas mediacións, nin reducilo á pobreza dos intereses nosos ou doutros. A oración non pode servir para que teñamos a idea de que o podemos comprar. Orar debe levarnos a reflexionar sobre o sentido, a maneira, o xeito, a comprensión da vida e do que vivimos: son e quero. Cómo, por que e para que rezamos?. Para gañar a Deus para a nosa causa?. Aquí está o gran erro: pretender facer a Deus a nosa imaxe e semellanza, cando en realidade é ao revés, somos nós, non El, os que fomos creados a súa imaxe. Non pretendamos compralo, tampouco asentemos a fe nesta visión empobrecedora, redutiva e puramente mercantilista de Deus. Non podemos confundir –polo interese quérote Andrés– a Deus, a Virxe, aos santos coas orquestras, os foguetes ou os gaiteiros. Saber separar, aprender a colocar cada cousa no seu sitio conlevará tamén aprender a purificar a fe e a distinguir e comprender o que ha ser motivo de xolda, festa, diversión… do que debe ser oración, gratuidade, convicción... A ORACIÓN NON É MERCADO, só coas mans limpas e o corazón sen ira poderemos valorar, entender e disfrutar de toda a riqueza que esconde unha actitude orante para un crente.
  • E isto irá facéndonos cada vez mellores persoas, como nos di o Evanxeo. Entender que esixe e supón crer no Deus cristián, descubrir que, desde a forza que nos da a oración nun Deus salvador que nos pide saír dos templos para deixarnos acompañar por El na vida, faranos máis honestos, sinceros e sempre sen medo nin vergoña, coherentes. El alenta a nosa vida, e desde El descubrimos que non é no engano aos demais, senón na búsquea do ben común na participación e o respecto á pluralidade –eclesial e social– onde a fidelidade e o amor a Deus adquiren o seu verdadeiro sentido.

Oración da comunidade

    Recollendo a túa invitación da universalidade da oración, unímonos para compartir ledicias e dificultades dicindo xuntos:

QUE APRENDAMOS A REZAR POR TODAS AS PERSOAS

  • Pola Igrexa, para que sexa esa voz que denuncia toda explotacións das persoas e non teña medo poñerse en contra de políticas destinadas ao beneficio por enriba de todo, OREMOS.

QUE APRENDAMOS A REZAR POR TODAS AS PERSOAS

  • Para que na Igrexa non convertamos nunca a oración nun obter cartos a costa da dor, dificultades e situacións de desesperación dos irmáns, OREMOS.

QUE APRENDAMOS A REZAR POR TODAS AS PERSOAS

  • Polas nosas comunidades, para que entendan que no amor, na entrega, no diálogo, na dispoñibilidade, e no servizo ás persoas de todo credo, ideoloxía ou raza, está a esencia da súa fe, OREMOS.

QUE APRENDAMOS A REZAR POR TODAS AS PERSOAS

  • Por cada un e cada unha de nós, para que entendamos que cos capitais de Deus non se especula nin se comercia, senón que somos amad@s para amar, somos servidores para servir, somos regalad@s para compartir, OREMOS.

QUE APRENDAMOS A REZAR POR TODAS AS PERSOAS

Deus, que en Xesús pronuncias unha palabra radical sobre a imposibilidade de servirte a Ti e aos cartos, axúdanos a sermos radicais tamén e a traballar por unha economía sometida ás leis da ética e do amor. PXNS.

PARA A REFLEXIÓN

Señor, dóeche que os fillos das tebras sexan máis espabilados que os da luz.

Avergónzaste de que xustifiquemos as nosas torpezas acudindo ao teu amor.

Entristéceche a nosa falta de risco, porque apostaches por nós sen control.

Sorpréndeste de que nos escudemos na túa vontade para respaldar as nosas simplezas.

Fírete a nosa falla de responsabilidade que busca refuxio na túa confianza.

Dáche risa tanta seriedade que non revela nin cuestiona nada.

Arrepíache que nolas demos de perfectos diante da xente e que sexamos "esquiroles" dos teu plans.

Aflíxeste de que sexamos tan beatos, tan farsantes, que aproveitemos os inxustos cartos para comprar ás persoas, e que sexamos tan pouco claros e honrados nos negocios que traemos entre mans.

Pai bo e paciente, infúndenos de novo o espírito do teu amor.

CANTOS

  • ENTRADA: QUE LEDOS HOXE ESTAMOS
  • LECTURAS: XESÚS CHAMADO AMIGO
  • OFERTORIO: BENAVENTURADOS
  • PAZ: QUE VEÑA A PAZ
  • COMUÑÓN: CANTIGA EUCARÍSTICA

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel