Se a Igrexa é o novo pobo de Deus, terá tamén El que dicirnos, como dixo de Israel: "...Pervertéronse. Desviáronse do camiño que eu lles indicara. Fixéronse un becerro de metal, prostráronse diante del, ofrecéronlle sacrificios ...?". Non?. Pois moito temos que cambiar.
PÓRTICO
A celebración de hoxe ben podería comprenderse desde as seguintes tres palabras: acollida, alegría e confianza. Porque son estas as tres actitudes que se descobren como eixe das lecturas que imos proclamar na nosa reunión comunitaria. A acollida dun Deus que se fai pobo e que ofrece salvación para tod@s; a alegría daquel@s que se senten querid@s, valorad@s e respectad@s; e confianza porque a pesares de que moitas veces lle viramos as costas a Deus, El segue a ofrecer as súas mans abertas a cant@s queiran collelas.
Que estas sexan tamén para nós tres actitudes coas que vaiamos facendo da vida un camiño que nos module, a imaxe e semellanza de canto Xesús nos mostrou e invitou a seguir coa súa vida e a súa palabra.
O PERDÓN
- Porque a nosa comodidade, impídenos, tantas veces, perder o noso tempo para ir buscar e axudar a quen se atopa perdido e so diante das encrucilladas da vida, SEÑOR, ENCOMENDÁMONOS Á TÚA CONFIANZA.
- Por termos esquecido que a túa xustiza se manifesta sempre de parte dos pequenos, dos humillados, dos desprezados, CRISTO, ENCOMENDÁMONOS Á TÚA CONFIANZA.
- Por confundir a alegría da que Ti nos falas coa risa fácil e superficial de quen non mira ao seu interior, senón que se deixa levar polo que outros din, SEÑOR, ENCOMENDÁMONOS Á TÚA CONFIANZA.
REMUÍÑO
- Cantas veces temos xogado a ser pequenos tiranos, falsos deuses!. Cantas amizades perdidas por mor da nosa soberbia, da nosa autosuficiencia!. Cantas bágoas lle fixemos verter aos irmáns e ás irmás a causa da dureza do noso corazón!. Cantas palabras ferintes saen dos nosos beizos, sen pensar na dor que causan!. En definitiva, canta indiferenza!!!!!!!!!!!!!. E a indiferenza é, con moito, un dos peores defectos desta nosa sociedade, tan moderna, tecnolóxica e industrializada. Por que seremos así: fríos, insensibles, ególatras?. Non será acaso porque nos cremos os mellores, os xustos, "lo más de lo más"?.
- Porén, a Palabra que vimos de proclamar, volve lembrarnos unha vez máis que, se algo nos ten que caracterizar como cristiáns e cristiás é a cercanía e a misericordia; esas actitudes que Deus non se cansa de practicar con cada un e cada unha de nós e que nós tanto lle regateamos aos demais. Moisés é quen de suplicarlle ao Señor para que lle axude a reconducir ao seu pobo, que caera na idolatría; Paulo recoñécese seducido por Cristo, que lle axuda a superar un pasado non exento de erros. E nós?. Somos capaces coas nosas actitudes, coas nosas palabras, cos nosos comportamentos de transmitir a misericordia e a tenrura de Deus ou máis ben seguimos ancorados nun Deus vingativo, xuíz, que premia aos bos e castiga aos malos?. Se é así, quizás deberemos reler paseniñamente as parábolas que hoxe escoitamos no evanxeo e que nos falan de buscar a quen está perdido, de alentar a quen está triste, de escoitar a quen se sinte incomprendido, de acoller a quen é desprezado.... Porque moitas veces esquecemos que o punto de referencia das nosas actuacións debe ser Xesús; e por iso a nosa vida non expresa, non vive, non amosa… a fe que cremos e celebramos; por iso non estamos dispost@s a saírmos das nosas seguridades para ir na busca de quen está perdid@, desorientad@ ou esquecid@. Ou, ao mellor, si estamos dispost@s; pero non desde o respecto á súa liberdade, senón desde a imposición, desde o ordeno e mando.
- Nunca tanto coma hoxe escoitamos dentro da nosa Igrexa un laio permanente polas ovellas perdidas. E é que mesmo parece que podemos afirmar, sen medo a equivocarnos, que en troques dunha ovella ou dunha moeda perdidas, sería máis propio falar de noventa e nove perdidas e unha que queda no redil, aínda que tamén cabería dicir que ás veces esta permanencia é froito do medo, do costume, da tradición e non dunha decisión persoal. En calquera caso, teriamos que preguntarnos por que se perderon esas 99 restantes. Por iso, aínda que sexa duro, haberá que facer unha autocrítica profunda, serena e sincera sobre a Igrexa que estamos a construír e que ás veces semella máis unha secta (na que a uniformidade, a obediencia cega e a falta de cuestionamento son o máis importante), que unha familia de irmáns e irmás con xeitos de pensar e de vivir diferentes, e que non esquezamos son froito da pluralidade do Espírito. Nós, moitas veces, sen unha visión misericordiosa, tratamos de converter o espazo da comunidade nun lugar de exclusión. Autoerixímonos coma grupo inmaculado e pechamos a nosa porta ás persoas que, por neglixencia, ignorancia ou calquera outro motivo, non levan unha vida "correcta", segundo os nosos criterios. Ás veces somos nós, @s de dentro da propia Igrexa, @s que coa nosa intolerancia, co noso inmobilismo, cos nosos ritos baleiros e afastados da vida das persoas, cos nosos binomios bos-malos, cos nosos malos xestos e coa nosa carraxe, estamos desexando que se vaia a xente, ou alomenos os que non nos din amén a todo. A solución a este desastre atopámola na Palabra que vimos de escoitar; e é unha solución ben sinxela, aínda que esixe de nós tempo, esforzo, adicación... amor. E esta solución chámase CERCANÍA... Menuda chorrada, exclamas!. Non das creto, dis?. Fai a proba e quedarás abraiado!.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Ao Deus do amor e da misericordia, que non se cansa de ofrecernos a súa tenrura, dicímoslle xunt@s:
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE DA NOSA FE
- Para que a Igrexa, como lle pasou a Israel, non se perverta nin se desvíe do camiño que coa súa vida e o seu quefacer nos mostrou Xesús, evitando converterse en burocracia e en materialismo sen corazón, OREMOS.
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE DA NOSA FE
- Polas nosas comunidades, para que sempre esteamos dispost@s a ir buscar a quen se sente perdido polo paro, pola droga, pola incomprensión, pola dor, pola tristura, pola vellez, pola soedade... e espera de nós cercanía, axuda e comprensión, OREMOS.
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE DA NOSA FE
- Por cada un e cada unha de nós, para que nunca nos creamos os bos, os xustos, os mellores, os únicos, os indispensables e saibamos abrir ben os ollos para descubrirmos que ao noso lado hai moitas persoas que buscan a felicidade de xeito calado, facendo felices aos demais, OREMOS.
QUE A CERCANÍA SEXA SINAL DE IDENTIDADE DA NOSA FE
Grazas, Señor, por seres para nós compás e caxato no camiño da vida. Que a pesares das dificultades e dos nosos erros, sempre nos sintamos acompañad@s por Ti. P.X.N.S.
PARA A REFLEXIÓN
Tes dereito a enfadarte, pero non debes pisar a dignidade da outra persoa.
Tes dereito a sentir celos do triunfo dos demais, pero non debes desexarlles mal.
Tes dereito a caer, pero non debes quedar tirad@.
Tes dereito a fracasar, pero non debes sentirte derrotad@.
Tes dereito a equivocarte, pero non debes sentir mágoa de ti mesm@.
Tes dereito a corrixir aos teus fillos, pero non debes romper as súas ilusións.
Tes dereito a ter un mal día, pero non debes permitir que se converta en costume.
Tes dereito a tomar unha decisión equivocada, pero non debes quedar parad@ para sempre.
Tes dereito a ser feliz, pero non debes esquecer ser agradecid@.
Tes dereito a pensar no futuro, pero non debes esquecer o presente.
Tes dereito a buscar a túa superación, pero non debes esquecer os teus valores.
Tes dereito a triunfar, pero non debe ser a conta dos outros.
Tes dereito a inventar, pero non debes esquecer a Deus.
Tes dereito a vivir en paz, pero non debes confundir ese dereito con ser mediocre ou conformista.
Tes dereito a vivir na opulencia, pero non debes esquecer compartir cos menos afortunados.
Tes dereito a desanimarte, pero non debes perder a esperanza.
Tes dereito á xustiza, pero non debes confundila coa vinganza.
Tes dereito a un mañá mellor, pero non debes cimentalo nun hoxe fraudulento.
Tes dereito a ser positivo, pero non debes ser arrogante.
Tes dereito a vivir dereitos e deberes que son o teu deber.
CANTOS
- ENTRADA: Que ledicia a miña
- LECTURAS: Camiñando pola vida
- OFERTORIO: Como che cantarei?
- COMUÑÓN: Quédate, Señor, connosco
Comentarios