Domingo 26 TO 2010

MIGALLIÑAS DE AMOR

PÓRTICO

Ata hai ben pouco tempo o noso ritmo aloucado de vida fíxonos crer que nada se nos podía negar, que con ter cartos todo era posible. Para que pensar no futuro –diciamos-, se quizais nunca o poderei disfrutar?. O que vale e serve é o vivir ao día, o presente, o momento… e facelo a tope, sen preocuparnos do que logo virá, nin do que lle pasa aos outros. Viviamos coma Epulóns sen compartir nin unha migalliña do noso pan con tantos Lázaros.

E entón, cando ninguén a esperaba, chegou a crise, maldita crise!. Unha crise que foi deixando a moitos nas beiras, sen traballo e polo tanto sen poder pagar as súas débedas, sen ilusións, sen esperanza. Unha crise que nos pillou co pé cambiado. Unha crise que nos fixo tomar conciencia de que non é na soberbia de quen vive por riba das súas posibilidades onde atopamos sentido, senón na sinxeleza de quen busca vivir con dignidade e ser feliz vivindo co necesario, e que descubre que as pequenas cousas seguen a ser importantes; que nada nin ninguén debe ser desprezado, que na dificultade, detrás dos números: un millón, tres millóns ou catro millóns e medio, escóndense dramas humanos de moitas persoas que están a sufrir as consecuencias dunha sociedade que ten esquecido, que é a persoa, non as cousas, o importante, e a razón pola que paga a pena falar de solidariedade. Que esta celebración que agora comezamos nos axude a non esquecer que non é máis feliz quen máis ten, senón quen menos precisa; pero que tod@s precisamos dunhas migalliñas de amor.

O PERDÓN

Por non termos sabido descubrir e transmitir o que significa a austeridade, SEÑOR, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
Pola nosa falta de sinceridade con nós mesmos e os demais, CRISTO, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
Porque seguimos equivocados, pensando que a fe tamén é reducible a un negocio no que se paga polos favores recibidos, esquecendo a gratuidade e o amor, SEÑOR, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.

REMUÍÑO

MUNDO RICO VERSUS MUNDO POBRE:
Hoxe coma nunca, o cadro que nos debuxa o profeta Amós segue a ter unha vixencia tremendamente actual: o chalé da serra ou na primeira liña de praia, o iate, o coche último modelo, as xoias….marcan o poder dos cartos e todos nós, en maior ou menor medida, sentímonos seducidos por el. A denuncia profética ten que valernos de aviso aos que pertencemos aos países ricos, ao mundo desenvolvido. E, sobre todo, ten que estimularnos a comprometernos na causa dos pobres; porque non podemos esquecer que é a opulencia dos poderosos a que produciu unha fenda para separalos dos pobres. Nun mesmo mundo, fogar de todas as persoas, casa común de irmáns e irmás fill@s dun mesmo Pai, uns viven no inferno, sometidos a suplicios, torturas e enfermidade. Fixemos do mundo un lugar abominable no que uns poucos retiveron para si as vantaxes, os beneficios, os recursos e os bens, mentres consentimos que o 85% restante da humanidade se debate no medio das carencias, enfermidades e opresión. E este abismo que abrimos entre ricos-pobres, norte-sur, desenvolvido-subdesenvolvido…. non se pode minimizar por medio de esmolas, asistencialismo e parches que deixen a nosa conciencia tranquila, senón que cómpre eliminar esta distancia pola vía da xustiza, da misericordia e da solidariedade.
CUARTO MUNDO:
Pero tamén dentro do noso mundo desenvolvido, tecnificado, rico… atopamos cada vez máis persoas que viven na pobreza e que quedaron á marxe da sociedade: parad@s, anciáns, inmigrantes, traballadores explotados polas empresas de traballo temporal, drogradictos…. conforman a face de Lázaro neste século XXI no que só escoitamos falar da crise. E nós… que facemos para axudal@s?, estamos dispost@s a perder do noso para repartir con eles?, estamos dispost@s a facer xustiza... ou seguiremos sendo Epulóns, consumidores egoístas do banquete?.
MIGALLIÑAS DE AMOR:
E aínda podemos concretar máis: no noso mundo desenvolvido hai moitas persoas que ao mellor non están precisadas do pan material, pero que precisan doutro tipo de pan neste mundo rico pero deshumanizado: o pan da nosa compaña, o motivo pan do noso sorriso, o pan do noso ánimo, o pan da nosa escoita…. Porque non nos enganemos: vivimos no mundo da opulencia e da tecnoloxía; pero nun mundo no que a xente está soa, no que as cidades cada vez máis son só dormitorios, no que cada vez hai máis xente deprimida, desesperanza, estresada, insatisfeita… que non atopa un para erguerse cada mañá.
As cousas poden e deben cambiar aquí e agora; está nas nosas mans, non podemos esperar que veñan os mortos a espertarnos do sono da insolidariedade e da opulencia. Temos a Palabra que nos esperta, estamos dispost@s a escoitala?.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Presentámosche agora as nosas peticións comunitarias dicindo: