Ir al contenido principal

Domingo 26 TO 2010

MIGALLIÑAS DE AMOR

PÓRTICO

Ata hai ben pouco tempo o noso ritmo aloucado de vida fíxonos crer que nada se nos podía negar, que con ter cartos todo era posible. Para que pensar no futuro –diciamos-, se quizais nunca o poderei disfrutar?. O que vale e serve é o vivir ao día, o presente, o momento… e facelo a tope, sen preocuparnos do que logo virá, nin do que lle pasa aos outros. Viviamos coma Epulóns sen compartir nin unha migalliña do noso pan con tantos Lázaros.

E entón, cando ninguén a esperaba, chegou a crise, maldita crise!. Unha crise que foi deixando a moitos nas beiras, sen traballo e polo tanto sen poder pagar as súas débedas, sen ilusións, sen esperanza. Unha crise que nos pillou co pé cambiado. Unha crise que nos fixo tomar conciencia de que non é na soberbia de quen vive por riba das súas posibilidades onde atopamos sentido, senón na sinxeleza de quen busca vivir con dignidade e ser feliz vivindo co necesario, e que descubre que as pequenas cousas seguen a ser importantes; que nada nin ninguén debe ser desprezado, que na dificultade, detrás dos números: un millón, tres millóns ou catro millóns e medio, escóndense dramas humanos de moitas persoas que están a sufrir as consecuencias dunha sociedade que ten esquecido, que é a persoa, non as cousas, o importante, e a razón pola que paga a pena falar de solidariedade. Que esta celebración que agora comezamos nos axude a non esquecer que non é máis feliz quen máis ten, senón quen menos precisa; pero que tod@s precisamos dunhas migalliñas de amor.

O PERDÓN

  • Por non termos sabido descubrir e transmitir o que significa a austeridade, SEÑOR, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
  • Pola nosa falta de sinceridade con nós mesmos e os demais, CRISTO, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.
  • Porque seguimos equivocados, pensando que a fe tamén é reducible a un negocio no que se paga polos favores recibidos, esquecendo a gratuidade e o amor, SEÑOR, QUE SÓ DERROCHEMOS AMOR.

REMUÍÑO

  • MUNDO RICO VERSUS MUNDO POBRE:
    Hoxe coma nunca, o cadro que nos debuxa o profeta Amós segue a ter unha vixencia tremendamente actual: o chalé da serra ou na primeira liña de praia, o iate, o coche último modelo, as xoias….marcan o poder dos cartos e todos nós, en maior ou menor medida, sentímonos seducidos por el. A denuncia profética ten que valernos de aviso aos que pertencemos aos países ricos, ao mundo desenvolvido. E, sobre todo, ten que estimularnos a comprometernos na causa dos pobres; porque non podemos esquecer que é a opulencia dos poderosos a que produciu unha fenda para separalos dos pobres. Nun mesmo mundo, fogar de todas as persoas, casa común de irmáns e irmás fill@s dun mesmo Pai, uns viven no inferno, sometidos a suplicios, torturas e enfermidade. Fixemos do mundo un lugar abominable no que uns poucos retiveron para si as vantaxes, os beneficios, os recursos e os bens, mentres consentimos que o 85% restante da humanidade se debate no medio das carencias, enfermidades e opresión. E este abismo que abrimos entre ricos-pobres, norte-sur, desenvolvido-subdesenvolvido…. non se pode minimizar por medio de esmolas, asistencialismo e parches que deixen a nosa conciencia tranquila, senón que cómpre eliminar esta distancia pola vía da xustiza, da misericordia e da solidariedade.
  • CUARTO MUNDO:
    Pero tamén dentro do noso mundo desenvolvido, tecnificado, rico… atopamos cada vez máis persoas que viven na pobreza e que quedaron á marxe da sociedade: parad@s, anciáns, inmigrantes, traballadores explotados polas empresas de traballo temporal, drogradictos…. conforman a face de Lázaro neste século XXI no que só escoitamos falar da crise. E nós… que facemos para axudal@s?, estamos dispost@s a perder do noso para repartir con eles?, estamos dispost@s a facer xustiza... ou seguiremos sendo Epulóns, consumidores egoístas do banquete?.    
  • MIGALLIÑAS DE AMOR:
    E aínda podemos concretar máis: no noso mundo desenvolvido hai moitas persoas que ao mellor non están precisadas do pan material, pero que precisan doutro tipo de pan neste mundo rico pero deshumanizado: o pan da nosa compaña, o motivo pan do noso sorriso, o pan do noso ánimo, o pan da nosa escoita…. Porque non nos enganemos: vivimos no mundo da opulencia e da tecnoloxía; pero nun mundo no que a xente está soa, no que as cidades cada vez máis son só dormitorios, no que cada vez hai máis xente deprimida, desesperanza, estresada, insatisfeita… que non atopa un para erguerse cada mañá.

    As cousas poden e deben cambiar aquí e agora; está nas nosas mans, non podemos esperar que veñan os mortos a espertarnos do sono da insolidariedade e da opulencia. Temos a Palabra que nos esperta, estamos dispost@s a escoitala?.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Presentámosche agora as nosas peticións comunitarias dicindo:

SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA

  • Pola Igrexa, para que sen medo a perder poder económico, prestixio social ou apoio do poder, saiba ser no medio do mundo a voz dos que non teñen voz, dos últimos, dos marxinados, esquecidos e silenciados, OREMOS.

SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA

  • Polos países ricos, para que o Señor toque o noso corazón e deixemos de aproveitarnos, desprezar e manter aos países subdesenvolvidos na súa penosa e difícil situación, senón que pola contra traballemos a prol da igualdade e da xustiza social, OREMOS.

SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA

  • Por todos os Lázaros deste mundo: enfermos, anciáns, parados, persoas soas… para que comprendan que Deus non os quere resignados á súa pobreza, senón que quere a súa dignidade, o seu compromiso, a súa reivindicación, OREMOS.

SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA

  • Por cada un e cada unha de nós, para que a austeridade e a xustiza sexan na nosa vida puntos de referencia que nos leven a traballar para crear espazos de fraternidade e solidariedade nos que se faga posible o proxecto do Reino, OREMOS.

SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á TÚA XUSTIZA

Grazas, Señor por acompañarnos, escoitarnos, e mostrarnos o camiño da verdadeira felicidade: o servizo. PXNS.

PARA A REFLEXIÓN

Compartir para que todo o mundo viva;

esta é, Señor, a túa ensinanza,

o camiño que nos invitas a facer

para renovar a esperanza da humanidade.

Señor da Vida,

ensínanos a recoñecer os nosos dons.

Quizás parecen pouca cousa;

pero compartidos cos outros

serán semente de solidariedade fraterna.

Abres, Señor, as nosas mans

para que compartamos os nosos bens,

o noso tempo e os nosos dons;

para que fagamos un mundo máis fraterno.

Ensínanos a construír o teu Reino.

Esconde os nosos egoísmos e mesquindades.

Invítanos a dar máis que a recibir.

Móstranos o camiño da gratuidade e da doazón,

para que sexamos forxadores de comuñón e fraternidade.

Que fixeches polo teu irmán?.

Resoa nos nosos corazóns,

clara e lacerante, a túa palabra de vida.

Axúdanos a presentar as nosas mans,

Baleiras por dalo todo, Señor.

Todo porque os outros vivan máis.

CANTOS

  • ENTRADA: UNHA XUNTANZA DE AMOR
  • LECTURAS: CANTA O SOL
  • OFERTORIO: TODO O MUNDO UNHA FAMILIA
  • COMUÑÓN: O AMOR É O MEIRANDE

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel