ESCÁNDALO PARA OS OPULENTOS E ESPERANZA DOS EMPOBRECIDOS:
O PAN DA SOLIDARIEDADE RACHA AS CADEAS DA CRISE
SIGNO DE CORESMA: A frase que escollemos para colocar este terceiro domingo
arredor do signo principal é NON FAGADES DO
CULTO UN NEGOCIO.
PÓRTICO
Temos
unha fe que moitas veces atopa coa tentación de usar a Deus para conseguir os
obxectivos da vida de cadaquén. Así elementos coma a saúde, o traballo, o amor,
a seguridade... aparecen na nosa oración; e, a cambio deles, ofrecemos
sacrificios, promesas, cartos ou misas.
Porén,
Xesús volve lembrarnos que o sentido da vida e da relixión ten máis que ver
cunha actitude de agradecemento e confianza cara aquel que nos amou primeiro
que co intercambio de favores entre Deus e cada un de nós.
Que
a celebración que agora comezamos nos axude a vivir co corazón aberto para
comprender que con cartos podemos mercar unha cama cómoda, pero non un sono
tranquilo; con cartos podemos comprar novas relacións, pero non unha verdadeira
amizade; con cartos podemos comprar pracer, pero non felicidade. E, con cartos
nunca podemos comprar a Deus... nin tampouco a nosa salvación. É importante que
nunca o esquezamos.
O PERDÓN
●
Por non acabar de
entender que botarlle a culpa aos demais do que pasa non exclúe a nosa
responsabilidade polo que temos feito, SEÑOR, TI TES PALABRAS DE VIDA.
●
Porque o noso falar non
ten cancelas, e o noso actuar deixa moito que desexar, CRISTO, TI TES
PALABRAS DE VIDA.
●
Polas veces nas que nos
esforzamos máis por destruír que por ser construtivos alí onde estamos:
familia, traballo, barrio, parroquia e amigos, SEÑOR, TI TES PALABRAS DE
VIDA.
REMUÍÑO
●
En tempos nada doados,
Israel cae na conta da necesidade de deixar atrás o laio e a nostalxia do que
fora antes para comezar a tomar decisións, desde o presente, que encarasen o
seu futuro. O desenvolvemento da realidade do pobo nas súas múltiples facetas
descobre logo a necesidade de organizarse para poder acadar calquera obxectivo,
sexa este doado ou difícil. E o primeiro que necesitan é poñer á fronte do
proxecto de renovación a alguén que puidera tirar cara a adiante; alguén con
capacidade de facer as cousas non buscando o seu propio interese senón o de
tod@s, o do pobo; alguén que non buscase enganar, senón encarar o traballo
mirando sempre cara a adiante; alguén que non quixera ser nin escravo de
ninguén nin señor da escravitude. Moisés vai ser o que desenvolva este
cometido. A el corresponderalle o labor de ir reordenando as canles logo de
tanto tempo esquecidas por mor da escravitude á que estiveran sometidos. Volver
sentirse pobo en camiño, chamado, guiado e querido por Deus, é o primeiro paso
para saír daquela situación. Tamén nós hoxe necesitamos reorganizar a nosa
vida, retomar camiños abandonados, recompoñer valores e principios que foramos
esquecendo, e cuxo abandono nos foi levando á situación na que agora estamos.
Non esperamos coma Israel un populista que se poña á fronte; non o necesitamos.
Para nós Xesús deixou un camiño aberto do que nos fomos afastando e ao que xa é
hora que volvamos para deixar de ser escravos de tantos señores que non nos
trouxeron máis que empobrecemento, falsas ilusións e moita desilusión e
desesperanza. Deste xeito poñerémonos a construír un presente que, sabendo
mirar ao futuro, non esquece as súas raíces.
●
A raíces que como
diciamos no Salmo, están impregnadas de palabras de vida. Non das palabras que
hoxe nos saturan e abouxan, senón das palabras que nos alentan e non deixan que
nos veñamos abaixo; as palabras que nos dan azos para continuar na tarefa; as
palabras que nos abren a superar a tentación de caer na desesperación en
momentos de dificultade; as palabras que nos abren á amizade compartida desde a
confianza, o respecto e o recoñecemento dos demais; as palabras que nos falan
de dignidade e de persoas por riba dos resultados, os balances ou a
rendibilidade económica. Si, as palabras de vida que nos ofrece Deus queren ser
alento, esperanza e esforzo continuado para mirar sempre cara a adiante,
conscientes das dificultades e problemas que temos e seguiremos tendo, pero aos
que lle facemos fronte persoal e comunitariamente. Todos somos importantes,
ninguén imprescindible, por iso tódalas mans son poucas para seguir dando pasos
que eviten quedar na metade do camiño, solos e desencantados, por sentírmonos
enganados por aqueles nos que tiñamos confiando. As palabras que desde a fe
proclamamos nas nosas celebracións non queren ser fermosas estampas literarias,
senón azos para non deixar que a vida se pare e deixe as beiras dos camiños
cheas de persoas ás que ninguén tende a man porque os ve como inimigos e nunca
coma irmáns.
●
Por iso han ser palabras
que se convertan en accións e non caian en baleiro. Palabras que para moit@s
serán escándalo porque non compoñen, senón que din a verdade, moitas veces
dura, diante do que está a pasar e nos está a pasar. E a pesares do que os ben
pensantes poidan considerar escándalo, nós consideramos que son sabedoría,
porque expresan o respecto ao outro, que non nos resulta indiferente nin
estraño. Nin somos lobos, nin inimigos, nin vingadores de uns para cos outros,
senón irmáns dispostas a curar as feridas que circunstancias, decisións
equivocadas ou ansias de poder van creando. Son, entón, as palabras que nós
volvemos comportamentos e disposición para non renunciar a ser xustos,
solidarios e comprensivos con quen é diferente; rigorosos e sen medo con quen
pretende enganar e abusar da boa fe de quen non sabe nin coñece. En fin, son as
palabras que, sen pretender imitar, pero si actualizar no aquí e agora que
vivimos, levaron a Xesús, e han levarnos tamén hoxe a nós, a non permitir que o
templo da vida se converta en lugar onde se engana, escraviza, abusa ou
calumnia a quen non pensa coma nós, ten unha situación económica máis precaria
ou se lle quere facer de menos por parte dos que mandan e toman decisións. Porque
a casa de Deus –a sociedade na que vivimos e da que formamos parte- non é un
negocio, non podemos permitir que os que teñen o poder a convertan nunha
empresa onde só valen os resultados e se esquece ás persoas.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
Señor, Ti lémbrasnos que a fidelidade verdadeira é a de
corazón limpo e sinxelo e non a do cumprimento baleiro, por iso che dicimos:
QUE O NOSO CULTO SEXA DE CORAZÓN
●
Pola Igrexa, que somos
todos e todas nós e que moitas veces non ten sido nai e mestra, caendo nun
materialismo disfrazado de falsa espiritualidade; para que neste tempo de
coresma se esforce en transformar o seu corazón á misericordia e ao cambio de
actitudes mercantilistas, OREMOS.
QUE O NOSO CULTO SEXA DE CORAZÓN
●
Polas nosas comunidades,
para que sexan templos de dignidade e respecto para todas as persoas,
descubrindo e transmitindo que gratuidade, agradecemento e agarimo son as
actitudes básicas que temos que ter cara a Deus, OREMOS.
QUE O NOSO CULTO SEXA DE CORAZÓN
●
Por cada un e cada unha
de nós, para que entendamos que o culto a Deus sen defensa da dignidade de
todas as persoas non é culto a Deus, senón converter a casa de Deus en mercado,
OREMOS.
QUE O NOSO CULTO SEXA DE CORAZÓN
Grazas, Señor por andar sempre canda nós, sacándonos das
escravitudes que pexan a nosa vida e convidándonos a vivir na gratuidade.
P.X.N.S. Amén.
PARA A
REFLEXIÓN
Olla
ao teu redor e repara nisto:
non
existe autoridade sen señorío,
sen
rendas nin criados,
sen
carreiras e sen cartos.
Non
existe autoridade sen poder.
Somos
tan pouca cousa que,
para
facernos valer,
botamos
man do que temos e non do que somos.
Pero
Xesús non foi así.
El
non foi un gran señor,
non
estudou carreira algunha,
non
tiña criados aos que mandar,
nin
rendas que cobrar,
nin
foi gobernador nin alcalde,
nin
médico... nin tan sequera cura.
Pero
tiña autoridade.
Tiña
a autoridade da súa palabra, cálida e forte,
do
seu obrar limpo e consecuente,
do
seu ensinar libre e creador.
Falaba
con autoridade.
Falaba
e actuaba sen medos nin covardía.
Sen
pedir opinión aos poderosos
sobre
cal debía ser a súa palabra e cal o seu silencio.
Non
negociaba cos grandes o límite das súas actuacións,
non
lle escatimaba aos pequenos a súa presenza e a súa forza.
Admirámoste,
Xesús de Nazaré,
por
esa autoridade.
Benditos
todos e todas nós,
chamados
a ter parte na túa autoridade que nos fai libres,
chamados
e vivir na gratuidade,
chamados
a denunciar o comercio que se fai no nome da fe.
(M. Regal)
CANTOS
● ENTRADA: Seguirei os teus
pasos
● LECTURAS: Lemos o Salmo
● OFERTORIO: Benaventurados
● COMUÑÓN: Non vou so/No colo
de miña nai
Comentarios