A Semana Santa sitúanos ante os momentos derradeiros da vida de Xesús,
cando o inocente morre a golpe de abuso e prepotencia. Houbo e hai e hai moita
máis xente que pasou pola mesma proba. Estes días son días para condoerse, para
revisar as opcións máis fondas pólas que un se move na vida, para abrimos cara
á solidariedade, para aprender a tomar
máis en serio a Deus e á xente. Coma Xesús.
Discípulo que escoita
a Deus cada mañá,
porque de Deus recibe
a graza de escoitar.
Discípulo que aprende
a forza da palabra,
para instruír con paciencia
e animar ao que cansa.
Discípulo disposto
ao que o Señor
dispoña,
sen recuar de medo,
sen contestar nin cousa.
Discípulo arriscado
Na loita da xustiza,
expoñendo o seu rostro,
o corpo todo, a vida.
Discípulo confiado
no Deus Pai que del terma,
no Deus que está a carón
do pobre, que o libera.
Discípulo exultante
que troca en brillo fino
o rostro machucado
nos rostros do oprimido.
Discípulo Xesús,
discípulo contigo,
na cruz do sufrimento
amargo e redentivo.
OS CAMIÑOS DA SALVACIÓN
Xesús vai contigo,
contigo fai a viaxe
Ao longo do mar da vida
a traveso do monte polo que
camiña.
Non teñas medo,
goza coa tranquilidade da súa
compaña.
Xesús vai contigo,
levas un bo guieiro,
coñecedor das vías do mar
e dos carreiros do monte.
Podes camiñar seguro.
Xesús vai contigo,
renovando o teu alento,
empuxando a túa canseira,
chamándote ó camiño
cando tordeas na noite,
erguéndote
cando as ondas arrastran o teu
corpo.
Xesús vai contigo,
pero iso non che evita
que sangren os teus pés,
que molles o teu corpo,
que naufragues algún día.
Xesús vai contigo,
pero ti loita, súa, traballa,
busca, pregunta, camiña,
solidariza te, calle a cruz
e morre, se fai falla.
Así son os camiños
da salvación de Deus.
AGRADECEMENTO POR XESÚS
Quero
loarte, Xesús,
Quero erguer
as mans, a voz, o corazón,
Quero proclamarte
bendito de Deus diante de todos,
Quero
honrarte e admirarte.
Grazas por
toda a túa vida,
desde o
teu nacemento ata o día de hoxe
en que
tralas sombras dos ramallos que te aclaman
Se
adiviñan as mans traidoras que acabarán contigo.
Grazas
por deixarte levar sempre polo Espírito,
Grazas
por faceres sempre a vontade do Pai,
grazas
pólos teus tempos longos de oración,
grazas
pola defensa diaria dos marxinados.
Despois
de ti,
todo e
novo e diferente para nós.
A Deus
podemos chamarlle confiadamente Pai,
sempre,
incluso nas hora mouras do noso pecado.
A
calquera persoa,
sexa da
cor e clase que sexa,
podemos
chamarlle sempre irmán,
con
convencemento e con realismo.
Grazas,
Xesús, eu quero loarte,
contigo
a relixión faixe nova e diferente;
contigo
o mundo avanza en solidariedade;
contigo
todos estamos orgullosos de Deus;
contigo
estamos orgullos de ser humanos.
ACORDAREIME DE TI
Acordareime de ti,
en Xetsemaní;
poñereime nas mans de Deus Pai
e seguirei loitando.
Se algunha vez
me sinto fracasado/a
nas miñas aspiracións máis fondas e limpas
e vexo con amargura
que o mal e os poderosos
impiden a liberación dos pobres.
Se algunha vez
me vexo só/a e aflixido/a,
sen amigos, parentes ou veciños
que me consolen con cariño;
se alguén dos máis achegados
me dá un bico de traizón.
Se algunha vez
me vexo perseguido/a
por defender os humildes,
por facer irmandade entre veciños,
por conseguir a unión que dá progreso,
e as malas linguas
cosen e descosen a miña fama.
Se algunha vez
a morte é algo tan próximo e tan certo
que xa a palpo,
que xa a sinto petar á miña porta,
e a dúbida polo que fixen
ou deixei de facer
medra por segundos na miña conciencia.
Acordeime de ti,
en Xetsemaní.
Poñeríame nas mans de Deus Pai
e seguirei loitando.
ESTE É O TEMPO DA HISTORIA
Este é o
tempo da historia,
da
historia dura e pura;
da
paixón de Deus desbordante
e das
realidades humanas.
É tempo
de morte e vida,
de
salvación a mans cheas;
do nós
compartido,
do todos
ou ninguén,
e do
silencio respectuoso e contemplativo.
Tempo de
amor e de clamor,
tempo
concentrado, non adulterado,
tempo de
sorber ata a derradeira gota.
Tempo de
nova alianza e de fidelidade
por riba
do que sabemos, queremos e podemos.
Tempo no
que Deus toma a dianteira
para
ofrecemos a vida a mans cheas.
É tempo
de todos os que perderon,
dos que
sufriron ou malviviron.
É tempo
da memoria subversiva,
de Deus
facendo xustiza e dándonos vida.
Á VIDA QUE É GRAZA
Canta un canto sinxelo e alegre como a vida
que é púrpura salvaxe e arrecife escumoso,
himno e axitación das criaturas,
como a vida que é amor, que é alegría,
como a vida que é graza ...
A miña alma balbuce como un neno
os nomes das cousas e se embriaga ...
Ti soa, oh Vida,
a única graza nos conservar,
o gozo elemental, inocente,
de sentirche fluír
polas nosas máis remotas canles
ata o mesmo instante
en que arrolamos á tristeza
nos nosos brazos como a un anxo
atormentado de insomnios,
como a un anxo murcho
que desmaiase sobre nós,
reflectindo un mundo vago e impuro
na graza borrosa das súas pupilas ...
Ricardo
Molina
Comentarios