UNHA FE NON PARA GARDAR, SENÓN PARA ESPALLAR: IDE E ANUNCIADE
PÓRTICO
Mirar os acontecementos da nosa historia só cara arriba é propio da maxia. Miralos cara atrás é propio da superstición. Porén nós, coma cristiáns, temos unha mirada propia: cara arriba, confiando en Deus; cara ós lados, buscando aos irmáns; e cara adiante, construíndo futuro con optimismo, coa ledicia de sabérmonos acompañad@s.
Mais sempre temos a tentación da mirada máxica ou supersticiosa. A Pascua é tempo de espabilar, de renunciar a estas tentacións, de rachar cadeas que escravizan. Busquemos coa mirada a Cristo, miremos ao irmán e á irmá comecemos esta celebración recoñecendo neles a imaxe do Resucitado.
O PERDÓN
- Por non acabar de recoñecer que nos falta alegría para anunciar a Xesús, SEÑOR, QUE NON CANSEMOS NA TAREFA.
- Por non ser capaces de deixar atrás canto non serve para expresar coa nosa vida a grandeza da túa mensaxe, CRISTO, QUE NON CANSEMOS NA TAREFA.
- Por non querer entender que o mandato de ir e anunciar ten que facer da nosa vida unha experiencia de solidariedade e xustiza, SEÑOR, QUE NON CANSEMOS NA TAREFA.
REMUÍÑO
Cantas veces a comodidade, o pasotismo, a vulgaridade, o pesimismo, a desilusión... se instalan na nosa vida e todo nos dá igual!. A festa que celebramos hoxe, a Ascensión do Señor, quere ser unha posta de largo, unha toma de conciencia do noso quefacer coma cristiáns, unha chamada a asumir responsabilidades. Porque a relixión entendida só de xeito vertical fixo e fai que moitos cristiáns quedaramos e quedemos mirando cara ao ceo, inmóbiles, cos brazos cruzados, sen preocupármonos das mal chamadas “cousas mundanas”, senón só das “celestiais”. Así, ao contemplarmos a Ascensión de Xesús sentimos ganas de fuxir con el, de abandonar o telexornal da crise, da prima de risco, dos recortes, do paro, da inxustiza, da desigualdade, da incultura... retirándonos á vida privada, ao individualismo, ao illamento, á salvación da alma... desencantándonos do mundo e afastándonos del. Deste xeito, cantas oportunidades perdemos de ser felices, de sentirnos útiles, de realizarnos como persoas botando unha man sen pedir nada a cambio, facendo un rato de compaña a quen se sente só ou a quen está triste ou visitando a quen está enfermo. Por que non daremos descuberto que a fe ten que levarnos xustamente a iso: a andar pola vida doutro xeito, con outro talante, con máis esperanza?.
Que facedes aí plantados mirando ao ceo?; que facedes con esa dobre moral hipócrita á que tan afeitos estamos?; que facedes crispando e sen mover nin un só dedo para que o mundo mude?; que facedes calando diante da que está caendo?; que facedes aí, refuxiados nos cuarteis de inverno de sancristías e templos, sen saír a dar razón da vosa esperanza?. Estas son as preguntas que hoxe se nos chama a respostar. A Ascensión constitúe unha invitación a descender, a volver á vila, a deixar as alturas e as nubes, a non empreñar do aire. Hai que poñer os pés no chan, aterrar, mirar ao noso redor e poñernos mans á obra. Porque Deus quere e espera de nós que sexamos cristiáns adultos, en marcha, mirando cara adiante e construíndo sociedade. Porque hoxe tamén hai realidades que cambiar, rostros tristes que aledar, bágoas que enxugar, cadeas que romper. Porque hoxe tamén é tempo de denuncia... pero, do mesmo xeito, tamén é tempo de salvación.
E o esceario onde se desenvolve a nosa tarefa non pode ser outro máis que aquel onde vivimos: o mundo. O noso compromiso cristián ten que levarnos a transformalo desde abaixo e desde dentro, como fixo Xesús. Estamos chamados a mergullarnos na sociedade, a politizarnos, a mundanizarnos, dando a nosa man a todos aqueles que, coma nós, traballen por construír a civilización do amor desde o respecto á dignidade da persoa. Non somos mellores ca ninguén, non somos perseguidos (pero tampouco perseguidores), non temos a posesión da verdade, non queremos impoñer... Queremos traballar xuntos e ilusionados, dando testemuño da nosa fe coas nosas actitudes, coas nosas obras e coas nosas palabras. E cada un alí onde desenvolve o seu quefacer cotián: na súa casa, coa súa familia, cos compañeiros de traballo, nas asociacións de veciños, de pais e nais, nas nosas comunidades parroquiais... conscientes e responsables de que así construímos o Reino de Deus. Velaí que queremos ser unha Igrexa en movemento, a que esperamos para empezar a camiñar?.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Señor, queremos unirnos agora na oración comunitaria, sabendo que canto somos capaces de rezar e agradecer xuntos ten moito máis forza diante de Ti. Por iso queremos dicirche:
QUE O TEU ENVÍO NOS FAGA SEMENTADORES DE FRATERNIDADE
- Para que na Igrexa xurdan cada vez máis voces que, desde o amor e o respecto, non queden caladas diante do esquecemento de que Deus é amor e pide verdade, honestidade, transparencia, e non corrupción, crispación e fundamentalismo, OREMOS.
QUE O TEU ENVÍO NOS FAGA SEMENTADORES DE FRATERNIDADE
- Para que aprendamos a sentir a túa presenza e a túa forza no medio das nosas comunidades cristiás espalladas por todo o mundo, para que solidarios no actuar, convertamos o mundo en casa de verdadeira acollida, OREMOS.
QUE O TEU ENVÍO NOS FAGA SEMENTADORES DE FRATERNIDADE
- Para que tomemos en serio o teu “ide e anunciade“, e o convertamos na forza transformadora que nos fai perder o medo e nos leva a manifestar que estás con nós cando aledamos á xente da parroquia, acompañamos a quen está só, escoitamos a quen sente a necesidade de que o escoiten ou somos a voz de quen non atopa palabras para defenderse. OREMOS.
QUE O TEU ENVÍO NOS FAGA SEMENTADORES DE FRATERNIDADE
- Para que non teñamos medo en manifestar a nosa convición de fe, non tanto coa palabra, canto coas actitudes que nos levan a expresar que o noso amar, servir, acompañar ou defender a quen o necesite, está asentado en Xesús e na súa mensaxe, OREMOS.
QUE O TEU ENVÍO NOS FAGA SEMENTADORES DE FRATERNIDADE
Grazas, Señor, por invitarnos a compartir a oración na que poñemos ao teu carón canto nos preocupa e canto nos alenta a facer da nosa vida unha manchea de esperanza. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Puxeches nas nosas mans, Señor,a construción do mundo
e a edificación da Igrexa, a túa comunidade.
Confiáchesnos o anuncio do teu evanxeo
e espérasnos sempre nos pobres,
nos que sofren, en todos os irmáns.
Diante de nós ábrense moitos camiños,
entre eles está a túa chamada,
que non lle quita nada á nosa liberdade.
Queremos reservarnos a ledicia
e a responsabilidade da resposta!.
Non permitas que persoas, ideas ou acontecementos
impidan ou instrumentalicen as nosas opcións e decisións.
Fai maior a nosa responsabilidade
e libera a nosa liberdade,
para que cadaquén de nós, no seu lugar,
queira darse totalmente, con amor, ata a fin.
(Paulo VI Cáritas Coresma e Pascua 2012)
CANTOS
- ENTRADA: Vinde axiña
- LECTURAS: Deixade esta terra
- OFERTORIO: Non vou so
- COMUÑÓN: Ide e pregoade
Comentarios