PÓRTICO
Neste poñer nome e rostro humano, a pascua do enfermo que hoxe celebramos achéganos a un mundo, o da enfermidade, que nos ensina a outra cara da realidade: a da debilidade, a da propia limitación, aquela que nos fai tomar conciencia de que somos seres finitos; pero ao mesmo tempo a que atopa a Deus como forza, a que nos fala de eternidade, a que sente a vida e a fe coma agasallos do Pai. Nas persoas doentes, as comunidades teñen permanentemente o testemuño de Cristo. Hoxe, no día da súa pascua, haberá que facilitarlles o encontro co Resucitado non só persoal, senón tamén comunitariamente, visitando, acompañando, achegándonos a eles.
O PERDÓN
ö Por ter esquecido o amor e o servizo ás persoas, substituíndoos por
normas que non axudan a ninguén, SEÑOR, QUE
O NOSO SERVIZO SEXA ÁS PERSOAS NECESITADAS E ENFERMAS.
ö Para que nos acostumemos a rezar desde o concreto: o que nos pasa, o
que nos preocupa, o que nos fai sentir pequenos e excluídos, CRISTO, QUE O NOSO SERVIZO SEXA ÁS PERSOAS
NECESITADAS E ENFERMAS.
ö Para que consigamos facer da nosa vida unha experiencia de encontro que
nos afaste do illamento e da soidade, SEÑOR,
QUE O NOSO SERVIZO SEXA ÁS PERSOAS NECESITADAS E ENFERMAS.
REMUÍÑO
DEUS NON FAI DISTINGOS: Que ben nos viría a
tod@s nós, especialmente a certos membros da nosa cúpula eclesiástica, reler
paseniñamente o fragmento dos Feitos dos Apóstolos que vimos de proclamar, pois
ben seguro que se o bautizo de Cornelio e daqueles xentís dependese deles, aínda
estarían hoxe sen bautizar, afogados nunha manchea de instancias, peticións e solicitudes
que desen fe do seu currículo e do seu pedriguí. Porén, a Palabra, unha vez
máis, déixanolo ben clariño: “Deus non
fai distingos”. A pregunta entón cae de caixón: se iso é así, por que os
que falan no seu nome ousan xulgar, condenar, humillar...distinguir?. Fóra da
Igrexa non hai salvación, adoitan dicir ben enchidos de orgullo e prepotencia,
laiándose daqueles escuros tempos nos que a Igrexa estaba casada co poder,
esquecendo totalmente que o seu era servir e non que a servisen. Abramos as
ventás dunha vez, deixemos de atufar a rancio, permitamos que o aire do
Espírito entre e varra a nosa autosuficiencia de crernos os únicos, os
mellores, aqueles que estamos en posesión da verdade absoluta.... porque Deus
non fai distincións.Porque a fe é universal e a ninguén se lle nega, esta fe non pode vivirse se non é desde o amor. Quen descubre a importancia do amor, converte a xustiza en experiencia de encontro, fraternidade e dignidade. O outro revélaseme como igual, o irmán con quen comparto o ser imaxe e semellanza de Deus, e polo tanto non é un simple facer cousas para buscar o que lle pertence, senón que busco e comparto con el o que son e teño, sen limitarnos a un reparto escrupulosamente equitativo. Camiñar na xustiza tendo como cimento o amor ábrenos a descubrir aos compañeir@s de camiño coma parte da nosa dignidade, o que merece o respecto máis absoluto e profundo, pois neles está o Deus que sendo amor se revela no amor que imos deixando co noso quefacer. De aí que insistamos unha e outra vez na afirmación de que a fe non se queda dentro das paredes das igrexas, tampouco no organizar cousas para os que son e pensan coma nós, senón que se abre a vivir a caridade como a mellor mostra, a mellor foto, poderiamos dicir, de que nada do que ocorre e lle pasa a unha persoa nos pode deixar indiferente. Parémonos a pensar un pouco no que isto significa, e contrastémolo coas afirmacións que facemos as veces ou co xeito de comportarnos que adoptamos tamén en moitas ocasións. Sen amor, falaremos de reparto, pero non de xustiza. E Deus, o que quere, xa nolo deixou claro Xesús, é que amemos, para tentar ser amor coma El.
Tal é así que Xesús non dubida en afirmar que o seu grande mandamento non é nin ir á misa, vestir deste ou daquel xeito,decidir se casamos ou non, criticar con quen anda ou fai o veciño... senón o amor. E unha vez dito pon como exemplo de como ten que ser ese amor a relación entre El e Deus Pai. Unha relación marcada pola fidelidade á misión que lle encomendara e o amor desde a que sustentala. A partires de aquí o amor convértese en ledicia á hora de facer as cousas, preocupación polas persoas que temos máis preto e vemos necesitadas, dispoñibilidade a participar ofrecendo cando de bo e positivo un ten e pode ofrecer para que outros crezan, maduren e melloren as súas condicións de vida. O amor ao que nos chama Xesús non é entón algo abstracto, irreal, inalcanzable e tampouco reducible a unha relación física, por moi pracenteira que puidera resultar nese momento. O amor é moito máis profundo, nel vainos a vida, canto somos, facemos ou dicimos. Desde o amor decidimos como e cara onde orientar o que queremos ser e como queremos facelo. E iso non se reduce a un momento, é o horizonte, a orientación que queremos darlle a vida para vivila coa maior e mellor das felicidades: Descubrir no que estamos facendo a presenza de Deus. Entendemos entón por que Xesús non dubida en afirmar que o amor máis grande é o que nos leva a poñernos no sitio do outr@ dando a vida por el?. Do amor xurde a amizade, non o servilismo, e Deus quérenos amigos, non servos, é dicir: libres, non dependentes. Que mellor froito ca este?
Este “Amádevos”, hoxe concrétasenos nas persoas enfermas. Nun mundo cheo de dor son moitas as veces nas que as persoas doentes están discriminadas, maltratadas, abandonadas, separadas..... Visitalas, acompañalas, consolalas é tarefa e compromiso para @s que nos chamamos cristiáns. Porque doentes témolos ao noso redor: na casa, no barrio, na parroquia, entre os amigos.... Enferm@s de dor, de soidade, de sufrimento, de tristura, de desesperanza.... Seremos quen de dicirlles, coma Xesús, “Érguete e vai”. Non deixemos pasar de longo esta nova oportunidade coa que Deus nos agasalla
ORACIÓN DA COMUNIDADE
No amor que Deus nos ofrece e desde o que nos
invita a ser prolongación del no medio do mundo dicimos xunt@s:
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
*
Para que a Igrexa se esforce por estar á altura da
misión que nos encomendaches de vivir no e para o amor, e nos axude a
sentírmonos non servos, senón amigos, OREMOS.
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
*
Para que nas nosas parroquias entendamos dunha vez
por todas que amar é preocuparse polo que lle pasa aos demais, non para
criticalos ou falar deles, senón para querelos, axudalos e tenderlle a nosa man
cando a necesiten, OREMOS.
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
*
Hoxe, no día das persoas doentes, pedimos dun
xeito especial por elas, que cangan sobre os seus ombreiros a pesada cruz da
enfermidade e polos seus familiares e coidadores, OREMOS.
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
*
Tamén pedimos por tod@s @s profesionais da saúde:
médic@s, enfermeir@s, auxiliares, celadores, capeláns, limpadores,
administrativ@s... para que saiban ser para as persoas enfermas mans amigas e
corazóns quentes, cheos de tenrura e humanidade, e non esquezan nunca que, a
pesares dos tempos de crise, traballan con persoas e non con fríos números,
OREMOS.
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
*
Por tod@s nós, para que saibamos agradecer e
valorar o agasallo da saúde que Deus nos confía para que a coidemos, OREMOS.
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
*
Para que nós aprendamos a poñerlle rostro de
humanidade ás palabras, e cando falemos de amor pensemos en quen o está a pasar
mal, en quen está enfermo, en quen se sente solo, en quen non ten traballo, en
quen... se mostra o rostro do Cristo sufrinte, OREMOS.
QUE VIVAMOS O AMOR NON COMA SERVOS, SENÓN COMA
AMIGOS
Grazas, Señor, por axudarnos a descubrir que poñer
a palabra amor nos nosos beizos, pide de nós o esforzo por traballar para que
as persoas necesitadas nunca nos resulten indiferentes nin estrañas. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Bendicíchesnos, Señor,co agasallo da fe que sanda e salva
e na que todo atopa sentido.
Señor,
nos momentos de dúbida e desconcerto,
cando a dor e o medo se impoñen,
cando nos domina o sufrimento,
aumenta a nosa fe,
para descubrir o teu amor entrañable,
a túa misericordia que sanda as feridas,
a túa vontade de conducirnos cara á plenitude.
Señor,
que en cada acontecemento da vida,
na saúde ou na enfermidade,
na ledicia ou no pranto,
pasemos facendo o ben,
sendo testemuñas do teu amor que salva.
Amén
CANTOS
ö
ENTRADA: Vinde axiñaö LECTURAS: Canta aleluia
ö OFERTORIO: Acharte presente
ö COMUÑÓN: O amor é o meirande
Comentarios
Disculpe que utilice esta ventana de comentarios para hacerle una consulta no relacionada con el tema de la entrada. Hace tiempo que estoy tratando de contactar con la comunidad de base coruñesa Comunidade do Home Novo (vinculados a Encrucillada y a Redes Cristianas) pero hasta hoy no he conseguido contactar con ellos en ninguna de las direcciones que he podido averiguar, que parecen ya abandonadas por Home Novo ¿Por casualidad sabe usted de que modo podría contactar con ellos?
Saludos:
Iñaki
Disculpe que utilice esta ventana de comentarios para hacerle una consulta no relacionada con el tema de la entrada. Hace tiempo que estoy tratando de contactar con la comunidad de base coruñesa Comunidade do Home Novo (vinculados a Encrucillada y a Redes Cristianas) pero hasta hoy no he conseguido contactar con ellos en ninguna de las direcciones que he podido averiguar, que parecen ya abandonadas por Home Novo ¿Por casualidad sabe usted de que modo podría contactar con ellos? Espero que el grupo no de haya extinguido.
Saludos:
Iñaki
Saúdos,
Santiago