SABER QUE SOMOS A SÚA IMAXE, ESÍXENOS E COMPROMÉTENOS A
RECOÑECELA PARA DENUNCIAR A QUEN A ASOBALLA
PÓRTICO
Son moitas as veces nas que
temos escoitado que a Palabra de Deus é atemporal, é dicir, que non ten data de
caducidade, senón que sempre é actual. Pois ben, iso que ás veces non temos
demasiado claro, hoxe maniféstasenos nas lecturas que imos proclamar dun xeito
transparente. Si, porque nos tempos de crise coma os que estamos a vivir, nos
que cada día son máis as persoas abocadas ao paro, nos que os comedores sociais
cada vez están máis ateigados de xente que non ten nada para comer, nos que en
demasiados fogares hai que facer verdadeiros milagres para chegar a fin de mes
e noutros non se chega nin tan sequera facendo milagres, a lectura de Paulo que
imos escoitar cobra plena actualidade e quere ser toda unha chamada para que os
que nos consideramos seguidores de Xesús aprendamos a estar neste noso mundo no
que os ricos cada vez son máis ricos e os pobres cada vez son máis pobres: “non se trata de que vós pasedes apretos por
aliviardes a outros, senón de que exista igualdade”.
Tamén á igualdade, neste caso
de xénero, é á que se nos chama no evanxeo. Xesús adoptou diante das mulleres
unha actitude tan sorprendente que desconcertou mesmo aos seus discípulos, pois
se algo se desprende tamén cunha claridade meridiana da súa actuación é que
para El homes e mulleres teñen a mesma dignidade e son acollidos por igual na
súa comunidade de seguidores.
Que o Señor que nos convoca
nesta mañá de domingo mova os nosos corazóns para traballar a prol da
igualdade.
O PERDÓN
-
Por ter baleirado a fe de contido e de sentido, reducíndoa a prácticas ritualistas e sen influencia na miña vida, SEÑOR, QUE A FE CURE O NOSO EGOÍSMO.
- Por ter actuado buscando o meu propio interese, inda que sabía que ese xeito de actuar era inxusto, CRISTO, QUE A FE CURE O NOSO EGOÍSMO.
- Porque seguimos sen escoitar, valorar e respectar a voz de tantas e tantas mulleres abocadas ao silencio, á obediencia é a submisión, SEÑOR, QUE A FE CURE O NOSO EGOÍSMO.
REMUÍÑO
*
Non fixo Deus a morte nin se
aleda co exterminio dos vivos:
Aquí, nesta frase da primeira lectura está unha das afirmacións fundamentais da
fe cristiá, e á que moi poucas veces lle prestamos a atención que require. Estamos
moi habituados a reducir a fe a funerais, enterros, misas polos defuntos...
todo o que di relación á morte. E poucas veces somos capaces de facer o esforzo
por pararnos nos textos da Palabra de Deus e tentar de entendelos, buscar como
os podemos poñer en relación co que facemos cada día, coa nosa maneira de facer
e percibir as cousas. Así, temos esquecido que o Deus cristián é un Deus de
vida e para os vivos; un Deus de esperanza, de solidariedade, de xustiza.... de
igualdade. E estas non son afirmacións ao vento e baleiras de contido, senón
fundamentos da fe que profesamos e queremos ou dicimos que queremos vivir cada
día, persoal e comunitariamente. Diante da inxustiza, o empobrecemento, a
exclusión, o derroche, a manipulación e todos os contravalores e da debilidade
de pensamento que ateiga neste momento a visión da sociedade e a vida de moitas
persoas, a confesión de que cremos en Deus Pai supón tamén a confesión nun Deus
que busca e alenta sempre a xustiza, o trato igualitario de uns para cos outros,
a superación de calquera tipo de discriminación, imposición ou medo. Por iso
dicimos que é un Deus de vivos e para a vida, un Deus que pon en nós a semente
da graza para que non nos deixemos ir sen criterio, sen horizonte e sen
principios á hora de tomar decisións sobre quen somos, que queremos e con quen
estamos chamados a construír espazos de verdadeira, fraterna e solidaria
humanidade. Cómo se vai aledar cando os que mandan impoñen os seus criterios
aos máis pobres, aos indefensos, á vez que van deixando nas rúas vidas rotas e
abocadas á máis absoluta desesperación?. Cómo non vai rebelarse contra
comportamentos e actitudes de prepotencia, superioridade e humillación cara aos
máis débiles?. Como vai dar por bo o engano, ao abuso ou o aproveitamento da necesidade
dos que están a pasar por verdadeiras situacións de explotación?. A fe que nós
cremos e rezamos non tería nin sentido nin valería para nada se non nos levase
logo a aplicala na nosa vida, a canto facemos, ás decisións que tomamos, á
maneira que temos de tratar uns cos outros. Por iso nin a morte pode ser a que
peche todo o que somos e temos feito, nin a vida se ha identificar co que fan
os que teñen poder, cartos ou capacidade de someter aos demais. Deus ábrenos un
camiño, El mesmo se rebela contra a inxustiza e contra canto deu de costas ao
seu proxecto para nós. Un proxecto no que caridade e xustiza van xuntas, non
poden separarse. Unha sen a outra acabarían converténdose en puro paternalismo
ou en violencia permanente duns, as vítimas, con outros, os verdugos, o que nos
levaría á total destrución. Porque Deus non se aleda, tampouco busca o
exterminio de ninguén, só camiñando xuntas a xustiza e o amor, respondemos á
invitación de traballar pola dignidade humana.
*
Por
iso Paulo nos lembra que sen igualdade non pode haber presenza de Deus. Pero a
igualdade non é unha palabra, por moi ben que soe, senón unha actitude, un
compromiso, unha tarefa na que imos traballando e esforzándonos día da día, na
casa, no traballo, na parroquia... alí onde nos atopemos. Desde
a perspectiva de fraternidade universal que nos dá a fe, sentímonos plenamente
identificad@s co que Paulo lle di aos corintios: só se descubrimos a igualdade
de todas as persoas coma unha esixencia da nosa fe, podemos entender o mandado
do amor que nos deixou Xesús, poderemos entender por que a igrexa, tod@s @s
bautizad@s temos que preocuparnos das persoas máis necesitadas, das de aquí e
tamén das de máis lonxe. Non é unha moda ou un pretender aparecer nos medios de
comunicación, senón unha esixencia que está na raíz da fe en Xesús e da mensaxe
que nos invitou a vivir desde o testemuño. Se o noso dicir creo se reduce a
palabras, sen ser capaces de acompañalo coa vida. Que fe podemos ter?. A
igualdade é unha actitude que debe ir sempre acompañada da solidariedade e do
amor. Sen elas, todo se converte baleiro.
*
E
esta igualdade da que a Palabra nos fala abrangue todas as facetas nas que os
seres humanos estamos mergullados: igualdade de oportunidades, igualdade de
dignidade, igualdade de trato, igualdade de dereitos.... e igualdade de xénero.
Si, porque se ben na nosa sociedade camiñamos paseniñamente cara á igualdade de
xéneros e oportunidades entre homes e mulleres, na nosa Igrexa todo vai moito
máis lento. Así, en liñas xerais, os varóns sospeitan de todo “movemento
feminino” e reaccionan rapidamente contra calquera plantexamento que poida
poñer en perigo a súa situación de privilexio sobre a muller. Nunha Igrexa
dirixida por varóns, non somos quen de descubrir todo o pecado que se encerra
no dominio que os homes exercen, de moitos xeitos, sobre as mulleres. @s
seguidor@s de Xesús temos que concienciarnos de que isto non é algo natural, de
que Xesús non o quixo así, senón que é un comportamento viciado polo egoísmo e
a imposición inxusta do poder machista. Que hoxe escoitemos con lucidez,
sinxeleza e sinceridade a interpelación daquel de quen, segundo nos di o relato
evanxélico “saíu forza” para curar á muller e que nos chama a vivir a
igualdade.
ORACIÓN DA
COMUNIDADE
A oración comunitaria é unión fonda e
forte na confianza e gratuidade de Deus. Porque sabemos que El escoita e
acompaña canto poñemos ao seu carón, dicimos:
QUE
OS NOSOS FEITOS FAGAN CRIBLE A NOSA FE
ð Para que na Igrexa saibamos
expresar, compartir, vivir e celebrar a
fe desde o concreto da nosa vida, deixándonos alimentar polos valores que a
través dela Xesús pon ao noso dispor, OREMOS.
QUE
OS NOSOS FEITOS FAGAN CRIBLE A NOSA FE
ð Porque necesitamos facer da
relación entre os veciños comunicación de solidariedade, confianza, respecto,
axuda e igualdade, ao estilo do actuar de Xesús, OREMOS.
QUE
OS NOSOS FEITOS FAGAN CRIBLE A NOSA FE
QUE
OS NOSOS FEITOS FAGAN CRIBLE A NOSA FE
Señor,
na túa compaña temos compartido este momento de oración comunitaria. Que
sintamos a forza da túa presenza para vivir unha fe comprometida e ao servizo
da xustiza e a dignidade das persoas. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
“Onde se atropelan a dignidade
e os dereitos da persoa humana; onde os egoísmos persoais ou de grupo
prevalecen sobre o ben común; onde se corre o risco de habituarse ao odio
fratricida e á explotación do home polo home; onde as loitas dividen grupos e
etnias e laceran a convivencia; onde o terrorismo sigue golpeando; onde falta o
necesario para vivir; onde se mira con desconfianza un futuro que se está
facendo cada vez máis incerto, incluso nas nacións do benestar: que en todos
estes casos brille a Luz do Deus encarnado e anime a todas as persoas a poñer da
súa propia parte, con espírito de auténtica solidariedade, pois se cadaquén
pensa só nos seus propios intereses, o mundo encamiñase á ruína". (Bieito XVI)
CANTOS
ENTRADA:
AndareiLECTURAS: Benaventurados
OFERTORIO: Sede o sal
COMUÑÓN: O pouco que Deus nos dá
Comentarios