EN TEMPOS DE SECA DE HUMANIDADE, NECESITAMOS SEMENTE QUE DEA FROITO DE ESPERANZA
PÓRTICO
Non están os tempos para despilfarros e gasto innecesario. A cousa non pinta ben, e agora tócanos pagar o que ata non hai moito nos parecía do máis normal: gasto en obras faraónicas, reivindicacións para que levaran todo ata a porta da casa, subvencións para facer, ou non facer, cousas que noutro tempo eran froito da colaboración e a gratuidade dos veciños. E tanto foi o cántaro á fonte, que acabou por romper. Por iso, neste momento de tanta dificultade, necesitamos resituarnos, pararnos e pensar, con sinceridade e sen tentar enganarnos a nós mesmos, sobre cales son as necesidades fundamentais da nosa vida. Que queremos, que buscamos, que é o que nos pode axudar a ser mellores persoa e máis felices?. Só a partires de aquí poderemos comezar a endereitar a situación. Porque, é verdade, os que nos mandan teñen unha parte grande de culpa, pero tamén nós temos algo que dicir, ou non?. Non vaia ser que, por botarlle a culpa aos demais, esquezamos que nós somos cidadáns, e coma tal, podemos escoller e votar aos nosos representantes. Será que temos a situación que merecemos?. Empecemos por nós mesmos a sementar humanidade e realismo, para deste xeito poder recoller a esperanza coma o mellor dos froitos.Perdón
- Señor, que non esquezamos que tod@s temos responsabilidade de moitas das cousas que estamos a vivir, SEÑOR, PERDÓN POR TERNOS DESENTENDIDO.
- Cristo, que aprendamos a recoñecer que pasar dos problemas non é actitude de quen quere ser seguidor teu, CRISTO, PERDÓN POR TERNOS DESENTENDIDO.
- Señor, que non caiamos na tentación de botarlle a culpa aos demais dos problemas e dificultades que hoxe estamos a vivir, SEÑOR, PERDÓN POR TERNOS DESENTENDIDO.
REMUÍÑO
Confianza e sinxeleza son as dúas actitudes desde as que hoxe a Palabra de Deus nos invita a ver a vida. E son estas dúas actitudes que neste momento non cotizan á alza. E non o fan porque, por unha banda, as nosas actitudes, diante do inestable mundo laboral e económico polo que estamos a pasar, xeran moita desconfianza e inseguridade, en nós mesmos e nas persoas que toman decisións que logo repercuten sobre nós. E como sabemos, cando unha situación coma esta se alonga no tempo, as consecuencias de fracaso, frustración, desacougo... van agromando día a día e producindo a sensación de ser monicreques nas mans dos que deciden. Porén, o texto do profeta Ezequiel quere romper con esta dinámica, e chámanos, unha vez máis a poñer a nosa confianza en Deus. Só El pode darmos os gromos dos que saian novos froitos. Cando imos apartando a Deus da nosa vida, e buscamos substituílo por poder, diñeiro, prestixio, posesións, chega un momento que nada nos enche e todo nos baleira. Fronte disto, só nos queda a confianza e a sinxeleza, actitudes que constantemente nos vai poñendo diante nosa a Palabra para que encaremos a vida e, desde elas, busquemos os gromos que dan froitos non só para hoxe, senón para sempre. Os gromos que nos achegan, pouco a pouco pero sen pausa, a Deus. Nesta esperanza camiñamos e facemos da nosa vida semente de diálogo e participación. A soberbia, a superioridade, o engano, a falta de respecto cara os pobres e necesitados, non son máis que escenarios inseguros que cando menos se pensa veñen abaixo con todos os actores enriba. Pero Deus, na sinxeleza e confianza, sabe erguer a árbore derreada e facer florecer a árbore seca.Para que medren os xustos e se ergan os enganados e asoballados. Dicir Deus para un crente é dicilo todo, pero é un todo que non está alleo a canto lle pasa ao irmán que sofre, non ten traballo, foi enganado, non se sente con ánimo para volver intentalo outra vez logo de moitos fracasos. É chamada e tarefa para non tomalo en van, xogar con El ou buscar sacarlle rendibilidade material. Deus é presenza constante nas persoas; unha presenza que temos que saber descubrir e alentar. Cando o que se busca é aproveitarse dos demais, inda que digamos que se fai non nome de Deus, iso non é outra cousa máis que tomalo en van e manipulalo ao noso favor, pero El non se deixa manipular, pon a cadaquén no sei sitio, e chámanos a saber velo en cada man que tendamos aos demais e deixamos que outros tamén nola tendan a nós. Non están os tempos, logo de tanto engano e abuso como se teñen dado na nosa sociedade, como para volver confiar, pero ás veces esquecemos que Deus sempre estivo aí, que fomos nós os que nos iamos afastando e prescindindo del. Abandonemos entón o pragmatismo de recorrer a El so nos momentos nos que estamos mal –Sta. Bárbara cando trona- e comecemos a sentilo coma forza, alento, ánimo e presenza que non nos deixa caer polo terraplén da desesperación e a desconfianza. Reino, salvación, amor, resurrección, vida, son palabras que non poden sonar a oco nas nosas vidas, senón a tarefa comunitaria e constante de busca da proposta de Deus para nós.
No pouco a pouco, sen cansar, desta tarefa, irmos descubrindo a súa presenza, que como a semente que se bota á terra, vai medrando paseniñamente ata que acada o froito. A fe, cando somos capaces de poñela en Deus e no seu proxecto de amor e salvación, vai tamén crecendo en nós, case coma se non nos deramos conta, ata ir abranguendo a nosa vida, ofrecéndonos valores, actitudes e capacidade de ver o mundo desde outra perspectiva distinta á que nos poden ofrecer os medios de comunicación, as revistas do corazón ou os que teñen moito poder e pensan que o saben todo. Si, a fe, non busca medallas que a publiciten, senón sinxeleza e verdade. E estas só se poden atopar no corazón de quen se esforza e quere, pero sen buscar o interese que a tantas persoas ten levado á tristura e desesperación, ir medrando para dar o mellor dos froitos: o sentido da vida e o camiño por onde ilo conseguindo. Esta é a mensaxe que hoxe nos quere transmitir a Palabra de Deus: que deixemos que a semente que plantou en nós o día do noso bautismo vaia dando froitos día a día. Froitos que nos fagan máis felices, mellores persoas, e auténticos discípulos.
Oración da comunidade
Diante do Deus que vai plantando a semente na nosa vida, compartimos a oración comunitaria que nos dá a forza para dar froitos de boas obras, e dicimos:
QUE A FE NOS FAGA MEDRAR EN BOS FROITOS
Pola Igrexa, para que sexa testemuño de
fidelidade á semente de Xesús, e dea o froito das boas obras manifestadas no
servizo, a colaboración, o diálogo e a igualdade no medio da sociedade, Oremos.
QUE A FE NOS FAGA MEDRAR EN BOS FROITOS
Para que nas nosas comunidades, aprendamos que
os froitos son posibles con actitudes de servizo, axuda, cercanía e constancia
ao lado das persoas que poden necesitarnos por estar soas, enfermas, paradas,
enganadas, manipuladas e sempre necesitadas dunha man amiga e da voz que saiba
transmitirlle que a semente da fe é presenza humana e solidaria, Oremos.
QUE A FE NOS FAGA MEDRAR EN BOS FROITOS
Para que nós, coma o gran de mostaza, vaiamos
crecendo e madurando nunha maneira de vivir a fe que nos leva a ir dando
froitos de alegría, honestidade, interese e preocupación polos problemas e
urxencias dos nosos barrios, as nosas parroquias, na nosa familia e no noso
centro de traballo, Oremos.
QUE A FE NOS FAGA MEDRAR EN BOS FROITOS
Señor, hoxe quixeches que espertaramos a canto
está a vivir a sociedade da que formamos parte para que, colaborando, vaiamos
entre todos, traballando para que estas dificultades e problemas non nos
convertan en persoas amargadas e desilusionadas. P.X.N.S. Amén.Reflexión
NOS CINCUENTA ANOS DO VATICANO II@s leig@s teñen coma vocación propia buscar o reino de Deus ocupándose das realidades temporais e ordenándoas segundo Deus.
Inda que na Igrexa algúns foron constituídos para os demais como doutores, administradores dos misterios e pastores, porén existe unha verdadeira igualdade entre tod@s en canto a dignidade e actividade común a tod@s os fieis na edificación do corpo de Cristo.
Que o mundo se impregne do espírito de Cristo e acade máis eficazmente a súa fin na xustiza o amor e a paz. Na realización universal desta tarefa @s leig@s ocupan o posto principal.
@s leig@s teñen dereito, e algunhas veces a obriga, de manifestar o seu parecer sobre o que se refire ao ben da Igrexa. Os sagrados pastores, pola súa parte... encárguenlles con confianza tarefas ao servizo da Igrexa, e déixenlles liberdade e espazo para actuar, e mesmo anímenos para que espontaneamente tomen iniciativas.
(L.G. 31.32.36.37)
Cantos
ENTRADA: Amigos nas penas
LECTURAS: Con tódalas criaturasOFERTORIO: Na nosa terra
COMUÑÓN: Pan do ceo
Comentarios