Domingo 29 TO B Domund 2012

UNHA MISIÓN DE SERVIZO, DESDE A FE, AO DESENVOLVEMENTO INTEGRAL DO SER HUMANO

(XORNADA DO DOMUND 2012)

PÓRTICO

Os textos que imos proclamar hoxe móstrannos que seguir a Xesús non é tanto relatar a súa vida e a súa mensaxe, como esforzarse por estar real e verdadeiramente ao lado das persoas pobres, excluídas, as que non contan no noso mundo tan inxusto e desigual. Isto esixe de nós constancia e perseveranza, porque só quen é quen de seguir a pesares de que as dificultades non son poucas, só quen sabe buscar portas abertas e ventás de aire fresco, só quen vai descubrindo que a universalidade da fe leva unida a solidariedade dos cristiáns, pode entender por que, unha vez máis, celebramos o día das misións, a xornada do DOMUND, compartindo gozos e esperanzas cos homes e mulleres que, en situacións e mundos difíciles, están a traballar polo Reino, entregando xenerosamente a súa vida, o seu tempo e as súas capacidades. Só se somos capaces de entender isto, poderemos entender tamén por que esta mañá de domingo estamos xunt@s para compartir, celebrar e renovar a nosa fe.

O PERDÓN

Ti, Señor, que nos mostras que o camiño non pode ser outro que o servizo e a entrega ás persoas máis desfavorecidas, SEÑOR, QUE O NOSO TESTEMUÑO TRANSMITA ESPERANZA.

Ti, Cristo, que nos chamas a ser creadores e defensores de vida; unha vida que ha ser dignidade e respecto en igualdade, CRISTO, QUE O NOSO TESTEMUÑO TRANSMITA ESPERANZA.

Ti, Señor, que nos envías a ser misioneir@s de servizo e non de imposición, SEÑOR, QUE O NOSO TESTEMUÑO TRANSMITA ESPERANZA

REMUÍÑO

Do Señor esperamos sempre actitudes de misericordia, a misericordia que vai modulando a nosa vida e nos fai esquecer comportamentos interesados, orgullosos ou soberbios. Diante desta tentación que todos temos algunha vez, non deberamos obviar que só se nos esforzamos por ir acomodando a nosa vida ás pegadas que Xesús foi deixando e que recolleron os autores dos Evanxeos e das Cartas do Novo Testamento, acadaremos ser verdadeiras testemuñas, gozosas e esperanzadas, da mensaxe de Xesús. De aí que, inda que só algúns dos crentes levan o nome, tod@s somos misioneiros e misioneiras da mensaxe de Xesús alí onde nos atopemos. Na casa ou a moitos quilómetros de distancia. A universalidade do Evanxeo, que non exclúe, senón que engloba, non deixa de recordárnolo unha e outra vez.

En Cristo e desde Cristo, tod@s fomos marcados cun corazón de carne e cheo de esperanza; un corazón que non se para diante do abuso dos fortes, a ignorancia dos máis débiles ou a manipulación de quen non é aproveitado e vai coa mirada sempre limpa, senón que latexa, se cabe con máis forza, para facernos sentir unidos e solidarios na dureza da vida, e dispostos a traballar xunt@s para loitar contra ela, e non deixar que aniñe e acabe quedándose, en cada un e cada unha de nós. E isto, claro está, non resulta doado. Tampouco llo resultou aos discípulos. Antes e tamén agora, custa moito entrar na dinámica da graza que trae misericordia e horizontes de sentido e salvación para o que facemos e é camiño que nos leva a gozar da presenza plena con Deus. E porque non é doado, sempre nos vai máis rápida a lingua que a vida, como lle pasaba aos apóstolos. Nin o pensaron moito nin tardaron en dar resposta; a modo de quen se move por arroutos, non dubidaron en afirmar que estaban dispostos a beber do cáliz do Señor. Cáliz de sufrimento e angustia, cáliz de incomprensión e abandono, cáliz de rexeitamento e burla. Pero outra cousas distinta era sentilo nas súas propias carnes..., e aquí tampouco eles andaban moi finos: Pedro négao, os demais abandónano. A pesares desta actitude, Xesús segue a confiar neles, pois sabe que reconsiderarán palabras e feitos. O mesmo ocorre con nós: tamén segue a confiar e a darnos oportunidades. Seremos nós capaces de facer o mesmo cos demais?.

Porque a confianza que nos dá vai facendo que a nosa vida non desespere, senón que volvamos intentalo, cambiemos e a transformemos. Hoxe podemos estar aquí xuntos sen medo e abertos a vivir, un domingo máis, unha fe que non se esgota nin nas paredes do templo, nin nas lindes da nosa parroquia, ou as fronteiras que marcan o noso continente. A universalidade da fe lévanos a unirnos aos seguidores de Xesús que hoxe, dun cabo ao outro do mundo nos reunimos para celebrar a fe; sentir a calor da comunidade reunida sendo capaces de compartir solidariamente o moito ou pouco do que teñamos con aqueles que non teñen nada e máis o necesitan. Porque non queremos esquecer nunca isto, fagamos da nosa celebración unha experiencia de apertura e encontro universal no Deus amor e solidario, verdadeiramente misioneiro.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Cristo ábrenos un camiño de confianza e encontro con Deus desde a nosa disposición a acoller aos irmáns. Recemos logo presentándolle a nosa oración comunitaria e dicindo: