ESCOITA, ISRAEL.... ESCOITA, IGREXA: O PRIMEIRO, O MÁIS
IMPORTANTE É O AMOR. NON O ESQUEZAS NUNCA
PÓRTICO
Como lle
dicía a Israel, tamén Deus se dirixe a nós hoxe a través da súa palabra para
dicirnos: “escoita”. Unha escoita
que ten que ser sempre activa, vivida na participación e comprometida no
esforzo de saber descubrir a Deus alí onde nos atopamos cunha persoa, sen
importar que sexa rica ou pobre, branca ou negra, católica ou doutra relixión.
O importante é ser capaz de ver nela ao Deus que nos invita a prestar atención
a canto pasa no mundo, e a non andar pola vida sen xirar a cabeza nin
preocuparnos dos que temos ao lado. De que nos valerían os nosos rezos se temos
os oídos taponados para escoitar a dor, dificultades e tristuras que vemos ao
noso redor?
O PERDÓN
¨ Porque son
demasiadas as veces nas que utilizamos o teu nome en van para cangar os
ombreiros dos irmáns e das irmás con pesados fardos que non son máis ca un
reflexo da nosa intolerancia e do noso medo, SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DE TI.
¨ Por ter
convertido a nosa oración non nun diálogo contigo, senón nunha listaxe de
peticións, coma se foses unha grande superficie comercial na que atopamos de
todo, CRISTO, QUE NON NOS AFASTEMOS DE
TI.
¨ Porque
seguimos sen ser capaces de descubrirte na dor da persoa enferma, na tristura
da persoa desesperanzada, na mirada perdida da persoa que se sinte sola ou no
tempo que non queremos compartir con quen precisa de nós, SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DE TI.
REMUÍÑO
ð ESCOITA:
Somos
conscientes de que hoxe son moitas as voces que ao longo do día escoitamos. Nunca
houbo tantos medios de comunicación: escritos, radiofónicos, televisivos...
coma hoxe. É máis, sería imposible contar as empresas que se dedican a publicar
libros dun cabo ao outro do noso mundo. Pois ben: a pesares de todo este
despregue de medios, tamén nunca tanto coma hoxe estivemos tan pouco
informados. E isto é así porque diante de tanta información, nós, non acabamos
de poñerlle o máis importante para entender todo canto se nos di: tempo. E sen
tempo, dificilmente procesamos o que escoitamos; e sen tempo, somos incapaces
de valorar e sopesar o que é importante do que é secundario. Por iso ten tanta
forza esta expresión que escoitamos na primeira lectura: “escoita, Israel” que
Deus lle dirixe ao seu pobo, porque sen capacidade para escoitar, para prestar
atención, para dedicarlle tempo e reflexión non podemos entender cal, como e
que supón a invitación, proposta, que Deus nos fai de seguilo a través da nosa
vida de cada día. Sen facer nin grandes cousas nin tampouco cousas raras, como
se foramos os frikis de Deus;
simplemente prestándolle atención a aquilo que lles ocupa e preocupa aos homes
e mulleres do noso tempo. E agora que estamos a celebrar os cincuenta anos da
inauguración do Concilio Vaticano II, cobra moita máis actualidade a invitación
que se nos facía a prestar atención aos “sinos
dos tempos”, para desde eles levar a cabo a proposta do Evanxeo. Por que
nos empeñamos en esquecer isto e volver a un tempo onde nin escoita nin
acollida eran valores á alza?
ð PERMANECE:
Quen
é capaz de esforzarse por escoitar, por non perder detalle do que pasa, por
interesarse de canto ocorre ao seu redor, entende perfectamente a necesidade da
constancia, do permanecer, de non andar a saltar dun lado para outro, coma se
foramos cus de mal asento. En momentos de moitas voces e constantes cambios,
saber distinguir o importante do accesorio, saber diferenciar o principal do
secundario, convértese nun reto diario e constante dos que queremos seguir a
Xesús. Sabendo poñer Nel os nosos alicerces, descubriremos a importancia de
permanecer ao seu lado, de camiñar polos múltiples vieiros do noso mundo sen
perder o rumbo, de saber ir mostrando que constancia e permanencia son dúas
actitudes que ademais de facernos crecer e madurar como persoas, van impedindo
que os bandazos golpeen a nosa vida e nos produzan a dor do desacougo e a
incerteza. Pasan as modas, cambian os paradigmas, son diferentes e plurais as
culturas, pero Xesús segue estando aí para ofrecernos a man e dicirnos cal é o
camiño que persoal e comunitariamente temos que ir percorrendo. El é a nosa
fortaleza. Nós, sabéndoo, estamos dispostos a amalo?
ð AMA:
E
canto vimos expresando só pode facerse, e facerse crible, se está asentado no
amor. Un amor que sempre, e sen exclusión, ha desenvolverse desde dous polos:
Deus e os demais. De nada na nosa vale dicir que amamos moito a Deus porque
vimos á misa ou facemos moitos sacrificios e renuncias, se despois somos
incapaces de mostrar toda esa manchea de amor cos demais. Baleiro e ermo sería
a nosa vida se o fixeramos así. Tamén é verdade que moit@s dos que nos chamamos
cristiáns actuamos deste xeito, e facémolo así porque non temos prestado a
atención necesaria ao que nos di o Evanxeo de hoxe: só poñendo en relación de
igualdade amor a Deus e amor aos demais, ten sentido chamarnos, e selo de
verdade, continuadores do labor de Xesús no hoxe de cada un/ha de nós. Porque
somos a súa imaxe e semellanza, porque somos invitados a testemuñalo cos nosos
feitos, porque somos chamados a ser os seus mellores publicistas nun mundo no
que a publicidade ocupa espazos importantes, debemos tomar en serio canto
rezamos e facemos. Xa que, sen acollida do irmán, confesar a fe en Deus acaba
sendo entretemento e alienación. E Deus non nos quere alienados, senón libres,
responsables e sempre solidarios.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Nesta
invitación que Se nos fai no Evanxeo de hoxe de non separar o amor a Deus do
amor aos irmáns e ás irmás, presentamos agora a nosa oración comunitaria
dicindo xunt@s:
QUE
A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR
Para que na Igrexa non esquezamos nunca que
non podemos separar o rezo dentro dos templos dos feitos de cada día que nos
achegan aos irm@ns e ás irmás, OREMOS.
QUE
A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR
Porque no día a día das nosas comunidades,
necesitamos a axuda solidaria das veciñ@s e os amig@s que nos queren e se
preocupan por nós, OREMOS.
QUE
A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR
Para non caiamos na tentación de golpearnos tanto o peito que esquezamos que o
Señor nos pide misericordia cara aos demais, e non tanto sacrificio individual que
só nos fai crer, que non ser, mellores, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR
Grazas,
Señor, por facernos caer na conta que non é separando vida e fe como aprendemos
a seguirte, senón uníndoas e poñéndoas en relación desde a nosa vida. P.X.N.S.
Amén.PARA A REFLEXIÓN
Camiñar tralos pasos de Xesús é vivir atentos ás necesidades dos demais,
e comprometerse na vida digna de todas as persoas.
Señor da Vida, Ti pasaches facendo o ben,
mostrándonos o camiño da solidariedade efectiva,
do amor á outra persoa,
que pasa por vivir atento e preocupado ao sufrimento dos demais,
e por iso nos move a buscar solucións para que a vida digna chegue a todas as persoas.
Señor,
custa ser solidario.
Moitas veces aferrámonos ás nosas comodidades.
Pechamos os ollos (e o corazón, que é peor),
non escoitamos o clamor das persoas que sofren.
A Túa Palabra, Señor, é como unha espada de dobre fío!.
Escoitámola e non podemos permanecer iguais.
Chámanos á conversión, desafíanos ao cambio,
invítanos a seguir a túa práctica, impúlsanos a vivir solidarios
e en búsquea da xustiza.
Xesús, mestre bo,
danos un corazón aberto para acoller a túa Palabra,
e que ela nos enchoupe desde o interior,
para que a vivamos en xestos e feitos concretos.
Vivimos tempos duros.
Hai moitos excluídos no noso mundo,
millóns de persoas que non lle interesan ao deus-mercado;
pero son as máis importantes para Deus.
Axúdanos a estar atentos.
Ensínanos a estar activos.
Impúlsanos a dar respostas.
Móstranos o camiño da solidariedade
para
vivir coma Ti nos pides, Señor.
CANTOSû ENTRADA: Camiñando pola vida
û LECTURAS: Benaventurados
û OFERTORIO: O amor é o meirande
û COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Comentarios