UNHA
ESPERA ACTIVA E COMPROMETIDA. A NECESIDADE DE DEIXAR ATRÁS OS CÁLCULOS
MATEMÁTICOS DO POSIBILISMO PARA ACTUAR ACOLLENDO A REVOLUCIÓN QUE O ESPÍRITO
VAI DEIXANDO EN NÓS
PÓRTICO
Hai
uns días, o papa Francisco asinou un texto, encíclica, no que quere transmitirnos
que a fe é sempre luz. Unha luz que abre camiños e vai facendo posible que os
que a seguen non se perdan. Toda unha invitación para os que nos chamamos
seguidores de Xesús!. Se non somos capaces de vivir a fe como a luz que nos vai
levando á plenitude da que nos fala Xesús, dificilmente poderemos entender as
palabras do evanxeo que constantemente nos invitan a facer da nosa vida un
canto de solidariedade e amor para cos demais.
Sen a luz da fe, a tebra pouco a pouco
acaba por imporse na vida. E ben sabemos que cando esta chega, asenta en nós e
é moi difícil de afastar. Na maioría das ocasións, a tebra chega para quedar. Por
iso Xesús insiste unha e outra vez en que a fe ten que ser esa luz que
acompañe, acolla, anime, achegue e nos abra a atoparnos cos demais, evitando
pecharnos, de xeito individualista e insolidario, en nós e nas nosas lideiras.
Deixemos logo que esa luz impregne o
noso corazón, o noso pensamento e as nosas accións. Fagámolo sen présa,
saboreando e gustando da palabra e dos feitos que Xesús tanto loitou por
mostrarnos e transmitirnos e afastémonos da tentación de converter a fe en algo
impositivo, oco de sentido e cheo de ritos, que nos secan interiormente e nos
converten en fundamentalistas totalitarios.
O
PERDÓN
*
Señor, afástanos da tentación de vivir a fe con medo, SEÑOR, QUE ACOLLAMOS A TÚA LUZ.
*
Cristo, que non caiamos na tentación de vivir a fe coma
imposición, CRISTO, QUE ACOLLAMOS A TÚA LUZ.
*
Señor, que non nos deixemos levar nin das présas nin da
impaciencia, SEÑOR, QUE ACOLLAMOS A TÚA LUZ.
REMUÍÑO
ü Cando
rezamos desde os textos da palabra de Deus, e máis alá da necesidade de superar
a tentación de lelos de maneira literal e convertelos en xustificación das
nosas teimas, temos que partir da premisa de que é Deus o que se achega a nós.
Non son as nosas teimas nin as nosas accións as que entenrecen o seu corazón.
El non necesita entenrecerse, porque nos quere desde sempre, desde a primeira
hora; non necesita dos nosos sacrificios, das nosas promesas nin das nosas
renuncias para querernos e acollernos como somos. Que Deus cruel sería ese que
só abrandase o corazón se lle pagamos para que conceda canto lle pedimos?. A
pouco que o pensemos, descubririamos que nunca podería ser un Deus amor; ao
contrario, sería un deus sádico, malévolo e interesado. Pero non, o Deus de
Xesús, non é así. El dá o primeiro paso, sae ao noso encontro, atópase e chama
por nós. E todo, por amor. Non temos que conquistar o corazón de Deus con dor e
sufrimento. El xa conquistou o noso por amor, por iso nos chama, nos quere e
nos acompaña. Escolleunos!
ü Un
anticipo do que vai ser a plenitude dese amor que El nos ten vivímolo a través
da fe. Logo, esta non é un concepto teórico, pechado e abstracto, senón unha
resposta persoal a unha invitación. A invitación que El nos fai de acollelo e
seguilo. Como podemos facelo?. A resposta descubrímola se somos capaces de
fixar a nosa atención nos textos da palabra que cada día imos proclamando nas
celebracións. A súa palabra vainos mostrando que a salvación na que camiñamos,
e que un día viviremos en totalidade ao seu lado, vaise desenvolvendo cada día
por medio do noso actuar, das actitudes que imos pondo en práctica cos demais e
con nós. Esas actitudes fannos percibir a súa tenrura, o seu agarimo... e o que
é máis importante, a súa presenza en cada unha das cousas que facemos ben, no
esforzo por non deixarnos superar pola tentación do presentismo, do “agora e xa“ no que tantas veces caemos
e nos impide percibir as cousas con perspectiva, gustar delas, saborealas pouco
a pouco. A fe non é un remedio milagroso, senón o pisco de sal que vai facendo
saboroso o actuar e o sentido que lle imos dando a ese actuar. Por iso é
anticipo do que esperamos en plenitude: un anticipo da salvación. Como Abrahan,
tamén nós somos invitados -sen présa, gozando das cousas ben feitas-, a
confiar, a deixar a un lado a tentación materialista que cre ter resposta para
todo, para comezar a construír bos cimentos que nos axuden a valorar a
importancia da paciencia como actitude desde a que crecer e atoparnos con El,
ao facelo cos irmáns. E que mellor arquitecto que Deus para axudarnos a
proxectar este edificio?. El ofrécenos os planos. A nós correspóndenos levantar
o edificio.
ü Canto
vimos dicindo lévanos a ter moi en conta a necesidade de non deixar as cousas
para a última hora. Tal e como fan os malos estudantes; temos que vencer a
tentación da présa do último momento; debemos esforzarnos por superar a
preguiza de non facer nada porque inda hai tempo. O edificio que Deus deseñou
hai que ilo levantando desde xa, para que as présas non nos leven a utilizar
malos materiais, que co paso do tempo deterioren a construción. Os mellores
materiais son os valores que nos
invita a vivir e a non renunciar a eles, inda que moitos, mesmo a maioría,
renuncien. Os mellores materiais son os que fan que non cansemos inda que
andemos a modo, e non caiamos na tentación de apurar facendo trampas,
enganando, mentindo ou utilizando aos demais segundo a comenencia. Temos que
estar preparados para non chegar tarde, sabendo que o mellor tesouro non está
nin fóra nin lonxe de nós, senón “no noso corazón“, pero é necesario que o
descubramos, que o saibamos. Porque quen non coñece, dificilmente pode actuar;
e quen non actúa, convértese nun aproveitado e nun parasito. E iso non é o que
quere Deus de nós. Hai que saber prender ao seu tempo as lámpadas para que dean
luz, e deste xeito nin nos perdamos nin nos firamos por dar contra do que nos
manca. E as lámpadas das que nos fala Xesús, son as que nos chaman a abrir
camiños novos, sen medo e con ilusión; son as que non deixan que miremos atrás
con nostalxia e nos deixemos levar do medo que impide mirar ao hoxe sen
desconfianza e dispostos a unir mans e esforzos por facer do ser humano o
centro da vida. E nisto, a luz da fe, si que nos achanda moito o camiño.
ORACIÓN
DA COMUNIDADE
Prendamos as lámpadas da oración comunitaria que nos
invitan a unir palabra e corazón e digamos:
QUE NON FAGAMOS DA FE RESIGNACIÓN
û Para
que aprendamos a construír entre todos unha Igrexa que sexa comunidade, diálogo, entendemento e servizo a unha
mellor e maior humanización do mundo, OREMOS.
QUE NON FAGAMOS DA FE RESIGNACIÓN
û Para
que nos esforcemos nas nosas comunidades
parroquiais por ser testemuño renovador do evanxeo, sabendo levar paz a quen
vive na violencia e tenrura a quen vive no desasosego, OREMOS.
QUE NON FAGAMOS DA FE RESIGNACIÓN
û Para
que fagamos por camiñar sempre por vieiros que nos acheguen aos demais, para
evitar caer no individualismo insolidario e no egoísmo deshumanizador, OREMOS.
QUE NON FAGAMOS DA FE RESIGNACIÓN
Grazas, Señor, por querer ser a luz que ilumine o camiño
da vida para axudarnos a descubrir a necesidade de aprender a poñernos no lugar
do outro e para afastarnos da tentación de caer na tebra que escurece e
desorienta.P.X.N.S. Amén.
PARA
A REFLEXIÓN
Queremos
seguirte, Señor, no medio deste mundo;
queremos seguirte no medio de tantas dificultades,
no medio dunha sociedade que pasa cada vez máis de ti;
no medio de tanta xente que, sen sabelo,
está famenta e necesitada de algo que a encha de verdade.
Queremos
seguirte, Señor,
porque sabemos que precisas de nós para crear un mundo
onde reine cada vez máis a xustiza, o amor e a paz;
un mundo onde todos se poidan chamar algún día irmáns de
verdade;
un mundo onde todos te recoñezan e se acheguen de novo a
ti;
un mundo onde a única lei sexa amarnos coma ti nos amas.
Hoxe,
Señor, queremos renovar a nosa opción por ti.
Queremos dicirche que segues sendo importante na nosa
vida,
que te necesitamos.
Queremos dicirche que sen ti estaríamos perdidos e
desorientados
porque ti es luz para os nosos ollos e calor para a nosa alma.
Sabemos,
Señor, que terte no centro da nosa vida non é fácil,
que as dificultades afloraran sen nós buscalas.
Algunhas veces serán os que nos rodean que me invitarán a
deixarte;
outras, será a nosa preguiza, a nosa comodidade, o noso
orgullo, o noso «eu».
A pesares
de todo, queremos lanzarnos no baleiro,
queremos apostar por ti.
Porque sabemos que só quen aposta nesta vida é capaz de
gañar algo;
porque sabemos que seguirte é facer un exercicio de
confianza total
e nós estamos dispost@s a realizalo...
porque ti non nos vas defraudar.
CANTOS
- ENTRADA: Vinde axiña
- LECTURAS: Sede o sal, sede a luz
- OFERTORIO: Benaventurados
- COMUÑÓN:
Non vou so
Comentarios