SE TOMAMOS EN SERIO A SINXELEZA E A BONDADE
DO ACTUAR DE XESÚS, FAREMOS DO ENCONTRO COMUNITARIO GOZOSA EXPERIENCIA DE AMOR
E SERVIZO
PÓRTICO
A experiencia
comunitaria da que constantemente nos fala Xesús remítenos a que teñamos sempre
unha actitude activa, comprometida e solidaria á hora de estar no mundo e de
relacionarnos uns cos outros. Desde as súas orixes, a dimensión social da fe é
unha esixencia fundamental do ser cristián...inda que durante moito tempo, por
interese da institución eclesial que non da mensaxe evanxélica, fomos
fomentando a submisión, o sometemento, o autoritarismo e a falta de criterio
nos membros das comunidades cristiás. Para os que mandaban e tiñan o poder,
eclesial e social, non interesaba ter cristiáns adultos, maduros, con criterio
e autonomía para tomar decisións sen ter que recorrer ao parecer da
“autoridade”. O Concilio Vaticano II, hai xa cincuenta anos, cambiou esta
xeira, urxíndonos a formarnos e a romper coa dinámica de reducir o ser cristián
a unhas celebracións mortas, aburridas e afastadas da vida, que convertían ao
cristián nun consumidor de rezos mal aprendidos –non esquezamos que a liturxia
era en latín- e totalmente desconectado do resto da súa vida e mais do que
pasaba ao seu redor. A ruptura deste xeito de ser e vivir a fe tróuxonos a liberdade de volver ás fontes e
alimentarnos da forza que nos ofrece o Evanxeo, e o aire renovador que nos chama a optar, en liberdade, por canto nos
fai adultos e nos achega a traballar na pluralidade de opcións e formas de participación
na sociedade... e todo isto, como resposta ao evanxeo, e non como un aparte do
que rezamos e celebramos.
O PERDÓN
ö Da tentación da soberbia,
AFÁSTANOS, SEÑOR
ö Da tentación da preguiza,
AFÁSTANOS, CRISTO
ö Da tentación da
intolerancia, AFÁSTANOS, SEÑOR
REMUÍÑO
ü Constantemente os textos
da biblia atribúenlle a Deus características humanas, pero presentadas de
maneira sublime e plena. A analoxía, así se chama este xeito de referirse a
Deus, serve para ir vendo cal é o camiño que nós necesitamos realizar para
chegar a esa plenitude e a esa esixencia que xa se dá en Deus. Un exemplo claro
disto atopámolo hoxe no texto da primeira lectura, cando se afirma que Deus
actúa con humildade, o que lle serve ao autor para poñelo en relación co que
debe ser o actuar do ser humano se quere seguir o vieiro que leva a gozar de
Deus en plenitude. Actuar con humildade supón revisar as actitudes coas e desde
as que abordamos as respostas que imos dando nas relacións cos demais e no ir
construíndo a nosa persoal escala de valores que nos supón crecer e ir acadando
a madureza como persoas. A humildade, na que nós temos que ir crecendo, ábrenos
á tarefa de esforzarnos por afastar a tentación de pensarnos os mellores, de
crer que xa o sabemos todo e que os demais o que teñen que facer é escoitarnos;
namentres nós non facemos outra cousas que escoitarnos só a nós mesmos. Isto
orixina que nos afastemos da realidade –comezamos a vivir nunha percepción
irreal do mundo-, impedíndonos facer autocrítica e contrastar o noso comportamento
e o noso xeito de ver as cousas cos outros. Se non somos capaces de poñer
distancia para prezar a diferenza, acabamos vivindo nunha burbulla imaxinaria
que nos deshumaniza converténdonos, ben en intolerantes e incapacitados para
entender e atoparnos cos demais –lonxe do que hoxe chamamos intelixencia
emocional–, ben en afastados sociais, incapaces de sentir e percibir aos outros
como iguais e enriquecedores da nosa propia existencia. Neste mesmo senso
incide o salmo responsorial ao presentar a Deus actuando coa bondade que
posibilita o encontro e a disposición para acoller e tratar desde a igualdade
aos demais, único camiño no que ir construíndo a ética da fraternidade.
ü Todo isto que vimos de
dicir, non pode facerse máis que convertendo o día a día de cada un de nós nun
esforzo permanente por ser sinxelos -que non simples-, á hora de facer as
cousas, pondo sempre por diante non o “eu”
da egolatría, senón o “nós” da
comuñón e da vivencia comunitaria. Só quen ten descuberto isto, será capaz de
entender o porqué da historia de amor entre Deus e nós. Un amor concretado e
vivido na encarnación de Xesús quen, asumindo a nosa mesma condición,
mostrounos que si é posible, por riba de culturas e tempos, converter a súa
mensaxe en motor que dá sentido a moitos homes e mulleres, os cales rompendo co
pensamento líquido e débil, se esforzan por non caer na mediocridade do que
está de moda nin no mimetismo do que fan tod@s. É deste xeito como temos que
entender as palabras de Xesús en relación á exaltación e á humillación. Non é
necesario nin sacar peito para mostrar que estamos aquí mandando, impoñendo e
obrigando aos demais; nin tampouco apoucarse e someterse aos ditados dos que
escravizan marcando e impoñendo modas que non nos diferencian e nos fan perder
e esquecer o “propium” de cada un e
de cada pobo.
ü A humillación da que nos
fala Xesús non consiste en volvernos amocados, infantís e sometidos aos máis
fortes, senón que é toda unha invitación a non deixarnos reducir á nada, a
romper cadeas que escravizan e converten ás persoas en números e estatísticas sen
nome, como se detrás delas nun houbera seres humanos coas súas propias
traxedias e tamén coas súas ilusións. A humillación á que nos invita Xesús
supón e esíxenos ter criterio, non deixarnos asoballar, nin tampouco caer na
tentación de asoballar aos demais e impoñer o noso criterio. Humildade na liberdade e respecto na
diferenza -mesmo na discrepancia-, como camiño no que ir recoñecendo a
presenza de Deus en cada unha das persoas coas que imos topando e tratando cada
día.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Chamados a ser sinxelos,
na sinxeleza que non deixa que outros nos asoballen, dicimos:
QUE A
HUMILDADE NON NOS FAGA ESCRAVOS DE NINGUÉN
* Para que sexamos unha
Igrexa incluínte que sabe escoitar, respectar e valorar outros criterios e
outras opinións, sen impoñer nunca a propia, OREMOS.
QUE A
HUMILDADE NON NOS FAGA ESCRAVOS DE NINGUÉN
*
Para que construamos comunidades cristiás humildes e sinxelas, pero sen
deixarnos someter por grupos de presión ou de influenza, que mandan e gobernan
para si, esquecendo a opinión dos demais, OREMOS.
QUE A
HUMILDADE NON NOS FAGA ESCRAVOS DE NINGUÉN
*
Para que nós, na nosa vida persoal, saibamos, ao encontrarnos cos demais,
ser sinxelos, humildes e servidores naquelas tarefas nas que puideran
necesitarnos, OREMOS.
QUE A HUMILDADE
NON NOS FAGA ESCRAVOS DE NINGUÉN
PARA A REFLEXIÓN
Xesús, manso e humilde de corazón:
Escóitame e
afástame:
- Do desexo de ser estimado,
- Do desexo de ser loado,
- Do desexo de ser honrado,
- Do desexo de ser aplaudido,
- Do desexo de ser preferido a outros,
- Do desexo de ser consultado,
- Do desexo de ser aceptado,
- Do temor de ser humillado,
- Do temor de ser desprezado,
- Do temor de ser corrixido,
- Do temor de ser calumniado,
- Do temor de ser esquecido,
- Do temor de ser posto en ridículo,
- Do temor de ser inxuriado,
- Do temor de ser xulgado con malicia.
Que sempre desexe:
-Que outros sexan máis estimados ca min.
-Que outros crezan e se valoren as súas opinións e achegas, sen que eu sexa sempre o centro.
-Que outros sexan loados e de min non fagan caso,
-Que outros sexan empregados en cargos e a min se me xulgue inútil,
-Que outros sexan preferidos a min en todo,
-Que os demais sexan máis santos ca min con tal que eu sexa todo o santo que
poida.
(Sobre
unha idea do Cardenal
Merry del Val)
CANTOS
·
ENTRADA: Temos unha
festa
·
LECTURAS: Señor,
Xesús, bendito sexas
·
OFERTORIO: Gracias,
Señor na mañá
·
COMUÑÓN: Acharte
presente na vida
Comentarios