Descarga o ficheiro
FRONTE AO PENSAMENTO ÚNICO, DEAMOS GRAZAS POLA INVITACIÓN Á PLURALIDADE
E Á TOLERANCIA
ESCOITA ACTIVA
A luz do cirio pascual fainos tomar
conciencia de que estamos de festa, de que a ledicia da Pascua témola que ir
vivindo e desenvolvendo en cada unha das tarefas que vaiamos facendo. Pascua é
paso e reorientación do camiño. Un paso que deixa lonxe o que sería máis doado
para nós: deixarnos ir e investir o tempo en laios e queixas, para tomar en
serio, e comezar de verdade, a poñer banzos que nos axuden a crecer en
positividade, respecto, aceptación do que pensan outros, e por riba de todo,
crecer en esperanza. Moitas cousas son posibles se nos implicamos e cremos
nelas. Cristo abriunos o camiño, participemos desta andaina.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
(Podemos substituír
esta parte pola aspersión á comunidade e o canto A auga do Señor)
û Para que non
deixemos agromar o que non nos esixe e converte a nosa vida en mediocridade, SEÑOR, QUE UNAMOS EN VEZ DE DIVIDIR.
û Para que non
deamos entrada no noso corazón a contos, suposicións ou bulos sobre os demais, CRISTO, QUE UNAMOS EN VEZ DE DIVIDIR.
û Para que non
deixemos que as nosas comunidades parroquiais esmorezan pola nosa falta de
ilusión e esperanza, SEÑOR, QUE UNAMOS
EN VEZ DE DIVIDIR.
PALABRA ENRAIZADA
*
Aqueles primeiros cristiáns tiñan algo que a
nós, se nos miramos á cara cando participamos nas celebracións, nos falta: ilusión. Ilusión por reunirse, ilusión
por coñecer, ilusión por aprender, ilusión por dar testemuño coa súa vida
daquela boa nova que non querían gardar para eles, senón comunicarlla aos
demais. E esta ilusión ía facéndoos persoas que puñan sempre as metas, os
obxectivos, mesmo os logros, -inda que fosen pequenos-, por riba dos atrancos e
dificultades. Somos nós tamén así, persoas claras, sinceras, gozosas de
compartir e buscar a unión?. Eles eran testemuñas porque a súa confianza e a
súa convicción facían que non tiveran medo. E nós?. Eles escoitábanse uns aos
outros, botábanse unha man cando era preciso, corrixíanse sen que isto supuxera
unha ofensa para quen recibía a corrección... Podemos preguntarnos: que nos
queda de todo isto?. Que facemos para non deixar esmorecer a frescura dunha fe
renovada na Pascua e chamada a ser xermolo de esperanza nunha sociedade
cansada, abúlica, triste e con pouca esperanza?. Dámonos conta desta responsabilidade,
ou xa temos tan adaptada á nosa comenencia a fe que todo isto nos esvara?.
*
A
insistencia neste tempo de Pascua en lembrarnos o importante que é ser sinxelos
e afastar de nós a tentación do orgullo, da soberbia e da superioridade ten que
levarnos a ir dando pasos para que a nosa vida cambie e non se mova
continuamente na rutina do de sempre se ten feito así e na que tantas veces
insistimos. Quen se cre mellor e máis importante cós demais non é consciente de
que precisa dar grazas, de recoñecer o que outros fan para que nós poidamos
estar mellor e ser máis felices. Non é só de ben nacidos ser agradecidos; senón
que no agradecemento, os que nos chamamos seguidores de Xesús, estamo sa
mostrar o que é un alicerce da nosa fe: recoñecer ao outro como un igual, non
como un inimigo que me odia e quere o peor para min, senón coma aquel que me
acolle, me escoita e se preocupa de min e do que fago; non para fiscalizarme,
senón para axudarme e facerme a vida máis doada. E esta invitación a facer do
agradecemento non unha rutina, senón un valor a potenciar cada día, fainos
nacer de novo á esperanza. Fai que recuperemos -a pesar de que moitas veces os
feitos, as novas e as decisións que tomamos parezan dicir o contrario-, a alegría
e a confianza nas persoas. Porque ao lado dos que saen nas noticias por facer
barrabasadas hai moitas outras persoas -millóns, deberiamos dicir-, que sen ser
famosas nin ter unha cámara diante, fan da súa vida un canto de entrega e
xenerosidade cara aos demais. Ese é o algo novo que trae a resurrección de
Xesús, e que nós, ao mellor nin o sabemos nin o queremos saber, porque
implicaría que teriamos que ser tamén nós brisa de solidariedade, acollida e axuda
para quen nos necesite... inda que non supoña iso o minuto de gloria no
telexornal, nin nos faga famosos; pero si plenamente satisfeitos e realizados
como seguidores do Mestre. A este nacer é do que nos fala Pedro, e ao que nos
chama.
*
Por iso, como ocorreu cos apóstolos, tamén nos
chega hoxe Xesús a nós para dicirnos: paz
convosco. Que aproveitemos o tempo da nosa vida, das nosas relacións, do
noso facer e tecer comunitario para ser portadores e potenciadores desa paz alí
onde esteamos. E non dubidemos nin teñamos medo: Xesús sempre chega. El non se
vai. Somos nós os que nos esquecemos e lle damos as costas. Recuperemos a súa
paz e camiñemos desde a súa alegría.
FRATERNIDADE ORANTE
Na paz
desexada por Xesús, abrimos o corazón para acollela e compartila
comunitariamente dicindo:
QUE
A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E ACCIÓNS
*
Para que este tempo de Pascua sexa un tempo de
renovación, alegría e acollida compartida en toda a Igrexa, OREMOS.
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E
ACCIÓNS
* Para que este tempo de Pascua estimule a nosa vida comunitaria e nos leve a emprender proxectos que axuden a
sentirse máis acompañadas ás persoas das nosas comunidades que están enfermas,
solas ou sen gañas de vivir, OREMOS.
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E
ACCIÓNS
* Para que nós, os que participamos cada domingo nas celebracións non as
convertamos en rutina, costume ou tradición, que nos leve ao aburrimento e á
incapacidade de transmitirlle aos que veñen detrás de nós a alegría do crer, OREMOS.
QUE A CONFIANZA GUÍE OS NOSOS PENSAMENTOS E
ACCIÓNS
Grazas, Señor, por
este tempo de pascua que nos fai renovar a esperanza e romper con unha fe
anémica e desencarnada, que esquece e prescinde do que pasa ao noso redor. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Cantádelle ó Señor, porque é bo,
porque a súa misericordia dura por sempre.
Que o diga a casa de Israel:
o seu amor é eterno;
que o diga a casa de Aharón:
o seu amor é eterno;
que o digan os que temen ó Señor:
o seu amor é eterno.
Empurran, empurran para tirarme,
pero o Señor é o meu auxilio.
O Señor é a miña forza, o meu cantar,
El é a miña salvación.
Óense cantares de gozo e de vitoria
nas moradas dos xustos:
a dereita do Señor é valente,
A pedra que desbotaron os canteiros
convértese en pedra do esquinal.
Isto é cousa do Señor,
admirable feito á nosa vista.
Este é o día en que obra o Señor:
relouquemos e alegrémonos nel.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Ti es camiño e verdade
- LECTURAS: Oh Señor, escólleme
- OFERTORIO: A Cristo cantamos na luz que alumea
- COMUÑÓN: Bendito Ti, Señor Resucitado
Comentarios