DEUS NON FALLA: EN TEMPOS DE ESCASEZA SEGUE A OFRECERNOS A SÚA COMPAÑA E O SEU XANTAR: “VINDE E COMEDE”
ESCOITA ACTIVA
Man aberta e comida son
palabras que hoxe están bastante en crise. Cando hai moito é fácil dar do que
sobra a mans cheas; porén, cando as cousas veñen dadas é de valorar que siga a
haber xente que coa súa man aberta ofrece do que ten. Esta podería ser a imaxe
que nos axudara a entender e nos motivara a participar na celebración de hoxe.
Deus non só non retira a súa man, senón que, se cabe, ábrea moito máis para a
través dela ofrecernos a comida da solidariedade e do amor. Porque.... que
están a ser senón todas as mans abertas das persoas que dedican os seus medios
e o seu tempo a compartir o que teñen para que outros poidan comer cada día,
pagar os seus recibos de luz ou o seu aluguer?. Daquela, que mellor que
reunirnos para dar grazas a ese Deus que a través da súa palabra vai
conformando esa forma de ser que chamamos vida cristiá, Evanxeo, para que o
entendamos con máis claridade.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Polas veces nas que non
fomos capaces de achegarnos a quen nos precisaba, abríndolle a nosa man para
que puidese comer, SEÑOR, QUE NON NOS
APARTEMOS DO TEU AMOR.
û Porque en momentos de
fartura estragabamos, e agora en momentos de crise botamos en falta, CRISTO, QUE NON NOS APARTEMOS DO TEU
AMOR.
û Pola pouca atención que
temos prestado ao valor de ser austeros e xenerosos, SEÑOR, QUE NON NOS APARTEMOS DO TEU AMOR.
PALABRA ENRAIZADA
*
Na cultura xudía, a invitación a comer era sinal de
acollida e confianza. Cando un estranxeiro chegaba, o primeiro que se lle
ofrecía era o pan e o sal como mostra de que era acollido coma un deles. Este
xesto tan expresivo e importante naquela cultura, tamén o foi na nosa durante
moito tempo. Porén, agora, estamos a ver a desconfianza, o individualismo, a
ruptura do sentido social e comunitario como froitos do que o capitalismo (a
base de insistir no ter e posuír fronte ao ser e compartir, e de considerarnos
efectos colaterais para conseguir os seus obxectivos, pero non persoas
posuidoras da mesma dignidade) ten conseguido que creamos. E estes perniciosos
efectos do capitalismo están xa tan metidos no noso subconsciente que falar de
compartir, posuír, e mesmo dar vén sendo, para moitos, case coma un pecado que
hai que evitar. As consecuencias de todo isto estámolas a ver. Non fai falla
ter unha vista moi boa para darnos conta de que persoas que ata hai ben pouco
nada botaban en falta, hoxe non teñen moitas veces que levar á boca. Que os
avós, aos que non se lles facía moito caso, son agora, por mor da súa pensión,
os que dan o que teñen a fillos e netos de xeito agradecido...mesmo sabendo que
se a situación fose outra, volverían ser os primeiros esquecidos. A invitación
da lectura de Isaías a compartir o pan é valor que se fai hoxe realidade desde
a fidelidade aos valores que o Deus cristián vén invitando a poñer en práctica
ao longo dos tempos, en situacións sociais e económicas diversas. Porque ese Deus
amor e misericordia, unha e outra vez, ten insistido e tennos invitado a abrir a
man sen medo non para crear violencia, senón para achegar persoas e corazón, e
ofrecer ata saciar os favores do amor. Só un Deus que é amor pode ter uns seguidores
que saben facer desa palabra vida e solidariedade. Un amor impregnado de xustiza
e que non se conforma co discurso retórico dos que mandan, senón que busca a
fraternidade en quen o necesita. Por iso nunca, coma o profeta, cansaremos de
dicir: “vinde e comede”. Sen excluír,
e sempre agarimando.
*
E se de verdade tomamos esta palabra en serio e nos
esforzamos por traducila á nosa vida en forma de accións e comportamentos, este amor vai asentándose
sobre uns cimentos tan fortes que, por moi forte que sexa o trebón, non os vai
derrubar. Como senón entender o esforzo de tantas persoas que arriscan vidas e
poñen tempo e ledicia para entregarse aos demais, sen esperar nada material
como recompensa?. A resposta atopámola nas palabras que Paulo lle escribía aos
romanos: “o amor de Cristo”. Nesta
seguridade nada nos vai apartar dese corazón solidario e sempre disposto a
expresar a tenrura de Deus cos irmáns. Un amor farturento que non se deixa
vencer pola desesperanza; un amor que non xulga nin condena, senón que busca
tender mans en proxectos comúns e que benefician a todos; un amor sempre
disposto a non conformarse co sometemento e a submisión, senón que busca a
liberación das situacións sociais para que as persoas poidamos ser real e
autenticamente libres. Nunha palabra, un amor que non se esgota nin nun
contacto físico nin tampouco na elocuencia dun discurso ben construído, senón
que se expresa e mostra na coherencia dunha vida e na capacidade de mirar aos
ollos, sen a mala conciencia de estar xogando coas vidas e a dignidade de quen
non o deixan ser protagonista da súa propia vida. E ese amor só provén dunha
fonte: o manancial que nos ofrece Xesús.
*
Desde hai dous mil anos, nós coidamos que toda esta
riqueza que nos ofrece o amor de Xesús vaise mostrando na vida da Igrexa a
través das súas comunidades, das accións e compromisos dos que nos chamamos crentes.
Unha Igrexa que sempre é sinal de contradición, pois diante de moitas iniciativas
e proxectos realizados dese amor, aparecen tamén as antíteses producidas polo
pecado dos que mesmo se chaman e consideran seguidores do Deus amor, o que fai
que a imaxe que deamos como Igrexa sexa todo o contrario á do Evanxeo. Non
estaría de máis que nos preguntaramos cal está sendo a nosa actitude, e como
imos respondendo, como Igrexa que conformamos, á tarefa de sermos construtores
do Reino de Deus alí onde estamos. O “comeron
ata fartar” do que nos fala o Evanxeo é tamén para nós unha chamada a que
nestes tempos difíciles non deixemos de lado a preocupación polos demais;
a que non esquezamos que a fe cristiá
non é unha fe que se reza, senón un seguimento que se vive coas nosas actitudes
e as nosas accións. Unhas actitudes que han verse desde os nosos
comportamentos. Ser alimento para os outros é ser pan compartido e repartido. Pan
físico e material; pero tamén pan de ter a capacidade de escoitar a quen o
necesite ou de acompañar a quen nolo pida. E non esquezamos que neste momento
non só hai escaseza de pan de trigo..., hai outras moitas escasezas que nós
podemos axudar a fartar.
FRATERNIDADE
ORANTE
Deus hoxe ofrécesenos como pan que cura as fames que non
se van de nós: fame de paz, fame de sentírmonos queridos, fame de xustiza.
Pidámoslle ao Señor que nunca deixe de alimentarnos dicindo:
SEÑOR, CURA TI A NOSA FAME
DE XUSTIZA
* Señor, que saibamos ser unha Igrexa preocupada non
por crear fames senón fartura: fartura de amor, de xustiza e mais paz, OREMOS.
SEÑOR, CURA TI A NOSA FAME
DE XUSTIZA
* Señor, que sexamos unha comunidade sempre atenta a
non deixar que ningún dos nosos veciños sufra a falta de alimento, OREMOS.
SEÑOR, CURA TI A NOSA FAME
DE XUSTIZA
* Señor, que saibamos facer da nosa vida un recanto
no que poidamos ofrecer e compartir as actitudes do Evanxeo que nos chaman a
vivilo con alegría e sempre buscando o diálogo con quen pensa distinto a nós ou
non nos comprende, OREMOS.
SEÑOR, CURA TI A NOSA FAME
DE XUSTIZA
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos nun mundo tan cheo de fame, e tan
escaso de amor solidario. P.X.N.S.Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Quen fará xustiza ao oprimido?
Quen resolverá con rectitude
a favor do pobo abandonado?.
Señor, ti es tenrura e suavidade,
e o teu corazón sabe comprender
as penas dos humildes.
Lémbrate do teu amor
e endereita aos que xa abanean polo camiño,
porque ti es o noso Salvador
por séculos de séculos.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Non vou só
- LECTURAS: Ti es o pan do ceo
- OFERTORIO: Pan do ceo, pan de
vida
- COMUÑÓN: No colo da miña nai
Comentarios