Descarga o ficheiro
ESCOITA ACTIVA
A
vida é un continuo ir sementando por onde imos pasando. Sementamos boas obras,
ou malas; sementamos paz, ou enfrontamento; sementamos testemuño, ou
antetestemuño...
Pero a nosa sempre é unha sementeira diante da que debemos
estar termando, para que as malas herbas non tapen o froito do que facemos ben.
Xesús invítanos hoxe a que revisemos como estamos a preparar a terra do corazón
para que a semente que El vén de sementar dea froito abondoso de boas obras e
actitudes que nos fagan máis xustos, solidarios e honestos; non deixando que
nin as malas herbas nin a pouca fondura da terra sequen canto hai de bo no noso
corazón.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Que non deixemos que as malas herbas aniñen no noso corazón, SEÑOR, QUE A SEMENTEIRA DEA BO FROITO.
- Que non deixemos que a pouca fondura das nosas conviccións nos leve a actuar de xeito contrario ao Evanxeo, CRISTO, QUE A SEMENTEIRA DEA BO FROITO.
- Que non nos deixemos levar polo aparente e superficial, e traballemos para enraizar as boas obras en nós, SEÑOR, QUE A SEMENTEIRA DEA BO FROITO.
PALABRA ENRAIZADA
*
A
chuvia, cando vén na súa xusta medida, todos a valoramos e tentamos de
aproveitala para os campos, os pozos, as fontes... Así, cando chove de xeito
estatisticamente normal, todos dicimos o boa que é e o moito ben que ela fai.
Porén, cando é moita, vólvese contra nós e contra o que facemos, producindo
moito mal. Partindo deste imaxe, hoxe a palabra de Deus quere invitarnos a
reflexionar e analizar a nosa vida desde o binomio semente-froito; ou o que é o
mesmo: creación-salvación. Deus, o sementador invítanos a que nós deamos
froitos de todo canto fai posible vivir dun xeito máis humano, digno e feliz.
Son estes tres aspectos nos que constantemente incide a Palabra de Deus para
que entendamos que quere dicir que o Deus creador chámanos á salvación. Si,
porque a salvación non é nin unha idea nin algo abstracto do que non sabemos
nada, senón todo o contrario: a salvación é o esforzo que nos leva a descubrir
que a nosa vida e a dos que se relacionan con nós, supón un esforzo, unha
tarefa por acadar dignidade, felicidade e humanización. Non todo vale nin
calquera comportamento é bo. Tampouco debemos facer o primeiro que se nos
ocorra ou o que máis nos favorece, senón que estamos chamados a poñerlle ao que
facemos reflexión desde esta tripla esixencia da que vimos falando. Loitar por
ilas acadando é o que lle da rostro e comprensión ao que queremos dicir cando
nos referimos á salvación. Porque Deus sálvanos cando traballamos, para nós e
os outros, desde a humanización, a dignidade e a felicidade. Para iso puxo ao
noso dispor toda a creación: para que a través dela a salvación sexa unha
realidade nova, viva e chea de esperanza, afastándonos, ou polo menos, dándonos
razóns para afirmar que paga a pena ser homes e mulleres activos e
esperanzados. Como a choiva que aporta nutrintes á terra, así tamén a esperanza
dálle á nosa vida os nutrintes que necesitamos para facer da salvación reto e
camiño.
*
A semente cae sempre na terra, pero non toda
terra está preparada para acoller esa semente. Temos que facer o esforzo de
preparar a terra –a nosa vida-corazón– para que esa semente creza, se
desenvolva e dea froitos. Se a terra non está ben preparada, por moito que a
semente sexa boa, antes ou despois acaba secando. Cantos corazóns/vidas de
persoas que comezaron a súa andaina vital na fe, están hoxe desencantados,
afastados ou de costas á mensaxe de Xesús?. É verdade que o testemuño de moitos
dos que deberan ser referentes de vida e esperanza: Papas, bispos, curas,
relixiosos... ten sido moitas veces contrario a canto esixía a súa opción de
vida; pero tamén non é menos verdade que o conformismo e a rutina foron facendo
de moitos cristi@ns, non testemuñas ledos e comprometidos coa mensaxe de Xesús,
senón homes e mulleres aburridos, ritualistas e incapaces de alimentar a súa fe
coas celebracións e a participación da vida da comunidade, acabando por non
atoparlle sentido a súa fe. Cando falamos disto, poucas veces nos damos conta
de que ao testemuño dos que fixeron do seguimento de Xesús a súa opción de
vida, séguelle o esforzo de todo cristián de coñecer máis e mellor o Evanxeo,
ter unha vida de oración asentada sobre a súa propia experiencia e a superación
dunha fe de ritos pero totalmente desligada do resto da vida.
*
Entendemos
entón desde canto vimos dicindo a parábola que acabamos de escoitar. A palabra
non é pasado. Tampouco é unha simple ilusión que nos emboba e nos distrae das
preocupacións e problemas de cada día. Non. A palabra é vida, ilusión, esforzo,
tarefa, luz, camiño... que nos vai axudando a darlle a canto facemos un
sentido, un porqué, un obxectivo polo que loitar e cara onde orientar as nosas
decisións. Non está sobredimensionada para que engane dicindo ser o que non é,
senón que busca simplemente que non camiñemos ás escuras nin nas tebras. A
palabra é auga, que cae na terra para que dea froito, como a semente do
sementador. E sabendo que non toda terra ten o mesmo valor, debemos, para que a
palabra non morra sen que dea froito, acollela con atención, vivila con alegría
e deixarnos transformar por ela para que as cousas cambien para mellor, e a
creatividade nos faga seguidores de Xesús que non viven do pasado, senón que sabendo
estar no presente non se deixan afogar por el, por iso se abren e proxectan
cara ao futuro, agardando que sexa sempre un futuro que avanza na esperanza, e
non queda na nostalxia do que xa pasou. Coma o sementador, tamén nós estamos
chamados a facer da nosa vida unha semente que faga crible seguir a Xesús e
sentir o gozo de chamarnos cristiáns.
FRATERNIDADE ORANTE
Preparados para acoller a semente que
nos ofrece Xesús, dicimos xunt@s:
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
* Para que a Igrexa se esforce por
preparar a terra onde a palabra de Deus dea froitos de misericordia,
entendemento, escoita e colaboración, OREMOS.
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
* Para que non deixemos que as nosas
parroquias esmorezan pola nosa falta de testemuño, a nosa pouca ilusión e o
descoñecemento do que supón acoller a mensaxe de Xesús, OREMOS.
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
* Para que nós non nos contentemos con
cumprir rutinas e repetir ritos, senón que aprendamos a traducir na nosa vida
as actitudes e valores que Xesús foi vivindo e compartindo coa xente do seu
tempo, valores que nos falan de xustiza, fraternidade, liberdade, ben común e
participación, OREMOS.
SEÑOR,
QUE A TÚA SEMENTE TRAIA FROITOS Á NOSA VIDA
Grazas, Señor, por sementar en nós
semente que estimula, anima e alenta a nosa vida, invitándonos a non deixarnos
levar do pesimismo nin da rutina. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Sodes sementes do Reino plantadas na
historia.
Sementes boas e tenras, cheas de vida.
Téñovos na miña man,
arrólovos e quérovos,
e por iso vos lanzo ao mundo:
perdédevos!.
Non teñades medo a treboadas nin a
secas,
a pisadas ou a espiños.
Bebede dos pobres e enchoupádevos do meu
orballo.
Fecundádevos, rebentade,
non quededes enterradas.
Florecede, dade froito.
Deixádevos arrolar polo vento.
Sodes sementes do meu Reino!.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Non vou so
- LECTURAS: A túa palabra
- OFERTORIO: Sementar, sementarei
- COMUÑÓN: Benaventurados
Comentarios