E
TI.... VÉS VESTIDO DE FESTA?
Sabemos dar consello, impartir doutrina, explicar as
escrituras, instruír na oración, falar de Deus....Temos o mercado aberto para quen
queira vir e mercar. Lemos e estudamos, amasamos e metemos ao forno o pan
saboroso da Boa Nova. Sabemos ensinar, pero practicamos o que ensinamos?.
Sabemos indicar claramente o camiño, pero percorrémolo nós?. Falamos de fe,
de servizo, de oración e de
sacramentos; pero probamos nós algo diso?. O
mercado do espírito é tal que, se non
somos os primeiros en aprezar co noso uso e a nosa ledicia o que lle propoñemos a outros, baixará a demanda.
Que esta celebración que agora
comezamos nos axude a aprender a disfrutar a Boa Nova e o banquete para podelo
repartir, pois para ser cristián e cristiá cómpre empezar a
gozar de Deus e dos seus agasallos hoxe e aquí.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
ö Polas moitas veces nas que renunciamos a
vestir o noso corazón co traxe do perdón, da misericordia, da comprensión e da escoita, SEÑOR, REVÍSTENOS
COA TÚA MISERICORDIA.
ö Porque non
estamos dispost@s a saír ao camiño da vida para
ir ao encontro, invitar, coñecer, observar, acoller e acompañar aos que
ninguén invita, recoñece, observa,
acolle ou acompaña, CRISTO, REVÍSTENOS
COA TÚA MISERICORDIA.
ö Porque seguimos
vivindo unha fe oportunista, que fai que contemos contigo cando as cousas nos
van ben pero que descreamos e mesmo reneguemos de Ti nas dificultades e nos
problemas, SEÑOR, REVÍSTENOS COA TÚA MISERICORDIA.
PALABRA ENRAIZADA
* En tempos de crise como son os que
estamos a vivir, a lectura que vimos de escoitar de Paulo é todo un reto: ”hoxe sei vivir na miseria e na fartura”. De verdade poderíamos nós dicir o mesmo?. Non. Máis ben nós estamos moi acostumados a vivir na fartura, pero
pouco ou nada na miseria; é dicir, na
dificultade, no sacrificio, no esforzo, no aforro... valores que consideramos
coma secundarios, deixámolos de lado e non movemos nin un só dedo para que a nosa xente nova vaia medrando
neles, senón que lle “aforramos” esforzo, dificultades e sacrificios dándolle todo feito. Por iso en momentos de
dificultade económica, cultural, política, relixiosa...como son os actuais, rapidamente
nos vimos abaixo, desanimámonos, e todo nos vai desesperanzando
e desilusionando. Porque é moi fácil vivir na fartura; pero moi difícil facelo na miseria. Ao bo afacémonos moi pronto... e prescindir del cústanos demasiado. Nesta situación, é bo non esquecer o alento da Palabra de Deus.
Madurar, medrar como persoas, supón aprender a afrontar os retos que a vida nos vai
pondo diante, deixando atrás o fácil, a queixa, o laio, a nostalxia, para comezar a
afrontar as situación e a tentar darlles resposta. Diante
das dificultades non debemos perder a nosa capacidade de análise, de reflexión, sen deixarnos levar nin do primeiro que se nos
ocorra nin do que nos resulte menos esforzado. Coma Paulo, tamén temos forzas grazas a quen nos fai fortes,
grazas a quen nos reúne hoxe aquí; grazas a quen nos vai acompañando no camiño da nosa vida. Sabemos da súa presenza e sentimos a súa forza?. Ou non?. Porque ao mellor, se non é así, teríamos que preguntarnos se de verdade debemos levar
o nome de seguidores seus; se de verdade se nos nota que El é o que dá sentido á vida, e así o vivimos; se El é quen nos vai dando folgos para que a desesperanza
e o desalento non aniñen na nosa vida.
* Desde a época dos profetas, Israel describía a alegría dos tempos mesiánicos coma un banquete. Pola súa banda Xesús, que coñecía moi ben a vida dura e monótona dos campesiños, sabía como esperaban a chegada do sábado para liberarse do traballo. Víaos disfrutar nas festas e nas vodas....
daquela, que experiencia podía haber máis gozosa para aquelas xentes que ser
invitadas a un banquete, sentar na mesa e compartir unha festa?. O banquete é símbolo do Reino de Deus: abundancia, festa,
fraternidade, gratuidade..... Non podemos esquecelo, somos invitad@s a un
banquete. O amor: esa
será a chave que nos permita entrar ó banquete de vodas. Por iso a parábola móstranos unhas sorpresiñas:
o
as persoas que
reciben a invitación non queren asistir, desculpan a
súa asistencia. Para moitos
daqueles cidadáns, a invitación a un banquete (o sono de calquera
israelita!) non é algo importante. Para outros,
mesmo é algo molesto: maltratan aos
servidores do rei e mátanos.
o
a
negativa incomoda ao rei, pero non suspende o banquete. Os servidores saen de
novo e esta vez invitan a todas as persoas que atopan, boas e malas. A negativa
non detén o amor de Deus, o ofrecemento
do Reino segue facéndose malia ás nosas escusas e a nosa falta de acollida.
o
a festa só comeza cando a sala está chea. Mentres, haberá que saír aos camiños, anunciando o banquete. Ninguén é chamado polos seus méritos, reúnen a todos os que atopan, bos e malos.
o
unha
derradeira sorpresa: chega o rei e sorprende a un invitado sen traxe de festa e
bótao fóra. A gratuidade de Deus reclama a nosa
responsabilidade e o noso compromiso. Deus bríndanos a posibilidade de entrar no seu Reino: tod@s
estamos invitados á voda, non hai acepción de persoas; pero esixe unha condición: levar traxe de festa, ou o que é o mesmo: servir na vida de cada día a mensaxe de Xesús, actuando dacordo co Evanxeo. E, ás veces, canto nos custa!: dicimos crer en Deus, e
mesmo acudimos ás celebracións; pero comprometer a nosa vida, o noso tempo, o
que somos e o que temos a prol dos irmáns.... iso xa é outro cantar. Somos socialmente cristiáns, pero non somos cristiáns de conviccións.
Hoxe é un bo día para cambiarmos o
noso traxe de diario polo traxe de festa. Para cambialo, aquí está o meu tempo, o meu
esforzo, a miña
man.
FRATERNIDADE ORANTE
Hoxe domingo, día tamén do Pilar, Deus invítanos a
responder ao seu seguimento fixándonos no actuar de tantos homes e mulleres, que
como María, souberon dicir si a Deus. Fagámolo dicindo
xuntos:
QUE COMO MARÍA, SAIBAMOS DICIRCHE QUE SI
ü Pola Igrexa,
para que saiba dicir si a Deus desde a fidelidade ao mundo de hoxe; e semente
coa súa presenza, a
súa palabra e as
súas accións a imaxe dun
Deus acolledor, xusto, esperanzado e comprometido coas preocupacións das xentes
de hoxe, OREMOS.
QUE COMO MARÍA, SAIBAMOS DICIRCHE QUE SI
ü Polas nosas
comunidades parroquiais, para que nos impliquemos en cambiar canto non nos fala
de Deus, unindo vontades e forzas para que as cousas muden, OREMOS.
QUE COMO MARÍA, SAIBAMOS DICIRCHE QUE SI
ü Por todos nós, para que
respondamos á invitación do Señor, cunha vida renovada e cunha fe
madura e comprometida, sendo conscientes da vixencia de mostrar a todas as
persoas a ledicia de seguir a Xesús, OREMOS.
QUE COMO MARÍA, SAIBAMOS
DICIRCHE QUE SI
Señor, dános azos para
que este curso que agora estamos a comezar, dea froitos de boas obras e
compromiso a favor dos máis necesitados en cada un de nós. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Cando veñades, non esquezades traer a vida,
quentiña entre os brazos.
Non sexades
espectadores.
Traédea tal e como é, vida vivida:
con ventos e
silveiras,
e tamén tecida con lazos de paz e amor.
Vinde sen
maquillaxe.
Traede a dúbida, o desencanto, o berro de protesta.
Vestídevos de todo aquilo que se leva hoxe.
Pero o voso
interior que chegue ben espido,
con fame de
banquete, con arela de festa,
aberto de par
en par á vida nova.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
Con ledicia
vamos todos ao altar LECTURAS: Como che cantarei? OFERTORIO:
Señor Xesús, bendito sexas COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Comentarios