O ESQUECEMENTO LÉVANOS A REPETIR OS ERROS QUE NOS FAN INFELICES
ESCOITA ACTIVA
Seguro que
as lecturas que imos proclamar hoxe resúltannos moi coñecidas, alomenos por
telas escoitado moitas veces. O que ao mellor xa non é tan seguro é que lle
teñamos prestado a atención que merecen pola fondura da mensaxe que nos
transmiten e pola forza coa que son pronunciadas. Si, porque tanto as palabras
do libro do Éxodo como as de Xesús poñen o importante no centro, sen deixarse
levar de modas ou rebumbios mediáticos. O importante, o fundamental é manter
sempre, e dise isto moi claro, sempre o respecto e a defensa da persoa. Porque
é ela, e só ela, a que posúe a dignidade que comparte con Deus. Por iso é
necesario respectala, comparta ou non o noso xeito de pensar, rece a un Deus
diferente ao noso ou teña unha escala de valores que non compartimos. E iso é
así porque a dignidade non nola dá ningunha constitución nin ningún acordo
internacional asinado por países, senón que a dignidade vén con nós. Nace cando
nacemos nós e acompáñanos ao longo da nosa vida. Ninguén pode poñerse a medalla
de térnola concedido.
Desde estas
claves entenderemos logo os textos que hoxe imos ler na celebración; e polo
mesmo, non nos quedará outra que levar á practica na nosa vida ese respecto que
todas as persoas nos merecen.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
û Moitas veces temos
actuado sen respectar ou escoitar o parecer da outra ou outras persoas que nos
falan, SEÑOR, QUE APRENDAMOS A RESPECTAR
AOS DEMAIS.
û Cantas veces, Señor,
temos posta a foza nas nosas teimas, e on na túa invitación ao amor!, CRISTO, QUE APRENDAMOS A RESPECTAR AOS
DEMAIS.
û En moitas ocasións,
Señor, confundimos o amor ao próximo co amor a nós mesmos, SEÑOR, QUE APRENDAMOS A RESPECTAR AOS DEMAIS.
PALABRA ENRAIZADA
ü Agora
que os tempos andan medio revoltos, non está de máis lembrar que a pureza de
raza non existe. Tod@s somos froito da mestura, e ninguén pode presentarse co “pedigrí”
exclusivo de non terse contaminado con ningunha outra cultura, lingua, raza ou
clase. E isto é así porque o mundo é un espazo aberto onde somos chamados a
atoparnos e a colaborar uns cos outros, sen sentírmonos nin mellores nin máis
importantes cós demais. As fronteiras, as diferenzas, as divisións, mesmo os
desencontros son froito da creación humana; e na maioría das veces esas
creacións teñen levado ao esquecemento dos que non eran iguais, e a ao
enfrontamento para dominalos e sometelos ao noso antollo. Porén, a lectura do
libro do Éxodo volve lembrarnos que para e desde Deus, as cousas no son así. El
ten unha proposta diferente que se move na igualdade que compartimos uns e
outros por ser fillos do Deus Pai, e polo tanto irmáns e chamados a atoparnos,
colaborar, respectarnos, facernos a vida o máis leda e libre posible uns aos
outros. Diante desta oferta que El nos fai, nós presentamos unha memoria fráxil
e débil, esquecendo o importante namentres somos capaces de pelexar ata
matarnos polo secundario, polo accidental. Isto fai que xa non lembremos que
ninguén ten denominación de orixe –iso é para o mundo mercantil, no que as
cousas se compran e se venden– e polo tanto que moitas das cousas / situacións
polas que están a pasar as persoas que veñan de fóra, doutros países, témolas
vivido nós ou calquera outro membro da nosa familia que tivo que emigrar. E se
nós non o pasamos ben, por que nos empeñamos en facérllelo pasar mal aos que
agora chegan ao noso país?. A opresión, a indiferenza, a falta de respecto, o
querer facelos de menos, o trato inxusto... son todos eles comportamentos que
se non nos gustaba que os fixeran a nós ou aos nosos, tampouco debera de
gustarnos que nós llelos fixeramos a outros. Ser cristián e seguidor de Xesús
chámanos a un estilo de vida que non está marcado por unha relación de compra-venda,
senón por unha relación de acollida, encontro e igualdade. Non deixemos, logo,
que aniñe en nós a traizón a este proxecto que desde a palabra de Deus se nos
invita a construír sabéndonos cidadáns dun mundo que desde a diferenza non crea
fendas senón pontes.
ü Para
evitar caer nesta banalización que fai de menos ao ser humano –aos que son coma
nós-, dinos o salmo que Deus é a nosa forza. De verdade cremos isto?. De
verdade ilusionámonos por saír ao encontro e ofrecer mans e corazón desde a
gratuidade e o compartir con quen o precise?. Por moito que recemos repetindo
palabras, se non damos o paso de facer desas palabras actitudes e valores, de
nada nos terá servido. El, si, é rocha, pero é rocha para quen quere achegarse
e sentir que a súa presenza leva a cambiar actitudes e comportamentos
individualistas e centrados no ego persoal para pasar a desenvolver canto
significa que o ti e o nós entren no noso xeito de ver a vida e de facer as
cousas. Deixemos entón que Deus sexa penedo ben asentado no que poidamos atopar
refuxio cando a tentación do fácil, cómodo e mesquiño queira entrar na nosa
vida. Inda que de mediocres está o mundo cheo, ter a Deus coma penedo onde
acollerse leva a afastar de nós a tentación de facer dos demais parias dos que
abusar porque son débiles.
ü Como
xa ben sabemos todos, Francisco publicou neste ano un documento –exhortación
pastoral– que se chama a “ledicia do evanxeo”. Nela tenta facernos caer na
conta de que se non nos achegamos ao evanxeo cunha actitude de escoita e
dispoñibilidade, non seremos capaces, por moito que o escoitemos unha e outra
vez, de entender que a ledicia e o motor que o move. Porque a ledicia foi o que
moveu o actuar de Xesús. E se iso é así, ten que ser tamén para nós a forza, o
alicerce que nos leve a ser testemuñas desta ledicia no medio do mundo actual,
alí onde estamos. Paulo dicíallelo tamén aos tesalonicenses, e neles a cada un
de nós. Se non somos capaces de acoller e vivir desde a ledicia o evanxeo,
poderemos chamarnos como queiramos, pero non seremos capaces de experimentar o
que é o amor de Deus, do que tantas veces se nos enche a boca ao falar .Unha
ledicia á que Xesús lle pon rostro e letra: o amor. Pero non o amor desgastado
polo uso indiscriminado da palabra, senón o amor compromiso, o amor actitude, o
amor entrega, o amor cercanía, o amor ao irmán. Camiñemos logo neste amor ao
que constantemente nos chama.
FRATERNIDADE ORANTE
Pedimos
ao Señor que acolla desde a tenrura a oración que coma fill@s lle presentamos
dicindo xunt@s:
QUE O AMOR SEXA A NOSA FORTALEZA
* Para que sexamos unha
Igrexa liberadora e sempre disposta a erguer a súa voz diante de calquera
intento de explotar ou escravizar ao ser humano, OREMOS.
QUE O
AMOR SEXA A NOSA FORTALEZA
* Para que nas nosas
parroquias deixemos, dunha vez por todas, os enfrontamentos e comecemos a
camiñar buscando axudarnos e facer cousas que nos fagan máis felices, OREMOS.
QUE O AMOR SEXA A NOSA FORTALEZA
* Para que cada un de
nós teñamos sempre presente que os preferidos de Xesús non son os que teñen
moito e esmagan aos máis débiles; senón os que non teñen nada e esperan de nós
a man amiga que non se deixa agarrar pola inxustiza, nin polo silencio de quen
mira para outro lado, OREMOS.
QUE O AMOR SEXA A NOSA FORTALEZA
Señor, que nos deixemos bendicir pola
forza da túa palabra, para que vivamos a fe coa alegría de quen se sabe axudado
para transformarnos persoal, comunitaria e socialmente. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Señor
Xesucristo, Amor inmenso do Pai,
que nos
enviaches o Espírito para que,
amando a
Deus sobre todas as cousas,
cumpramos o
mandamento novo do amor fraterno.
Danos un
espírito novo que nos encha do Amor de Deus
para servir
aos irmáns máis débiles e necesitados.
Fai que o
noso servizo estea marcado pola caridade e a misericordia,
o traballo
pola xustiza, a promoción da dignidade da persoa
e o amparo
aos pobres e excluídos deste mundo.
Que en todo
sigamos o teu exemplo de servidor humilde e xeneroso,
paciente e
esperanzado dos máis pobres e necesitados.
Que seguindo
os teus pasos, con obras e palabras,
sexamos para
eles transparencia do teu amor e o teu evanxeo.
Pedímoscho a
ti, que co Pai e o Espírito
vives para
sempre. Amén.
(Caritas Sevilla)
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Non vou so
LECTURAS: O amor é o meirande
OFERTORIO: Ti es o pan do ceo
COMUÑÓN: Eu soñei
Comentarios