Domingo 29 TO A

QUE O CÁNTICO AO SEÑOR SEXA UN CANTO AFINADO NA SOLIDARIEDADE E NA MISERICORDIA

Descarga o arquivo

ESCOITA ACTIVA

Qué difícil nos resulta moitas veces ser agradecidos e recoñecer que os demais teñen feito cousas por nós!. Cómo nos poden o orgullo, a autosuficiencia ou a soberbia!. Porén, a mensaxe que Deus nos presenta para seguir e vivir é sempre a mesma: sede agradecid@s, non deixedes de tender a man, abride horizontes de fraternidade, non deixedes que nada nin ninguén vos roube a esperanza!.

Permitamos que a palabra que vai ser proclamada resoe nos nosos corazóns e enchoupémonos dela. Só deste xeito poderemos aclamar a gloria de Deus no pequeno e sinxelo, no sorriso compartido, no tempo agradecido ao servizo dos demais!, como fan tantas e tantas misioneiros, cuxa tarefa hoxe temos presente dun xeito especial na Xornada Mundial das Misións, o DOMUND, unha xornada na que a Igrexa, cada un e cada unha de nós, tomamos conciencia da universalidade da nosa tarefa evanxelizadora, porque evanxelizar é transmitir alí onde nos atopamos coas nosas palabras, cos nosos xestos, coas nosas obras… en resumo, coa nosa vida, unha nova sinxela, unha nova cercana, unha nova que é alegría: Deus quérenos, ocúpase e preocúpase por nós.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*        Para que non deixemos que a ausuficiencia nos faga crer mellores, SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS NA HUMILDADE.

*        Para que fagamos do diálogo a ponte de entendemento cos demais, CRISTO, QUE CAMIÑEMOS NA HUMILDADE.

*        Para que aprendamos a converter a nosa fe non en costume nin en rutina, senón en solidariedade cara aos que precisen de nós, SEÑOR, QUE CAMIÑEMOS NA HUMILDADE.

PALABRA ENRAIZADA

• Deus sae ao encontro de cada un de nós non ao chou, senón acompañándonos de maneira persoal. Porque nos coñece non nos confunde; ao contrario, sabe perfectamente quen somos e como é a nosa vida: “Señor, ti escúlcasnos e coñécesnos”, dicimos no salmo. Na lectura que acabamos de escoitar do profeta Isaías, aparecen tres verbos que nos axudan a entender mellor isto que vimos dicindo:

• CHAMEITE: Porque sabe quen somos, e non xoga ao xogo da confusión, cando nos chama sabe a quen se dirixe. E namentres aos demais podemos enganalos e aparentar o que non somos, non ocorre o mesmo con Deus. Na súa chamada está o desexo de que non camiñemos sós, nin tampouco que sexamos nós os que deixemos que outros vaian sós e desesperados.

• CREEITE: Pero non se limita a chamarnos e deixarnos abandonados, senón que na súa chamada está presente sempre a nosa orixe: somos de Deus. Por iso o profeta fala de que nos creou. En Deus atopamos o si, o camiño, o horizonte por onde nos dirixirnos ata chegar á meta. Desde sempre e por sempre, está con nós. Que senón significa afirmar que somos dignidade?. 

• AMEITE: E só quen terma, coñece e se preocupa, pode dicir que ama, quere, que se entrega e se dá aos demais. O seu amor non é un amor por interese nin por comenencia, senón un amor de entrega e doazón. Un amor desde o que El nos vai abrindo e mostrando o camiño.

•  Quen ama, crea e chama entende a grandeza do que significa dar grazas. E isto é difícil nun mundo como no que nós estramos, no que esta grandeza é moitas veces ignorada –non hai máis que escoitar as noticias nas que aqueles que querían aparentar ser importantes e poderosos, acaban sendo os mentireiros e enganadores, aproveitándose da sinxeleza dos que confiaban e coidaban que as palabras eran para ser respectadas- e pensamos que as reclamacións de dereitos non levan acompañadas as dos deberes; como se só fosen os demais os que tiveran obrigas para con nós, pero nós ningunha para con eles. Deste xeito –a lóxica do capital– é imposible –vémolo cada día– que entendamos a grandeza da gratuidade e do recoñecemento do que outros fan por nós. Ser agradecidos é unha tarefa que vai intimamente unida ao ser cristiáns. Que saibamos poñela en práctica!.

• Agradecid@s a Deus por ter confiado en nós, temos que ir xuntando esforzos, mans e corazóns con aqueles que teñen o mesmo empeño ca nós: non deixar que a ninguén lle sexa negada a súa dignidade. O Evanxeo libera de todo aquilo que vai impedindo que sexamos felices. Por iso a nosa misión coma crentes, a tarefa á que estamos chamad@s é evanxelizar, ou o que é o mesmo: anunciar que a dignidade que Deus nos deu a cada un e cada unha de nós debe ser respectada por riba de diferenzas de cultura, credo ou nivel social e económico. Por que non facemos isto realidade?. Hoxe, no día do DOMUND, somos invitad@s a botar unha ollada a noso mundo e traballar para que xustiza e igualdade deixen de ser unha utopía epasen a converterse nunha realidade. O día das misións é unha chamada de atención, para tod@s nós, os que estamos no primeiro mundo, para que deixemos de lado esa falsa solidariedade que nos fai dicir “pobriños” e nos leva a darlle as migallas que caen da nosa mesa, para traballar pola xustiza, ou o que é o mesmo, para facerlle sitio na mesa e que compartan o banquete con nós. Tod@s somos Igrexa, tod@s somos fill@s dun mesmo Pai, por que nos deixamos levar dos fundamentalismos que separan a uns en bos e a outros en indesexables?. Hoxe é un bo día para comprometernos na globalización do amor.

FRATERNIDADE ORANTE

Pedimos ao Señor que nos bendiga coa súa graza e co seu agarimo dicindo xunt@s:

QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR

*        Que sexamos unha Igrexa de misericordia e non de rancor, Señor. Especialmente pedímosche que non teñamos medo aos cambios dentro da Igrexa, pois só así poderá entrar aire que a renove e a faga volver ás orixes do evanxeo, OREMOS.

QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR

*        Para que os traballos do Sínodo dean froitos de misericordia, levando acollida e alento a tantas familias que se ven en dificultades nas súas relacións e no seu esforzo por seguir querendo ser familias cristiás, a pesares dos fracasos e dificultades, OREMOS.

QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR

*        Para que sexamos sempre unha Igrexa leda e solidaria, aprendendo a mirar máis alá das lindes das nosas parroquias, para camiñar con esperanza na universalidade dunha fe que se mostre en forma de entrega solidaria entre os máis pobres e esquecidos do noso mundo, OREMOS.

QUE A MISERICORDIA ENCHOUPE O NOSO ACTUAR

Señor, que nos deixemos bendicir pola forza da túa palabra, para que vivamos a fe coa alegría de quen se sabe axudado para transformarnos persoal, comunitaria e socialmente. P.X.N.S. Amén.

MIRADA DE ESPERANZA

DISCÍPULOS E MESTRES

Señor, ensínanos a mirar ao ceo,

a gustar das cousas de arriba,

a gardar as túas palabras,

a sentir a túa presenza viva,

a xuntarnos cos irmáns e coas irmás,

a anunciar a túa mensaxe,

a escoitar ao teu Espírito,

a sementar o teu Reino,

a percorrer os teus camiños,

a esperar a túa chegada,

a sermos discípul@s.

Señor, ensínanos a vivir na terra,

a seguir as túas pegadas,

a construír a túa comunidade,

a repartir os teus dons,

a saírmos de Xerusalén,

a investir os talentos,

a disfrutar da creación,

a camiñar polo amplo mundo,

a continuar o teu proxecto,

a morrer dando froito,

a ser cidadáns e cidadás.

Señor, ensínanos a gozar coma fill@s

e a vivir coma irmáns e irmás.

Ensínanos a sermos discípulos e cidadáns.

(Ulibarri, Fl.)

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Con ledicia vamos todos ao altar

LECTURAS: Como che cantarei

OFERTORIO: Misioneiro

COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas