Ir al contenido principal

2 Coresma B

Non sempre é doado o camiño.
Nel atopamos costas, curvas ou rectas que nunca parecen rematar; en todas estas situacións El acompáñanos, porque é un dos nosos: Carne de humanidade
Descarga o ficheiro
SINAL DE CORESMA: Colocamos outras dúas follas de carballo no taboleiro, trazando o pau vertical da cruz.
ESCOITA ACTIVA
Como ben sabemos, os camiños da vida son moitos e ben diferentes. A pluralidade das nosas vidas fai que tamén sexan plurais as formas de ilas construíndo. Deste xeito, o que para uns é axuda, para outros é atranco.A pesares desta variedade, o que non deberiamos esquecer nunca os que nos chamamos cristiáns é que, por moi difícil e duro que sexa o camiño, sabemos cal é o horizonte cara onde imos. É máis, sabemos tamén que non imos solos.
Que o camiño da coresma que temos iniciado nos vaia axudando a deixar atrás dificultades e atrancos, para poder chegar con gozo ao seu remate na Pascua.Solo así, a cruz terá sentido pleno, non de morte e tristura, senón de esperanza e plenitude.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
  • Por queixarnos no canto de poñer esforzo e gañas de superar os atrancos do camiño, SEÑOR, AQUÍ ESTOU PARA FACER A TÚA VONTADE.
  • Porque moitas veces torcemos a vista ante os problemas e dificultades polas que pasan os que están ao noso lado, CRISTO, AQUÍ ESTOU PARA FACER A TÚA VONTADE.
  • Por deixar que a indiferenza nos vaia facendo insensibles nun mundo cheo de dor e violencia, SEÑOR, AQUÍ ESTOU PARA FACER A TÚA VONTADE.


PALABRA ENRAIZADA
·        A figura de Abrahám e o suficientemente significativa como para que dela saquemos o que ben poderían ser actitudes desde as que confrontar a nosa vida. Nel percibimos a súa capacidade de responder -mesmo a unha esixencia tan grande como é a entrega do seu fillo-, á confianza que Deus puxera nel. O seu aquí estou é significativo dun xeito de estar e entender a vida. Unha resposta que non busca xustificación ou escusas, senón que medra e se desenvolve na confianza. Unha confianza que sabe non se vai ver rota nin pola insensibilidade nin pola indiferenza. El confía en Deus -mesmo nunha situación extrema-, e Deus sabe entender e valorar esa confianza de Abrahám. Unha confianza que supón poñelo no límite do que é unha resposta humana ante a decisión radical que ha tomar: renunciar a quen é parte de si mesmo, carne da súa carne, o seu fillo. Con dor; pero non con desconfianza, Abrahám dá un paso cara adiante, a pesares do que iso lle supoña. Pode parecer que Deus é un sádico que goza coa dor daqueles que o confesan e o seguen; todo o contrario: o que se quere mostrar é como cando temos que tomar decisións importantes, fundantes na nosa vida, os valores, os principios, o saber distinguir que cousas son secundarias e cales fundamentais é básico. Que é o que nos guía e enche e que é aquilo do que, por un ben maior, podemos, inda que nos doa, entregalo. Nesta situación atópase Abrahám, e con el moitos a “Abrahams” que no mundo de hoxe loitan e poñen o mellor de si ao servizo do sentido dunha vida que se vai desenvolvendo en proxectos e ilusións que non se quedan no recuncho do beneficio propio, senón que serven para abrir camiño de esperanza e dignidade a tantas persoas ás que con esa renuncia ao propio, supoñen xustiza e amor, recoñecemento, para quen ve pisados os seus dereitos, a súa humanidade.
·        Na xeito de responder de Abrahám móstrase tamén cal é o camiño que queda por diante. Porque as cousas non son nin para o momento nin para un día. Inda que vivimos na cultura do efémero, non é este -non pode selo-, o que marque canto queremos ser e facer coa nosa vida. Nun momento cultural como é este noso, no que para moita xente é difícil darlle continuidade ás cousas que fan, o que os leva a conectar e desconectar, sen continuidade nin coherencia co que fai, na Palabra de Deus que hoxe vimos de escoitar, atopamos unha resposta –que non ten por que ser única- para non deixarnos vencer polo “presentismo” nin pola forza única e exclusiva dos afectos. Crer ofrécenos unha posibilidade de racionalidade diante da opción, suxerinte -non podemos negalo-, da afectividade á que moitas veces lle falta a perspectiva da globalidade. Isto evita converter nun absoluto o que só é un paso ao longo do proceso. Por iso diciamos con convicción:”camiñarei na presenza do Señor”. Unha presenza que non nos quita nin as dificultades nin os problemas; pero si que nos dá a forza de non sabérmonos solos, e de ofrecernos un horizonte de plenitude cara ao que nos invita a camiñar. E entendemos logo por que, desde a realización deste camiño, Paulo faise/nos as preguntas que apuntan a que deamos, persoalmente, resposta desde o que son os cimentos (valores, principios, exixencias...) da nosa vida. Se confiamos en Deus, se imos descubrindo que El vai acompañando as nosas decisións e alentándonos cando estas non son as máis acertadas, entenderemos a razón da Encarnación.O Deus que nos quere e terma de nós, faise un igual e presente entre nós. Xa non hai nin distancia nin separación:está. Non nos dá de costas.A vida do crente é logo unha invitación a facela cristocéntrica, é dicir, a poñer a Cristo no centro daquelas decisión desde as que queremos orientar e dar sentido a nosa vida.
·        Canto vimos dicindo ata o de agora fai que entendamos moito mellor o Evanxeo que acabamos de proclamar. Mellor, que entendamos a reacción de Xesús ante a pretensión dos que estaban ao seu lado de desconectar das dificultades, problemas e tensións que cada día temos que vivir nas nosas familias, nas parroquias, nos traballos... no mundo do que formamos parte. Non podemos escapar de todas estas situacións, ao contrario, a fe invítanos, úrxenos a facerlle fronte, e a non deixar que elas acaben impoñéndose e reducíndonos a ser simples “suxeitos pasivos” do que pasa ao noso redor; ou das decisións que outros toman por nós, como se foramos simples peóns de xadrez que nos moven ao seu antollo. Xesús faille unha chamada de atención aos discípulos, e neles a tod@s nós, para que non deixemos que nos ceguen as cousas efémeras que moitas veces nos fan crer nunha realidade que non é máis ca pura ficción. Que non nos asusten os problemas, ao contrario, busquemos facerlles fronte para que non sexan outros os que tomen as decisións por nós e se aproveiten da nosa inxenuidade.

FRATERNIDADE ORANTE
A forza da oración comunitaria únenos e aléntanos para non sentírmonos solos nin desamparados. Desde esta confianza que sentimos por rezar xunt@s dicimos:
QUE APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
û  Para que nos esforcemos por construír unha Igrexa que sabe superar medos e non renuncia a defender a dignidade das persoas, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
û  Para que este tempo de coresma nos axude a ir espertando do soño que nos fai crer autosuficientes e non necesitad@s da axuda dos demais, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
û  Para que sexamos capaces de poñer a confianza en Deus e a non renunciar aos valores e esixencias que fan da vida das persoas dignidade, respecto e xustiza, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
Acolle Señor, a oración que hoxe compartimos como comunidade que non se deixa vencer polo desánimo nin polas cousas efémeras. P.X.N.S. Amén
MIRADA DE ESPERANZA
Queres cambiar e non tes forzas. Sentes desexos de ser mellor, pero dáche medo que Deus che pida demasiado.Cústache deixar esta vida á que estás apegado.Fala con Deus: Señor, move ti o meu corazón. Quero endereitar os meus pasos –Sal 118,59-. Apártame do camiño falso –Sal 118,29-.Escoita a Deus no fondo do teu corazón. Só El ten a Palabra que te convence. A que pode transformar a túa vida. Eleva a túa alma cara El: Señor, búscote de todo corazón. Non esquecerei as túas palabras. Ti non me abandones – Sal 118,8.10.16-. Coñece ben a túa fraxilidade e a túa inconstancia. Cantas veces quixeches ser mellor. E cantas volviches á mediocridade. Deus non te deixará nunca sen a axuda que necesitas: ensíname a cumprir a túa vontade e a gardala de todo corazón – Sal 118,34-.

CANTO GOZOSO
*       ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
*       LECTURAS: Aquí estou Señor
*       OFERTORIO: Na nosa terra

*       COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei

Comentarios

Entradas populares de este blog

1 Advento 2024

Carpinteiras do berce da esperanza   CANTOS ·        ENTRADA: Volve, Señor. (Nº 90) ·        LECTURAS: Amostrame, Señor, os camiños da vida (Nº 20) ·        OFERTORIO: Velaquí Señor o viño (Nº 37) ·        COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)   SINAL O sinal que utilizaremos neste tempo de Advento vai ser un berce. Berce que iremos conformando ao longo dos catro domingos, para que cando chegue o día de Nadal poidamos poñer sobre el ao Neno recén nacido.   ABRINDO O CORAZÓN             Comezamos hoxe as catro semanas de Advento previas ao tempo de Nadal. Ao longo delas invitarásenos a volver os ollos e o corazón ao Señor, de xeito que cando El chegue nos atope cos brazos abertos e toda a mellor das disposicións para que quede con e entre nós.          ...

Santos 2024

  Tódolos Santos. 2024 Camiñando na comuñón do Pai, do Fillo e do Espírito Santo Cantos Entrada.-  Benaventurados  ( 118) Lecturas.-  O amor é o meirande  ( 119) Ofertorio.-  Quédate, Señor, connosco   ( 63 ) Comuñón.-  Non vou so   ( 60 )   Ollos para ver          As persoas cristiás celebramos hoxe a festa da esperanza. Non é nin a festa dos disfraces nin a festa do medo, é a festa do agradecemento polo testemuño de vida que nos teñen deixado homes e mulleres, os santos da porta do lado, como diría o papa Francisco, que foron quen de construír comunidade en comuñón. Sabendo unir, escoitar, acompañar e mostrar que na vida, o que nos fai verdadeiramente felices é facer o ben, e non rosmar e estar permanentemente facendo crítica e vendo so o negativo das demais persoas.          E hoxe entón a festa da comuñón no Pai, no Fillo e no espírito...

Domingo Ramos 2025

TRANSFORMEMOS A FLOR MURCHA DA CORESMA NO VERDE ESPERANZADO CARA Á PASCUA   Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa, para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos.  COMEZANDO A CAMIÑAR Xesús púxose en camiño cara a Xerusalén ,escoitaremos na lectura do evanxeo de Lucas. Un camiño que se converte en sinal de contradición. En Xerusalén vivirá a morte; pero tamén alí, na mesma Xerusalén, na resurrección, mostrarase a grandeza e a fondura do Deus que envía ao seu Fillo para ser coma nós. A resurrección é, xa que logo, o triunfo, a esperanza, o punto de chegada dun camiño duro, difícil e cheo de dificultades. Nós hoxe tamén, coma Xesús, poñémonos en camiño cara esa Xerusalén que nos levará da mesa da fraternidade ao triunfo da Noite Santa da vida, pasando pola tristura e o desacougo da Paixón do Venres Santo. Dispoñámonos, poñendo o mellor de nós, a comezar esta andaina de salvación e esperanza. ACOLLENDO A BENDICIÓN DE DEUS Señor, sabénd...