Non sempre é doado o camiño.
Nel
atopamos costas, curvas ou rectas que nunca parecen rematar; en todas estas
situacións El acompáñanos, porque é un dos nosos: Carne de humanidade
Descarga o ficheiro
SINAL
DE CORESMA: Colocamos outras dúas follas de carballo no
taboleiro, trazando o pau vertical da cruz.
ESCOITA ACTIVA
Como ben sabemos, os camiños da
vida son moitos e ben diferentes. A pluralidade das nosas vidas fai que tamén
sexan plurais as formas de ilas construíndo. Deste xeito, o que para uns é
axuda, para outros é atranco.A pesares desta variedade, o que non deberiamos
esquecer nunca os que nos chamamos cristiáns é que, por moi difícil e duro que
sexa o camiño, sabemos cal é o horizonte cara onde imos. É máis, sabemos tamén
que non imos solos.
Que o camiño da coresma que temos
iniciado nos vaia axudando a deixar atrás dificultades e atrancos, para poder
chegar con gozo ao seu remate na Pascua.Solo así, a cruz terá sentido pleno,
non de morte e tristura, senón de esperanza e plenitude.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
- Por queixarnos no canto de poñer esforzo e gañas de superar os atrancos do camiño, SEÑOR, AQUÍ ESTOU PARA FACER A TÚA VONTADE.
- Porque moitas veces torcemos a vista ante os problemas e dificultades polas que pasan os que están ao noso lado, CRISTO, AQUÍ ESTOU PARA FACER A TÚA VONTADE.
- Por deixar que a indiferenza nos vaia facendo insensibles nun mundo cheo de dor e violencia, SEÑOR, AQUÍ ESTOU PARA FACER A TÚA VONTADE.
PALABRA
ENRAIZADA
·
A figura de Abrahám e o suficientemente
significativa como para que dela saquemos o que ben poderían ser actitudes
desde as que confrontar a nosa vida. Nel percibimos a súa capacidade de
responder -mesmo a unha esixencia tan grande como é a entrega do seu fillo-, á
confianza que Deus puxera nel. O seu aquí estou é significativo dun xeito de
estar e entender a vida. Unha resposta que non busca xustificación ou escusas,
senón que medra e se desenvolve na confianza. Unha confianza que sabe non se
vai ver rota nin pola insensibilidade nin pola indiferenza. El confía en Deus
-mesmo nunha situación extrema-, e Deus sabe entender e valorar esa confianza
de Abrahám. Unha confianza que supón poñelo no límite do que é unha resposta
humana ante a decisión radical que ha tomar: renunciar a quen é parte de si
mesmo, carne da súa carne, o seu fillo. Con dor; pero non con desconfianza,
Abrahám dá un paso cara adiante, a pesares do que iso lle supoña. Pode parecer
que Deus é un sádico que goza coa dor daqueles que o confesan e o seguen; todo
o contrario: o que se quere mostrar é como cando temos que tomar decisións
importantes, fundantes na nosa vida, os valores, os principios, o saber
distinguir que cousas son secundarias e cales fundamentais é básico. Que é o
que nos guía e enche e que é aquilo do que, por un ben maior, podemos, inda que
nos doa, entregalo. Nesta situación atópase Abrahám, e con el moitos a
“Abrahams” que no mundo de hoxe loitan e poñen o mellor de si ao servizo do
sentido dunha vida que se vai desenvolvendo en proxectos e ilusións que non se
quedan no recuncho do beneficio propio, senón que serven para abrir camiño de
esperanza e dignidade a tantas persoas ás que con esa renuncia ao propio,
supoñen xustiza e amor, recoñecemento, para quen ve pisados os seus dereitos, a
súa humanidade.
·
Na xeito de responder de Abrahám móstrase tamén
cal é o camiño que queda por diante. Porque as cousas non son nin para o
momento nin para un día. Inda que vivimos na cultura do efémero, non é este
-non pode selo-, o que marque canto queremos ser e facer coa nosa vida. Nun
momento cultural como é este noso, no que para moita xente é difícil darlle
continuidade ás cousas que fan, o que os leva a conectar e desconectar, sen
continuidade nin coherencia co que fai, na Palabra de Deus que hoxe vimos de
escoitar, atopamos unha resposta –que non ten por que ser única- para non
deixarnos vencer polo “presentismo” nin pola forza única e exclusiva dos
afectos. Crer ofrécenos unha posibilidade de racionalidade diante da opción,
suxerinte -non podemos negalo-, da afectividade á que moitas veces lle falta a
perspectiva da globalidade. Isto evita converter nun absoluto o que só é un
paso ao longo do proceso. Por iso diciamos con convicción:”camiñarei na
presenza do Señor”. Unha presenza que non nos quita nin as dificultades nin os
problemas; pero si que nos dá a forza de non sabérmonos solos, e de ofrecernos
un horizonte de plenitude cara ao que nos invita a camiñar. E entendemos logo
por que, desde a realización deste camiño, Paulo faise/nos as preguntas que
apuntan a que deamos, persoalmente, resposta desde o que son os cimentos
(valores, principios, exixencias...) da nosa vida. Se confiamos en Deus, se
imos descubrindo que El vai acompañando as nosas decisións e alentándonos cando
estas non son as máis acertadas, entenderemos a razón da Encarnación.O Deus que
nos quere e terma de nós, faise un igual e presente entre nós. Xa non hai nin
distancia nin separación:está. Non nos dá de costas.A vida do crente é logo
unha invitación a facela cristocéntrica, é dicir, a poñer a Cristo no centro
daquelas decisión desde as que queremos orientar e dar sentido a nosa vida.
·
Canto vimos dicindo ata o de agora fai que
entendamos moito mellor o Evanxeo que acabamos de proclamar. Mellor, que
entendamos a reacción de Xesús ante a pretensión dos que estaban ao seu lado de
desconectar das dificultades, problemas e tensións que cada día temos que vivir
nas nosas familias, nas parroquias, nos traballos... no mundo do que formamos
parte. Non podemos escapar de todas estas situacións, ao contrario, a fe
invítanos, úrxenos a facerlle fronte, e a non deixar que elas acaben
impoñéndose e reducíndonos a ser simples “suxeitos pasivos” do que pasa ao noso
redor; ou das decisións que outros toman por nós, como se foramos simples peóns
de xadrez que nos moven ao seu antollo. Xesús faille unha chamada de atención aos
discípulos, e neles a tod@s nós, para que non deixemos que nos ceguen as cousas
efémeras que moitas veces nos fan crer nunha realidade que non é máis ca pura
ficción. Que non nos asusten os problemas, ao contrario, busquemos facerlles
fronte para que non sexan outros os que tomen as decisións por nós e se
aproveiten da nosa inxenuidade.
FRATERNIDADE
ORANTE
A
forza da oración comunitaria únenos e aléntanos para non sentírmonos solos nin
desamparados. Desde esta confianza que sentimos por rezar xunt@s dicimos:
QUE
APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
û
Para que nos esforcemos por construír unha Igrexa
que sabe superar medos e non renuncia a defender a dignidade das persoas,
OREMOS.
QUE
APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
û
Para que este tempo de coresma nos axude a ir
espertando do soño que nos fai crer autosuficientes e non necesitad@s da axuda
dos demais, OREMOS.
QUE
APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
û
Para que sexamos capaces de poñer a confianza en
Deus e a non renunciar aos valores e esixencias que fan da vida das persoas
dignidade, respecto e xustiza, OREMOS.
QUE
APRENDAMOS A POÑER EN TI A NOSA CONFIANZA
Acolle
Señor, a oración que hoxe compartimos como comunidade que non se deixa vencer
polo desánimo nin polas cousas efémeras. P.X.N.S. Amén
MIRADA DE ESPERANZA
Queres cambiar e non tes forzas. Sentes desexos de
ser mellor, pero dáche medo que Deus che pida demasiado.Cústache deixar esta
vida á que estás apegado.Fala con Deus: Señor, move ti o meu corazón. Quero
endereitar os meus pasos –Sal 118,59-. Apártame do camiño falso –Sal
118,29-.Escoita a Deus no fondo do teu corazón. Só El ten a Palabra que te
convence. A que pode transformar a túa vida. Eleva a túa alma cara El: Señor,
búscote de todo corazón. Non esquecerei as túas palabras. Ti non me abandones –
Sal 118,8.10.16-. Coñece ben a túa fraxilidade e a túa inconstancia. Cantas
veces quixeches ser mellor. E cantas volviches á mediocridade. Deus non te
deixará nunca sen a axuda que necesitas: ensíname a cumprir a túa vontade e a
gardala de todo corazón – Sal 118,34-.
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Camiñarei na presenza do Señor
*
LECTURAS: Aquí estou Señor
*
OFERTORIO: Na nosa terra
*
COMUÑÓN: Eu sei de quen me fiei
Comentarios