Coma árbore que se vai cubrindo das follas
con saiba rexeneradora, a cruz é espesura de conversión transformadora, e non
camiño de frustración e fracaso.
SINAL DE CORESMA
O sinal que
escollemos para este tempo de Coresma é unha cruz. Para facela, reciclaremos as
follas de carballo coa chama prendida que debuxamos para o tempo do Advento.
Cada domingo iremos colocando unha parella de folliñas ata completar o debuxo
da cruz. Queremos indicar que, coa forza do Espírito, seremos quen de facer o
camiño coresmal, camiño de deserto e conversión, para chegar como persoas novas
á Pascua.
ESCOITA ACTIVA
Hoxe,
primeiro domingo de coresma, queremos vivir a experiencia de ilusión e cambio
que nos vai deixar ás portas da pascua da vida e da esperanza que nos trae a
resurrección de Xesús. Para chegar ata ela necesitamos poñernos en camiño e non
recuar diante das dificultades e situacións complicadas que imos atopando.
Ninguén nace aprendido, dicimos moitas veces; e é verdade, pero non é menos
verdade que con dicilo non chega. Cómpre termos gañas e desexos de aprender
para evitar quedar en seres estáticos, pasivos e tristes, vendo como as
ocasións van pasando por diante dos nosos ollos. A coresma iranos chamando a
non deixarnos adormecer pola tentación de deixar que outros fagan o que entre
todos deberiamos facer. Estamos no mesmo barco, únenos o mesmo proxecto por ser
felices, por superar atrancos, por non deixar que as dificultades nos arrastren.
Que mellor, logo, que esta oportunidade que o calendario litúrxico pon diante
de nós para dar un paso adiante e facer da coresma tempo de prepararnos a
renovar actitudes e comportamentos que nos fan perder a frescura que nos ofrece
o Evanxeo.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Porque somos invitados a vivir este
tempo de coresma como tempo de revisión e cambio, SEÑOR, QUE VIVAMOS DESDE A
MISERICORDIA.
·
Porque queres que a conversión non sexa
unha palabra, senón disposición a deixar atrás egoísmo e teimosía, CRISTO,
QUE VIVAMOS A MISERICORDIA.
·
Porque non cansas de invitarnos, unha e
outra vez, a desandar o camiño que nos fai persoas tristes, acaparadoras e
duras de corazón, SEÑOR, QUE VIVAMOS A MISERICORDIA.
PALABRA ENRAIZADA
*
Ter a oportunidade de dedicarnos un
tempo para revisar as nosas actitudes e comportamentos, á vez que sentimos a
forza e a axuda da comunidade para non sentírmonos solos neste camiño de ir
deixando atrás o que sabemos que non só non fixemos ben, senón que ten ferido
aos que tiñamos máis á nosa beira, é unha experiencia de graza e de verdadeira
comuñón eclesial. Todos no mesmo barco e co rumbo en dirección ao bo porto que
é a Pascua. Si, no mesmo barco, pero cada un nun compartimento distinto, porque
non somos masa, senón persoas que, tendo un mesmo rumbo, imos concretando ese
rumbo en opcións, vivencias, formas de actuar e decisións distintas. A grandeza
da fe que compartimos non nos fai nen@s dirixidos a facer canto fan tod@s,
senón persoas libres que acertan ou se equivocan ao tomar con responsabilidade
o que queren ser ou facer. A fe, fronte ao que moitos pensan e din, non é ser
grea que non sae do rumbo marcado, senón que é experiencia de pluralidade,
diferenza e liberdade. Desde elas hoxe, o Señor, preséntase ofrecéndonos a
salvación que somos chamad@s a acoller. Non sen pensar e ao chou, senón de
maneira persoal, libre e responsable, sabendo que acollemos e por que
acollemos. Deus non nos deixa solos, é verdade, pero somos nós os que temos que
acoller o seu chamado. O acordo con Noé, non é un acordo sen esixencias, senón
que pide unha decisión pola nosa parte na que mostremos que queremos, que
estamos dispostos a deixarnos agarimar pola tenrura de quen fai de nós sempre
dignidade e acollida.
* Pero
non han ser dignidade e acollida a calquera prezo, senón que a invitación
lévanos a descubrilas a través da nosa maneira de facer as cousas, de tratar ás
persoas, de non deixarnos levar polo engano, a mentira e a intolerancia. Deixar
que Deus se faga presente na nosa vida supón que tamén nós estamos dispostos a
facerlle un oco nela; a vivir sabendo que El está, a permitir que a luz do que
son os seus guieiros vaia iluminando cada paso do noso camiño. E como ben di o
salmo van avanzando desde a misericordia e mais a lealdade. Sabendo que non
vivimos no mellor dos mundos, sendo conscientes de que coa ansia de poder, de
dominar e machucar ao outro non imos polos seus camiños, senón que
retrocedemos. Deixemos logo que a misericordia sexa non só unha palabra
aprendida, e convertámola nun xeito de achegarnos aos demais, de curar corazóns
feridos polo noso orgullo e as nosas palabras, para ser unha experiencia de
encontro, alegría e de acollida de corazón de quen nos necesite. Se ás grandes
palabras, e a misericordia si que o é, non lle poñemos imaxe, actitude e
feitos, acaban baleirándose e sendo algo inútil. Non permitamos que nos pase
con esta!.
*
Neste sentido os cristiáns temos un
símbolo que expresa moi ben canto vimos dicindo no canto da coresma e da
misericordia que Deus neste tempo volve a ofrecernos. Estamos a falar do
bautismo. Contra o que ás veces pensamos, non é nin un rito nin un costume,
senón a incorporación, froito da decisión libre e consciente, de querer ser do
grupo dos seguidores de Xesús –no caso dos pequenos, son os pais e os padriños
os que asumen esta decisión por eles, o que os obriga a pensar ben se queren ou
non bautizar o nen@, xa que deben ser os primeiros mestres e exemplos da vida
cristiá para aqueles que presentan á Igrexa para seren bautizad@s- e de estar
dispostos a facer o camiño da vida desde as pegadas que El foi deixando e que
recolleron no evanxeo os que o acompañaron. O bautismo, entón, é decisións
libre, non comportamento cultural nin tradición. Os cristiáns non necesitamos
ser moitos, o que necesitamos é ser boas persoas; facendo da bondade a resposta
ao proxecto de salvación ao que nos chama Xesús. A coresma non é tampouco rito
nin costume, senón un momento para que revisemos como estamos a responder a
esta decisión de querer ser seguidores. O seguimento non se fai a distancia,
senón coa vida de cada día, sabendo que o horizonte final non pode ser outro
que a esperanza de resucitar con El, para estar na plenitude da súa compaña.
Aquí está a salvación da que Pedro nos falaba ao dicir que o bautismo nos
incorpora a este proceso que temos que ir desenvolvendo ata chegar onda El.
*
E como non sempre estamos nin dispostos
nin preparados para facer este camiño, a coresma quere ser momento de
conversión e experiencia de superación de frustracións e desilusións, para ir
deixando que volvan xermolar as follas que traen a savia renovadora dunha vida
que superou a dureza do inverno para deixarse acoller pola forza da primavera
que sempre nos ofrece Xesús en forma de perdón, acollida e misericordia.
FRATERNIDADE ORANTE
Ao comezar a
coresma, abrimos o noso corazón a Deus que nos invita a poñernos no camiño da
conversión e dicimos:
QUE CAMIÑEMOS
XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES
ð Para que toda a Igrexa nos esforcemos en
poñernos en camiño, e fagamos deste tempo de coresma un tempo de renovación
interior, OREMOS.
QUE
CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES
ð Para
que onde desenvolvemos o noso traballo e as nosas relacións de amizade e
encontro cos demais, nos comprometamos a deixar atrás todo canto pon dor e
tristura nas vidas e corazóns dos que están ao noso lado, OREMOS.
QUE
CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES
ð Para
que este tempo de coresma sexa un verdadeiro tempo de transformación, cambio e
renovación, no que saibamos pasar do egoísmo á solidariedade, da soberbia á
misericordia e da autosuficiencia á necesidade de traballar xunt@s, OREMOS.
QUE
CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES
Señor,
danos azos para que nos poñamos en camiño, e aproveitemos este tempo de coresma
para facer del unha experiencia de superación de canto nos desacouga. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Tempo de renovación para a Igrexa, para
as comunidades e para cada un dos fieis, a Coresma é sobre todo un “tempo
favorábel de graza (cf. 2 Cor 6, 2). Deus nada nos pide, que antes non nolo
teña dado: « Nós amamos, porque El nos amou primeiro» (1 Xo 4,19). El non nos
olla con indiferenza; polo contrario, ten a peito a cada un de nós, coñécenos
polo nome, coida de nós e vai á nosa procura. Cando o deixamos, interésase por
cada un de nós; o seu amor impídelle quedar indiferente perante aquilo que nos
acontece. Cousa diversa se pasa connosco!. Cando estamos ben e comodamente
instalados, esquecémonos certamente dos outros (isto, Deus Pai nunca o fai!),
non nos interesan os seus problemas, nin as tribulacións e inxustizas que
sofren; e, así, o noso corazón cae na indiferenza: encontrándome relativamente
ben e confortábel, esquézome dos que non están ben! Hoxe, esta actitude egoísta
de indiferenza atinxiu unha dimensión mundial tal que podemos falar de dunha
globalización da indiferenza. Trátase dun malestar que temos obriga, como
cristiáns, de enfrontar.
Cando o pobo de Deus se converte ao seu
amor, encontra resposta para as cuestións que a historia continuamente nos
presenta. E un dos desafíos máis urxentes, sobre o cal me quero deter nesta
Mensaxe, é o da globalización da indiferenza.
Dado que a indiferenza para co próximo e
para con Deus é unha tentación real tamén para nós, cristiáns, temos necesidade
de ouvir, en cada Coresma, o berro dos profetas que levantan a voz para nos
espertar.
A Deus non lle é indiferente o mundo,
ámao ata ao punto de entregar o seu Fillo pola salvación de toda persoa. Na
encarnación, na vida terrea, na morte e resurrección do Fillo de Deus, ábrese
definitivamente a porta entre Deus e o ser humano, entre o ceo e a terra. E a
Igrexa é como a man que mantén aberta esta porta, por medio da proclamación da
Palabra, da celebración dos Sacramentos, do testemuño da fe que se torna eficaz
polo amor (cf. Gl 5, 6). O mundo, porén, tende a pecharse en si mesmo e a
pechar a referida porta a través da cal Deus entra no mundo e o mundo Nel.
Sendo así, a man, que é a Igrexa, non debe nunca sorprenderse, se se vira
rexeitada, esmagada e ferida.
Por iso, o pobo de Deus ten necesidade de
renovación, para non caer na indiferenza nin se pechar en si mesmo.
(Mensaxe do Papa Francisco para a
Coresma de 2015. Fortalecede os vosos corazóns (St 5,8)
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Eu
sei de quen me fiei
LECTURAS:
Como
che cantarei?
OFERTORIO:
Déixate
querer
COMUÑÓN:
Non
vou so
Comentarios