A xenerosidade só é crible se a convertemos na realización dos pequenos feitos de cada día, poñendo neles o respecto e a dignidade que nos merece cada rostro co que nos atopamos, que desde Deus mostra sempre, a súa “imaxe e semellanza”
CANTO
GOZOSO
-
ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
-
LECTURAS: Ti es o pan do ceo (Nº 54)
-
OFERTORIO: Non vou so (Nº 60)
-
COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida (Nº 44)
(Os
números dos cantos son os do cancioneiro da Unidade Pastoral das
Pontes, Diocese de Tui-Vigo)
ESCOITA
ACTIVA
A
clave da celebración de hoxe pasa por darnos conta de que ou
convertemos a nosa vida en xenerosidade ou perde todo o seu sentido.
Si, porque a xenerosidade fainos saír de nós mesmos, das nosas
cousas e das nosas teimas para poñernos no camiño de descubrir que
ao noso lado hai persoas, moitas, que necesitan ser escoitadas.
Persoas que agradecen poder ter alguén ao seu lado que as escoite,
anime e acompañe. É esta a xenerosidade misericordiosa á que nos
invita Xesús. Non deixemos que pase por diante nosa sen que nos
deamos conta.
Poñámonos,
logo, en disposición de esforzarnos por ter corazón, ollos e mans
xenerosos, para ofrecerllos a quen poida necesitalos.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
-
Que aprendamos a saír de nós mesmos, para non pecharnos no noso egoísmo, SEÑOR,QUE LATEXEMOS CON XENEROSIDADE.
-
Que aprendamos a actuar deixando atrás a indiferenza e o pasotismo, CRISTO, QUE LATEXEMOS CON XENEROSIDADE.
-
Que camiñemos no esforzo de tender a man a quen poida necesitala, SEÑOR,QUE LATEXEMOS CON XENEROSIDADE.
OLLOS
ABERTOS E PÉS NO CHAN
Neste
momento, despois da lectura repousada da Palabra, invítasenos sempre
a remoela con acougo e esperanza. E se isto é sempre así, quizais
hoxe esta invitación necesitamos pasala máis ca nunca polo corazón,
porque é nel onde verdadeiramente podemos descubrir e sentir o que
queremos dicir cando empregamos a palabra xenerosidade.
Moitas
veces atribuímos o adxectivo xeneroso/a a unha persoa que sabe estar
sen molestar, que sabe acompañar sen que se note, que sabe escoitar
sen necesidade de ter que falar moito. Nunha palabra: a aquela persoa
que pensa máis no ben que pode facer que no ben que se sente cando
fai algo polos demais. Por iso, a xenerosidade debera ser a materia
da que todos os seguidores de Xesús deberamos examinarnos cada
día... e pasala con nota. Digo deberamos porque nin facemos este
exame, nin no caso no que o fixeramos acabariamos aprobándoo cunha
boa nota. O motivo disto temos que buscalo en nós mesmos; no
deixarnos levar moito máis polo que a nós nos agrada que polo ben
que lle podemos facer aos demais. Ser xenerosos é tarefa permanente
na que temos que poñer non só os sentidos, senón toda a vida:
conviccións, valores, principios, calidades. Nunha palabra,
aptitudes e actitudes que nos van facendo mellores e máis xustos.
Por iso a xenerosidade ha moverse, construírse, sempre nestes tres
binomios:
-
crer e facer: Coma a viúva que se achegou a Elías para darlle o pouco que tiña. E porque soubo compartilo, sen gardalo cobizosamente para ela, inda que o necesitaba porque tiña pouco. No seu actuar así comprendeu como a grandeza que Deus nos ofrece a cada un/unha de nós non se mide polo moito que teñamos, senón pola nosa capacidade para poñelo ao servizo dos que teñen menos ca nós. O crer e o facer únense para mostrarse no servir.
-
dar e compartir: O servizo é tamén momento e expresión de loanza a Deus. Por iso a grandeza do dar non está no moito ou pouco que se dea, senón na superación da tentación que nos pide sempre gardar para nós. Poñer ao servizo de quen precise o noso, sen ter que marcar moito o xesto nin buscar que os demais descubran o bos e xenerosos que somos, é o que fai do compartir unha verdadeira acción que mostra como Deus, o Deus de Xesús, vai obrando, ata deixar a súa pegada no noso corazón.
-
ofrecer e recibir: E quen é desprendido ata poñer todo ao servizo do repartir e compartir –que é senón a Eucaristía de cada domingo; que é senón o xesto de Xesús na Ultima Cea?- vai vivindo a súa vida coma unha permanente experiencia de ofrecemento e entrega de felicidade e gratitude para os demais, polo moito máis recibido a cambio, non para un mesmo. A viúva do Evanxeo non deu o que lle sobraba -tampouco tiña moito de sobra-, senón que deu o que tiña, o que a converte en grande e merecedora de ser acollida na tenrura misericordiosa do Deus que sempre actúa por amor. E nós, de que lado nos poñemos?
FRATERNIDADE
ORANTE
Na
xenerosidade á que sempre, pero hoxe especialmente, nos invita o
Deus de Xesús, compartamos a oración con confianza e dicindo
xunt@s:
QUE
A NOSA TAREFA SEXA POÑER SORRISO NOS CORAZÓNS ENTRISTECIDOS
-
Que cantos formamos a Igrexa non esquezamos nunca que somos o rostro, as mans e o corazón de Cristo no medio do mundo, OREMOS.
QUE
A NOSA TAREFA SEXA POÑER SORRISO NOS CORAZÓNS ENTRISTECIDOS
-
Que cantos formamos a Igrexa teñamos sempre presente que a xenerosidade ha rebordar na nosa vida, especialmente cando nos achegamos a quen está enfermo, triste, desacougado ou só, OREMOS.
QUE
A NOSA TAREFA SEXA POÑER SORRISO NOS CORAZÓNS ENTRISTECIDOS
-
Que cantos formamos a Igrexa saibamos acompañar, desde a solidariedade real dos feitos, a construción dunhas familias, duns lugares de traballo, dunhas parroquias e dunha sociedade, que se asenten no respecto ás persoas e na esixencia de xustiza e dignidade para tod@s, OREMOS.
QUE
A NOSA TAREFA SEXA POÑER SORRISO NOS CORAZÓNS ENTRISTECIDOS
Grazas,
Señor, por invitarnos a compartir este momento de oración no que
nos chamas a ter sempre presentes nela aos máis débiles e
descartados da sociedade. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
DE ESPERANZA
Coma
a viúva, Señor.
Brindaremos,
mesmo coa copa que necesitemos.
Entregaremos
con sinxeleza.
Fuxiremos
da cantidade e coidaremos a calidade.
Coma
a viúva, Señor.
Ofreceremos
con humildade.
Procuraremos
sen buscar enganos.
Deixaremos
do noso para outros.
Coma
a viúva, Señor.
Prestaremos
o que outros non dan: o imprescindible.
Ofreceremos
o que outros negan: o ser.
Deixaremos
o que outros gardan: o corazón.
Coma
a viúva, Señor.
Ofrecerémosche
a nosa vida para que só Ti a xulgues.
Ofrecerémosche
os nosos bens, porque sabemos que son teus.
Ofrecerémosche
o noso sustento, porque sabemos que Ti o fas posible.
Poñemos
a nosa vida nas túas mans.
Coma
a viúva, Señor.
Camiñaremos
sen arrogancia nin seguridade en nós mesmos.
Camiñaremos
sen medo a atoparte.
Camiñaremos
dispostos a facilitarche o que máis precises.
Coma
a viúva, Señor.
Míranos
e condúcenos.
Fainos
desprendidos e sinxelos.
Dános
a valentía de darche o que máis nos custe.
Inspíranos
o xesto e a palabra oportuna.
E,
se queres, Señor, arranca de nós mesmo aquilo
que,
por comodidade ou egoísmo, buscamos e amarramos para poder vivir.
Amén.
Comentarios