El é o centro do vivir e do obrar; márcanos un estilo de vida distinto, capaz de mover corazóns e arriscar vidas. O seu reinado é para as persoas, non para o poder nin o prestixio
Descarga o ficheiro
CANTO
GOZOSO-
ENTRADA: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
-
LECTURAS: Veña o teu Reino (Nº 88)
-
OFERTORIO: Cantádelle ao Señor (Nº 33)
-
COMUÑÓN: Déixate querer (Nª 61)
ESCOITA
ACTIVA
Chegamos
ao final do Ano Litúrxico. Comezámolo o primeiro domingo de Advento
e paseniñamente fomos percorrendo o camiño que nos ía mostrando a
Palabra de Deus nas diferentes celebracións ao longo de todo este
tempo. Ben seguro que nun período tan longo tivemos días bos, nos
que estabamos ledos e felices; seguro que tamén foron aparecendo
días tristeiros e cheos de preocupación. Pero sempre, en tódalas
situacións e circunstancias, a Palabra proclamada quixo ser alento,
forza e compaña; unha compaña que tamén experimentamos ao
reunirnos en comunidade, xuntos. Sabendo que non estabamos solos nin
illados, que tentabamos que fose o noso un mesmo sentir na
solidariedade co veciño que non o estaba pasando ben ou na gratitude
de quen sentía a ledicia de que as cousas camiñaban con esperanza e
ilusión. Foron logo moitas celebracións nas que fomos capaces de
sentir que non estabamos solos; e nas que tamén puxemos a nosa
convicción para facer da oración experiencia de acción de grazas e
confianza. Por iso, esta mañá na que chegamos ao remate celebrando
a festa de Cristo Rei, queremos compartir que o Deus que en Xesús se
mostrou como irmán e compañeiro deste camiño percorrido, segue a
invitarnos a non desfalecer na fermosa tarefa de facer do mundo
reinado de paz, xustiza, amor e solidariedade. Sexamos nós os
primeiros en experimentalo.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
-
Para que saibamos recoñecer que necesitamos ser perdoados, SEÑOR,QUE NON POÑAMOS TRISTURA NOS CORAZÓNS DOS IRMÁNS.
-
Para que saibamos expresar sen vergoña que necesitamos cambiar os comportamentos que nos fan insolidarios e egoístas, CRISTO, QUE NON POÑAMOS TRISTURA NOS CORAZÓNS DOS IRMÁNS.
-
Para que saibamos mostrar que estamos dispostos a cambiar e superar as accións que nos converten en persoas pouco xenerosas e alleas á dor dos demais, SEÑOR,QUE NON POÑAMOS TRISTURA NOS CORAZÓNS DOS IRMÁNS.
OLLOS
ABERTOS E PÉS NO CHAN
O
profeta Daniel fálanos na primeira lectura de como foi capaz de
experimentar a experiencia de Deus na súa vida. Vainos contando como
a súa relación con Deus ía crecendo a medida que descubría a
necesidade de facer da súa vida resposta á confianza que Deus fora
poñendo nel; aquel “fillo do home”, que no seu tempo viña ser
coma un titulo para referirse a alguén que tiña como misión facer
presente que o plan de Deus era posible ilo facendo realidade cotián
na medida na que somos capaces de responder á realización dun
proxecto de vida no que o que prevaleza sexa non o contrapunto da
humanización (a manipulación, o abuso, o engano, as medias
verdades, que moitas veces son peores cas mentiras, a explotación, o
fraude... todo iso que vemos que vai facendo que uns, os poderosos,
sexan os que impoñan, dominen e sometan aos demais), senón a lóxica
do don, na que quere camiñar o profeta Daniel. El fala dun reinado
de servizo, que non pasa. Nesa clave é a na que se sitúa o “fillo
de home”, quen acabará trocando a destrución en acollida e o
enfrontamento en encontro. As claves nas que fala o profeta valen
logo tamén para nós hoxe, porque do mesmo xeito que lle ocorría a
el, tamén nós estamos chamados a facer do noso día a día non
reinado do efémero, do que ilusiona momentaneamente pero non dá a
continuidade que transforma esa ilusión en felicidade; senón
reinado de permanencia, no que se aposta por poñer verdade onde hai
engano, e xustiza onde hai corrupción.
E
ese “fillo de home”, do que falaba Daniel adquire en Cristo
perfil de concreción e realidade como escoitabamos na lectura do
libro da Apocalipse. El é testemuña de que o reinado de Deus non
camiña por vieiros de poder e dominio, senón por corredoiras
–moitas veces menos doadas de pasar por elas, a diferenza dos
camiños- de acompañamento, denuncia de enganos e utilización das
persoas; e busca de todo o que supoña poñer á persoa, imaxe e
semellanza sempre Del, no centro das decisións que imos tomando cada
día. O seu poder non é ao uso do poder que nós tantas veces
desexamos, e como imos vendo, non deixa de ser un poder efémero que
vai deixando rastro de desilusión e desencanto, cada vez máis, en
tantas persoas. O seu poder é diferente xa que se converte en
capacidade para estar sempre dispoñibles para botar a man e poñer o
corazón, sempre acolledor e solidario ante as necesidades dos
outros. É un poder que propicia a empatía e o encontro, non a
confrontación cos demais. Porque só deste xeito seremos capaces de
poñerlle rostro real ao que se esconde detrás da expresión Reinado
de Deus. Por iso é o principio e a fin. Nel todo se explica e
entende doutro xeito.
E
se El nos abre este camiño para que o sigamos, cantos tentamos ilo
desenvolvelo contaremos sempre non co seu silencio, senón coa súa
bendición. Unha bendición que nos pide actuar con liberdade e sen
sometemento; unha bendición que nos chama a ser persoas activas que
colaboran, e non negan o seu tempo, en tódalas accións que van
facendo posible que o mundo poida ser cada día un chisco mellor; que
poñen a súa creatividade ao servizo do que supón que poida haber
menos inxustiza e máis igualdade entre nós; que se toman en serio o
que acabamos de escoitar no Evanxeo por boca de Xesús, pois coma El,
deberamos estar sempre dispostos a ser testemuñas da verdade. Non da
nosa verdade que nos pecha e non fai posible que descubramos que a
complexidade do mundo só poderá cambiar se cada un, desde a tarefa
e empeño que vai realizando o mellor posible e sen regatear medios
nin forzas alí onde está, pon o mellor de si para facer as cousas.
O testemuño de verdade ao que nos chama o reinado de Deus temos que
ilo dando facendo ben as cousas de cada día, saíndo ao encontro de
quen por moito que levanta a voz non é escoitado; no tempo dedicado
a educar co noso testemuño e a nosa perseveranza aos máis novos,
nenos e mozos, sen renunciar –é o máis doado e a primeira
tentación que nos vén á mente- a dedicarlles tempo e a axudalos a
descubrir que non todo é igual nin dá o mesmo; que non todo vale,
que unhas situacións son mellores e máis importantes ca outras; e
que a felicidade non pode ser tan efémera que se esvaeza no momento,
senón que esixe esforzo, renuncia e sacrificio; pero que todo iso
paga a pena cando se acadan os obxectivos que un se marcou. Porque a
preguiza fainos felices para o momento, pero infelices para a vida. E
o reinado de Deus, neste reino no que El é o Rei, ofrécenos un plan
e un camiño, moitas veces difícil e no que temos que elixir, e
elixir ben, pero que paga a pena dicirlle que si e sumarse a el.
Porque no remate, na nosa “tardiña baixa da vida”, sabemos, e
así o cremos e rezamos, que nos atoparemos con El. E aí, nese
momento, o seu reinado terá chegado a plenitude. Todo o demais é ir
abrindo e pechando ciclos que nos van axudando a prepararnos para ese
momento.
FRATERNIDADE
ORANTE
Neste
momento da celebración rezamos xunt@s e poñemos ao abeiro de Deus
as nosas preocupacións e proxectos, e cuxo reinado temos que ir
construíndo na paz e na participación, dicimos:
VEÑA
O TEU REINO, SEÑOR
-
Pola Igrexa, para que non caia na tentación do efémero: cartos, poder, control das conciencias, engano ou abuso dos máis débiles, e opte por ser unha Igrexa comprometida coa xustiza e a igualdade que fan felices ás persoas, OREMOS.
VEÑA
O TEU REINO, SEÑOR
-
Polas nosas comunidades,para que non vivamos nin da rutina nin do pasado, senón do realismo do presente que nos descubre poucos e maiores; pero non por iso incapacitad@s para dar razón e ser construtores do reinado de Deus co bo facer nas nosas parroquias, OREMOS.
VEÑA
O TEU REINO, SEÑOR
-
Polas vidas da tantas persoas que esperan de nós unha palabra de alento, un tempo compartido, unha axuda anónima material pero necesaria; que non sexamos nunca quen de negárllelas, OREMOS.
VEÑA
O TEU REINO, SEÑOR
-
O vindeiro mércores celebramos o día contra a violencia de xénero, por iso hoxe queremos ter presentes na nosa oración dun xeito especial a todas aquelas mulleres asustadas, reprimidas, esquecidas, abatidas, maltratadas física e psicoloxicamente; para que entendamos que o Reino esixe igualdade, xustiza e fraternidade, OREMOS.
VEÑA
O TEU REINO, SEÑOR
Ao
teu dispor poñemos a nosa vida: no rezar, pensar e actuar, para que
as sementes do teu Reino dean o mellor dos froitos a través das
nosas xustas, solidarias e boas obras. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
Deus omnipotente,que estás presente en todo o universo e na máis pequena das criaturas,
Ti, que rodeas coa túa tenrura todo canto existe,
derrama en nós a forza do teu amor para que coidemos a vida e a beleza.
Rebórdanos de paz, para que vivamos coma irmáns e irmás
sen facerlle dano a ninguén.
Deus dos pobres,
axúdanos a rescatar aos abandonados e esquecidos desta terra,
que tanto valen aos teus ollos.
Sanda as nosas vidas, para que sexamos protectores do mundo,
e on predadores;
para que sementemos fermosura, e non contaminación e destrución.
Toca os corazóns dos que buscan só beneficios
a costa dos pobres e da terra.
Ensínanos a descubrir o valor da cada cousa,
a contemplar admirados,
a recoñecer que estamos profundamente unidos con tódalas criaturas
no noso camiño cara a túa luz infinita.
Grazas porque estás con nós tódolos días.
Aléntanos, por favor, na nosa loita
pola xustiza, o amor e a paz.
Amén
(Francisco, Oración pola nosa terra. Laudato si)
Comentarios