Ir al contenido principal

3 Coresma 2016


Do “aquí estou” de Moisés ao “non murmuredes” de Paulo hai un camiño que temos que ir enchendo de acollida da Palabra que quere cambiar os nosos corazóns para que reborden humanidade fraterna, que supera a dureza da rancor e da xenreira
Descarga o ficheiro

CANTO AGRADECIDO
  • ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
  • LECTURAS: Aquí estou Señor para facer a túa vontade
  • OFERTORIO: Eiquí están (Nº 31)
  • COMUÑÓN: Xesús chamado amigo (Nº 89)
ESCOITA ACTIVA
Bos días, e paz e ben para tod@s. Un domingo máis volvemos reunirnos convencid@s da forza da unión e do sentido comunitario da oración. O Deus da tenrura e da misericordia ábrenos as portas da súa casa para que nos acheguemos a El desde a palabra proclamada na fe celebrada. Proclamar e celebrar son dous verbos que indican unha actitude de movemento, e que supón que a nosa participación ha ser activa, creadora e viva. Son as actitudes das que temos que ir deixando pegada sen necesidade de facer cousas que chamen a atención nin que resulten extravagantes. Celebremos, logo con sinxeleza, canto nos ten ocorrido ao longo da semana, nas luces e nas sombras; e facémolo desde o eco que deixa en nós a palabra proclamada. Por iso, dispoñámonos, co corazón, a vista e o oído a participar desta festa de esperanza e misericordia na que compartimos a tenrura apaixonante do Deus que sempre nos busca espazo no que poder acougar ao seu lado.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
  • Porque lle damos moito bombo ás cousas que facemos ben, pero escondemos o que lle fai dano aos demais, a Deus e a nós mesmos; SEÑOR, QUE PASEMOS DA SOBERBIA AO RECOÑECEMENTO DOS NOSOS ERROS.
  • Porque as nosas présas fan que non lle dediquemos a Deus o tempo no que acougar e poñer nel a nosa vida, CRISTO, QUE PASEMOS DA SOBERBIA AO RECOÑECEMENTO DOS NOSOS ERROS.
  • Porque nos sobran palabras baleiras, e fáltannos actitudes que recoñezan as nosas equivocacións e as nosas ganas de cambiar a mellor; SEÑOR, QUE PASEMOS DA SOBERBIA AO RECOÑECEMENTO DOS NOSOS ERROS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
No diálogo entre Deus e Moisés que vimos de escoitar na primeira lectura, aparece unha frase que nos pode axudar esta mañá a entrar na dinámica da Palabra que axude a entendela e vivila. Deus dille a Moisés que a terra na que está é sagrada. Iso mesmo nos recordaba non hai moito tamén o Papa Francisco na súa carta encíclica Laudato si, cando nos dicía que temos a obriga de coidar e respectar a terra, o mundo, a casa común, na que vivimos. Porque esta non é duns poucos, os poderosos, os que a destrúen, os que tentan facer dela ermo e destrución. A terra é sagrada porque é don de Deus, e coma todo don que provén del, para nós e desde nós ha ser o mellor legado que poidamos deixar aos que veñen despois. A sacralidade non é logo un non tocarlle nin un volver ao tempo no que os nosos antergos vivían nas covas, senón que esa sacralidade vén dada pola súa orixe: Deus, e pola chamada a facer dela lugar e tarefa desde a que poidamos coidala para que cantos vivimos agora nela e os que veñan despois de nós, poidan atopar un medio desde o que sentirse queridos, acollidos e necesitados, para atoparse uns cos outros, axudarse nas necesidades duns e outros e convertela nunha casa que nos axuda e protexe, pero que non destruímos porque é de tod@s e a tod@s nos fai falta.

E facémolo así porque a pon ao noso dispor, sendo misericordioso e clemente, como rezabamos no salmo; e quere que termemos uns dos outros tendo un espazo común no que caibamos tod@s e onde ninguén se senta botado fóra. E se El sanda as nosas doenzas e coróanos coa súa tenrura; desde el, tamén nós temos que ser sandadores de quen atopemos no camiño dos nosos pequenos mundos: familia, amigos, compañeiros de traballo, veciños, barrio, parroquia, país... para ofrecerlles dispoñibilidade, tempo, actitudes e comportamentos xustos. Son logo o seu amor e a súa tenrura non palabras baleiras que saen da boca para que soen e se perdan ao aire, senón palabras que expresan que na nosa vida estamos a tomar en serio que Deus se fai presenta a través do noso actuar e da nosa maneira de achegarnos aos demais. Non é un Deus das alturas, afastado e despreocupado do que nos pasa, senón un Deus a ras de terra, que vai deixando pegada da súa presenza por medio do recoñecemento que cada un de nós fagamos da dignidade dos demais, da igualdade coa que temos que tratarnos uns a outros, no respecto que nos merecemos, mesmo tendo ideas e formas de ver a realidade distintas. O amor e a tenrura de Deus han ser sempre o noso amor e a nosa tenrura. Isto esixe de nós estar atentos a facer xustiza do noso actuar defendendo aos máis débiles, aos que os poderosos queren facer menos, aos que nunca van saír nin nos grandes programas de máxima audiencia nos medios de comunicación, nin tampouco van ser portada de revistas ou xornais de grande tirada. Por iso temos que ter os ollos ben abertos sempre, para non deixarnos confundir nin polo moito barullo nin pola aparencia; para aprender a ver desde os ollos de Deus quen son os oprimidos do noso tempo ao lado dos que teremos que estar cando falamos do Deus de Xesús.

El é o Deus que unha e outra vez segue a darnos oportunidades sen cansar. Oportunidades que contrastan coa nosa pouca paciencia. O mesmo que lle ocorría a aquel que quería cortar a figueira de raíz porque non daba froito. Desde a lóxica de Deus, saber esperar ha ser unha actitude permanente na que tod@s nós temos que ir aprendendo, namentres seguimos a coidar das persoas máis esquecidas e necesitadas, sabendo que non son sobrantes, senón presenza de Deus en corazóns que latexan no sufrimento porque para os que mandan, e ás veces eses que mandan podemos ser nós, non son máis que sombras que minoran as súas présas. Fagamos logo compromiso non descoidar o coidado dos que poidan necesitarnos. Seguro que entón, si que daremos abundante froito.
FRATERNIDADE ORANTE
Poñamos a vida nas mans de Deus e digamos agradecid@s:
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Para que a Igrexa sexa paciente e non xulgue a quen, achegándose a ela, busca tempo para ser escoitad@ ou mans e corazón para ser axudad@ na busca de solucións xustas ante as inxustizas dos poderosos, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Para que nas nosas comunidades aprendamos a ir deixando pegadas que fagan que os que as sigan atopen calor de corazón, mirada limpa e mans sempre dispostas a axudar, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Para que nós deixemos que a palabra hoxe proclamada chegue ao corazón e nos leve a descubrir que ao noso redor segue habendo persoas que agradecen o noso tempo, o noso sorriso e as nosas palabras de esperanza, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Señor, alenta canto hoxe poñemos ao teu carón. Sabemos que moitas veces pechamos os oídos a canto nos invitas a vivir. Que este tempo de coresma sexa tempo de cambio e renovación en nós. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Pensei e recei.
Temín darche as chaves.
Seguín pensando e rezando,
seguín vivindo,
e por fin dei o paso
e entregueiche as chaves do meu corazón.
Mais toda a miña loita foi en van.
Ti non querías as chaves.
Volvíchesmas dar,
e dixéchesme:
Ti es o dono, manda e goberna.
Eu estou contigo.
(M. Regal, Chorimas. Páx.63)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel