Porque a verdade pasa por non calar ante o engano, a inxustiza e
a corrupción; non deixemos que os nosos labios se pechen e calen diante das
mentiras dos que se cren na verdade
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
LECTURAS: Canta, aleluia (Nº 21)
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 34)
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos (Nº 103)
ESCOITA ACTIVA
Entre tanta información, tanto micrófono e
cámara dispostos a recoller canto pasa no mundo, non é nada doado hoxe en día
descubrir e distinguir o que que é certo do que non o é; o que é importante
daquilo que é secundario; o que verdadeiramente paga a pena prestarlle atención
do que non debemos perder ningún tempo porque nos enreda e nos fai perder a
perspectiva do fundamental na vida de cada un de nós. Por iso temos que deixar
de ser crédulos e non pensar que o primeiro que escoitamos é o bo, o certo ou o
importante.
Noutro
tempo, cando a información era pouca e había que buscala de xeito pausado e
intentando coñecer a verdade, todos nos esforzabamos en poñer a traballar a
nosa capacidade de reflexión para non confundir nin confundirnos. Hoxe isto xa
nos vai resultando máis difícil, de aí a necesidade de formarnos para non
deixarnos levar da primeira opinión que escoitamos; de poñer as primeiras
impresións antes que o discernimento; de non caer no “buenismo” de que calquera
cousa vale porque o vin en internet, o escoitei na televisión ou o dixo este ou
aquel famoso. Necesitamos contrastar as cousas, facer varias lecturas antes de
emitir unha opinión, aprender a distinguir a verdade da suxetividade de quen só
busca vendernos algo que lle acabe dando rendibilidade en forma de cartos,
prestixio, poder ou votos.
Porén, para
Xesús o importante non estaba no externo, no que fai barullo, senón no
interior. El invítanos a ser agradecidos, a aprender a perdoar e a pedir
perdón, a transmitir e compartir canto temos experimentado como bo en nós.
Nunha palabra: a facer da nosa vida unha experiencia de misericordia
humanizadora.
Acollamos e
poñamos no valor das boas obras esta invitación.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por non dedicar tempo a pensar se o que escoitamos responde ou
non á verdade dos feitos; SEÑOR, PERDÓN
POLAS NOSAS PRÉSAS E XUÍZOS.
· Por deixarnos lear polos comentarios, moitas veces nada ben
intencionados, que descualifican aos demais sen probas nin argumentos; CRISTO, PERDÓN POLAS NOSAS PRÉSAS E XUÍZOS.
· Polos prexuízos cos que imos construíndo as nosas opinións
respecto dos demais, esquecendo que é na misericordia por onde nos invita a
camiñar Xesús; SEÑOR, PERDÓN POLAS NOSAS
PRÉSAS E XUÍZOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* Se poñemos atención á lectura da palabra de Deus, tanto nas
celebracións como cando buscamos un momento na casa para lela e coñecela
mellor, iremos descubrindo que un dos eixos nos que insiste constantemente é o
do perdón e cambio de corazón. Porque Deus é perdón, porque ama e acolle, non
garda rancor nin busca culpabilizarnos nin humillarnos, acentuando a
culpabilidade polo que teñamos feito mal. E é neste perdón no que se mostra, no
que se vai poñendo de manifesto un camiño que nos invita a percorrer, para que
tamén nós fagamos da nosa vida experiencia non de resquemor, odio e
resentimento, senón de perdón ofrecido e compartido. É verdade que temos que
asumir as consecuencias do que teñamos feito mal, pero iso non supón caer no
vitimismo de que xa estamos marcados para sempre co estigma da maldade e da
incapacidade de cambiar e comezar de novo. É esta unha das características da
fe que compartimos que máis lles custa entender e poñer en práctica aos que
desde o seu dogmatismo consideran que non se pode esquecer que o perdón é
imposible e que a conversión e o cambio nas persoas non é real. Por iso debemos
nós, coa nosa vida e xeito de facer as cousas, demostrarlles -tamén
demostrarnos a nós mesmos-, que non só é posible, senón que é o único camiño
que nos pode facer felices e levarnos a sentírmonos verdadeiramente humanos.
* El é quen nos manda, o que nos encomenda esta misión. Por iso
agradecemos esta confianza ("douche
grazas, Señor, de todo corazón") e bendicimos o seu nome a través da
posta en práctica das actitudes que van manifestando que o amor, o perdón e a
misericordia que Deus manifesta con nós, tamén as podemos manifestar cos
demais. Que é posible facelo, que non é unha proposta para poñer nunha vitrina
e contemplala. Esta gratitude cara a Deus temos que saber transmitirlla a
aqueles cos que compartimos a realidade da nosa vida. Aos que temos máis preto,
aos que vemos e cos que tratamos cada día; pero tamén aos que están lonxe, e
que inda sen coñecelos nos van lembrando que Deus non establece fronteiras. En
Xesús a universalidade -El foi o primeiro gran globalizador da humanización-
faise fraternidade e igualdade entre todos, e por iso non habemos ter medo a
colaborar, participar e promocionar toda causa que busque transmitir que, sendo
Deus amor e igualdade, ninguén ha ser tratado con diferenza por ser doutro
sitio, ter outra cor de pel ou ter crecido noutra cultura. Aquí reside o propio
da fe cristiá, o que podemos ofrecer como distinto das mensaxes planas e
repetitivas que escoitamos cada día que falan de diferenza, exclusión e
rexeitamento cara a quen vén buscando vida digna e trato humano e
respectuoso... como se no canto deles, foramos nós, como noutro tempo fomos, os
que buscaramos iso mesmo. Transmitir a experiencia de Xesús non é logo contar historias
do pasado, senón converter os eixos do Evanxeo en actitudes e comportamentos
que non discriminen nin penalicen, senón que escoiten, acollan e convertan a
salvación nunha experiencia de amor e misericordia. Aquí e así, como noutro
tempo o fixo Paulo, é onde temos que mostrar e confesar a fe: transmitir o
recibido.
* Como El tamén foi transmitindo co seu xeito de facer as cousas o
que quería que recibiran aqueles que andaban ao seu carón. Ensinaba con
confianza -"xa que ti o dis"- removía a quen o vía e escoitaba, non
resultaba indiferente o que percibían nel -"quedaron parvos"- o que
facía que responderan seguíndoo, para aprender del e transmitir canto foran
descubrindo no seu actuar. Por iso tamén nós podemos preguntarnos se na
relación con Xesús imos crecendo en confianza; se facemos do noso tempo palabra
que alenta, sorriso que anime e trato xusto e igualitario cos que imos topando
no acontecer de cada día. Os apóstolos, porque viron que aquí estaba a forza e
o sentido da súa vida, dinos o evanxeo que o seguiron. Nós tamén o estamos a
seguir?
FRATERNIDADE ORANTE
Na verdade na que nos invita sempre a camiñar Xesús aparece o
trato e respecto das persoas como centro e guieiro desde o que rezar e vivir.
Dispost@s a responder coa nosa vida a esta invitación, dicimos:
GRAZAS, SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
* Sempre dicimos que tod@s somos Igrexa, que Xesús é a nosa forza,
que nel atopamos a esperanza. Para que estas palabras non soen ocas nin
baleiras, pedimos que a forza da túa presenza siga actuando en nós para que o
noso corazón non sexa de pedra, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
* A tod@s se nos enche a boca coa palabra comunidade, pero moitas
veces esquecemos que iso suponnos ser persoas que nos axudamos, buscamos a
colaboración facendo cousas para todos, ou somos capaces de renunciar a un
pouco do noso para que outros poidan ser, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
* Falamos de compromiso pero non estamos dispost@s a mover un só
dedo, para que nos comprometamos a non facer do Evanxeo algo teórico, senón
alento, forza e esperanza da nosa vida, e ser así testemuñas do que nos invitas
a crer e vivir, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
Grazas por lembrarnos que só vivindo o que cremos estamos a
responder a túa invitación. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
“Eu creo, Señor; eu quero crer en ti”. Señor, eu creo; pero aumenta a miña
fe.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
-
“Señor, fai que
a miña fe sexa PLENA: sen reservas, e que enchoupe o meu pensamento.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
-
Señor, fai que a
miña fe sexa LIBRE: sen medo nin vergoña, que sexa coherente no meu
actuar.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
-
Señor, fai que a
miña fe sexa CERTA: certa pola confianza e o convencemento á hora de
vivila nas cousas de cada día.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
-
Señor, fai que a
miña fe sexa FORTE: que non se deixe levar nin polas presións nin polas
burlas que outros me puideran facer por ser o teu seguidor.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
-
Señor, fai que a
miña fe sexa ALEGRE e comunique paz e gozo, esperanza e capacidade de
acollida sen facer distincións entre as persoas.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
-
Señor, fai que a
miña fe sexa ACTIVA: que sexa verdadeira amizade contigo e cos
demais,alimento permanente de esperanza.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
-
Señor, fai que a miña fe sexa HUMILDE: que non
presuma de ser mellor que os que non a teñen. Que entenda e respecte que somos
iguais e tamén diferentes.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
Comentarios