24 Domingo TO C 2016

Necesitamos baixar da montaña, como Deus lle pide a Moisés, para, cos pés no chan e os ollos cara deus, facer da fe experiencia de liberdade que nos axude a crecer e madurar, dando razón da nosa esperanza

Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO

*      ENTRADA: Andarei na presenza do Señor (Nº 11)

*      LECTURAS: Escoita ti (Nº 26)

*      OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31)

*      COMUÑÓN: Pan do ceo (Nº 53)

ESCOITA ACTIVA

Na Biblia, cando se fala da montaña, quérese facer referencia ao lugar onde está Deus. El está no alto. Porén, a primeira lectura de hoxe pon en boca de Deus unha frase coa que se invita a Moisés a baixar do monte, é dicir, a non evadirnos do que pasa ao noso redor. Deus non quere que desconectemos da realidade, que nos illemos e convertamos a fe  nunha historia que non ten nada que ver co que pasa no mundo, co que nos ocorre cada día.

É esta toda unha chamada a que revisemos cales son as nosas prioridades, e onde poñemos os obxectivos que desde a nosa relación con Deus nos fan sentir que os pés teñen o seu apoio na terra e esfórzanse sempre por poñer unha palabra de esperanza, unha man de colaboración e un esforzo continuo por facer do mundo lugar de acollida e compromiso solidario en traballar para que a vida sexa experiencia de encontro e non de enfrontamento e división.

Que a celebración que agora comezamos remoa os nosos corazóns para saír dela ledos e dispostos a ser sementadores de esperanza.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

• Porque moitas veces buscamos evadirnos do que pasa ao noso redor creando mundos imaxinarios que traen tristura e non esperanza; SEÑOR, QUE DEIXEMOS ATRÁS A INDIFERENZA.

• Porque  moitas veces non nos alegramos cos que volven, senón que os criticamos por ser de novo acollidos; CRISTO, QUE DEIXEMOS ATRÁS A INDIFERENZA.

• Porque nos sobran imposicións aos demais e fáltannos grazas e por favor polo moito recibido; SEÑOR, QUE DEIXEMOS ATRÁS A INDIFERENZA.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

*      Como diciamos na monición de entrada, o monte é lugar de manifestación e presenza de Deus. No relato do libro do Éxodo que escoitamos como primeira lectura, ponse en boca de Deus a invitación para que Moisés baixe do monte; é dicir, non se evada nin desconecte dos problemas nin do que pasa na realidade. A tentación sempre está en mirar para outro lado, buscar xustificacións para non comprometerse, pensar que xa lle tocará a outros facer as cousas. Porén, a fe cristiá, inda que moitas veces ao longo da súa historia non o puxera en practica, é unha tarefa continua e constante por buscar solucións, traballar por mellorar as cousas, esforzarse para non reducir a fe a actos íntimos, privados ou desconectados do mundo real. A dimensión social da fe non é algo novo nin que xurdira agora, no pontificado de Francisco. Non, a fe ten unha necesaria e sempre urxente esixencia de afrontar problemas, de buscar solucións, de comprometerse e esforzarse por traballar en facer a vida de todos -Deus non distingue entre razas, continentes ou culturas- o máis humana e feliz posible. Desde esta tarefa común é desde onde temos que situarnos e movernos; acollendo a chamada que Deus lle fai a Moisés como unha chamada persoal a cada un de nós a abandonar a comodidade do monte -as nosas rutinas, as nosas comodidades, as nosas seguridades, a falta de obxectivos e motivacións na vida- para ver a realidade desde os ollos de quen sabe que é parte dun e necesita implicarse e traballar nela e desde ela para cambiala; esforzándonos e comprometéndonos na busca de todo canto une para que as persoas sexamos respectadas, valoradas desde a dignidade común que posuímos e dispostas a non esperar que sexan outros, e non nós xunto con outros, os que nos solucionen os problemas sen que nós movamos un dedo para colaborar. É necesario baixar da montaña e poñernos a esta tarefa!

*      E isto só podemos facelo se verdadeiramente temos un corazón disposto a latexar e sentir a realidade humana como unha realidade de todos, sen exclusións nin indiferenzas. Un corazón que nos faga capaces de non ver os problemas e as dificultades desde a distancia de quen non se implica, que nos descubra iguais e necesitados uns dos outros; un corazón disposto a poñer o mellor de si para que outros -os máis débiles, os que están nas periferias do mundo, aquelas nos que ninguén se fixa nin se lle presta atención-, non sexan nin esquecidos nin escondidos. E para iso necesitamos un corazón puro, limpo, sinxelo, solidario e verdadeiramente eclesial. Ao estilo de Xesús, e non dos que moitas veces teñen secuestrado a súa voz e a súa palabra. A voz de Deus vai sempre en dirección da busca do mellor das persoas, e cando isto non é así, senón que o que busca é aproveitarse, impoñer cargas e dogmas que non nos axudan a descubrir o rostro de tenrura de Deus, debemos desconfiar de quen o di e do que se di. Por iso é tan importante formarnos, esforzarnos por ter criterio que non busque o aplauso fácil, senón a fidelidade ao Evanxeo. Non cansemos nunca de dirixirnos a Deus e dicirlle que nos renove interiormente, que nos dea un espírito firme, sosegado e sempre na busca de todo canto humaniza.

*      Isto levaranos a ser persoas de busca permanente, non conformes co primeiro que escoita, atopa ou lle queren impor. E para iso é necesario aprender a erguer os ollos, a mirar sen medo o mundo, a ser agradecidos polo que temos e pola posibilidade de compartilo con outros que non o teñen; a non ser derrotistas. A paz interior, a capacidade de achegarse a quen se ve solo, a posibilidade de poñer un sorriso na vida dos demais, é unha tarefa permanente na que sempre temos que estar os crentes. É motivo de acción de grazas, é experiencia de alegría. Para que ninguén se perda, para que todos poidamos estar, para que ninguén se autoexclúa porque non reparamos nel nin lle prestamos atención. Como a muller do Evanxeo, temos que aprender a buscar, e iso sempre é difícil e con non poucas dificultades, pero quen busca acaba atopando: sentido á vida, felicidade, xustiza, liberdade, solidariedade... Que menos que compartilo coa ledicia do Evanxeo, desde a casa común que compartimos e sendo sementadores da ledicia do amor. Como constante e continuamente nos invita a elo Xesús.

FRATERNIDADE ORANTE

Cantos participamos da celebración somos invitados a unirnos e a compartir a oración comunitaria. Facémolo dicindo:

SEÑOR, RENÓVANOS COA FORZA DO ESPÍRITO

• Para que entre todos os que conformamos a Igrexa: papa, bispos, curas e segrares, construamos unha comunidade de servidores e non de señores, OREMOS.

SEÑOR, RENÓVANOS COA FORZA DO ESPÍRITO

• Para que nos esforcemos para que o noso actuar cos veciños, familiares e amigos, sexa sempre movido pola colaboración, a axuda e o acompañamento; e non polo interese material, OREMOS.

SEÑOR, RENÓVANOS COA FORZA DO ESPÍRITO

• Para que baixemos da montaña que nos fai crernos mellores e superiores aos demais, e traballemos con sinxeleza por estar ao lado dos enfermos, os esquecidos, os non importantes e os que están solos, OREMOS.

SEÑOR, RENÓVANOS COA FORZA DO ESPÍRITO

Escoita e acompaña, Señor, canto hoxe compartimos e rezamos xuntos participando desta celebración. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

A vós, que vos reunides no meu nome e confiades en min;

a vós, que recibides a miña Palabra e poñédela en práctica;

a vós, que compartides o meu proxecto e levádelos a cabo, chámovos amigos.

A vós, que sodes fortes na vosa debilidade;

a vós, que vos mantedes firmes na opción de servizo aos pobres;

a vós que progresades na fe posta en acción, chámovos amigos.

A vós, que estades dispostos a dar a cara e a arrimar o ombreiro;

a vós, cos que se pode contar incondicionalmente para toda boa causa, chámovos amigos.

A vós, que afrontades a realidade e intentades mellorala;

a vós que non renunciades a construír a xustiza no mundo;

a vós, que dades unha oportunidade a un futuro mellor, chámovos amigos.

Grazas por facer presente no voso mundo a tenrura do Pai Deus; por ir deixando pegadas da presenza do Espírito; por insistir a tempo e a destempo no amor de quen fixo da vida servizo aos demais. Amén.