SÓ A DEFENSA DAS PERSOAS, A LOITA PARA QUE A DIGNIDADE DE
NINGUÉN SEXA ESMAGADA E A BUSCA DA XUSTIZA, PODE FACER VISIBLE O PROXECTO DE
AMOR DE DEUS PARA CON NÓS
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Vinde axiña (Nº 10)
LECTURAS: Pan do ceo, pan de vida (Nº 53)
OFERTORIO: Na nosa terra (Nº 36)
COMUÑÓN: Non vou so (Nº 60)
ESCOITA ACTIVA
Non lle prestamos atención, poñemos pouco oído para escoitala, tárdanos
acender unha vela no canto de tentar entender... pero a pesares de todos os
atrancos que lle poñemos para non acollela a Palabra de Deus segue a insistir
unha e outra vez sen cansar: a defensa das persoas ha estar por riba, sempre,
de calquera outra razón. Porque o Deus amor que nos quere e nos acolle na súa
tenrura, non cansa de insistir e repetir: as persoas por riba do poder, o
prestixio, o dominio ou os cartos. Claro que isto é esixente, difícil e moitas
veces duro, pero pagaría a pena se non fose así?
Cambiemos, permitamos que de verdade a palabra de Deus enchoupe os nosos
corazóns, e deixemos dunha vez de pensar como quen vive como se Deus non
estivera: rancor, vinganza, odio... e poñámonos no camiño do Señor. Porque, nos
guste ou non, só nel podemos atopar a felicidade.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*
Por non respectar a igualdade e dignidade que
puxeches en cada un de nós; SEÑOR, QUE FAGAMOS DA HUMILDADE CAMIÑO.
*
Por ter actitudes de soberbia, vinganza e desprezo
que endurecen o noso corazón; CRISTO, QUE FAGAMOS DA HUMILDADE CAMIÑO.
*
Por deixarnos tentar polo que corrompe, engana e
despreza o comportamento xusto; SEÑOR, QUE FAGAMOS DA HUMILDADE CAMIÑO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Moitas
veces, no canto de querer xustificar as nosas teimas, acabamos por caer no
buenismo que pensa que todo é o mesmo, que todo dá igual, que non hai diferenza
entre facer unha cousas ou outra. Este buenismo relativista que todo o
xustifica, acaba por converternos en persoas permanentemente insatisfeitas e
necesitadas constantemente de buscar xustificación a todo o que facemos, para
convertelo en bo. Non entendemos que, inda que Deus é misericordioso, que nos
quere, que nos perdoa, que, a diferenza de nós, non acumula xenreira nin ansia
de vinganza...non por iso deixa de ser un Deus xusto. E non pode haber xustiza
se todo nos dá igual, ou se todo o igualamos para evitar recoñecer que son
moitas as veces nas que actuamos mal. Necesitamos poñernos sen máscaras e
recoñecer que as nosas palabras, os nosos silencios, os nosos sarcasmos ou
ironías feren e fan dano ás persoas, especialmente aos que temos máis preto e
teñen que aguantarnos constantemente. É verdade que vivimos nun contexto social
que parece ter sempre razón, que da por boa calquera cousa -ata que iso que
fai, agora llo fan a el- sen parar a pensar nas consecuencias. E, nos guste ou
non admitilo, non todas as cousas son iguais nin dan o mesmo: hai
comportamentos bos, honestos, xustos... pero tamén os hai inmorais, soberbios,
corruptos... Por iso non todo vale. Isto era o que lle dicía o profeta Amós aos
israelitas, que afastándose de Deus, todo lles valía para facer dano aos outros
e sacar tallada que os beneficiara. Por iso, como Amós non tiña pelos na
lingua, aqueles que vían que tiña razón, tentaban perseguilo e calumnialo. Pero
el non se deixa enganar, sabe que a súa misión é denunciar aos “ben pensantes
do seu tempo", e non dubida en dicirlles o que pensa, e as consecuencias
que iso traía. O seu ""¡Malia os que viven no lecer en Sión, os
despreocupados no monte de Samaría!" ten tamén hoxe moita actualidade. Nós
hoxe, recollendo o testemuño de Amós, tamén deberiamos dicir, alto e claro: “rematou
a esmorga dos nugalláns”. Porque non é que Deus non sexa misericordioso, senón
que nós non queremos camiñar no camiño da misericordia, e sen desexo pola nosa
parte de cambiar e ser mellores, non hai posibilidade de acoller, entender e
vivir a misericordia que El nos ofrece.
·
Por
iso, é importante poñer en práctica as recomendacións de Paulo a Timoteo:
buscar a xustiza, practicar a mansedume –que non é servilismo-, saber,
pacientemente, manter os tempos, sen precipitarse nin buscar o agora e xa
imposibles. As oracións e accións de grazas non valerían de nada, e serían
simplemente palabras se non van acompañadas dos feitos. E estes non poden ser
de outra maneira máis que misericordiosos. Por iso non poden ser todas as
cousas medidas polo mesmo raseiro, e temos que ter conciencia de que moitas
veces facemos mal, producimos dano, e levamos dor a moitas persoas. Sabelo é o
primeiro paso para cambiar e ser doutro xeito. Entón si que terá valor, sentido
e forza a oración. Unha oración que nos pon no camiño da fidelidade a Deus, por
iso Xesús insiste na importancia do pequeno, do que aparentemente e a ollos dos
outros non ten valor. Pero é aí, nese pequeno, onde está a fondura, a
verdadeira escola desde a que se aprende a valorar o pouco, o que non produce
nin éxito nin relumbrón, pero si mantén vivo o sentido da dignidade. Traballemos
por ela e desde ela, e poñámonos no camiño ao que nos invita sempre Xesús. Fagamos
da vida unha escola desta aprendizaxe. Porque é a través deste percorrer cotián
como facemos da esperanza motivación que nos levará a participar e gozar da
vida eterna ao lado de Deus e das persoas. E como dicimos nós moitas veces:
isto apréndese, vívese e mámase desde a casa.
FRATERNIDADE ORANTE
Fagamos comuñón coa nosa oración comunitaria poñéndoa nas mans de Deus e dicindo:
SEÑOR, QUE MADUREMOS NA TÚA
MISERICORDIA
Para que na Igrexa vivamos sabendo distinguir que non todo comportamento é
igual e que canto produce dor, tristura e inxustiza vai contra a pedagoxía de
Deus, OREMOS.
SEÑOR, QUE MADUREMOS NA TÚA
MISERICORDIA
Para que nas nosas parroquias saibamos construír momentos de encontro, de
perdón e recoñecemento de que moitas veces ofendemos coas nosas palabras e as
nosas actitudes, OREMOS.
SEÑOR, QUE MADUREMOS NA TÚA
MISERICORDIA
Por nós, para que venzamos a
tentación da comodidade e camiñemos no esforzo por ser mellores persoas, sempre
preocupadas polos máis débiles e necesitados: enfermos, nenos e maiores,
OREMOS.
SEÑOR, QUE MADUREMOS NA TÚA
MISERICORDIA
Señor, sabemos que es un Pai/Nai misericordioso. Acolle a oración que
presentamos, e os desexos de ila poñéndoa en práctica. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Temos cousas que facer.
Cousas marabillosas!
Encomendáronnos a casa deste
mundo.
Todo o que o Creador fai nel
é agora a nosa tarefa:
acender o sol cada mañá para
todos,
investigar os planetas,
poñerlles nome:
a un, amor; a outro,
solidariedade; ao máis afastado, lugar de encontro.
Haise que poñer mans á obra.
Do contrario chegará un
día...
no que a terra parecerá unha
caldeira abrasada,
e as árbores serán osos
torrados,
e os ríos chorarán como unha
nai sen auga.
Deixáronnos na casa para
organizar entre todos
unha convivencia digna.
Hai que poñer moito coidado
na tarefa!
Gloria Fuertes
Comentarios