Xa está ben de laios e queixas, poñamos o oído
atento para escoitar a voz de Deus
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
*
ENTRADA: Eu soñei (Nº 58)
*
LECTURAS: Non vou so (Nº 60)
*
OFERTORIO: Velaquí, Señor, o
viño (Nº 33)
*
COMUÑÓN: Acharte presente
(Nº 51)
ESCOITA ACTIVA
Somos limitados, débiles e necesitados sempre
dos demais. Isto fai que non debamos perder endexamais a perspectiva de que é
na sinxeleza e na humildade como verdadeiramente podemos ir descubrindo por que
paga a pena vivir a vida. E na vida non todo é sempre éxito, triunfo ou
ganancia. Estamos demasiado acostumados -quizais polo influxo do periodismo
deportivo- a que hai que gañar sempre, que quedar segundos é un fracaso, que
con participar xa non chega, que... e a custa de escoitalo moitas veces, e de
ver como se idolatran a persoas de carne e óso coma nós, pensamos que na vida
todo é triunfo, e que xa non é necesario o esforzo, o sacrifico, a renuncia ou
o recoñecemento doutr@s que son mellores ca nós. Facelo é importante, e fainos
sentir humanos, iguais e necesitados uns dos outros.
Que a celebración que agora comezamos nos
axude a poñer sempre os pés no chan, o corazón nas persoas e as mas na sinxeleza
de quen aprende dos demais e sabe compartir con outros canto pode axudar, sen
gardalo unicamente para si.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Para que non esquezamos nunca
que son moitas veces nas que nos equivocamos e facemos mal as cousas; SEÑOR, QUE SAIBAMOS SER HUMILDES E
SINXELOS.
· Para que non caiamos na
tentación de desprezar a quen fai as cousas mellor ca nós, e nos pode ensinar; CRISTO, QUE SAIBAMOS SER HUMILDES E
SINXELOS.
· Para que non fagamos da nosa
vida fracaso por esquecer que non sempre temos que ser os mellores, os máis
listos ou os máis solidarios; SEÑOR, QUE
SAIBAMOS SER HUMILDES E SINXELOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* Non é tarefa doada esforzarse cada día por
facer as cousas ben, por non deixarse levar polo barullo que día a día -moitas
veces sen contrastar o que se di en fontes solventes- producen os medios de
comunicación nos xornais, emisoras de radio, televisións ou páxinas de
internet. Estar conectados permanentemente non é malo de por si; pero pode
chegar a selo se esa conexión leva a que nos convertamos en persoas crédulas
dicindo si a todo o que lemos ou escoitamos. A actualidade hoxe está en
permanente conexión, e a ela acceden moitas persoas, inda que non todas elas
son de fiar no que din, escriben ou mostran. Isto esíxenos ter sempre unha
actitude receptiva, si; pero tamén responsable, para non dar por bo o primeiro
co que nos atopamos. E inda que sabemos que debe ser así, moitas veces
deixámonos ir; co que os “bulos“, as mentiras, as invencións ou as medias
verdades van empezoñando a maneira de pensar e de percibir a realidade de cada
un e cada unha de nós. Isto acaba facéndonos desconfiados respecto dos demais;
unha desconfianza que acaba por romper relacións familiares, compromisos
matrimoniais ou amizades de moitos anos. Tristemente, o inmediato vaille
comendo terreo á verdade, xa que non nos paramos a pensar se o que nos
contaron, o que acabamos de ver na televisión ou de ler nas redes sociais,
responde ou non á verdade. E este é un dos grandes problemas deste momento da
historia, un problema que nos afasta a uns dos outros, e nos vai metendo nunha
xeira de descoñecemento, desconfianza e ruptura da solidariedade e do bo nome
de uns cara aos outros. A importancia que as novas formas de comunicación van
adquirindo nas nosas vidas fainos crédulos co que di quen non coñecemos, pero
virtualmente é o noso amigo ou amiga, e tremendamente desconfiados co que nos
conta e fala quen temos ao lado. Non hai máis que ver os miles de amigos que se
di que temos a través de internet... mentres as persoas están cada vez máis
solas: non falan con ninguén ou ven como a amargura, a frustración ou a
desesperanza van enchendo o paso dos seus días. O profeta Habacuc, na lectura
que acabamos de ler, danos unha clave que nos pode axudar a non caer por esta
pendente derrotista e crédula. Fálanos de aprender a confiar, e de esforzarnos
por andar ao longo de camiños de xustiza, de ancorar a vida nunha fe que nos
compromete a facer do mundo, alí onde vivimos cada día, unha experiencia de
unión, de traballo en común, de superación da tentación do pesimismo derrotista
e da negatividade de quen non quere ver no mundo máis que o malo, negativo e
inxusto, que tamén o hai. Non imos solos. Cando teremos a coraxe de recoñecelo!
* Poñámonos, logo, en disposición de escoitar a
voz do Señor que nos vai falando a través de todo esforzo por facer do mundo
casa común, de toda causa solidaria, de todo compromiso por achegar, unir e
facer busca de ben común. É aí, non noutro sitio, onde temos que poñer os oídos
atentos para escoitar a voz do Señor. Isto supón non endurecer os corazóns nin
pechar os ollos ás dificultades. Deus móstrase por amor, fagamos entón o
esforzo de recoñecelo a través das sementes que vai poñendo no quefacer das
persoas de ben! E como di Paulo na carta a Timoteo, sexamos fortes, sobrios,
sen vergoña no seguimento do camiño ao que nos invita Xesús. O compromiso da fe
lévanos a saír da comodidade de quen espera para irnos facendo presentes na
dureza das situacións onde non nos escoitan, non nos comprenden ou mesmo nos
rexeitan. E todo desde e polo Evanxeo.
* Só entón, tamén nós podermos dicir na nosa
oración con sinceridade: Señor, auméntanos a fe!. Esa fe sinxela, pequena; pero
que non queremos gardar para nós, senón compartir e facer que as cousas cambien
para mellor: que a mentira desapareza, que os que nos gobernan non nos traten
coma se foramos menores de idade. E fe ten que ser pulo de esperanza e
motivación para facer as cousas como servidores e non coma señores.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus
non nos quere inactivos e mirando de costas aos problemas e ás dificultades do
noso mundo, por iso dicimos xunt@s:
GRAZAS, SEÑOR, POR ESPERTARNOS
DE SOÑOS INDIVIDUALISTAS
· Para que que sexamos unha Igrexa esperta á
xenerosidade, solidaria á unidade e comprometida no ben común, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ESPERTARNOS
DE SOÑOS INDIVIDUALISTAS
· Para que construamos parroquias onde nos
queiramos, nos axudemos, aprendamos a mirarnos aos ollos con alegría e esperanza,
e nos formemos para coñecer e vivir cada día o Evanxeo, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ESPERTARNOS
DE SOÑOS INDIVIDUALISTAS
· Para que non estraguemos a vida investindo
tempo no que non nos deixa ver a realidade dun mundo que nos chama a
comprometernos en facer as cousas ben, en achegarnos a quen está solo, en
aprender a acoller a quen vén de fóra, en non deixar que o sensentido creza e
xermole dentro de nós, OREMOS.
GRAZAS, SEÑOR, POR ESPERTARNOS
DE SOÑOS INDIVIDUALISTAS
Señor,
que teñamos sempre os ollos abertos para saber descubrirte en todas as causas
que poidan facer felices ás persoas que se senten tristes, desacougadas e sen
motivacións na súa vida. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
“As persoas evidentemente deberán unir os
seus esforzos para procurar alomenos un mínimo de alivio, de benestar, de
seguridade, de xustiza, necesarios para a felicidade das numerosas poboacións
que carecen dela. Tal acción solidaria é xa obra de Deus; e corresponde ao
mandamento de Cristo. Ela procura a paz, restitúe a esperanza, fortalece a
comuñón, dispón á alegría para quen dá e para quen recibe, porque hai máis gozo
en dar que en recibir (cf Feit 20,35). Cantas veces vos temos invitado, irmáns e
fillos amadísimos, a preparar con ardor unha terra máis habitable e máis
fraternal; a realizar sen tardanza a xustiza e a caridade para un
desenvolvemento integral de todos! A Constitución conciliar Gaudium et spes, e outros numerosos
documentos pontificios insistiron con razón sobre este punto (...) non pode esquecerse o deber primordial de amar ao
próximo, sen o cal sería pouco oportuno falar de alegría.
Sería tamén necesario un esforzo paciente
para aprender a gustar simplemente as múltiples alegrías humanas que o Creador
pon no noso camiño: a alegría exultante da existencia e da vida; a alegría do
amor honesto e santificado; a alegría tranquilizadora da natureza e do
silencio; a alegría ás veces austera do traballo esmerado; a alegría e
satisfacción do deber cumprido”.
Exhortación Apostólica GAUDETE
IN DOMINO de Paulo VI sobre a ledicia Cristiá 11/12 (maio 1975)
Comentarios