QUE APROVEITEMOS A FORZA DA NOSA PALABRA PARA DENUNCIAR O ABUSO, A
ADULACIÓN E O ESQUECEMENTO DOS QUE SON TRATADOS CON MENOSPREZO. HOXE TÓCANOS A
NÓS, SER OS PROFETAS DO NOSO TEMPO!
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
LECTURAS: A túa palabra (Nº 25)
OFERTORIO: Eu soñei (Nº 38)
COMUÑÓN: Grazas,
Señor, graciñas (Nº 50)
ESCOITA ACTIVA
De cando en vez,
tod@s necesitamos que alguén nos estimule o corazón e a cabeza, porque co paso
do tempo a desidia, o costume, a inercia e a falta de ilusión, lévannos a caer
nunha especie de abatemento no que todo nos dá igual, como se nos esvarase. Os
textos da Palabra de Deus que hoxe imos ler nesta celebración queren ser ese
alguén que nos faga caer na conta de que o mundo non é plano; que nel non pasa
nunca nada; que a realidade é de outro xeito distinto a como nola contan.
Dispoñamos, logo,
todo o noso ser para participar deste encontro comunitario. Saiamos del coa
forza da esperanza: que temos que esforzarnos e loitar por acadar un mundo
mellor, que terá a súa plenitude final e para sempre ao lado de Deus.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
* Para que non
sexamos aduladores dos ricos, senón servidores dos pobres, SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
* Para que
aprendamos a servir e non a servírmonos dos demais; CRISTO, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
* Para que saibamos
ser sinxelos, alegres e preocupados polo que lle pasa a quen temos ao lado; SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
Os textos do profeta Amós poderían considerarse uns
textos nos que o autor utiliza unha linguaxe clara, realista e moitas veces
dura, tratando de denunciar a incoherencia na maneira de actuar do pobo de
Israel. E se facemos memoria das lecturas dos domingos anteriores, lembraremos
a sinceridade e a forza coa que lles bota en cara o seu actuar mentireiro,
hipócrita e superficial. Na lectura que hoxe temos lido, Amós denuncia a falta
de espírito e de preocupación respecto a como o están a pasar os máis pobres e
necesitados do pobo. A despreocupación coa que viven, porque eles teñen moito e
están ben servidos, lévaos a darlle as costas á realidade. Verdade que esta
lectura ten hoxe moita actualidade? Verdade que tamén hoxe, como ocorría no
tempo de Amós, os poderosos, os que son insensibles a dor dos demais, os que
medran entre enganos e abusos, son incapaces de pensar máis alá de si mesmos e
dos seus propios intereses? E isto podemos velo en todos os ámbitos da vida:
economía, política, clero, fútbol, periodismo... o “ande eu quente, ríase a
xente” lévaos a desconectar do que lle pasa ás persoas normais para situarse
por riba de todo e todos, como se os demais non existiran. Amós denunciaba
aquela situación. Nós, hoxe, non podemos quedar nin quietos nin calados. Facelo
converteríanos en cómplices de toda esta dureza de corazón, falta de
sensibilidade e ausencia do recoñecemento da dignidade que Deus nos ten
concedido e que leva a que non poidamos darlle as costas nin aos problemas nin
ás persoas que senten, sofren e viven estes problemas. Onte, hoxe e tamén mañá,
sempre necesitaremos profetas que se rebelen contra a inxustiza e todo intento
de esmagar aos débiles. Onte, coma hoxe, os cristiáns temos unha tarefa á que
non podemos nin debemos renunciar: sacarlle as cores a aqueles que se cren
mellores, máis importantes e superiores aos demais, porque teñen cartos, poder
ou minutos en televisión. O Deus cristián é un Deus que nos fala de igualdade,
non de superioridade. Non quedemos quedos deixando que as cousas pasen sen
esforzarnos por axudar a cambialas. Tod@s, se queremos, podemos facer algo. E
moitos “algos” xuntos, acaban cambiando o mundo.
·
Manter de xeito permanente esta sensibilidade na
defensa dos demais, e saber facelo sen caer no intento de manipular, criticar
ou mostrar interese nada solidario co que lles pasa aos demais, non é moi
doado. A liña entre unha situación ou outra é sempre moi débil, por iso
necesitamos crer no valor e na forza da oración, persoal e comunitaria. Confiar
en Deus, poñernos baixo o seu amparo, ser fieis ao seu proxecto de construír un
mundo desde, coas e para as persoas, non resulta nin cómodo nin fácil; todo o
contrario. Non é moda, non dá prestixio, non cotiza nos titulares dos medios de
comunicación, pero si pon paz nos corazóns das persoas e confianza nos que
reciben ese trato humano e humanizado. E porque sabemos que o Señor nos agarima
coa súa fidelidade, nós loamos e agradecemos xunt@s esta fe compartida. E
facémolo tal e como Paulo invita a facelo a Timoteo: buscando a xustiza,
practicando a mansedume –que non é servilismo-, sabendo, pacientemente, manter os
tempos, sen precipitarse nin buscar o agora e xa imposibles. E todo para que
poida ter como fío condutor o amor que nos recoñece iguais, nos outorga a mesma
dignidade e nos leva a sabernos alguén, e non algo co que se xoga e manipula. Sabendo
que sempre, ao longo do camiño, o actuar, os valores transmitidos nas accións,
a coherencia entre o que cremos, rezamos e vivimos, vai ser o mellor espello
para poñer de manifesto que a nosa fe non é un remuíño de vento, senón unha
raíz asentada que aporta constantemente savia nova a un mundo no que, moitas
veces, parece que só teñen cabida os poderosos. Conscientes de que iso non é
así, que no final non están os que se aproveitaron e e desprezaron aos irmáns,
senón Deus para acollernos e facernos partícipes da súa esperanza, esta mañá
facemos memoria agradecida de todas as persoas que co seu esforzo foron abrindo
camiño para que hoxe sigamos crendo que a dignidade é un dereito irrenunciable
que nos deu Deus.
·
E isto nós, os crentes, vivímolo non buscando
manifestacións raras e sobrenaturais de Deus –ao modo do que pedía o rico do
evanxeo para que os seus irmáns cresen– senón coa sinxeleza do traballo ben
feito cada día, poñendo o mellor dun mesmo á hora de facer cousas polos demais.
Nunha palabra, buscando cada día converter o sinxelo: preocuparse polos demais,
dedicar tempo aos enfermos, escoitar a quen está só, compartir con que lle faga
falta, saudar cun bos días e sabendo dicir grazas, ensinando, inda que sexa
difícil, aos fillos e netos, que as cousas non poden ser agora e xa, que todo
custa esforzo, que nada é froito do que vemos na televisión, senón do traballo
digno, humano e responsable. Porque é a través deste percorrer cotián como
facemos da esperanza motivación que nos levará a participar e gozar da vida
eterna ao lado de Deus e das persoas de ben. Iso é o que confesamos cada vez
que rezamos o credo. Iso é o que tamén hoxe compartiremos comunitariamente
dentro dun momento. Non coma unha ilusión imposible, senón como unha convicción
que fará da nosa vida estímulo permanente que leva a traballar sempre por un
mundo máis xusto, solidario e fraterno.
FRATERNIDADE ORANTE
Confiamos
en Ti, Señor, e loitamos contra os profetas das calamidades que pretenden que
nos esquezamos que nos queres e acompañas sempre, por iso che dicimos:
QUE NUNCA
CANSEMOS DE LOAR O TEU NOME, SEÑOR
Pola Igrexa, para
que non se deixe tentar polo poder, a riqueza nin o recoñecemento dos
poderosos, senón que saiba estar sempre ao lado dos pobres, dos esquecidos, dos
que non poden experimentar no seu corazón a alegría de ser familia, OREMOS.
QUE NUNCA CANSEMOS
DE LOAR O TEU NOME, SEÑOR
Polas nosas
parroquias, para que nós sexamos sempre os primeiros en estar atentos, para
tenderlle a man, a quen poida necesitarnos. Especialmente temos hoxe presentes
aos que non teñen traballo, ás persoas que viven soas e aos maiores, OREMOS.
QUE NUNCA
CANSEMOS DE LOAR O TEU NOME, SEÑOR
Por nós, para que
saibamos camiñar na paciencia, na mansedume, no respecto e no amor aos demais,
especialmente aos que o teñen máis difícil neste mundo tan comunicado
tecnoloxicamente, pero tan empobrecido humanamente, OREMOS.
QUE NUNCA
CANSEMOS DE LOAR O TEU NOME, SEÑOR
Grazas,
Señor, por invitarnos a ter unha fe activa e comprometida con todo canto supoña
e signifique o traballo comunitario de facer a vida máis agradable e alegre aos
demais. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Nas cidades é frecuente o abandono de anciáns e enfermos. Podemos
ignoralo?”, preguntase Francisco. “As nosas cidades deberían caracterizarse
sobre todo pola solidariedade, que non consiste unicamente en dar ao
necesitado, senón en ser responsables os uns dos outros e xerar unha cultura do
encontro”.
Por
iso, o Papa pide acompañalo nesta petición, “para que os anciáns, marxinados e
as persoas solitarias encontren mesmo nas grandes cidades oportunidades de
encontro e solidariedade”. Amén.
Reducir é, polo tanto, un camiño para recuperar espazos e tempos
perdidos nas nosas vidas; espazos para ler, para dialogar, para rezar, para
contemplar… A vida sinxela, con pouca equipaxe é máis relaxada, menos
estresante. Unha das súas vantaxes é que nos facilita o achegamento á natureza,
ás súas paisaxes e ás súas criaturas. Proporciónanos capacidade de
contemplación, de admiración.
Deste modo pechamos o círculo Contemplación-Vida
Sinxela-Contemplación. A primeira tennos que motivar a experimentar a
segunda; a segunda facilitaranos recuperar a primeira. Podemos entrar no
círculo por onde nos resulte máis sinxelo; mesmo podemos facelo por dous sitios
á vez. Agora, neste tempo, é un bo momento para abordalo. Anímaste?
Comentarios