Esperar desde a alegría para acoller e deixarse
acoller. Ven, Señor Xesús!
Descarga o ficheiro
SINAL DE ADVENTO
Colocamos a
segunda folla na nosa árbore.
CANTO GOZOSO
- ENTRADA: Camiñando pola vida (Nº 9)
- LECTURAS: A túa palabra (Nº 25)
- OFERTORIO: Benaventurados (Nº 118)
- COMUÑÓN: O amor é o meirande (Nº 119)
ESCOITA ACTIVA
Neste segundo domingo de Advento, ademais de poñer unha
nova folla da árbore que queremos que exprese a necesidade de superar a seca á
que nos levan o aburrimento, a falta de ilusión ou a desgana, queremos tamén
abrirnos á forza da Palabra de Deus, que nos invita a non deixarnos levar do
arrouto que xulga aos demais, nin da rutina que insensibiliza o noso corazón.
Deixémonos levar da man de Deus, camiñemos e esforcémonos para que, deixando
atrás o que sabemos que non facemos ben, vaiamos abrindo camiño que nos prepare
a acoller ao Deus que quere volver a nacer, non no consumismo do sistema
capitalista, senón na tenrura da mirada dun vello ou do sorriso dun neno que
crece e necesita ser querido e acompañado no seu crecemento.
Dispoñámonos logo a participar desta celebración para que
sexa de tod@s, e non só de quen a preside e dirixe.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
- Porque xulgamos sen coñecer nin darnos conta de que ese non é o camiño; SEÑOR, QUE NOS SINTAMOS NECESITADOS DE RECONCILIACIÓN.
- Porque nos custa dar grazas, namentres somos dos que protestamos cando non nolas dan a nós; CRISTO, QUE NOS SINTAMOS NECESITADOS DE RECONCILIACIÓN.
- Porque nos sobra soberbia e nos falta misericordia; SEÑOR, QUE NOS SINTAMOS NECESITADOS DE RECONCILIACIÓN.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Hai
unha frase da primeira lectura que temos escoitado hoxe que nos pode axudar na
reflexión deste domingo, e que ten unha gran actualidade. Dicíasenos: “Non xulgará conforme á aparencia dos seus
ollos, nin sentenciará conforme ás faladorías dos seus oídos”. Canto temos
que aprender! Canta atención lle debemos prestar á Palabra de Deus que
proclamamos nas celebracións!. Verdade que nos sona a todos iso de xulgar pola aparencia
e falar de oídas? Seguro que todos nós temos que entoar o “mea culpa” por telo
feito máis dunha vez. E ademais, é tan doado! Si, porque unha vez dita a frase,
feito o comentario ou manifestada a media verdade, o mal xa está feito. E por
moito que logo desmintamos, recuemos ou recoñezamos o noso erro, o agravio á
persoa sobre a que se falaba, o mal e a dor causada, xa ninguén o vai quitar.
Por iso é fundamental pensar as cousas antes de dicilas, evitar deixarnos levar
polo primeiro comentario que sobre alguén escoitamos, e non facer xuízos sobre
ninguén. Verdade que non nos gusta cando eses comentarios, miradas, xuízos...
se refiren a nós? Apliquemos, xa que logo, o mesmo criterio para darnos conta
que, do mesmo xeito que nos sentimos mal cando nolo fan; outros tamén se
sentirán mal cando llo facemos. En xustiza e reciprocidade, aquilo que non nos
gusta para nós, non o poñamos en práctica cos demais. Esta é a primeira idea
que nos ofrece a Palabra de Deus neste segundo domingo de Advento. Se somos
capaces de interiorizala ben e ila poñendo en práctica, seguro que xa podemos poñerlle
á nosa árbore unha nova folla que nos irá mostrando que, cun pouco da nosa
parte, sempre é posible que a savia volva a correr pola árbore da nosa vida; de
xeito que alí onde só había seca, tristura, indiferenza... poida volver
xermolar a esperanza que nos trae Aquel para cuxa acollida nos preparamos.
Nunha carta que acaba de
escribir o Papa con motivo da clausura do ano xubilar da Misericordia e que
leva por título; “Misericordia et misera”
(misericordia e pecado, limitación, pequenez, miserias... calquera destas
palabras podería ter o significado que no texto se lle quere dar á expresión “misera”), di Francisco que inda que teña
rematado este ano, a misericordia non remata. E non o fai porque todos
necesitamos seguir esforzándonos por ser misericordiosos, por poñer ás persoas,
non as ideas ou os intereses persoais por riba de todo o que fagamos e digamos.
A misericordia é unha actitude que ha estar permanentemente en nós, facendo que
a nosa vida sexa un pouco máis plena e chea de riqueza interior. Esforzarnos
por poñer o corazón no que fagamos é estar dispostos a seguir no camiño que nos
leva a non deixar pasar este tempo de Advento como unha experiencia que nos
axude a tomar conciencia de onde están as nosas limitacións, as nosas
debilidades para reconducir a dirección e poñernos na disposición de acoller a
quen chega. Non é a súa unha chegada virtual, senón real, pois vai chegando a
medida que facemos do noso actuar, vivir e comportarnos, momento de presenza de
quen vén para traer e facer posible que floreza a xustiza e abunde a paz. E
unha actitude así non a podemos desenvolver se nos falta a esperanza, se non nos
esforzamos para que negativo que vai
aparecendo na nosa vida, que si que aparece, non sexa o que marque cada unha
das cousas que facemos nin enchoupe a nosa maneira de mirar a realidade e de
enfrontarnos a ela. Manter a esperanza supón estar convencidos de que as cousas
poden ser diferentes, poden cambiar, poden ter outra lectura e outro xeito de
entendelas. Pero para iso debemos pechar os oídos aos profetas de calamidades
que só falan de mortes, corrupción, catástrofes, estafas, enganos... e poñer a
vista naqueles outros -que tamén os hai, inda que na maioría dos casos non son
noticia- que nos mostran que pensar nos demais é posible e gozoso, dedicar
tempo a facer cousas que fan que a xente ría e estea alegre; que ser xustos e
honestos non nos fai parvos, senón mellores persoas; que vivir e camiñar na
gratuidade fai que non nos convertamos en mercenarios capitalistas que a todo lle
poñen prezo, senón en persoas que non se deixan vencer nin polos comentarios
nin polos xuízos de quen vive na amargura e quere que todos vivan coma el. Para
nós, cristiáns, este camiño novo e esperanzado tráenolo Xesús. O Xesús que
quere que a árbore da nosa vida supera e seca e dea follas de cores que van
mostrando que é posible afrontar os retos, os problemas e dificultades, sen
deixarnos dominar por eles.
Preparémonos, daquela, para facer
sitio a este hóspede que vai vir á porta do noso corazón. Amañemos a nosa casa,
botémoslle unha, dúas, tres... mans de pintura, as que fagan falla, de xeito
que nos empeñemos en preparar ben a súa chegada. Pero ollo!!!!!!!!!!!!!: que a
cousas non quede só en algo externo; interioricemos, afondemos, sintamos a
acollida desta chegada no corazón. Porque se todo se vai reducir a poñer
“figuriñas”, árbores ou adornos, ben pouco podemos esperar. Coma Xoán Bautista,
poñámonos tamén nós en disposición de prepararnos para que cando chegue Xesús,
o Deus que se fai un de nós, se sinta a gusto. Para iso tod@s temos moito que
cambiar: as tristezas, indiferenzas, egoísmos, insolidariedades, soberbias,
rutinas, inxustizas, despreocupacións... teñen que dar paso a canto nos faga caer
na conta de que non son as luces de cores nin a música, senón a chegada de quen
nos trae unha mensaxe que nos esperte das nosas preguizas, o que fai que
Advento sexa tempo de preparación e Nadal experiencia de gozo, alegría e
misericordia.
FRATERNIDADE ORANTE
Poñemos ao abeiro de Deus canto queremos compartir sentíndonos sempre necesitados da súa misericordia, e dicimos xunt@s:
QUE NON DEIXEMOS QUE SEQUE A ÁRBORE DA NOSA VIDA
Pola Igrexa, para que non se deixe arrebatar a esperanza que nos trae Xesús, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE SEQUE A ÁRBORE DA NOSA VIDA
QUE NON DEIXEMOS QUE SEQUE A ÁRBORE DA NOSA VIDA
QUE NON DEIXEMOS QUE SEQUE A ÁRBORE DA NOSA VIDA
MIRADA ESPERANZADA
Señor, dámosche grazas por canto temos compartido e celebrado hoxe.
A túa Palabra fainos un chamado á conversión,
e o teu pan quere ser alimento para non decaer nesta tarefa.
Que nos sintamos realmente renovados por dentro e por fóra,
de xeito que non camiñemos no soño da virtualidade,
senón na realidade de quen sabe onde pon os pés
e terma de non equivocar de camiño.
Que toda esta tarefa á que nos invitas
aprendamos a facela en comunidade, xuntos e xuntas,
sabéndonos irmáns iguais desde a complementariedade
que nos enriquece e nos fai sentir iguais e diferentes,
preto e lonxe uns dos outros,
superando a tentación de caer na indiferenza,
que sempre fai invisibles as máis pobres, débiles e necesitados.
Grazas, Señor. Amén.
Comentarios